Kerk tot een afgod

 Ik maak me zorgen. Ik zie dat de kerk soms tot een afgod is geworden. De kerk is allesbepalend: tradities en de leer lijken te gaan vóór de woorden van Jezus (heb uw naaste lief als uzelf, heb uw vijanden lief en vooral: oordeel niet). In de kerk zie ik dat deze woorden van Jezus maar weinig gepraktiseerd worden, eerder het tegendeel: kliekjesvorming, ons-kent-ons, mensen die anders leven of er anders uitzien worden veroordeeld en buitengesloten, op punten en komma's worden andere christen als onechte christenen weggezet en veroordeeld. Ja, als mensen zich aan onze tradities houden, onze leer willen volgen en zich kleden en gedragen zoals wij, dan zijn ze welkom. Dat is niet naar het voorbeeld wat Jezus heeft gegeven. De kerk is belangrijk, maar heeft niet het primaat boven de Heere God. De kerk zit vol met gemankeerde, zondige mensen, die geen haar beter zijn dan de mensen buiten de kerk. Ze zijn wel beter af, want een leven zonder God is geen leven. De Heere God is overal. Jezus zegt het zelf in Matheus 18:20: "waar twee of drie vergaderd zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in het midden van hen." Dat is niet voorbehouden aan de kerk, dus dat moet de kerk zich ook niet toeëigenen en dat gebeurt helaas wel. Jezus heeft geen gemeente en geen kerk gesticht toen Hij onder ons was en heeft dat ook niet van ons gevraagd. Hij heeft alleen van ons gevraagd het evangelie te verkondigen. Zelf deed Hij dat niet in een kerk (een enkele keer in een synagoge), maar vooral buiten, in het openbaar. De kerk (lees kerkmensen) is doorgaans geen reclame voor Jezus. Ik begrijp daarom dat veel mensen niets meer van de kerk moeten hebben. Wordt het niet eens tijd dat we belijden dat we er in de kerk een puinhoop van hebben gemaakt en dat we hebben gezondigd door niet Jezus, maar onze tradities en de leer centraal te stellen en weer te doen wat Jezus van ons vraagt en wel een voorbeeld van Hem te zijn. Wij moeten ons juist onderscheiden door onze Liefde.

Beste vraagsteller, ik herken dat wat je schrijft. Dit komt helaas voor en niet zo weinig ook. Dan is er een harde, kritische sfeer is, waarbij een buitenstaander al snel veroordeeld wordt.

Aan het eind komt je vraag. Of het geen tijd wordt dat we belijden dat we een puinhoop er van gemaakt hebben. Dat is helemaal terecht. Dat kan niet genoeg gedaan worden. Verootmoediging is daarbij geboden.

Vervolgens schijf je dat we moeten belijden dat we er een puinhoop van gemaakt hebben, omdat we Jezus niet centraal gesteld hebben. Dat is inderdaad een groot manco. Het valt in de Nieuwe Testament steeds weer op hoe de apostelen de Heere Jezus wel centraal stellen. Hoe is bijvoorbeeld de brief aan de Hebreeën één groot getuigenis aangaande de Heere Jezus als de grote Hogepriester. En dat is juist voor een gemeente, die wat begint af te zakken. Rijke Christusverkondiging is kennelijk het beste medicijn in zo´n situatie. Inderdaad is het een zonde om Christus weinig of slechts bedekt voor te stellen.

Je schrijft ook over onze traditie en leer. Wat betreft “onze traditie” kan ik wel er wel in meegaan. Je merkt soms het relatieve van je eigen traditie, als je de kerk in een andere plaats en in een ander land meemaakt. Daar blijken oprecht gelovige mensen te zijn, die er heel andere gewoonten op na houden dan wij.

Geldt dit verhaal ook ten aanzien van de leer? Als het woordje “onze” ook betrekking heeft op “leer” dan moet ik denken aan leerstellingen die eigen zijn aan een bepaalde kerk. Zoiets kan negatief werken. Dan wordt een bepaalde leer steeds weer over  de verschillende teksten, waarover  gepreekt wordt,  gelegd. Dan staat niet de Heilige  schrift maar de specifieke leer centraal. Helaas komt dan niet de frisheid van het Woord naar voren.

Als het woordje “onze” geen betrekking heeft op het woordje “leer”, dan kijk ik er toch wat anders tegen aan. Want op zich is “leer” niet verkeerd. In de pastorale brieven komt het woordje leer geregeld naar voren. En dan juist ook als de gezonde leer. Paulus bedrukt het belang van de gezonde leer. De gezonde leer is als de botten in een lichaam. Ze geven vastheid en zekerheid aan het geloof. Paulus schrijft daarover aan gemeentes die al langere tijd bestaan.  Om te blijven voortbestaan is en blijft de gezonde leer nodig.

Tenslotte schrijf je dat we moeten doen wat Jezus zegt en ons moeten onderscheiden door onze liefde. Mooi is dat. Probeer het maar direct in praktijk te brengen. Alleen is het lastige wel, als je dit vooral wilt benadrukken, dat daarmee een wet of  regel centraal komt te staan.  En hoe goed  die wet of regel ook is, daarmee red je het toch niet. Juist het Evangelie moet centraal staan. Vooral moet het gaan over de oneindige liefde van God in Jezus Christus. Laat vooral uitgestald worden wie de Heere Jezus is en hoe welkom we bij Hem zijn met al onze zonden en tekorten. Wie ervaart wat genade is wordt mild naar een ander. Die heeft het besef dat het voor iedereen  kan.  Graag wil je dan ook dat dat evangelie naar anderen komt. Je kijkt naar de ander met de ogen van de Heere Jezus, die met innerlijke ontferming over de schare bewogen was. Je gaat er dan vast ook zelf ook in mee doen, om het evangelie door te geven.

Voor Paulus in Efeze 4 en volgende vertelt hoe de Efeziers moeten leven, komt Hij aan het eind van Efeze 3 eerst met een gebed, en dan is er met name dit gebed: opdat Christus door het geloof in de harten zal wonen.  Hoe nodig is het dat de Heere Jezus onze harten beheerst. Dan ervaren we de wetten niet als wetjes.  Dan zijn het voor ons Gods goede inzettingen. En juist waar Christus in ons hart woont, komt er in ons leven liefde tot God  tot Jezus en liefde tot de naaste.

Hartelijke groet,
Ds. W. G. Hulsman

Dit artikel is beantwoord door

Ds. W.G. Hulsman

• Geboortedatum:
  08-11-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Barneveld
• Status:
  Actief

166 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven