Vraag
Naar aanleiding van de recent gestelde vraag "Graf ruimen" heb ik een vraag over natuurbegraafplaatsen. Op natuurbegraafplaatsen geldt 'eeuwige grafrust' (echt eeuwig kan dat natuurlijk niet zijn, want de Heere Jezus zal een keer terugkomen). Graven worden daar niet geruimd, het respect voor de overledene is daar niet na 15 of 20 jaar voorbij. Toch zitten er achter natuurbegraafplaatsen regelmatig ook heidense/esoterische ideeën. Hoe zouden we als christenen het beste met natuurbegraven kunnen omgaan? Kan een christen zich op een natuurbegraafplaats laten begraven of kan een christen zich beter niet hiermee inlaten?
Antwoord
In de laatste tijd zien we steeds meer dat de individuele mens zelf bepaalt hoe hij begraven wil worden of gecremeerd. Dat natuurbegraafplaatsen ontstaan als alternatief voor de zakelijk aandoende crematie is daarom te begrijpen. In de trend van terugkeer naar het voorchristelijke heidendom past ook de eenwording met de natuur. Maar voor een christen is Gods oordeel: “Stof zijt ge en tot stof zult ge wederkeren” de norm. Dan beschouw je het in de aarde begraven van het lichaam niet als een harmonieuze eenwording met de natuur. De dood hoort niet bij het leven! Paulus spreekt niet voor niets over de laatste vijand (1 Kor. 15:26).
Van de Joden kunnen we soberheid bij een begrafenis leren. Een eenvoudige houten kist is voldoende. Er bestaat geen uitdrukkelijk verbod tegen crematie in de Bijbel, maar de duidelijke lijn is toch wel het gewone begraven.
Als antwoord op de vraag zou ik zeggen: de gewone begraafplaats is het beste, ook al worden daar eens in de zoveel tijd de graven geruimd. En laat de steen -die daar wél is toegestaan- dan in waarheid een getuigenis mogen zijn van iemand die in zijn/haar leven antwoord heeft gegeven aan de roepstem van het Evangelie.
Ds. H. D. Rietveld
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. D. Rietveld
- Geboortedatum:06-11-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Nijkerk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
emeritus
