Beschermde woonvorm en trouwbelofte

Al meer dan acht jaar geleden zijn wij getrouwd. Al sinds ons trouwen ben ik vaak opgenomen geweest. Er is nu besloten dat thuis wonen niet meer gaat en ik een beschermde woonvorm in moet. Voorlopig zeker voor twee jaar. Voor ons beiden een hele stap, met veel vragen. Immers, tijdens de trouwdienst heb je heel wat aan elkaar beloofd. Mag je dit nu zomaar verbreken? Je belooft dat je elkaar trouw zou helpen en bijstaan in alle dingen die tot het tijdelijke en eeuwige leven behoren. Je belooft op je huishouding goede acht te hebben. Elkaar nimmermeer zult verlaten. “Hetgeen God samengevoegd heeft scheidde de mens niet.” Ben ik niet in overtreding met bovenstaande (misschien tijdelijk, maar ook wel definitief). Kan dit zomaar? En hoe zit dat met de kerkelijke gemeente? Is het dan de gewoonte in mijn geval dat ik mij in de plaats waar de woonvorm is, aansluit bij een kerk als meelevend /lid, of moet ik lid blijven in de gemeente waar ik nu lid ben en mijn man lid blijft? Terwijl ik daar de komende twee jaar niet zal komen en door mijn ziekte de afgelopen acht jaar ook nooit ben geweest. Hopelijk heeft u een antwoord op mijn vragen.

Beste vriendin,                                                                  
Dat zijn, beste vriendin, heel begrijpelijke vragen. Het is ook verdrietig voor jullie dat een beschermde woonvorm voor jou nodig is. Toch denk ik dat je moet proberen om anders tegen de vragen die je hebt aan te kijken. In de eerste plaats: je verbreekt je belofte niet ‘zomaar’. In een beschermde woonvorm zijn is blijkbaar naar de mening van artsen of psychologen voor jou momenteel het beste. Ik weet niet wat de precieze reden daarvan is, maar het is niet iets dat je zelf gezocht hebt of dat je zelf graag wilt, maar is, laat ik maar zeggen (de precieze omstandigheden weet ik niet) gevolg van een psychische zwakte of ziekte. En daarvoor is, zoals met andere ziektes ook het geval kan zijn, een langdurige opname nodig.

Mag ik eens twee voorbeelden noemen: een kleine vijftig jaar geleden, toen de ziekte tbc veel voorkwam, gebeurde het dikwijls dat mensen lange tijd, soms zelfs verschillende jaren, moesten worden opgenomen in een sanatorium (“kuren” heette dat), en als er kleine kinderen waren moesten die vaak ergens anders, soms bij een oom en tante, ondergebracht worden. Of, misschien weet je daar zelf wel een voorbeeld van, iemand moet vanwege ernstige astma voor lange tijd naar Davos in Zwitserland. Is dat, als zo iemand getrouwd is, verbreken van de huwelijksbelofte? Nee toch? Maar de ziekte brengt dat met zich mee, het is voor zo iemand op dat moment het beste.

Tweede voorbeeld: iemand raakt kort nadat hij of zij getrouwd is ernstig gehandicapt, moet lange tijd naar een revalidatiecentrum en komt daarna in een rolstoel terecht, met alle gevolgen van dien voor het samenleven van man en vrouw. Betekent dat verbreken van de trouwbelofte? Ook niet. Integendeel, je kunt soms juist ontroerende voorbeelden zien hoe de echtgeno(o)t(e) de gehandicapte of zieke man of vrouw “trouw helpt en bijstaat in de dingen van het tijdelijke en eeuwige leven.” En nu denk ik aan het huwelijksformulier, dat ook in jullie trouwdienst gelezen zal zijn (ik zeg het met eigen woorden wat verkort): “dat de gehuwden gewoonlijk velerlei tegenspoed en kruis kan overkomen, maar dat ze in die tegenspoed en dat kruis in hun harten verzekerd mogen zijn van de gewisse hulp van God.”

Als je goed over die zin nadenkt, zie je twee dingen: in de eerste plaats dat het kan gebeuren dat man en/of vrouw in het huwelijk een kruis te dragen hebben. Ik denk dat ik best kan zeggen dat jij en en je man dat ook ervaren. En dan denk ik meteen aan het gebed in het doopformulier, dat ook gebeden zal zijn toen jullie als klein kind gedoopt werden (ik zeg het weer met eigen woorden): “dat de Heere hen genadig wil aanzien, opdat zij hun kruis, Hem dagelijks navolgende, vrolijk (dat wil zeggen: blijmoedig) dragen mogen.” Moeilijk? Jazeker, beste vriendin! Maar daarom is het ook gebéden (!) en niet zomaar gezegd. En, dat is het tweede van die zin in het huwelijksformulier: “dat je in tegenspoed en kruis in je hart verzekerd mag zijn van de gewisse hulp van God.” Ik weet het: ook dat is moeilijk. En toch: zou God die gewisse hulp, op jullie dagelijks gebed, niet willen geven? En daarbij, beste vriendin, zouden jullie elkaar ook als je in een beschermde woonvorm bent, ook niet kunnen helpen en bijstaan in de dingen van het tijdelijks en eeuwige leven, ook al gebeurt dat op een andere wijze dan wanneer je beiden gezond thuis zou zijn? Bijvoorbeeld: als je man je, wanneer dat kan, trouw probeert te bezoeken, dat je elkaar steeds probeert te bemoedigen, dat je van elkaar weet dat je voor elkaar bidt, dat jij, voor zover dat mogelijk is, alles probeert te doen wat bevorderlijk is voor je herstel, dat je misschien af en toe een paar dagen of een weekend naar huis kunt, enz.

Van harte hoop ik dat jullie beiden de gewisse hulp van God mogen ervaren en daarbij ook voor elkaar, voor zover dat mogelijk is, een hulp mag zijn. 

Nu heb je ook nog een tweede vraag: Moet je je, als je in een beschermde woonvorm bent aansluiten bij de kerkelijk gemeente dààr of moet je lid blijven van de gemeente waar jij en je man  nu lid zijn? Ik denk dat het het meest voor de hand ligt dat je lid blijft van de gemeente waar je nu bij hoort, ook al ga je daar niet naar de kerk. Waarom? Ik veronderstel dat je vanuit je huidige gemeente dan bezoek zult krijgen van een predikant of ouderling of van iemand anders van de gemeente. En ook je man zal wat extra bezoek kunnen krijgen. Je huidige gemeente zal je toch niet vergeten? En in de zondagse diensten kan voor jou, zoals dat voor andere zieken ook gebeurt, en voor je man, gebeden worden. Je leest het wel eens in een kerkblad: namen van gemeenteleden die langdurig elders, bijvoorbeeld in een verpleeghuis of revalidatiecentrum zijn opgenomen. Die staan in het kerkblad opdat de gemeente hen niet vergeten zal. Eventueel kun je, als de plaats van de beschermde woonvorm erg ver van de plaats van je huidige gemeente is, tijdelijk gastlid worden van de gemeente waar de beschermde woonvorm is. In overleg met beide gemeenten kan dan afgesproken worden vanuit welke gemeente je dan bezoek krijgt. Maar ook in dat geval zal je huidige gemeente je, als het goed is, niet vergeten.

Beste vriendin, alles met elkaar heel wat verdrietigheden voor jou en je man. Jullie zullen vast en zeker het gebed voor en met elkaar kennen. En: denk nog eens aan die woorden uit het huwelijksformulier dat de gehuwden in tegenspoed en kruis in hun harten verzekerd mogen zijn van de gewisse hulp van God. Nee, die gewisse hulp is niet automatisch. Maar toch, je kent vast wel die psalmregels: Het is Israels God Die krachten geeft, van Wie het volk zijn sterkte heeft, looft God, elk moet Hem vrezen (Psalm 68:17). Die laatste regel ‘Looft God’ is voor jou niet zo gemakkelijk. Maar toch, de Heere is er ook voor jou, zelfs zo dat het je tot dank en lof kan brengen. God sterke je, beste vriendin. En Hij zij met je man.             
Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven