Vraag
Hoe ver mag ouderlijk gezag gaan? Mijn ouders zijn bijvoorbeeld heel streng. Ik ben bijna 18, maar nog steeds willen ze gesprekken met vrienden controleren en pakken ze mijn mobiel af. Ik wil dat niet, want ook ik heb persoonlijke gesprekken. Ik mag niet naar vrienden toe voor een verjaardag o.i.d., mag niet gezellig theeleuten bij vrienden die ik al een poos niet heb gezien en dat allemaal onder de mom van; je moet je ouders gehoorzamen. Tot hoever gaat dat? Ik word behoorlijk in m'n vrijheid beperkt...
Antwoord
Beste...,
Je zit wel in een lastige situatie hè? Formeel, juridisch gezien hebben ouders geen zeggenschap meer over hun kinderen als deze 18 jaar of ouder zijn. Als jij dan gekke dingen gaat doen, zijn ouders niet langer aansprakelijk en verantwoordelijk; alleen jijzelf. Maar nogmaals: dat is alleen maar een formele benadering en zo wil je natuurlijk niet met elkaar omgaan. Daarom ga ik ook niet tegen jou zeggen: heb nou nog maar even geduld, binnenkort ben je 18 jaar en dan kun je lekker uit je dak gaan.
Bovendien vind ik ook dat als je samen nog onder één dak verkeert, je best rekening mag houden met elkaar en dat houdt soms ook in dat je je aanpast aan elkaar. Dat hoort nu eenmaal bij samenleven.
Het is echter ook gebruikelijk dat wanneer de leeftijd van kinderen vordert, zij ook meer vrijheid en verantwoordelijkheid krijgen van ouders. Dat is voor ouders niet altijd makkelijk, zij moeten hun kinderen loslaten en dat kan niet iedere ouder even goed. Voor de kinderen betekent het dat zij moeten kunnen waarmaken dat zij de vrijheid aankunnen en dat zij verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hun eigen leven, voor de keuzes die zij zelf moeten en kunnen maken.
Bij jullie lijkt dat niet goed in balans te zijn. Is daar een oorzaak voor aan te wijzen? Is er een reden voor dat jouw ouders nog zo controlerend zijn? Zij lijken wat wantrouwend te zijn. Heeft dat te maken met het feit dat eerder gegeven vertrouwen beschaamd is of zijn zij van zichzelf bang dat jij de vrijheid niet aankunt? Kijk, er zijn genoeg leeftijdgenoten van jou die in verband met studie al op kamers wonen en die dus voor een groot deel zelf verantwoordelijkheid dragen voor allerlei grote en ook kleine keuzes die het dagelijks leven vraagt.
Het is op jouw leeftijd gebruikelijk dat je kunt afspreken met vrienden en dat je je eigen privé-dingetjes hebt. Ouders kijken dan niet meer in agenda's en eventuele dagboeken van hun kinderen, enz. Natuurlijk is het ook normaal dat zij je over dingen bevragen maar dat is iets anders dan controleren of geen vrijheid gunnen.
Om nog maar eens een voorbeeld te noemen: veel van jouw leeftijdgenoten krijgen kleedgeld en ze zijn er zelf verantwoordelijk voor hoe zij dat besteden. Maar als ouders daar vragen bij hebben of vinden dat hun kinderen onfatsoenlijke kleding kopen, mogen zij daar natuurlijk best iets over zeggen.
Ik ken de context van jullie situatie helemaal niet, maar is het mogelijk om het gesprek met je ouders op een volwassen manier te openen? Om hen te vragen wat hen belet om jou vertrouwen te geven? Ik ga absoluut niet tornen aan ouderlijk gezag, dat mag en dat moet er beslist zijn, maar op een gegeven moment zijn kinderen zelf verantwoordelijk voor hun leven (of bepaalde aspecten daarvan). Ga maar vragen of jij die verantwoordelijkheid op je mag nemen en ga maar waarmaken dat je dat ook aankunt.
Dus niet langer touwtrekken en misschien wel geruzie over wat nou wel en niet mag, maar samen eens de onderliggende laag proberen aan te boren en aan de orde stellen waar je ouders bang voor zijn. Maar ook uitleggen waarin jij denkt zelf de vrijheid en verantwoordelijkheid denkt aan te kunnen. Welke keuzes jij belangrijk vindt en dergelijke. Oftewel: wat kun jij doen om je ouders te laten zien dat je te vertrouwen bent en dat zij daarom niet bang hoeven te zijn dat jij in zeven sloten tegelijk loopt?
Ik hoop dat het je lukt om een goed en constructief gesprek met je ouders te hebben! Maak vooral duidelijk dat het er jou helemaal niet om gaat om dwars en eigenzinnig te zijn, maar dat je de ruimte en het vertrouwen vraagt om een eigen invulling te geven aan (bepaalde aspecten) van je leven. Dat hoort nu eenmaal bij volwassen worden. Je kunt geen stevig en evenwichtig volwassen mens worden als ouders voor je blijven kiezen. Laat ik het mogen vergelijken met leren fietsen. Om ze te beschermen geven ouders hun kinderen vaak eerst een fiets met zijwieltjes. Maar als je echt zelf wil leren fietsen, moeten die zijwieltjes er op een gegeven moment beslist af. Anders leer je het nooit. Dat geldt ook voor de opvoeding. Ouders treffen heel veel beschermende maatregelen voor hun kwetsbare kinderen. Maar als die kinderen volwassen gaan en moeten worden, moeten ouders steeds meer loslaten en beschermende maatregelen verminderen. Anders worden hun kinderen niet sterk en leren ze nooit zelf hun leven richting te geven.
Ik hoop dat jou dat wel lukt. Ik wens je een koersvast leven met ruimte en vrijheid maar ook met een mooie verstandhouding met je ouders!
Wijsheid gewenst!
Drs. Els. J. van Dijk
Dit artikel is beantwoord door
drs. E.J. (Els) van Dijk
- Geboortedatum:28-01-1956
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Voormalig directeur Evangelische Hogeschool. Nu begeleiding en advies.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vraagsteller: Ga eens bij jezelf te rade, heb je misschien aanleiding gegeven dat je ouders zo dicht op je huid zitten?
Misschien vinden ze jouw levenswandel en handel niet in overeenstemming met hun normen en waarden en proberen ze jou op deze manier op het rechte pad te houden.
Mevr. van Dijk adviseert je om eens rond de tafel gaan zitten met elkaar, begrijp ik uit haar antwoord. Doe dit op een rustig moment en niet als er een kwestie uit te praten is.
En probeer naar je ouders te luisteren, waarom ze doen zoals ze doen.
Veel geduld toegewenst!
Wat een moeilijke en lastige situatie voor jou! Ik vraag me af of jouw ouders je veel meer ruimte zullen geven, als je 18 bent. Ik denk dat de kans groot is dat dit niet zo is... Ben je de oudste of misschien wat meer zelfstandig/opstandig dan de ouderen?
Ik zou het niet raar vinden als je het gesprek met je ouders aanging met iemand van de kerk of hulpverlening erbij. Hopelijk gaat dit helpen. Het zou jammer zijn als je het huis uit moest gaan om wat meer/normale ruimte te krijgen.
Ja, ik schrijf misschien wat minder onderdanig dan de anderen, maar ik weet een beetje hoe dit voelt, wat jij meemaakt! Je kunt je hier vreselijk ongelukkig door voelen... Volgens mij is ouderlijk gezag niet zo bed0eld!
Sterkte en groetjes van ahhk76@gmail.com
Ik ben het eens met @AHHK76 dat je iemand moet zoeken die je bij kan staan als je het gesprek aangaat met je ouders. Dit kan een familielid zijn of bijv. iemand uit je kerkelijke gemeente.
Mocht je zo'n persoon niet in je omgeving hebben, dan raad ik je aan om dit probleem eerst met je huisarts te bespreken. Hij/zij zal zeker naar je luisteren en je raadt kunnen geven hoe je zo'n gesprek aan moet pakken.
De huidige situatie lijkt me niet gezond, als je niet eens naar de verjaardag van vrienden mag. Ik ben bang dat dit niet in 1 keer zal veranderen als je eenmaal 18 bent.
Dus ik raad je zeker aan om actie te ondernemen en niet af te blijven wachten!
Sterkte ermee!
