Vraag
Mijn vriendin (sinds een half jaar verloofde) en ik hebben ruim 3,5 jaar een relatie en zijn erg gelukkig samen. We mogen samen de HEERE kennen en geloven dat wij in Zijn genade mogen leven. We proberen zoveel mogelijk te leven zoals Hij dat van ons vraagt, ook al is dat niet makkelijk! De vraag gaat dus ook niet zozeer over onze eigen relatie, maar over onze relatie met mijn schoonouders. Mijn schoonfamilie is een gezin dat nauwelijks met elkaar praat, bijzonder veel autistische kenmerken heeft en eigenlijk alleen maar schreeuwend en scheldend met elkaar communiceert. Zij zijn dit zelf gewend en hebben hier eigenlijk ook niet zo'n probleem mee. Verder is het schema op de dag bijzonder strak en wordt de gehele sociale agenda bij voorkeur weken vooruit gepland. Er is nauwelijks oog voor elkaar en er word nagenoeg geen rekening gehouden met elkaar. Tenslotte doen mijn schoonouders er alles, echt alles aan om te zorgen dat de kinderen ook echt kinderen blijven. Zo krijgen ze nog gerust op hun 19e huisarrest, worden telefoons afgepakt of moeten ze naar hun kamer. Let wel: Iedereen is volgens de wet volwassen bij mijn schoonfamilie. Zelf vinden ze dit erg normaal, maar er begint frictie te komen tussen mijn vriendin en mij tegenover mijn schoonouders. Ikzelf kom uit een gezin wat eigenlijk compleet het tegenovergestelde is. Een open sfeer waarin iedereen vooral moet doen waar diegene zelf zin in heeft zolang dit maar aan de Bijbel getoetst kan worden. Een gezin waarin over geloof gepraat kan worden, maar waarin je ook met veel plezier een geintje met elkaar uithaalt zonder dat er ruzie is. Verder zijn wij allemaal uitermate flexibel, zeer ondernemend ingesteld (ikzelf ben ook ondernemer) en maken we ons nooit zo druk over het doen en laten van de andere gezinsleden zonder daarbij interesse in de ander te verliezen. Ik hoop dat u de problemen voelt aankomen. Op het moment dat ik verkering kreeg met mijn vriendin was zij een meisje van 18 die zich als iemand van 14 gedroeg. Toen zij bij mij thuis kwam ontdekte zij hoe het was om serieus genomen te worden, een normaal gesprek te voeren en je eigen leven te kunnen leiden. In een jaar tijd zag zij ineens dat er ook zoiets bestond als volwassen-zijn en heeft zij zich geprobeerd los te maken en een eigen leven te leiden, zonder daarbij haar ouders tegen het hoofd te stoten. Ikzelf heb altijd geprobeerd in dit alles wat voorzichtig te handelen omdat mijn leven niet in een schema is in te passen en mijn agenda ook echt niet af te stemmen is op de wensen van mijn schoonouders; mijn bedrijf laat dit simpelweg niet toe. Ik ben bijvoorbeeld gestopt met bij mijn schoonouders eten, omdat dit teveel irritaties opleverde. Zorgwekkend vind ik het dat mijn vriendin op dit moment meer met mijn ouders optrekt en praat dan met haar eigen ouders, met wie ze eigenlijk alleen nog maar ruzie heeft. Het argument wat mijn schoonouders dan aanvoeren is dat wij "ons eigen leven leiden" terwijl mijn ouders juist blij zijn dat wij op die manier ons eigen leven opbouwen. Na zulke ruzies komt mijn vriendin tegenwoordig uithuilen bij mijn ouders. Ikzelf probeer haar hierin te steunen, maar de sfeer begint erg onder druk te staan. We proberen al zo veel mogelijk ons leven aan te passen zodat we geen irritaties opwekken bij mijn schoonouders. Toch geven zij vaak aan geïrriteerd te zijn zonder daar ook maar echt een reden voor te hebben. Wij snappen het werkelijk niet meer. De druppel die de emmer deed overlopen was een ruzie waarin mijn schoonmoeder mijn vriendin meerdere keren heeft geslagen (mijn vriendin is nu 21...) omdat ze te laat naar bed zou gaan, waarna ik haar direct heb opgehaald en ze een aantal dagen bij mij is geweest. Ik ben bang dat als dit zo doorgaat, wij binnen afzienbare tijd een dusdanige ruzie met mijn schoonouders zullen krijgen dat mijn vriendin hen niet meer wil zien. Regelmatig speelt ze nu al met de gedachte. Ik vind dat niet de juiste weg, maar weet werkelijk waar niet meer wat ik moet doen om het gesprek op gang te brengen.
Antwoord
Geachte jongeman,
Een kort antwoord op een lang verhaal: je vriendin is volwassen en mag zich als volwassen vrouw gedragen tegenover haar ouders. Dat zal niet meevallen als haar ouders haar nog als een kind blijven behandelen. De kunst voor haar -en voor jou zelf- is om met respect, maar wél duidelijk tegen haar ouders te zeggen wat zij vindt en wat zij wil. Ouders willen in principe het beste voor hun kind, maar hebben soms erg veel moeite met ‘loslaten’. Toch zal, als het goed is, de opvoeding gericht zijn (geweest) op het zelfstandig worden van de kinderen. Waarbij deze zelf verantwoordelijkheid krijgen over hun leven.
Wanneer je verloofde nog thuis woont, dan kan de eerste stap naar verantwoordelijke volwassene nu zijn om zelfstandig te gaan wonen. Dat geeft, letterlijk, al enige afstand. Ouderlijke controle zal minder worden, maar dat is een gezonde situatie. Misschien zullen haar ouders bezwaar maken, want dan komt ‘loslaten’ dichtbij en wordt het reëel! Als volwassen kind handelen vergt moed, daadkracht en vooral respect naar ouders die het wellicht niet eens zullen zijn met beslissingen. Toch hebben ouders ook recht te doen aan de door hen gegeven opvoeding en derhalve de besluiten van hun kinderen eveneens te respecteren. Duidt de geuite irritatie van haar ouders niet op eigen onmacht? En zegt het dus niet iets over jullie, maar over henzelf?
De kunst voor jullie beiden is het om op de juiste manier in contact te blijven met haar ouders. Zonder ruzie! Voor zover dat tenminste aan haar, en aan jullie beiden, ligt. Veel wijsheid en tact toegewenst! Mogelijk kun je de hulp van je eigen ouders inroepen, die op een heel andere wijze in het leven staan.
Gode bevolen,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik las eens: Als ik ergens het erf op loop en ik word gebeten door een hond dan ben ik gebeten. Als ik er daarna nog een keer op ga, heb ik mezelf gebeten. Ieder mens heeft medeverantwoording voor het al of niet in stand houden van conflictsituaties. Als je vriendin de mogelijkheid heeft op zichzelf te gaan wonen is dat zeer waarschijnlijk de beste optie. Duidelijk aangeven dat de maat vol is, ruimte nemen voor jullie eigen leven waarin jullie vrede verkiezen boven het continu elkaar afbreken. Google eens op geweldloze communicatie. Prachtige eyeopeners.
Toen de spanningen thuis zo hoog opliepen dat ik regelmatig naar anderen ging, werd mij geadviseerd om uit huis te gaan en zo de spanningen weg te nemen en hulp te nemen om te leren wat normaal is. De thuissituatie was op een gegeven moment zo lastig dat ik bij de ouders van mn vriend ben gaan wonen. Daarna ben ik ergens gaan wonen waar ik en hulp kreeg en zelfstandig kon wonen. In de tijd dat ik bij mn vriend woonde, zag ik er elke keer als een berg tegenop om naar mn ouders te gaan, maar nu, na 2 maanden, kijk ik er naar uit.
Wat ik wil zeggen: als ze het geld niet heeft om zelfstandig te gaan wonen, probeer dan bij iemand in te gaan wonen. Na verloop van tijd zullen haar ouders waarschijnlijk anders met haar omgaan omdat ze niet meer thuis woont. Zet het contact even op een laag pitje, niet meer dan ze aankant, maar probeer het daarna weer op te bouwen. Een ouder-kindrelatie is heel belangrijk... Heel veel sterkte en vraag, wat je waarschijnlijk al doet, de HEERE om wijsheid en kracht!
Ik moest denken aan de tekst: Indien het mogelijk is, zoveel in u is, houdt vrede met alle mensen. (Romeinen 12). Fijn hè dat er staat: indien het mogelijk is!!!!
God weet hoe jullie je best doen en Hij weet van de onmogelijkheden die er zijn.
Het lijkt me echt een goed plan als jouw verloofde elders onderdak zoekt, voordat het verder escaleert. Misschien kunnen jullie het beste eerst een adres regelen waar ze heen kan en het dan samen aan haar ouders vertellen. Want als er lang zit tussen dat besluit en het weggaan of als ze het alleen moet vertellen, dat kan heel moeilijk zijn!!!
Het is niet goed als haar moeder haar slaat en al helemaal niet op deze leeftijd. Daar zou je desnoods via officiële instanties werk van kunnen maken. Volgens mij is dit strafbaar en valt dit onder huiselijk geweld.
Ik ken jullie niet, maar ik zou overwegen om te zoeken naar een gezin waar ze bij in kan wonen, dus dat ze niet alleen op kamers gaat of bij jullie thuis in huis.
Als ze naar een gezellig en kerkelijk kostgezin gaat, dan staat ze er niet ineens alleen voor, maar heeft ze aanspraak. Dat is na zo'n heftige periode wel prettig. Het is meestal ook goedkoper dan op kamers gaan. Ze kan genieten van een normaal gezinsleven, wat ze gemist heeft. Het is waarschijnlijk ook beter voor de verhouding naar haar ouders toe, dan dat ze bij jullie in huis gaat. Verder kan dit ouders ook meer vertrouwen geven, dat ze het makkelijker los kunnen laten als hun dochter in een gezin gaat wonen dan op zichzelf.
Maar goed ik weet niet hoe jullie daar zelf in staan en of dat mogelijk is en hoe haar ouders dit zullen ervaren!
Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst.
