Vraag
Ik zit met een aantal grote vragen. Ik heb nu ongeveer 3,5 jaar een relatie met een jongen. Hij komt uit de Gereformeerde Gemeente en ik uit een Hervormde PKN-gemeente. Hij heeft belijdenis gedaan, ik nog niet. Nu hebben we de afgelopen drie jaar onderzocht en in biddend opzicht gezocht naar een plek in Gods huis. Voor ons zelf is het licht op een Hervormde Gereformeerde Bondsgemeente gevallen. Dit hebben we besproken met de ouders van mijn vriend, maar die 'kunnen' onze situatie niet begrijpen. Zij zijn er van overtuigd dat ik als vrouw de man moet volgen, dus hem moet dienen. Ook heeft hij meer 'stemrecht' omdat hij belijdenis heeft gedaan. Dit heb ik nog niet gedaan, omdat ik me pas wil binden aan een gemeente op het moment dat ik weet dat ik daar de rest van m'n leven ook volledig voor kan gaan. Ook komen er verschillende verwijten en bedreigingen dat zijn ouders hem niet meer zullen accepteren als hij deze keuze maakt en dat ik moet beseffen wat ik mijn vriend en het gezin allemaal aan doe doordat ik me niet thuis voel in de Ger. Gem. Voor mij klinkt dit allemaal heel heftig en is de keuze nu echt heel zwaar. Ook voel ik me niet meer vrij in de keuze die we maken. Moet ik hem loslaten (terwijl onze relatie echt heel goed is en we zielsveel van elkaar houden en samen weten waar we staan in het geloof) en het gezin de lieve vrede geven? Moet ik me voegen naar zijn ouders en me bij de Ger. Gem. aansluiten, wetende dat dat voor de rest van mijn geloofsleven een gevecht zal zijn? Ik weet in deze situatie niet zo goed waar ik goed aan doe.
Antwoord
Beste vraagsteller,
Daar sta je dan voor het grootste probleem aller tijden: de haat van de ene kerk richting de andere. We kunnen elkaars bloed wel drinken. De eeuwen door heeft dit miljoenen mensenlevens gekost. Ik liep vroeger naar de Ger. Gem. Van de andere kant kwamen mensen van de Hervormde Kerk. En we groetten elkaar niet. Kun je geloven! Die lichte mensen. We hadden nog nooit hun kerk van binnen gezien. Nog nooit met iemand van die kerk gesproken. Zo groeiden we op. Zo moest het. Wij waren als afgescheiden kerken op de juiste weg. Daar twijfelde niemand aan. Ik ook niet.
En daar staan jullie nu middenin. Midden in strijd zonder overwinnaars. Want... als de Heere Jezus komt is er niet één kerk belangrijk. Hij erkent slechts één kerk; de Kerk met een hoofdletter. De miljoenen die tot geloof in de Heiland der wereld gekomen zijn.
Je ervaart in levende lijve hoe groot die vijandschap kan zijn. Je hebt het neergeschreven: “Ook komen er verschillende verwijten en bedreigingen dat zijn ouders hem niet meer zullen accepteren als hij deze keuze maakt en dat ik moet beseffen wat ik mijn vriend en het gezin allemaal aan doe doordat ik me niet thuis voel in de Ger. Gem.” En dat is nog wel de beste kerk. Buiten onze kerk kun je niet zalig worden... Wij werken in Peru als zendingsechtpaar. Dan vragen broeders of zusters in Nederland: “Zijn daar ook Gereformeerde Gemeenten? Zijn daar ook bekeerde mensen?” In één adem komen deze vragen er uit, want we staan pal voor de oude waarheid. Het is dezelfde sfeer die we tegenkomen in de strenge moslimwereld. Als een meisje contact heeft met een jongen uit een andere geloofsgroep of andere moskee, dan is de familie niet voorzichtig. Ze bestaat dan voor de familie niet meer. Vaak worden deze meisjes gestenigd en gedood. Ze kiezen er het juiste woord voor: eerwraak. De ouders zijn in hun eer gekrenkt. Wat een oneer! Hun zoon met een christen!
Is het in jullie geval niet precies hetzelfde? Wat een oneer: hun zoon wordt PKN. Na 2004 is dat nog wat heftiger aangescherpt. Waar hebben we het eigenlijk over? Over “onze kerk”. Iemand schreef eens in een artikel: “De naam van onze kerk schrijven we graag met een hoofdletter”.
Waar gaat nou eigenlijk om? Om een merk: deze auto is veel beter dan die!? Willen we zeggen: onze kerk is veel beter dan die andere? Ik denk het wel. Welnu, dan zit je tegelijk op een strijdpunt dat nooit opgelost zal worden voordat de Heere Jezus terug komt en dan zal blijken dat die kerken-merken voor Hem niet bestaan, maar dat alleen een nieuw hart en het waarachtig geloof in Hem nodig is.
Ik denk vaak heel scherp over onze generatie (ik ben 76 jaar): wat hebben we gewerkt om wat te bereiken! En wat hebben we bereikt? Prachtige huizen. Een verenigd Europa. Een goeie auto onder ons gat. En de kerk? Daar doen we graag erg gewichtig over. We strijden over uitverkoren-zijn. Pal staan voor de waarheid. Een goed voorbeeld geven. Ja wat al niet. Maar in de praktijk hebben we God gewoon God gelaten. Dat komt wel als we oud zijn. Begrijp je me?
En jullie hebben maar te luisteren en te volgen... Maar het is niet waar. Jullie moeten een heel nieuwe wereld opbouwen. De kerken biddend uit het puin proberen op te halen. En met elkaar de Heere zoeken. Je kinderen straks leren dat er belangrijker dingen zijn dan de welvaart. Dat er ook belangrijker dingen zijn dan andere kerken “slecht” te noemen.
Door ons werk in Nederland, België en Peru komen we met allerlei kerken en stromingen in aanraking. En wat denk je? We komen in allerlei kerken oprechte kinderen van God tegen. Jullie hebben het op de juiste manier gedaan: Jullie begrepen: “Twee geloven op één kussen, daar slaapt de duivel tussen.” Het kan niet dat de man en de vrouw ieder naar hun ‘eigen’ kerk gaan. Hoe moet dat straks als er kinderen komen? Met wie gaan ze mee? Met geen van de twee?
Jullie hebben de goede weg gevolgd: luisteren, denken, kiezen. Je besluit staat wat jullie betreft vast. Wat mooi als je zo tot elkaar kunt komen.
Maar de ouders... Die staan hier buiten. Deze keuze is jullie keus. Daar heeft een ouder geen inspraak in. En zeker geen verbod op te leggen. En nog minder hebben ze recht om te gaan dreigen en dwars te liggen. Kinderen niet meer erkennen, enzovoort. We kennen de voorbeelden waar het zo ging en waar de jonge mensen luisterden en uit elkaar gingen. Helaas!
Ik ga er vanuit dat jullie, als jonge mensen, als mensen van deze tijd vol nood en ellende, biddend tot dit besluit gekomen zijn. Waarom ben je gaan zoeken naar een oplossing? Omdat je van elkaar houdt en bij elkaar wilt blijven. Samen het leven delen. Samen ook de Heere dienen.
Uit elkaar gaan is geen goede optie. Als de Heere jullie bij elkaar heeft gebracht, blijf dan ook bij elkaar. Praat gewoon met je ouders zonder woordenstrijd aan te gaan. Laat hen duidelijk merken dat jullie keuze, een keuze in geloof is. Blijf lief en hartelijk tegen hen. Maar wel pertinent! Probeer in liefde elkaar terug te vinden over de kerkmuren heen. Het blijven je ouders. En de Heere wil dat we die eren, hoog houden. Ook al is dat soms moeilijk.
“Moet ik me voegen naar zijn ouders en me bij de Ger. Gem. aansluiten, wetende dat dat voor de rest van mijn geloofsleven een gevecht zal zijn?”, vraag je.
Nee! Dat is niet de weg. Dan ga je de weg van de minste weerstand en ga je straks zonder interesse naar de kerk, of helemaal niet meer. Die weg willen jullie toch niet in slaan? Jullie zullen er goed aan doen om elkaar te beloven trouw te zijn aan de keuze die je nu maakt. En samen in de (voor beiden) nieuwe gemeente present te zijn. Zo mag je biddend de toekomst tegemoet gaan. Met het oog op Hem die Zijn leven gaf voor mensen zoals wij zijn, voor zondige mensen... en niet voor de beste kerken.
Ik wens jullie van harte Gods zegen toe,
Evangelist J. W. N. van Dooijeweert
Dit artikel is beantwoord door
J.W.N. van Dooijeweert
- Geboortedatum:23-01-1938
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Waddinxveen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Als je zulke dingen ook tegen die ouders zegt, kan ik ergens wel begrijpen dat ze je vragen of je beseft wat je je vriend en hun gezin aandoet met die opstelling. Wellicht vinden ze dat het allemaal maar moet gaan zoals jij dat wilt. Actie geeft nu eenmaal reactie. Probeer hen en de GG gewoon in hun waarde te laten. Waarom zou je in de GG de rest van je leven een geloofsstrijd aangaan en in HHK niet? Zoveel verschil is er nu ook weer niet met HHK.
Overigens, veel bewondering voor het liefdevolle realistische antwoord van Dhr. van Dooijeweert.
Ik zeg niet dat het nooit zo kan gaan zoals er nu geschetst wordt, dat zal vast wel zo extreem voor kunnen komen, maar ik heb het als GG-er in mijn familie en omgeving nooit zo mee gemaakt. Als je dat zelf wel mee maakt, dan kan ik me voorstellen dat je denkt dat dit gewoon is, en ook dat het je hevig frustreren kan. Maar een algemeen realistisch beeld kan ik er niet in zien, ik heb een andere ervaring! Ik vind het eigenlijk een beetje jammer ook dat dit zo neer gezet wordt hier op RW. Ik krijg er geen goed gevoel bij, alle mooie woorden die ook gezegd worden ten spijt.
Wat ik geprobeerd heb, is na de woorden die al gesproken waren, nu ook wat begrip voor deze schoonouders te kweken. Ik lees opmerkingen in de vraag, die mij een wat vervelend gevoel geven. Ik wilde met mijn reactie de vraagstelster eigenlijk laten nadenken over de vraag: heb je je schoonouders niet bezeert met je opmerkingen over de GG en heb je niet teveel de indruk gewekt dat het allemaal moet gaan zoals jij het wil? Hun zoon heeft bewust voor de GG gekozen, daar belijdenis gedaan en nu gaat hij dan over naar de PKN. Ik zou als ouder zeggen: als dat een bewuste keuze is ook van mijn zoon zélf en wel omdat hij het in de PKN ook beter kan vinden dan in de GG, dan moeten jullie die weg gaan. Maar als ik mijn a.s. schoondochter zulke dingen hoor zeggen, zou ik misschien ook wel met de twijfel zitten: in hoeverre laat mijn zoon zich beinvloeden door de stellige uitspraken van haar? Dat zou voor mij geen éérgevoel zijn, zoals wordt gesuggereerd, maar gewoon ouderlijke bezorgdheid. En dat lijkt me wel een verschil. Uiteraard moet daar rustig over gecommuniceerd kunnen worden, maar vanuit frustratie of bezorgdheid reageren mensen wel eens anders dan men mag verwachten en dan ze het vaak ook menen.
Sterkte!
Verstandige reactie Jello!
Ik mag toch hopen dat belijdenis doen, vooral belijdenis van geloof is? En niet van kerkkeuze?
Je zegt heel terecht 'De reacties die we geven, komen vaak voort vanuit eigen ervaring.'
Zo ook jouw reactie. Het is heel fijn dat het in jullie familie er anders aan toe gaat dan in de schoonfamilie van de vraagstelster.
Het is ook terecht dat je de vraagstelster na laat denken over haar eigen houding.
Wij wonen in een streek waar het helaas heel anders is. Er wonen hier redelijk wat gezinnen waar de ouders bepalen naar welke kerk de kinderen gaan. Dat gaat in sommige gevallen zover dat je alleen binnen mag komen als je vanaf verkeringsdag 1 zegt dat je naar de kerk van de toekomstige schoonouders zal gaan.
Dit gaat overigens niet over mensen van de GG. Zulke mensen zijn er in bijna elk kerkgenootschap wel.
of is het langer een strijd[je] naar welke kerk?
of zijn jullie het echt samen eens?
samen!
al is het pijnlijk voor de ouders,die hebben dan extra knieenwerk.
wat ze anders misschien minder hadden......
het komt veel voor,dat ouders hun kind niet meer erkennen....
raar dat ze dan niet zeggen,,ik kan niks goeds voortbrengen,mijn schuld...
altijd trouwen met de liefde van je leven
+1 !
Vragenstelster wat ben ik blij met je vraag goed dat je deze zorgen benoemt.
Jullie 2jen als je voor elkaar kiest moeten samen verder.
Je toekomstige ouders weten niet waarover ze spreken.
Ben vaak in de gergem geweest en niet elke gergem is het zelfde dat weet ik.
Als ik dit zo lees en tot me in laat gaan, kan ik alleen maar tegen je zeggen ga er niet in mee.
Kies niet voor ongelukkig worden maar om rijk te worden bij de HEERE.
Hoe kan het toch zijn als je niet voor de gergem kiest verstoten te worden door je toekomstige schoonouders.
Wat is dan in de Liefde zijn zo als de HEERE daar over spreekt in zijn Woord.
Wat ik zie in de gergem elke zondag in het zwart, en ik heb het ook meegemaakt als meneer dooieweerd als je van een andere kerk bent dan steken ze de weg over met de gedachte van, sorry dat ik het zeg dat zijn wel de ergste zondaars.
We hebben zelf een zoon die overgegaan is met zijn vrouw naar de gergem.
Kan je zeggen wat een verdriet, hij loop blindelings mee in zondekennis en verderf en geen hoop, en verloren te gaan.
De gelijkenis van de verloren zoon is voor mij een getuigenis hoe de zoon tot inkeer kwam en terug ging naar de vader.
En bij terug keer geen vragen van de Vader alleen maar blijdschap, en de Vader omhelsde zijn zoon.
Wil hiermee zeggen hoe moeilijk word het gemaakt.
Omkeren bekeren tot de Vader, de Vader trekt ons en heeft het goede met ons voor.
Niet zo er gedacht word eerst de stappen van 1 tot 5.
Laat je niet gek maken door mensen.
In het zwart gaan zondags, een juk dragen die de HEERE weg heeft genomen zelf weer vol beladen.
Dwaling is het, wat voor getuigenis geeft dit aan de buiten wereld.
Word het niet eens tijd om de handen samen te vouwen , voor alles wat er in de wereld gebeurd, is er dan nog niet teveel gebeurd de laatste tijd, in oorlog voeren en elkaar doden.
De HEERE kijk over kerk muren heen, hoop dat ze jou nog eens mogen zien als voorbeeld om de HEERE te willen dienen.
Houd goede moed wees sterk.
Om het kort te zeggen: ouders die hun kinderen op deze manier onder druk zetten en manipuleren om voor een bepaalde kerk te kiezen zijn in mijn ogen regelrechte fundamentalisten.
waar hij belijdenis heeft gedaan?
Wat bedoel je met bevindelijke prediking.
Het gaat er niet om wat er in de gergem gezegd word.
De waarheid moet voor op staan zoals in de schrift staat,en als je elke zondag in de kerk het zwarte zonde kleed aan moet doen en benauwd leven vraag ik me af onder wat voor een woord zit je dan.
Het word hoog tijd dat er getuigenis word gedaan van Christus Jezus hoe je tot Hem kan komen en dat er behoud is voor je ziel, een borg hebben voor je ziel.
Kijk is om je heen wat er allemaal gebeurd in de wereld de tegenstander slaat zijn slag.
En een groot deel van kerkmensen zijn stil, waarom omdat er tekort is aan geloof.
De HEERE kijk over kerkmuren heen, de muren hebben de mensen zelf gemaakt.
In elke kerk zijn mensen die de HEERE willen dienen.
Waarom zou je in een gemeente moeten zijn, blijven waar je ongelukkig bent.
Dit is een hele verstandige vragenstelster die nadenkt en hoop ook voor haar dat zij zich niet laat ompraten door haar toekomstige schoonouders als dat er van komt.
en groot deel v d kerkmensen zijn stil ,waarom omdat er tekort is aan geloof
dinand
we kunnen ons beter afvragen WAAROM het zo stil is.......
Waarom de Heere Zich zo stil houdt.............
daaronder zuchten degene die zuchten om een zucht....
dinand praat eens met ds. p. blok
man met geestelijke ervaringen en lessen ,als het over bevinding gaat.
alles gekregen,nooit zichzelf bekeerd,en heeft een nabij leven met zijn Heere.
dat kan ik je nooit zo uitleggen nl.
Het lijkt me moeilijk voor jullie dat eea voor jullie wel realiteit is. Ik wens jullie sterkte toe. En ook veel wijsheid toe gewenst in het opstellen van jullie brief en eventuele gesprekken. Daaraan ontbreekt het ons allemaal en telkens weer, maar God wil het schenken op het gebed:
Jak. 1:5 'En indien iemand van u wijsheid ontbreekt, dat hij ze van God begere, Die een iegelijk mildelijk geeft, en niet verwijt; en zij zal hem gegeven worden.'
Kerkenraadsleden hebben vaak veel gezag, dus als een kerkenraadslid begrip probeert te kweken bij je schoonouders heeft dat misschien meer effect dan wanneer je het zelf doet.
M.i is er veel dwaling in gemeentes waartoe het geloof zich niet openbaard.
Belijdenis kunnen doen en dan niet aan het avondmaal gaan. wel kinderen laten dopen.
Zeggen we hebben belijdenis gedaan op de leer van de kerk en daarmee niet aan het avondmaal kunnen deelnemen wel kinderen dan kunnen dopen.
Iets waar ik niet mee kan en niets mee heb, voor mij Gods Woord.
Veel mensenwerk in de kerk dat wat ik zie, daarmee ongeloof en daarmee niet tot geloof kunnen komen.
Hoor regelmatig het gaat zo maar niet moet wel eerst veel gebeuren, sommigen zijn daarbij als het kon 2 levens mee bezig en dan misschien nog niet tot geloof gekomen, een kerkbank versleten.
Nee dan als de verloren zoon hij zag en het merkte hem op ik ben verkeerd bezig ik heb gezondigd tegen mijn Vader, en hij keerde om, bekeerde zich en ging terug naar huis waar de Vader op hem wachtte en op de uitkijk stond, en omhelsde hem,
En er was feest, zo kan het ook met diegene worden die nog niet tot Hem zijn gegaan, kan in een moment zo zijn door volledige overgave aan Hem die het je allemaal wil schenken.
Waar word nog op gewacht wat is het je waard.
Het kan een strijd zijn dat weet ik, los maken van wat niet van Hem is het is allemaal zo verleidelijk.
Juni het ligt aan ons zelf, willen we nog wel luisteren of zijn we meepraters geworden.
Voor mij 100 procent Gods genade, en 100 procent onze eigen verantwoordelijkheid.
met vriendelijke groet,
Beste vraagsteller, vermaan in liefde je schoonouders dat het niet hun keuze is, maar de jouwe. Jij moet hem verantwoorden voor God. En alsjeblieft, blijf over die kerkmuren heen kijken en zoek gemeenschap met allen die de Heere vrezen. En als je echt Hervormd-Gereformeerd bent, doe je dat. Of je nu Hervormd, Oud-Gereformeerd of van de Geref. Gemeenten bent, wat maakt het uit? De vraag is bij Zijn terugkomst: Bent u 'des Heeren'?
Gods zegen!
- 1
- 2
