Contact met meisje laten rusten

Twee jaar geleden ben ik voor het eerst uit geweest met een meisje dat ik kende van onze kerkgemeenschap. Ik zag altijd al wel iets in haar, wellicht was het een soort 'klik' dat ik voelde of zag. Ik weet dat ik dit gevoel al van het begin af aan heb. Kort en goed, na deze eerste date is er nog een aantal gevolgd. Ook hadden we veelvuldig contact via de SMS. Ik heb echter door mijn (eigen) verleden toen nooit de volgende stap willen zetten. Om het verleden kort te schetsen: ik had op de middelbare school last van acne, in die mate dat grote ontstekingen mijn gezicht ontsierden. Dit maakte mij erg onzeker, waardoor ik lastig contacten kon leggen. Het feit dat mensen die ik eerst als vrienden beschouwde, mij toen ook lieten zakken, heeft ook niet echt meegeholpen. Het liep spaak na ongeveer een maand. Vervolgens is er een aantal malen weer opnieuw contact geweest, met elkaar uitgegaan. Toen ik zelf zo ver was om de volgende stap te zetten, zei zij dat zij het ook moeilijk vond en voorzag ze vooral problemen. Ze was niet zeker over haar gevoelens. Daarnaast vond ik het moeilijk om mijzelf te geven, zo eerlijk ben ik wel. Het hebben van een relatie maakt me bang. We hebben hier een gesprek over gevoerd en toen heb ik vooral benadrukt dat ik zelf (kennelijk) (nog) niet toe ben aan een relatie. Als ik daar op terugkijk, was het vooral de angst om de volgende stap te zetten, dan dat dat de waarheid was. Hier schaam ik mij ook voor. Ongeveer een paar maanden geleden kreeg zij een burnout en is ze enige tijd uitgeschakeld geweest. Omdat ik mij, zeker in het licht van haar klachten, niet op wilde dringen, heb ik alleen contact onderhouden via Whatsapp en haar gesteund tijdens die tijd. Wel veelvuldig en ik kreeg ook veelvuldig berichten terug. Inmiddels is dat contact gestopt in februari en heb ik ook niet heel veel contact meer met haar gehad. Wel kom ik haar natuurlijk steeds tegen op de jeugdactiviteiten van de kerk. Ongeveer een maand geleden kreeg ik een bericht van haar dat ze dacht mijn broer herkend te hebben en ze vroeg mij ook hoe het met mij ging. Ik heb geantwoord. Nu ging ze in juli met vakantie en heb ik haar een bericht gestuurd om haar een fijne vakantie toe te wensen, niet met een bijbedoeling, maar ook meer omdat ik het zo leuk vond voor haar dat ze nu (zelf) op vakantie ging en kennelijk de klachten weg waren. Nu ontving ik tijdens haar vakantie het bericht via Facebook dat ze geen contact meer met mij wil. Een nogal vreemde manier van reageren en vooral ook de manier waarop en het moment waarop. Natuurlijk wil ik dit respecteren en heb ik haar ook verwijderd van mijn sociale netwerksite omdat ik boos was, hoewel mijn gevoelens voor haar nog steeds gebleven zijn. Ik had gedacht, voor dat ik dit bericht ontving, mijn gevoelens voor haar op papier te zetten en op te sturen. Ik ben echter bang en denk dat het nu niet meer slim is dit te doen, omdat het de zaak alleen maar meer op scherp zal zetten en het in dit licht dan misschien helemaal verkeerd uitgelegd zal worden. Toen ik mijn moeder om advies vroeg, zei ze vooral af te wachten en niets meer van mij te laten horen omdat dat (kennelijk) is wat zij wil. Misschien heeft ze wel gelijk, maar ik vind het zo'n onbevredigend einde. Wat moet ik nu doen? Ik twijfel of ik terug moet reageren en of ik dan nog steeds mijn gevoelens hierin moet noemen, namelijk dat ik nog steeds gek op haar ben. Of dat ik het moet laten rusten. Ik heb moeite het los te laten, vooral omdat ik het gevoel heb dat zij meer achterhoudt dan ze mij wil vertellen en dat dat (ook) tussen ons in staat. Ze heeft namelijk eens verteld dat ze toen ze jong was, te ver is gegaan met een man en in een ander gesprek, dat ze enige tijd angst had om over straat te gaan. Dat schijnt toen als PTSS gediagnosticeerd te zijn. Ze heeft nooit verteld wat er precies gebeurd is toen. Maar ze vertelde me toen wel dit nog nooit met iemand gedeeld te hebben, ook niet met haar ouders.

Beste vraagsteller,

Om een lang verhaal een kort antwoord te geven: luister jij maar naar je moeder! Zij kent jou en wellicht het bewuste meisje ook. Moeders hebben altijd het beste met hun kinderen voor... zélfs als dat niet de gemakkelijkste weg is.

Een onbevredigend einde: ik denk, dat het altijd onbevredigend is als een relatie eindigt. Bedenk maar, dat “gelijk hebben” niet hetzelfde is als “gelijk krijgen” en laat het daarna los. Dat betekent niet, dat je geen verdriet mag hebben. Want gevoelens van verdriet en teleurstelling -boosheid, zo je wilt- horen er gewoon bij, maar veranderen aan de situatie op zich niets!

Sterkte toegewenst,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1502 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven