Huwelijk niet vol te houden

We zijn bijna 45 jaar getrouwd. Twee kinderen en vijf kleinkinderen. Ons huwelijk was volgens mij meteen al niet zo als het hoort te zijn. Mijn man was meteen erg overheersend en ik het meegaande type. Het was en is soms bijna niet vol te houden. Ben verschillende keren opgenomen geweest op de Paazafdeling van een algemeen ziekenhuis. De laatste keer in 2006, ben daarna langzaam goed opgeknapt. Kom nu meer voor mezelf op. Ben ook blij en dankbaar dat ik nu zo in het leven mag staan. Mijn man blijft dezelfde.

Twee jaar geleden heb ik een scheiding aangevraagd. Mijn man schrok hier erg van en wilde relatietherapie. Daar heb ik toen mee ingestemd. Maar het is niet gelukt elkaar te begrijpen. Mijn man heeft in het verleden dingen gedaan die niet toelaatbaar zijn en wilde hier zich niet voor verontschuldigen. Nu vind ik het erg moeilijk wat te doen. Hij zegt nu ook, het is alleen maar dreigen met een echtscheiding. Ook zegt hij regelmatig dat ik maar weg moet gaan. Er is totaal geen wederzijdse liefde meer te bespeuren. Ik zie dat ons huwelijk ontwricht is en er aan werken heeft geen baat gehad.

Mijn vraag is: mag je scheiden op die grond. Gelukkig ben ik wel. We hebben een fijn stel kinderen en kleinkinderen. Maar die meningsverschillen waar je niet over praten kunt zonder modder te gooien of soms nog erger...

Lang heb ik erover nagedacht welk antwoord ik op uw vraag zou schrijven. Als je de door u vermelde feiten op je laat inwerken, kun je er verwonderd over zijn dat u het zo lang hebt uitgehouden. Dan lijkt ontbinding van een huwelijk dat duurzaam ontwricht is, alleszins te billijken. En duurzame ontwrichting is een geldige reden die de Nederlandse wet geeft voor echtscheiding of scheiding van tafel en bed. Er is sprake van duurzame ontwrichting als de verhoudingen binnen het huwelijk zo moeilijk zijn geworden dat het eigenlijk niet mogelijk is om langer bij elkaar te blijven. En aangezien 1 + 1 = 2 lijkt de oplossing voor de hand te liggen en scheiding dus mogelijk. Daarmee hebt u het antwoord op uw vraag of je vanwege de door u aangevoerde grond mag scheiden. 
 
Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat u met bovenstaand antwoord volstrekt niet tevreden bent. U wilt iets anders horen. U wilt, neem ik aan, horen of de door u aangevoerde gronden bijbelse gronden zijn om te kunnen scheiden. Als dat uw vraag is (wat ik veronderstel), is het antwoord zonder omwegen: nee. De Bijbel kent als enige grond van scheiding: overspel, huwelijksontrouw. Als daarvan sprake is, ligt het duidelijk. Want in zo’n geval is door het overspel de huwelijksband al verbroken. Een formele scheiding bekrachtigt ‘alleen nog maar’ wat in het duister heeft plaatsgevonden. 

Zakelijk bezien, leest u op deze manier wat u wilt horen. Of het ’t door u gewenste antwoord is? Ik vermoed van niet, gelet op de omstandigheden die u vermeldt. Minstens twee dingen vallen me op in wat u schrijft. Het ene is wat u schrijft over het karakter van uw man en van uzelf. Hij is volgens uw tekening van meet af aan dominant geweest en u was meegaand. Zo is er een situatie ontstaan waaraan u beide part en deel hebt. Het woord ‘schuld’ wil ik hier niet neerschrijven omdat ik het moet doen met de spaarzame gegevens die u in uw vraag aanreikt. Maar wat ik ermee bedoel, is te zeggen dat u van de zo ontstane situatie minstens zoveel oorzaak bent als uw man. Uw man was en is dominant. Maar u gaf hem pakweg 35 jaar die ruimte. Pas sinds 2006, vermeldt u, komt u voor uzelf op. Daarmee pleit ik uw man niet vrij wat betreft zijn optreden, maar geef ik slechts aan dat de situatie zoals die geworden is mede door uw toedoen kon ontstaan. Hebt u dat meegewogen bij alle overwegingen?

En dan het andere. U meldt dat volgens u uw huwelijk vanaf het begin niet is geweest wat het had moeten zijn. Dat zou kunnen. Maar een huwelijk is geen statische situatie, is gave en opgave. Een gave uit Gods goede Vaderhand. Een opgave die we door Zijn kracht en met Zijn hulp kunnen volbrengen en (zij het in menselijk perspectief) ook tot een goed en gelukkig einde kunnen brengen. Daarover lees ik helemaal niets. Is dat een vergissing dat u over die belangrijke kant van het huwelijk niets meldt? U meldt ook niet of u door Gods aangezicht uw jawoord hebt herhaald op uw trouwdag. Laat ik het zo mogen zeggen: de puinhoop die wij ervan maken en de problemen die wij zelf veroorzaken, kunnen zo groot niet zijn en de opgave om van een huwelijk dat geen huwelijk meer is een werkelijk goed huwelijk te maken kan zo onmogelijk niet lijken of er is een God die ons langs onbegaanbare wegen kan en wil leiden naar in onze ogen onbereikbaar huwelijksgeluk. Dat lijkt iets van een sprookje, op de manier van “en zij leefden nog lang en gelukkig.” Maar het is een werkelijkheid die God wil geven aan mensen die Hem schuld belijden en bidden om genezing en vernieuwing. Zelfs al komt dat maar van een (dus: uw) kant. De geschiedenis geeft daarvan voorbeelden. Zou er voor de Heere iets te wonderlijk zijn? De vraag is of u daarin gelooft. En of u bereid bent die weg te gaan. Dat is ten diepste de enige begaanbare weg. En elke andere weg is van God uit gezien onbegaanbaar.

Niet onbelangrijk is dat u op die eenzame weg steun ontvangt en begeleiding krijgt. Ook van pastorale zorg lees ik niets. Terwijl die juist in uw situatie zo belangrijk is.

Ik hoop dat ik met bovenstaande voor u de deur naar de toekomst op een kier heb open gezet en dat u bidt om moed en kracht om die weg te gaan die alleen naar het geluk leidt. Al ziet dat geluk er misschien anders uit dan we gedacht en gedroomd hebben.
  
Ds. P. van der Kraan

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. van der Kraan

• Geboortedatum:
  06-02-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Arnemuiden
• Status:
  Actief

129 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven