Vraag
Mijn vraag ligt meer op het gebied van de verhouding met je ouders als je getrouwd bent, dan op het gebied van het onderwerp 'van kerk veranderen', hoewel het daar wel mee te maken heeft. Binnenkort hopen we over te gaan naar een ander kerkverband. Daarmee gaat vreugde en verdriet gepaard. Het is een diepgaande beslissing. We zijn bang om daardoor contacten te verliezen. Maar, helaas, niet alleen contacten wat betreft vrienden, ook wat betreft familieleden. Met name mijn ouders (hoewel in mindere mate ook die van mijn man) zullen zeer negatief reageren, misschien zelfs wel woedend. Dit weten wij omdat ze dit ook al gedaan hebben richting mijn zusje. Er is sowieso al sprake geweest van een soort parentificatie, een autoritaire opvoeding. Dit heeft met name in ons trouwen al een paar keer heel erge botsingen gegeven. We mogen niet onze eigen mening hebben! En dat gaat heel ver, tot in de details. Ik (mijn man niet zozeer) ben heel bang om dit besluit aan onze ouders te moeten vertellen. Ik droom er zelfs 's nachts over. Hoe kunnen we dit het beste doen? Telefonisch? Want mijn vader reageert erg primair, meteen woedend, kan enorm kwetsende dingen zeggen waar je helemaal van gaat trillen, hoewel je dan nog wel praten kunt en als hij dan nog langer met zo'n harde stem doorpraat, vlucht ik letterlijk weg. Aan de telefoon heb ik daar geen last van, want dan zie ik zijn ogen niet. En als hij dan iets ergs zegt, voel ik dat iets minder erg. Hij laat me gewoon vallen! En dat heeft hij eigenlijk al lang gedaan. Mijn man heeft er minder last van. Dan maar hem alleen laten gaan naar mijn ouders? Maar als je het telefonisch zou doen, dan staat hij een half uur later op de stoep. Ter verduidelijking: mijn ouders zijn de laatste tien jaar gegroeid richting ultrarechts. Ze zijn zich heel anders gaan kleden en steeds minder kerken vinden ze nog 'deugen'. En bij ons als stel zijn de ogen geopend voor de meestal niet-bijbelse prediking in onze kerk. We voelen ons geestelijk uitgehongerd. Ik vraag geen reactie op onze kerkkeuze, want we snakken naar de prediking in de kerk die we nu al geregeld bezoeken. We kunnen niet meer anders. Maar met name ikzelf ben erg bang om contacten te verliezen en dat sommige nog verder verslechteren. Hoe breng je zulk nieuws aan iemand?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Jij en jouw man zijn niet over één nacht ijs gegaan nu jullie binnenkort naar een ander kerkverband zullen overgaan. Het is ongetwijfeld een diepgaande beslissing geweest, dat is als het goed is ook een beslissing voor Gods aangezicht genomen in biddend opzien. Fijn om te lezen dat jullie je in de kerk, die jullie nu al geregeld bezoeken, onder de prediking thuis voelen.
Ook heel mooi dat jullie als man en vrouw samen in de kerkelijke en geestelijke zaken één zijn en zo met elkaar het stillen van de geestelijke honger zoekt in het Brood van het leven, de Heere Jezus Christus. Wat zullen veel ouders blij zijn als ze dit van hun kind(eren) mogen horen en het in hun leven zichtbaar is. Maar helaas zie jij hierin grote problemen ontstaan: negatieve reactie, woede, je laten vallen. Al eerder zijn er botsingen geweest tussen jouw ouders en jullie en ook richting jouw zusje is er woedend en negatief gereageerd. En zo ben je bang om jullie besluit aan hen te vertellen.
Dat is begrijpelijk gezien het (recente) verleden. Het kwetsende spreken, het letterlijk wegvluchtten, zijn jou niet in de koude kleren gaan zitten; dit zou zich zo maar kunnen herhalen wanneer je over jullie kerkkeuze vertelt. Voor de telefoon voel je je wat veiliger, maar is het verstandig om het telefonisch te doen als hij een half uur later toch op de stoep voor je staat?
Het is te gemakkelijk om te zeggen: je bent nu getrouwd en hebt nu je eigen leven, je hebt in deze niets meer met hen te maken, je bent hen geen verantwoording meer schuldig, alleen God. Het zijn en blijven jouw ouders en dat maakt het zo lastig, ook omdat je bang bent om contacten te verliezen of dat ze verslechteren. Zoiets vreet aan je, dag en nacht.
Ik ga er van uit dat je deze dingen ook met jouw man bespreekt/besproken hebt. Hij is niet zo bang om jullie besluit kenbaar te maken. Is het een optie om samen te gaan en zo samen met God? Om zo op een liefdevolle wijze (hoe spanningsvol het ook zal zijn) met hen hierover te spreken, om ook uit te leggen het waarom van jullie keuze. Bidt om de vervulling van de Geest, opdat het woord van Jezus ook in jullie zichtbaar wordt: en gij zult Mijn getuigen zijn. Weet je, wij kunnen soms wel eens bergen op onze levensweg zien, maar de Heere kan ze ook maken tot een vlak veld.
Maar als er dan toch een woede uitbarsting volgt? Zie op Jezus, Die de woede van alles en iedereen over Zich heeft heen gehad: Weg met Deze, weg met Deze! Maar als er dan toch kwetsende dingen gezegd worden? Zie op Jezus aan het kruis en hoor daar: Die daar voorbij gingen lasterden Hem. Maar als ze jullie dan toch laten vallen? Zie op Jezus, Die ook van Zijn bekenden alleen gelaten werd, zoals Hij voorzei: Zie de ure komt... en gij Mij alleen zult laten. Maar als je dan toch de deur gewezen wordt? Denk aan de woorden van de Heere: Ze hebben niet u verworpen, maar ze hebben Mij verworpen.
Je zou het natuurlijk allemaal zo goed willen hebben onder elkaar, dat is goed te begrijpen, daar hebben we ook naar te staan. Maar er kunnen ogenblikken komen dat we God meer moeten gehoorzamen dan mensen. En als Hij jullie geleid heeft op de (kerkelijke) weg die jullie nu (willen gaan) bewandelen, dan mogen jullie daar niet vanaf wijken ondanks wat intermenselijk zou kunnen gebeuren. En zonder ook maar een oordeel te vellen over iemand kwam het zo in mijn gedachten wat je kunt lezen in Lukas 12:49-53.
Ik wens jullie wijsheid van boven toe in deze moeilijke situatie.
Ds. P. C. van Keulen
Dit artikel is beantwoord door
Ds. P.C. van Keulen
- Geboortedatum:17-06-1956
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Bodegraven
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Zoniet, zijn het vijanden van God, hoe kan een vijand van God jullie de weg wijzen? Je ouders zullen jullie wel als blind zien, hoe kan een blinde een andere blinde de weg leiden? Zullen zijn niet samen vallen?
Straks moet je sterven, dan kan God vragen, waarom heb je niet onder het levende woord gezeten? Wat is dan het antwoord? Omdat ik bang was voor m'n ouders?
Natuurlijk is het allemaal heel lastig en moeilijk, maar ds v Keulen zegt het prachtig, zie op Jezus, op Hem alleen!
Ouders en familie zullen het vaak zien als een afwijzing van hun eigen kerk, en dat is en blijft nu eenmaal pijnlijk.
Het kan je misschien een beetje bemoedigen dat er velen met jullie hetzelfde hebben doorgemaakt. Het is een zegen dat we tegenwoordig over kerkmuren heen durven kijken, maar het brengt ook dit soort pijnlijke consequenties met zich mee.
Misschien kun je nog proberen het wel persoonlijk aan ze te vertellen, maar er dan een brief bij geven, waarin je beter en duidelijker de dingen kunt verwoorden zodat zij het ook allemaal nog wat rustiger tot zich door kunnen laten dringen.
Je maakt een keuze met ingrijpende gevolgen, maar je hebt geen andere keus. Het is jullie leven.
Het familiegevoel van vroeger doorbreek je, en ik voel met je mee, dit breekt je hart. Na 20 jaar voel ik nog iedere dag de gevolgen van die breuk, het lijkt alsof het nooit geneest, maar een andere weg is er niet.
Wat mij wel helpt is het feit dat je ouders ouder worden, en je ook het betrekkelijke van hun stem gaat inzien. Er komt een dag dat zij er niet meer zijn, niet dat je dat wenst, maar het relativeert enigszins het stempel wat zij op je leven probeerden te zetten.
Uiteindelijk moet je met jezelf en je gezin leven en dat met God. Als jij God volgt in de nieuwe kerk, zul je zegen ontvangen als je je ook van harte gaat geven in die andere kerk. Maak contacten en begeeft je er ten volle in, en blijf niet met één been staan in je opvoedingskerk. Oké, je gaat zeker weten contacten verliezen, dat kan niet anders, maar met je eigen inzet komen er betere voor in de plaats. Mensen met wie je je hart kunt delen, omdat je nu naar een kerk gaat, waar als het goed is je hart ook ligt.
Sterkte!
Als je wil mag je me mailen, laat hier dan even een berichtje achter.
Ik bid voor je!
