Vraag
Mijn man voelt zich eenzaam in ons gezinsleven. Heel erg vind ik dat. Hij heeft het idee dat er niet naar hem geluisterd wordt bij het corrigen van de kinderen (pubers). Ik ben voor mezelf eens nagegaan hoe dit gekomen is en ik kom tot de conclusie dat ik de hele opvoeding naar mezelf toegetrokken heb. Na ons trouwen heb ik niet meer gewerkt, dus de kinderen waren mijn ‘project’en mijn man had op zijn werk zijn ‘project’. Ik heb spijt dat ik niet ben blijven werken, zodat mijn man zich veel meer met de kinderen kon bemoeien en ik een stap terug kon doen. Ik heb het gevoel dat ik dit niet meer goed kan krijgen deze verstoorde verhoudingen. We houden erg veel van man en vader, maar het komt er niet zo goed uit. En als mijn man ze corrigeert zijn ze dat niet gewend en dan lijkt het erop dat de kinderen denken: het zal wel, laat maar. Ik zit hier erg mee en voel me vreselijk schuldig. Ik zal mijn dochters adviseren om vooral te blijven werken en zodoende de opvoeding ook bij de man te leggen. Kan ik dit nog een keer inbrengen of is het simpelweg te laat?
Antwoord
Beste vragensteller,
Wat opvallend eerlijk ben je over je eigen aandeel in deze situatie. En wat je beschrijft lijkt me ook kloppend. Als één van beide ouders het leeuwendeel van de opvoeding op zich neemt, en de ander vooral buitenshuis werkzaam is, dan kan er scheefgroei plaatsvinden. Er is dan één ‘opvoedexpert’ (om het maar eens zo te zeggen) en één ‘afwezige ouder’. En voor een afwezige ouder is het dan lastig om weer een plaats in te nemen. Gelukkig kunnen dit soort patronen doorbroken worden. Daarvoor is het nog niet te laat. Maar dat vraagt van jullie beide een aantal gezamenlijke stappen.
Je schrijft dat je kinderen niet goed luisteren naar je man wanneer hij ze corrigeert. Vanuit de gegroeide situatie kan ik me dat wel wat voorstellen. Het is daarom van groot belang dat je man weer zijn plek als vader krijgt. En een plek als vader krijgen begint niet met corrigeren. Als hij zijn plek wil innemen, zal hij moeten beginnen met meer tijd met zijn kinderen door te gaan brengen. Hij moet weer aanwezig gaan zijn in het leven van hen. Hij kan hen vertellen dat hij dat te weinig gedaan heeft en dat dat hem spijt. Dat hij meer voor hen wil betekenen. Concreet betekent dat dat hij aandacht voor ze heeft, dingen met ze doet, met ze praat en aanwezig is. Daarnaast zullen jullie samen hen duidelijk moeten maken dat jullie dit samen erg belangrijk vinden. Als jij deze beweging toejuicht dan kun je hem steunen en stimuleren.
Wanneer hij hen dan ook moet corrigeren (maar ik zou zeggen dat de prioriteit ligt bij aanwezigheid en niet bij correctie) dan is het van groot belang dat jij hem steunt, en je kinderen aanspreekt als ze niet luisteren. Dat moet hij in eerste instantie natuurlijk ook zelf doen, maar als jij achter hem staat, dan bevestig jij ook zijn gezag. Nu lijkt het alsof de kinderen er mee weg kunnen komen als ze niet naar hem luisteren. Daar kun jij hem bij helpen. Zo moet je elkaar ook helpen en ondersteunen.
Ferdinand Bijzet
Dit artikel is beantwoord door
F.J. Bijzet
- Geboortedatum:03-06-1976
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:Barneveld
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Functie : Relatietherapeut en opleiderWebsite: www.relatie-herstel.nl
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Mijn was ook heel veel weg voor zijn werk en ik werkte niet, dus logisch dat de kinderen dan naar de ouder toegaat die zij het meeste zien en meemaken.
En nu mijn man minder werkt en ik juist ben gaan werken, verandert dit niet. Als er een probleempje is, bellen de kinderen mij op mijn werk.
En ook al zeg ik hen dan ze zij ook best eens hun vader kunnen bellen, geven ze aan dat liever een "sociaal probleem" met mij willen oplossen en als het een praktisch probleem is (lekke band, trein rijdt niet) dan bellen ze hun vader.
Heel lief en attent dat je je eigen aandeel benoemt, maar echt, er zijn er 2 voor nodig voor scheefgroei. De één haalt misschien teveel naar zich toe, maar de ander laat dit wel gebeuren he en vindt het misschien wel prima.
Ik denk dat dit vroeger vaker gebeurde, omdat de man kostwinner was en de moeder huisvrouw. Maar het gebeurt nog steeds! In gezinnen waar de vader langdurig van huis is (piloot, visserman, militair op buitenlandse missies)
Zoals meneerBijzet zegt, het is nog niet te laat, maar het kan ook zijn dat de kinderen een bepaalde voorkeur hebben voor een ouder, omdat dit nu eenmaal beter klikt of dat ze het gevoel hebben dat er beter naar hun geluisterd wordt. Dat zou je dus kunnen proberen te stimuleren: "laten we eens horen wat jullie vader hiervan vindt", zoiets. Sterkte en wijsheid!
Ik denk dat het voor je man begint met échte interesse in wat de kinderen doen. Dan komt correctie wellicht vanzelf weer.
Mijn vrouw en ik hebben samen 4 kinderen en hebben altijd beide parttime gewerkt. Ik merk dat mijn vrouw wat empathischer is naar ze toe, mijn lontje is doorgaans wat korter. Toch heeft beide zo zijn voordelen, soms heeft zij gelijk en moet er echt even naar het verhaal van een kind geluisterd worden, soms heb ik gelijk want is het gewoon einde discussie :-).
Mijn vrouw en alle 3 dochters delen de gezamenlijke passie voor paarden. Dat DNA hebben ze niet van mij. Maar met mijn zoon ga ik regelmatig vissen en hij houdt net als ik van voetbal. Weet je hoe leuk het is om dat zo samen te doen? Ik geniet nóg van een moment vorig jaar dat mijn jongste dochter van 5 zonder blikken of blozen een flinke vis vasthield die ze zelf gevangen had!
Ik merk dat als je met je kind samen met een hobby bezig bent, dat dan voor even het onderscheid tussen vader en zoon verdwijnt. Je geniet er beide evenveel van, en dat schept een prachige, speciale band.
Ik kan je het boek van Stephen Covey aanbevelen (zeven eigenschappen van effectief leiderschap), er staat een hoofdstuk over de emotionele bankrekening in, en het effect van stortingen op en opnames van die emotionele bankrekening. Dat is zó toepasbaar ook tussen ouders en kinderen!
Heb het er met hem over hoe er meer balans in jullie relatie kan komen qua opvoeding en steun hem in zijn nieuwe rol. Dan zuellen de pubders het wel moeten accepteren. Overigens hoort bij opvoeden niet alleen corrigeren, maar ook en vooral leuke dingen doen met elkaar, ook als ouder apart en met een kind apart. Je hoeft niet alles helemaal samen te doen. Onverdeelde aandacht 1 op 1 is ook prachtig.
Wat fijn dat u bij uzelf te rade bent gegaan! Wijs uw kinderen de weg naar hun vader en uw man de weg naar jullie kinderen. Ga, zoals meneer Bijzet aangeeft, achter uw man staan als hij ze terecht wijst.
De meeste moeders moeten leren dat de kinderen niet alleen van haar, maar ook van vader zijn. Geef vader zijn zelfvertrouwen en respect en zijn vaderrol weer terug. Ik kan u vertellen dat het een stuk plezieriger wordt.
@catherina
Prive telefoontjes onder werktijd??
Vaders die weinig beschikbaar zijn kunnen prima opvoeders zijn, terwijl veel aanwezig zijn geen garantie is voor een goede opvoeding!
Zorg er allereerst voor dat je als vader en moeder een eenheid vormt. Dan weten kinderen waar ze aan toe zijn. Aan die duidelijkheid hebben kinderen behoefte (en recht!)
En besteed de tijd die je wel met je kinderen hebt positief. Toon interesse, doe iets samen en laat iets van jezelf zien. Zeker als ze ouder worden.
Van de situatie zoals de vraagsteller beschrijft moet je de elkaar niet de schuld geven, of jezelf schuldig voelen. Beter is het om te beseffen dat opvoeding een gezamenlijke verantwoordelijkheid is, om er vervolgens voor te zorgen dat je samen weer een eenheid wordt.
Je kan in de opvoeding wel taken verdelen, maar geen verantwoordelijkheid. Die draag je samen! Je zult dus samen veel moeten praten over de kinderen. Deel je waarneming, gevoel en zorgen (of blijdschap) met de ander.
Vorm als vader of moeder al helemaal geen bond-je met je kinderen. Daarmee ondermijn je de opvoeding (en je partner) helemaal.
De vraagsteller kan beter met haar man spreken over de opvoeding nu, dan adviezen geven over hun invulling van de opvoeding later. Geef eerst een goed voorbeeld!
