Zending in de buurt

Hoe serieus moet je kerkmensen/kerkenraden nemen die aan zending doen, maar nauwelijks echte interesse hebben voor mensen uit de buurt en bijvoorbeeld mensen uit andere kerken? Wat zijn de drijfveren voor zending? Zondags in de kerk lijkt het om het behoud van andere mensen te gaan, maar doordeweeks krijg ik regelmatig de indruk dat het in de zending meer om avontuur gaat, dan dat het gaat om het behoud van andere mensen. Daarnaast heb ik het idee dat zending in veel 'actieve' gemeenten een sociale verplichting is. Hoe kan het anders zijn dat veel kerkmensen/zendelingen nauwelijks echt geïnteresseerd zijn in mensen uit de buurt (anders zou je ze bijvoorbeeld mee proberen te krijgen naar de kerk toch?) en andere kerken, maar wel geïnteresseerd zijn in mensen ver weg? Zitten kerken wel echt te wachten op bekeerlingen, of is dit een wens die op zondag geuit wordt, waarvan men ten diepste liever heeft dat deze wens niet uitkomt (misschien om een aantasting van de eigen identiteit/gewoonten te voorkomen)?

Beste vraagsteller,

De belangrijkste drijfveer voor zending is wat mij betreft nog altijd dat het evangelie “een kracht Gods tot zaligheid” is voor een iegelijk die gelooft. Laat ik het heel eenvoudig zeggen: het evangelie brengt aan mensen de behoudenis (let wel: behoudenis is meer dan alleen zondenvergeving). Natuurlijk is het werk van de Heilige Geest hierbij noodzakelijk. Zonder het werk van de Heilige Geest zal het evangelie geen spoor trekken in ons leven. Maar we mogen verwachting hebben dat als we het Woord van God prediken, de Heilige Geest zich om zo te zeggen aan dat Woord zal paren.

Je kunt je afvragen in hoeverre we nog beseffen dat het evangelie werkelijk mensen behoudt van de dood en ze het eeuwige leven geeft. Wat mensen ook van het evangelie mochten denken (de gedachte dat er behoudenis is door HET KRUIS van Christus, was in de ogen van velen pure dwaasheid), Paulus schaamde zich er niet voor, omdat hij wist dat mensen er werkelijk door gered werden. Pas heb ik in een preek ergens gezegd: U, als christen, heeft de sleutel in handen waardoor mensen behouden kunnen worden! Beseffen wij dat? Besef jij dat? ‘Mijn buurman’, die niet gelooft, is alrede veroordeeld, zegt de Schrift in Joh. 3:18, omdat hij niet geloofd heeft in de Naam van de eniggeboren zoon van God. Hij kan echter gered worden door zich neer te buigen voor de Heere Jezus die in het Evangelie geopenbaard wordt.

Redenerend vanuit de uitverkiezing kun je natuurlijk zeggen dat God een bepaald aantal mensen heeft uitverkoren tot het eeuwige leven en dat Hij er hoe dan ook voor zorgt dat die mensen de behoudenis bereiken. Op zich is dat waar. Maar even waar is dat Heere wil dat ALLE mensen behouden worden en dat wij, als christenen, de sleutel in handen hebben (namelijk de Bijbel, het Woord van God), waardoor die mensen ook behouden kúnnen worden.

Het zou groot zijn als we dat laatste met elkaar weer meer zouden gaan beseffen. Het is reden om ‘de straat’ op te gaan.

We leven denk ik in een samenleving waarin van je verwacht wordt dat je de ander op godsdienstig gebied vrij laat. Je mag geloven wat je wilt, maar val de ander er niet (te veel) mee lastig. Velen zijn van mening dat godsdienst thuishoort in het privédomein. Natuurlijk zijn wij als christenen het daar niet mee eens. Eén van de consequenties van ons geloof is dat als iemand zich niet bekeert, hij echt verloren gaat. We hebben een boodschap voor de wereld om ons heen!

Toch hebben we daar denk ik ALLEMAAL een ‘tik’ van: van dat ‘de ander niet lastig vallen met je geloof’. Het hoort, zoals gezegd, bij onze samenleving. Hoe makkelijk lopen we onze naaste voorbij zonder met hem ook maar iets te delen van de rijkdom waar wij deel aan mogen hebben, maar die ook voor hem bedoeld is.

God geve dat wij allemaal, kerkenraden en kerkmensen, zullen (gaan) beleven wat Paulus schrijft in 2 Kor. 5: We bewegen de mensen tot het geloof, want de liefde van Christus dringt ons!

Ten slotte nog een paar opmerking n.a.v. wat je schrijft in je vraag.

-Je moet niet te snel van andere christenen (kerkenraden of kerkmensen) denken dat zij geen interesse hebben in hun naaste uit hun buurt; ook niet dat voor veel mensen in actieve gemeenten zending een sociale verplichting is. Je kunt niet in hun hart kijken. In een samenleving als de onze (Nederland, zie boven) kan de drempel hoog zijn om ook daadwerkelijk iets richting ‘je buurman’ te ondernemen. Voor velen is het makkelijker om samen met andere gelovigen ergens bij een partytent te gaan evangeliseren, dan om iemand die je elke dag tegen het lijf loopt (je naaste familie, je collega, je buurman, enz.) te vertellen over de Heere Jezus en hem uit te nodigen om mee naar de kerk te gaan.

-De dingen die jij noemt zijn wat mij betreft op grond van wat ik boven geschreven heb zeker geen reden om bepaalde mensen als christen niet meer serieus te nemen! Als het gaat over de vraag wie je als christen serieus moet nemen en wie niet, lees dan Gal. 5:19-22.
 
-Ik kan natuurlijk niet voor alle kerken spreken, maar ik denk dat er genoeg kerken zijn die zeker wel zitten te wachten op bekeerlingen. Ik vind dat je niet moet denken dat kerken die bidden om bekeerlingen, heimelijk toch liever willen dat die bekeerlingen zich nooit aandienen. Je gaat dan echt van het verkeerde uit. Natuurlijk willen kerken dat bekeerlingen zich ook aanpassen. TOT OP ZEKERE HOOGTE mag dat van bekeerlingen ook gewoon verwacht worden. Als je wilt dat ik daar meer over schrijf, stel dan een nieuwe vraag.

Ik weet niet hoe één en ander bij jou is... Het beste is denk ik als ieder voor zich zijn of haar eigen houding eens beziet in het licht van de Heere Jezus... Hoe zit het met jou interesse in de ander?

Hartelijke groet en Gods zegen toegewenst,
Ds. P. C. H. Kleinbloesem

Dit artikel is beantwoord door

P.C.H. Kleinbloesem

• Geboortedatum:
  13-10-1976
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Status:
  Actief

49 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven