Lange vriendschap beëindigd

Een vriendin van mij waar ik een dikke 20 jaar mee bevriend ben heeft per mail onze vriendschap beëindigd. Het volgende gebeurde. Zij moest geopereerd worden en één nacht in het ziekenhuis blijven. Ik dacht er met regelmaat aan die week, maar net toen ik van plan was even wat me te laten horen, gebeurde er bij ons thuis privé van alles. Ik was toen ook erg vermoeid en heel druk. Daarbij speelden er bij ons allerlei dingen die meer dan normale energie van mij vroegen. Er zaten daardoor soms gewoon gaten in mijn geheugen. Twee dagen na operatiedatum kwam ik er achter dat ik haar vergeten was. Dat vond ik heel vervelend, maar mijn man is heel nuchter en zei: gun jezelf dat dit mocht gebeuren en wees mild voor jezelf, je had genoeg redenen. Afijn, twee dagen na de operatie heb ik meteen gebeld. Maar ik merkte direct aan haar toon dat er wat was. Een week later kreeg ik een mail dat het haar nog steeds erg dwars zat dat ik niet op de dag van de operatie had gereageerd met een sms bijvoorbeeld en de dag erna. Ik heb haar gevoel ruimte gegeven, maar tegelijk ben ik opgekomen voor mijn eigen behoefte.Ik heb bijvoorbeeld gevraagd wat haar gevoelens hierbij waren. “Ben je verdrietig omdat je me hebt gemist, of ben je boos omdat ik perse die dag moest reageren?” Wat ik moeilijk vond is dat ze niet eens vroeg waarom ik haar vergeten was. Ze ging me ook veroordelen, andere vriendinnen hadden wel meegeleefd en ik niet. Dat deed me erg veel pijn, temeer omdat ik wel had meegeleefd maar op mijn tijd en toen ik daar ruimte voor had. Nu heeft ze onze vriendschap van 20 jaren verbroken met een klein kort briefje. Dat heeft me zo’n klap gegeven. In dezelfde tijd dat zij naar het ziekenhuis moest had ik ook zelf ingrepen. Ook toen heb ik niets van haar gehoord en heb ik haar dat niet verweten. Ik dacht toen gewoon: ik vind het jammer, maar begrijp dat ze even genoeg aan zichzelf heeft. Wat ik het moeilijkste nu vind is mijn geschokte vertrouwen in haar. Ik denk nu steeds terug aan de laatste ontmoetingen en vraag me af: hoe echt was je toen? Want als je oprecht was, hoe kan je dit dan doen? Hoe kan ik hier het best mee omgaan?

Beste vraagsteller,

Verwachtingen die niet waar gemaakt worden veranderen in teleurstellingen. Dat is spijtig, maar de houding van je vriendin zegt meer iets over haar dan over jou. Zij vráágt niet hoe het met jou gaat, wat jouw redenen zijn geweest, maar stelt uitsluitend zichzelf in het middelpunt. Tja, misschien was de ziekenhuisopname voor haar een enorme belevenis. Als zij daarbij een langdurige vriendschap ook maar meteen overboord gooit heeft ze dubbel verdriet... dat je vriendin echter zichzelf aandoet.

Ga je niet aan alle kanten verontschuldigen voor jouw niet-snel-genoeg-reageren, want daarmee maak je jezelf verwijten die echt niet nodig zijn. Luister naar je echtgenoot: mild zijn voor jezelf! Zeker als jezelf ook van alles mee maakt (waarom reageerde zij niet bij jouw moeiten, of wist zij daar niets van?). Vriendschap zou niet zo kwetsbaar hoeven zijn als de vriend(inn)en meer naar elkaar zouden luisteren -en vragen aan elkaar stellen- dan op grond van enkel een verwachtingspatroon meteen (ver)oordelen!
  
Een hartelijke groet,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven