Geestelijk donker in mijn hart

Op dit moment is het geestelijk donker in mijn hart. Ik loop tegen zoveel zonden aan. Ik weet dat de Heere Jezus is gekomen naar de aarde om zondaren te redden. Ik geloof in een barmhartige, liefdevolle en gewillige God. Als we tot Hem komen, wil Hij al onze zonden uitwissen. Hij wil de zonden van mij op Zich nemen en Zijn gerechtigheid aan mij geven. Dat geloof ik van harte. En wat een wonder. Maar hoe kan het dan als ik dit mag geloven dat er nog zoveel zonden overgebleven zijn? Ik weet wel dat een mens nooit zonder zonden zal zijn. Maar hoe kan je als kind van God nu zoveel zonden hebben? Ik ondek in mijzelf zoveel waarvan ik niet kan begrijpen dat dit in een hart van een kind van God kan leven. Gevoelens van liefdeloosheid, onwilligheid, verzet, liever voor mezelf willen leven dan voor God, hardheid, lauwheid in Bijbellezen en bidden, niet verlangen naar de hemel, egoïsme, etc. Ik zou graag anders willen zijn/worden, maar het wordt er niet beter op. Kan een kind van God zulke gedachten erop na houden? Ik word soms bang van mezelf wie ik ben. Als de dominee preekt en de kenmerken verkondigt die een christen heeft, dan herken ik mezelf daar gewoon totaal niet in. Ik vertel de Heere God deze dingen eerlijk, maar er verandert niets. Hoe moet ik dit zien? Hoe kan ik veranderd worden?

Beste vragensteller,

Allereerst mijn excuses dat je vraag zo lang is blijven liggen. Opstart van het winterwerk en een ontstane vacature hebben gemaakt dat ik er niet eerder aan toe kwam.

Het probleem dat je in je vraag beschrijft is zeer herkenbaar. Ik kan je verzekeren dat alle gelovigen met dit probleem worstelen. Behalve diegenen die een wat ik dan noem “zelfgemaakt geloof” hebben en erg tevreden zijn met zichzelf en de manier waarop ze geloven. Je komt dat in evangelische kringen nogal eens tegen dat er een bepaald positivisme is dat maakt dat het met het geloof alleen maar van goed naar beter en nog beter gaat. Veelal wordt twijfel en aanvechting weggestopt alsof dat niet een realiteit zou zijn die gewoon bij het geloof hoort, omdat wij mensen zijn en blijven die leven in een gebroken en zondige wereld.

In de Bijbel lees ik andere dingen. Denk aan David die klagend zijn zonden belijdt. Denk aan Paulus die zich een ellendig mens noemt. Elia die moedeloos onder de jeneverstruik ligt in de woestijn en Johannes de Doper die in de gevangenis gaat twijfelen. Daarbij zou ik je kunnen wijzen op diverse boete- en klaagpsalmen die onder woorden brengen wat jij in je vraag met iets andere woorden probeert te zeggen. Godsverlating , duisternis, zelfverwijt, enz. enz. Je komt het in de psalmen overal tegen.

Het leven van het geloof is nooit een mooie vlakke lijn en zeker ook niet een gelijkmatig oplopende lijn. Daar bedoel ik mee te zeggen dat het geloofsleven van ons mensen altijd omgeven blijft met twijfels, angsten, onzekerheden, maar ook met verslapping of verachtering in de genade. Het gaat altijd op en neer. Ons gevoel zit het ene moment op de toppen en het andere moment in het dal.

Wij blijven als mensen ook na ontvangen genade zondaar van onze kruin tot aan onze voetzool. Ook als ik geloof dat mijn zonden vergeven zijn. Dat God in liefde en genade Zijn handen telkens weer naar ons uitstrekt, dan nog blijf ik zondaar voor God. Luther spreekt over de twee-mens: Simul justus, simul peccator: “Tegelijk rechtvaardige en tegelijk zondaar.” Dat blijft zolang we in deze bedeling zijn. Maar dat weet God ook (hij weet wat van Zijn maaksel is te verwachten). Denk maar aan hoe God telkens weer naar Israël heeft omgekeken tot op vandaag de dag toe. Niet omdat Hij het kwaad door de vingers ziet maar omdat Hij Zijn verbond en beloften niet kan vergeten.
 
Als ik je vraag lees denk ik dat het volgende aan de hand is: Hoe meer je begeert naar Gods Woord en gebod te leven. Hoe meer je je inspant om te leven zoals de Heere dat vraagt. Hoe meer je er achter komt dat je dat niet kunt en zelfs vaak niet eens wilt. Het leven van het geloof is een ontdekkingstocht. Je gaat hoe langer hoe meer zien wie God is, maar je gaat ook hoe langer hoe meer ontdekken wie je zelf bent. Vroeger werd dat weleens zo gezegd: Je wordt een steeds groter zondaar in eigen ogen, en ondertussen ga je steeds meer de zonde laten. Anders gezegd: Hoe meer je je inspant om heilig voor God te leven hoe meer je erachter komt dat je niet kunt en tot je schrik ervaren dat je het zelfs niet wilt.
 
Breng de nood van je leven keer op keer weer in het gebed bij God. Bid om de kracht van de Heilige Geest. Gods Geest vernieuwt ons leven, dat kunnen we niet in eigen kracht.

Paulus de apostel beschrijft de strijd van het geloof heel in het kort in Rom. 7: Ik ellendig mens (dat is de klacht). Wie zal mij verlossen (dat is het gebed). En ik dank God door Jezus Christus (dat is de dankzegging). Ellende verlossing en dankbaarheid. Dat zijn drie zaken waar we in dit leven nooit bovenuit groeien, maar waarvan we wel weten dat de Bijbel ons leert: Strijd de goede strijd van het geloof. Grijp naar het eeuwige leven, waartoe u ook geroepen bent en de goede belijdenis afgelegd hebt voor vele getuigen (1 Tim 6:12).  Om dan ook te weten: Zalig is de man die verzoeking verdraagt, want als hij beproefd gebleken is, zal hij de kroon van het leven ontvangen, die de Heere beloofd heeft aan hen die Hem liefhebben (Jak. 1:12).
 
Ik hoop dat ik je met bovenstaande wat op weg heb kunnen helpen.
 
Vriendenlijke groet,
Ds. J.J. van Holten, Bergambacht

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. van Holten

• Geboortedatum:
  22-12-1956
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  IJsselstein
• Status:
  Inactief

126 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven