Schoonfamilie naar paragnost

Onlangs is er iets gebeurd wat mij erg aan het denken heeft gezet. Ik ben zelf christelijk en mijn vriend ook; hij komt uit een reformatorisch gezin. Ik zat daar aan tafel en hoorde dat mijn schoonzus samen met mijn schoonmoeder naar een paragnost gaan wegens lichamelijke klachten. Ik heb hier niks op gezegd omdat ik eigenlijk stomverbaasd was. Hoe kan het zijn dat ze twee keer per week in de kerk zitten en tegelijk vol lof praten over een paragnost? Ik zou eigenlijk het gesprek willen aangaan hierover maar weet niet hoe ik moet beginnen. De Bijbel staat vol met voorbeelden en met Bijbelteksten gooien kan ik wel, maar dat lijkt me niet bedoeling.  Voor mij voelde het alsof ze de essentie van de Bijbel niet begrepen. Het geloof bestaat uit het aantal kerkbezoeken en doordeweeks kan je alles doen. De wetten van de Heere staan niet in hun hart geschreven als ze hier vol lof over kunnen praten, lijkt mij. Het voelt  zo tegenstrijdig. Hoe moet ik hiermee omgaan?

Ik herken de dubbelhartigheid waar je tegen aanloopt. Ik heb zo'n kwart eeuw geleden van huisartsen, die op het platteland praktijk hielden, wel gehoord over het frequente bezoek van orthodoxe patiënten aan allerlei alternatieve genezers. Nu is er wel verschil tussen het bezoek aan een homeopathisch arts of een homeopaat en aan een paragnost.

In het laatste geval laat je je in met mensen die zeggen te beschikken over ‘gaven’ waardoor zij niet alleen in het verleden en het heden, maar ook in de toekomst (achter de schermen) kunnen kijken..., mensen die beweren dat ze je mee kunnen nemen naar ‘vorige levens’. Wie zich daarmee inlaat, gaat echter bewust over grenzen die God heeft gesteld. Je geeft zelf aan dat je die teksten wel weet waarin God dat verbiedt. Je geeft aan dat je niet met teksten wilt smijten. Maar je kunt toch niet heen om duidelijke uitspraken van God zelf? Daarbij gaat het niet om het gooien met Bijbelteksten. Die Bijbelwoorden geven uiting aan een houding die dwars ingaat tegen het vertrouwen op God. Lees maar de uitleg van de HC over het eerste gebod in Zondag 34. Afgoderij is iets anders verzinnen of hebben (naast of in plaats van de enige ware God, die zich in Zijn Woord heeft bekendgemaakt) waarop de mens Zijn vertrouwen stelt. Dat wil God per se niet.

Wat Hij wel wil, lezen we in antwoord 94. De verwijsteksten bij beide antwoorden spreken duidelijke taal en geven aan hoe God reageert op de zonde van de afgoderij. Want daar hebben we het over. En lees ook eens wat er van deze mensen staat in het zonderegister van het klassieke avondmaalsformulier.

Dergelijke zaken kun je op zijn minst vragenderwijs de betreffende personen voorhouden. Ik kan me nauwelijks indenken dat ze niet beseffen waar ze mee bezig zijn en dat ze lijnrecht ingaan tegen het eerste gebod, dat niet voor niets voorop staat. Als je stilzwijgend deze praktijken laat voor wat ze zijn, houd je ongewild en onbedoeld afgodische praktijken in stand en maak je je mede schuldig. Daarom ligt het op je weg om in ieder geval vragenderwijs ter sprake te brengen hoe zij denken deze praktijk te kunnen verenigen met het geloof in en vertrouwen op God. Je kunt er zondag 9 en 10 ook bij betrekken. Die spreken ook in dat opzicht duidelijke taal. En bedenk ook dat wie zich met de machten van de duisternis inlaat, er gaande weg onder invloed en in de macht ervan komt. Zodat tenslotte de deur naar de zaligheid wordt gesloten. Koning Saul bij de tovenares te Endor is daarvan een afschrikwekkend voorbeeld. Je ziet, er is genoeg aanleiding om er het gesprek over aan te gaan. 

Ds. P. van der Kraan

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. van der Kraan

• Geboortedatum:
  06-02-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Arnemuiden
• Status:
  Actief

129 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven