Vraag
In de kerk hoor ik geregeld dat het niet goed is om van allerlei ervaringen de grond van je zaligheid te maken. Jezus Christus kan alleen deze grond zijn. Met ervaringen wordt dan bedoeld: vertroostingen, bemoedigingen etc. Nu heb ik de laatste tijd veel van dit soort ervaringen. Het woord raakt me vaak en bij bijvoorbeeld wanhoop word ik vaak bemoedigd vanuit de Bijbel. Ik merk geregeld dat de Heere duidelijk tegen mij spreekt. Ik word daar echt door bemoedigd. Wanneer ik in twijfel val probeer ik daar weer aan vast te houden. Ik steun dan dus op iets buiten Christus, namelijk op het moment (de ervaring) dat God tot mij sprak. Wat is precies het verschil tussen het steunen op zo'n ervaring en het daadwerkelijk vertrouwen op Christus? En hoe werkt dat dan, vertrouwen op Christus alleen? Ik zou het prettig vinden als deze vraag beantwoord wordt door iemand van de Ger. Gem., omdat ik uit deze kerk kom.
Antwoord
Beste vragensteller,
Vertrouw inderdaad op Christus alleen! Dit is de wil van God, dat we geloven in Zijn Zoon: de Heere Jezus Christus! Geloven wil zeggen: kleef je dagelijks aan Hem vast. Vraag steeds om Zijn leiding, nabijheid, liefde, wijsheid en bescherming. Vraag of Zijn goede Geest jouw hart, verlangens, emoties en verstandelijke beslissingen bestuurt en blijft besturen. Zoals een klein kind zijn vader of moeder vastpakt en vertrouwt op hun bescherming en verzorging, zo ziet ook het leven van een volgeling van Christus eruit. In afhankelijkheid en in nabijheid van Zijn Heere en Zaligmaker!
Denk je dat een klein kind tevreden is met een foto van zijn moeder? Of met een herinnering van een paar maanden geleden toen zijn moeder hem een knuffel of een mooi cadeautje gaf nadat hij van een stoel gevallen was? Nee, het kind wil VANDAAG de aanwezigheid, de liefde en de zorg van zijn moeder ervaren!
Nu terug naar jouw vraag. Het is goed als je de nabijheid en de bemoedigingen van de Heere in je leven ervaren hebt op bepaalde momenten. En we mogen zeggen en ervaren dat de Heere in bijzondere omstandigheden op een bijzondere vertroostende manier aanwezig kan en wil zijn. Zoals een moeder haar kind extra aandacht geeft als het gevallen is. Maar besef je wel dat de Heere er op al die tussenliggende momenten ook was? Wellicht niet met een speciale tekst of met een bijzondere gebeurtenis, maar Hij was er wel, elke dag! En Zijn Woord met daarin Zijn beloften waren er ook, elke dag! En Zijn Heilige Geest, de Geest van Christus was er ook, elke dag opnieuw!
Misschien was je op al die tussenliggende dagen te druk met andere dingen. Of had je genoeg aan een gewoon gebed en een gewoon hoofdstuk uit de Bijbel. Wellicht waren er op die tussenliggende dagen minder vragen en minder zorgen, maar de Heere was Dezelfde!
Als het kind uit ons eerdere voorbeeld morgen weer van een stoel valt en pijn heeft, gaat het dan tegen zijn moeder zeggen dat ze hem net als enkele maanden geleden opnieuw moet helpen opstaan? Nee! Ongeacht wat er eerder wel of niet gebeurd is, zal het kind er als vanzelf op vertrouwen dat zijn vader of moeder hem helpt. Want het kind weet wie zijn ouders voor hem willen zijn en het kent en ervaart dagelijks hun liefde en nabijheid! Het leven met de Heere is dus niet een opsomming van speciale momenten en bemoedigingen maar is een dagelijkse wandel met de Heere. Soms in alle rust, soms in de storm. Maar Hij is er en Hij vraagt aan Zijn kinderen om Hem met een kinderlijk geloof te vertrouwen, vast te houden en te volgen. En volgens zondag 7 van de Catechismus is dit geloof niet een reeks van bijzondere gebeurtenissen of momenten, maar een “voor waarachtig houden, wat God in Zijn Woord aan ons openbaart.”
Misschien vind je mijn antwoord te nuchter of ontnuchterend. Maar ik moet je eerlijk zeggen dat ik erg voorzichtig ben geworden met buitengewone verhalen. Daar heb ik verschillende redenen voor. Ik zal er twee noemen:
1. In mijn eigen leven heb ik ook momenten mee gemaakt waarin de Heere bijzonder tot mij sprak of mij uit moeilijke situaties verloste. Maar als ik nu achterom kijk, dan moet ik zeggen dat God er altijd voor mij was, soms verborgen, maar wel aanwezig! Wat heb ik daar vaak en lang weinig van beseft en wat heeft het mij aan veel dankbaarheid ontbroken. Wat keek ik soms te veel terug op die speciale bemoedigingen en momenten en vergat ik dat diezelfde God vandaag Dezelfde is en wil zijn!
2. Een tweede reden is dat ik in mijn werk wereldwijd veel mensen tegenkom met bijzondere ervaringen en emoties. In de sloppenwijken van Ecuador kwam ik ze tegen onder Rooms-Katholieken, Pinkstermensen en bezoekers van onze reformatorische zendingspost. Bijzondere verhalen en uitreddingen. Maar ik hoor ze ook van moslims, Boeddhisten, joden, atheïsten of Hindoes: bijzondere (religieuze) ervaringen, overtuigingen en indrukken. Arglistig is het hart!
Tenslotte, weet je wat de Heere Jezus tegen Thomas zegt nadat Thomas hem aan wilde raken? “Omdat u Mij gezien hebt, Thomas, hebt u geloofd; zalig zijn zij die niet gezien zullen hebben en toch zullen geloven” (Joh. 20:29). Ik vind dit zo’n geweldige bemoediging! Niets zien, niets voelen, niets horen, niets bijzonders ervaren en toch geloven en vertrouwen op de Heere Jezus en op Zijn Woord. Dat is echte zaligheid!
Hartelijke groet,
Raymond Warnaar
Dit artikel is beantwoord door
ir. Raymond H. Warnaar
- Geboortedatum:17-08-1968
- Kerkelijke gezindte:ICF (zendingsgemeente CGK)
- Woon/standplaats:Apeldoorn
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Directeur NET Foundation (wereldwijd voorgangers toerusten), toeruster/spreker, voormalig evangelist in Latijns-Amerika en ouderling ICF Apeldoorn.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wellicht mag ik iets aanvullen?
Het antwoord van Raymond is helemaal juist als je een kind van de Heere bent. Ik hoop van ganse harte dat je dat al bent. Dan zijn deze ervaringen met de Heere je grootste verlangen om zelfs dagelijks, gemeenschap met Jezus door de Geest Die in je woont, te hebben. Job sprak dat zijn nieren zeer verlangden in zijn schoot. En je kunt weten dat je een kind van God bent door de vrede in het diepste van je bestaan, in je ziel, in je hart.
Als je dat nog niet bent, dan is het de stem van Gods Geest die je roept tot de zaligheid in Jezus Christus en Hij bemoedigt je dan regelmatig om vol te houden en te blijven zoeken, kloppen en bidden. Lees wat Jezus erover zegt namelijk dat het je dan gegeven zal worden: het vinden van Hem Die gekomen is om zoekers (lees zondaren), bidders en kloppers te leiden naar Hemzelf. Hij is gekomen om te zoeken en zalig te maken dat wat verloren is.
Roepstemmen van de Heere door Zijn Heilige Geest zijn geen garantie op de zaligheid voor je ziel maar wel een dringende oproepen van God Zelf om je naar Hem te wenden en en behouden te worden want Hij is God en niemand meer. Je wordt dan door het geloof, waar Raymond over spreekt, zalig. Lees Efeze 2 vers 8 en Romeinen 5 vers 1`en zo ontvang je zo vrede met God.
Die diepe onrust, die eenzaamheid van een mens alleen voor de levende God, die vijandschap verdwijnen dan allemaal. Het wordt dan zoals Augustinus uitriep na zijn bekering: "Onrustig is ons hart.... O God totdat het rust vindt in U!"
Steunen op gevoelservaringen is naar het vlees en niet te vergelijken met dat staan op de Rots Christus. Als je daar op steunt door het geloof komen uit het geloof de ervaringen, de zielsbevindingen met de Bruidegom zoals in Hooglied verwoord wordt. Dan kun je met Ledeboer zeggen: Al deze zwarte grond geef ik voor een kus van Jezus' mond.
Lees hier hoe je op weg kan en moet wil het wel worden met je ziel als je Jezus nog niet persoonlijk door het geloof hebt ontmoet: http://levendenstromendwater.blogspot.nl/2014/07/plotseling-klinkt-gods-stem-in-je-hart.html.
Ga en laat je ervaringen ver achter je (die maken niet zalig; eerder verleiden deze je het in je eigen vlees te zoeken en niet buiten jezelf in Jezus) en ren, ren en ren voor je leven door het geloof naar de enige toegang tot de Vader in de hemelen. Hij is de enige Weg, de Waarheid en het Leven! De tijd is voorts kort!
Waar moet je op steunen als je vertroostingen/bemoedigingen eens wegvallen? Jouw troost staat of valt met je verruimingen. Heb je een bemoediging, dan ben je getroost. Heb je die niet, dan ben je je troost weer kwijt. Voel je op wat voor wankel fundament je rust? Als je grond gaat maken van je vertroostingen, dan kan de Heere ze weleens wegnemen. Wordt dan niet wanhopig, want je moet gaan rusten op een ander, onwankelbaar Fundament. Wie geeft je die vertroostingen? De Heere, zeg je. Weet je ook wat de oorzaak/grond is waarop Hij je die geeft, want eigenlijk kan Hij ons nooit een vertroosting meer geven? Er is een breuk/ vijandschap tussen ons en God gekomen sinds Gen 3. Nu staat de Heere Jezus, als Middelaar tussen ons en God. Nu kan God alleen op grond van het lijden en sterven van Zijn Zoon, jouw Zijn vertroostingen geven. En alleen op die grond, Jezus en Zijn offer, daar moet je geloof en vertrouwen zich op richten en niet op de verruiming zelf. Wat voor profijt heb je daar van? Dat je je troost niet verliest, ook als je geen bemoedigingen meer krijgt. Jezus, Uw verzoenend sterven is het rustpunt van jouw/mijn hart. Je vraagt je af: hoe kom ik er? Hij zal leiden 't zacht gemoed in het effen recht des Heeren. Wie Hem need'rig valt te voet, zal van Hem Zijn wegen leren.
