Meer hulpverlener dan vriendin

C. M. Chr. Rots - de Weger / 6 reacties

26-08-2013, 14:53

Vraag

Ik heb nu iets meer dan een jaar verkering en ik ken hem een jaar en negen maanden. Mijn vriend heeft PDD-NOS en zodoende gaat het best vaak mis in onze relatie. Hij vindt het heel moeilijk om zich in te leven en als ik graag iets wil, kost het meestal heel veel moeite voordat dat voor elkaar is, terwijl ik van mijn kant heel veel opgeef voor hem. Bovendien heeft hij van kindsaf aan een heel verkeerde opvoeding gekregen. Bij hem thuis worden de kinderen met regelmaat gekleineerd met woorden, kortgehouden met daden, wordt er alleen maar negatieve aandacht gegeven en met regelmaat geslagen en met dingen gegooid. Dit gebeurt door beide ouders. Dat blijft vaak binnenshuis. Omdat mijn vriend heeft geleerd dat hij alleen zijn zin kreeg door te zeuren, en dat er alleen maar geluisterd wordt als hij schreeuwt, is hij soms helemaal niet makkelijk in de omgang. Ook in sociale contacten is hij zwak, omdat hij helemaal niet aanvoelt wat hij wel en niet kan zeggen in bepaalde situaties. Omdat ik niet wil dat hij zo doet (ook i.v.m. later, als wij kinderen zouden mogen krijgen) en hem wil leren dat hij ook anders kan reageren in bepaalde situaties, voel ik me soms meer hulpverlener dan vriendin. Als ik praat over dat ik zo niet meer verder kan en dat ik het niet meer zie zitten, raakt hij helemaal overstuur, valt er amper meer met hem te praten en belooft hij dat hij alles zal doen, als ik maar bij hem blijf. Daarom durf ik er amper over te beginnen, want het heeft toch geen zin... er verandert niets. Ik heb het nu helemaal gehad, ik kan niet meer, maar ik weet niet wat ik moet doen! Het lijkt mij heerlijk om zonder hem door het leven te gaan. Zo heerlijk rustig, maar aan de andere kant zou ik onze levens niet meer kunnen scheiden. Ik weet dat ik 'kapot' zou gaan als het uit is. Bovendien zijn we een jaar terug te ver gegaan, niet te ver in de zin dat we 'het' gedaan hebben, maar wel te ver... Afgelopen januari is God met mij een persoonlijke relatie aangegaan. Wij hebben onze zonden beleden en ik mag ook geloven dat ik er vergeving voor gekregen heb, maar ik heb altijd gehoord dat je dan voor God getrouwd bent en dat uit elkaar gaan dan hetzelfde zou zijn als scheiden. Kunt u mij misschien helpen?

ADVERTORIAL

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

In Egypte is het steeds lastiger om rond te komen. Voedselprijzen rijzen de pan uit. U kunt het verschil maken door een voedselpakket voor een gezin van Egyptische christenen te kopen, die wij uitdelen ter plaatse. Heel praktisch willen we hiermee handen en voeten geven aan de opdracht van God om de armen te voeden. 

Doet u mee?

Geeft u Egyptische christenen een Pasen om nooit te vergeten?

Antwoord

Beste vraagsteller,

Een noodkreet, die láng is, maar veel ongezegd laat! Ik moet dus toch kort zijn in mijn antwoord, wil ik niet teveel zelf in gaan vullen...een paar ‘stellingen’ om over na te denken:

-liefde is een werkwoord. Dat betekent, dat er altijd beweging is en, als het goed is, ook groei.
-een relatie bestaat altijd uit twee personen, die zichzelf meebrengen met hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Een balans zoeken is een groeiproces. Waarbij je elkaar steeds beter leert kennen. Waarbij je soms ook ontdekt, dat je níét bij elkaar past.
-een hulpverlenerrelatie is een totaal andere dan een liefdesrelatie. Want –per definitie- is er óngelijkheid tussen de hulpgever en de hulpvrager! Een liefdesrelatie is in balans doordat de partners elkaar liefde geven en liefde van elkaar ontvangen. Hulp verlenen is op verandering gericht, maar een liefdesrelatie is géén veranderings- of opvoedingsproces. Liefde is een proces van ‘aanvaarding’: de ander nemen zoals hij/zij is mét hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Naar elkaar toegroeiend., hetgeen uiteraard ook een vorm van verandering (in de zin van ‘de ander gelukkig willen maken’, gevend dus) met zich meebrengt.
-schuldgevoelens hebben niet met liefde te maken, maar met onbalans. Daarmee kun je geen evenwichtig leven opbouwen.
-van elkaar afhankelijk zijn voor een gelukkig leven kán, maar slechts als je dit ‘afhankelijk zijn’ pósitief kunt invullen!
-het stellen van grenzen is ook binnen een liefdesrelatie noodzakelijk om elkaar in alle eerlijkheid en openheid te kunnen leren waarderen en liefhebben.
-uit elkaar gaan is een mogelijkheid die bestaat wanneer blijkt dat de relatie niet groeit, maar belemmert.

Ik hoop dat je iets kunt met bovengenoemde, want als ik je brief lees lijkt het er meer op dat jullie elkaar in een houdgreep houden, dan dat er sprake is van liefdevol naar elkaar toegroeien. Natuurlijk zal er verdriet zijn wanneer je je eigen weg kiest! Verdriet bij jou. Verdriet bij hem. Maar ja, als je voor hem blijft kiezen krijg je toch je leven lang te maken óók met zijn achtergrond! Zijn verkeerde opvoeding (zoals jij het noemt) neemt hij mee …. Dat kun jij niet ongedaan maken. Zeker niet als hij niet openstaat voor ‘verandermanagement’.

Wat betekent de door jezelf geschreven zin: ‘het lijkt mij heerlijk om zonder hem door het leven te gaan’? Dat is toch duidelijke taal? Ja, je zult er best een poosje ‘kapot’ van zijn. Dat mag ook. Want je toekomst gaat er anders uit zien, zoals je ook met het verleden in het reine dient te komen. Het is echter nog steeds beter ‘ten halve te keren dan ten hele te dwalen’! Denk dus nog maar eens goed na over jezelf! Zoek iemand in je directe omgeving (iemand die jou kent, die jullie beiden kent) om mee te praten. Om eventueel je hart te luchten. Om met je mee te leven. Dat kan een vriendin zijn, een goede, vertrouwde bekende. Dat kan ook een professionele hulpverlener zijn. Of bestaat er in je omgeving de mogelijkheid van een cursus c.q. catechisatie ter voorbereiding op een mogelijk aanstaand huwelijk, waarbij alle aspecten aan bod komen, zodat jullie beiden gedwongen worden om na te denken?

Heel veel sterkte toegewenst,
Marijke Rots

C. M. Chr. Rots - de Weger

C. M. Chr. Rots - de Weger

  • Geboortedatum:
    18-02-1947
  • Kerkelijke gezindte:
    Christelijk Gereformeerd
  • Woon/standplaats:
    Aalten
  • Status:
    Actief
  • Bijzonderheden:

    Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af. Lees hier het jubileuminterview.

    Bekijk ook:

6 reacties
John61
26-08-2013 / 16:47
Ik heb met jou en je vriend te doen vraagsteller: jullie willen wel, maar gaan niet gelukkig worden met elkaar. Een goede relatie is gebaseerd op gelijkwaardigheid en elkaar nemen zoals je bent. Uit wat je schrijft maak ik op dat beide niet (voldoende) aanwezig zijn bij jullie. Jullie zijn niet getrouwd, maar hebben verkering. De verkeringstijd is bij uitstek bedoeld om te kijken of je bij elkaar past: dat is niet het geval. Als je in je verkeringstijd al niet gelukkig bent met elkaar, gaat het daarna zeker niet lukken. Uitmaken dus en elkaar verder leed besparen. Sterkte voor allebei.
AHHK76
26-08-2013 / 16:58
Als ik jou een advies mag geven, recht uit mijn hart: Stop met deze relatie! Het gaat nooit goedkomen, als je nu al zijn hulpverlener bent.... Als je kinderen mag krijgen, dan heb je een kind extra erbij aan jouw man.
Ik zeg dat vanuit wat ik zie en ervaar om mij heen.
Het is hard voor jou en hard voor hem, maar het is niet anders. Als je wel doorgaat: zoek dan samen of ieder apart een hulpverlener op, die je hierin helpt en advies geeft. Als je niet doorgaat kan dat advies even goed nog wel verstandig zijn! Heel veel sterkte voor jullie allebei toegewenst.
Lees eens iets over de drama-driehoek...
Catherine
26-08-2013 / 17:18
Mijn schoonzusje heeft het ooit 3 jaar geprobeerd en ze werd er ziek van. Ze kreeg allerlei vreemde klachten, omdat ze tegen niemand zei hoe ongelukkig ze eigenlijk was in haar relatie. Ze had schatten van a.s. schoonouders, iedereen vond het een leuke jongen en zij was doodongelukkig vanwege de PDDNos van haar aanstaande. Toen de huwelijksdatum steeds dichterbij kwam, stortte ze letterlijk in. Het hoeft niet altijd verkeerd te gaan, mits de persoon in kwestie de diagnose accepteert en de (aanstaande) partner idd niet de rol van hulpverlener in gaat nemen.
De verkeringstijd is een periode waarin je geestelijk en lichamelijk naar elkaar toegroeit. Ik heb de indruk dat er bij jullie scheefgroei is. Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald, is het spreekwoord, dat geldt nog steeds.
Heel veel sterkte!!
Jansje
26-08-2013 / 19:09
Vragensteller wat een moeilijke situatie voor jullie beide. Toch sluit ik me aan bij bovenstaande reacties.
Mijn man heeft PDD-nos trekken die momenteel versterkt worden door een burnout. Het kan soms erg intensief
zijn om zo om te gaan met een situatie dat het voor beiden fijn is, daarbij ben ik een periode meer hulpverlener
als partner geweest. En het is zoals Catherine schrijft, je moet erg oppassen om jezelf met alle goede bedoelingen niet voorbij te lopen, want dat gebeurde ook mij. Heel veel sterkte toegewenst
johnny2304
26-08-2013 / 21:34
Meer hulpverlener dan vriendin,
Mijn verstand zegt ook: Deze relatie houdt geen stand. Maar als je samen (of evt. alleen) in gebed gaat en ditzelfde aan God verteld en Hem vraagt, wat Hij in zijn oneindige wijsheid, voor jullie de juiste weg vindt, moet je verder komen en zul je beide vrede hebben met de nieuwe situatie. Het zal zeker pijn en verdriet met zich meebrengen, maar ook hier wil Hij bij jou/jullie zijn.
God houdt van jullie beiden, dat staat bovenaan. Voorts, door 'te ver te gaan' raak je niet getrouwd. God vindt het voor het groeien van een goede, hechte relatie onverstandig, maar voor trouwen heeft hij andere regels opgesteld. Vergeet niet, God staat aan jouw/jullie kant: Hij houdt van jou!! Gods zegen toegewenst!!
kootje
27-08-2013 / 22:37
ja, ik sluit me helemaal aan bij de reactie van AHHK76!
Ik weet wat het is om het uit te maken...mijn man reageerde op zo'n moment óók zoals jou vriend.
We zijn getrouwd, maar wat verlang ik inderdaad vaak naar die rust. Er is eigenlijk altijd spanning in huis.
En je hebt er een 'kind' bij, aan een man met autisme. Je huwlijk is echt erg eenzaam.
En stel dat je kinderen mag krijgen, er is een heel grote kans dat zij ook autisme zullen hebben... het zal er voor
een vader met autisme niet gemakkelijker op worden als het gezin drukker wordt.
Ik vraag me vaak af of het wel goed is dat mensen met ASS problematiek trouwen en kinderen krijgen,
het vraagt in ieder geval enórm veel geduld en aanpassingsvermogen van de echtgeno(o)t(e)!

Overigens, als ik lees over het 'verkeerde opvoeden', dan krijg ik de indruk dat ook zijn vader en/of moeder wel eens autisme zouden kunnen hebben... het zou me niet verbazen.
In ieder geval heel veel sterkte!

Terug in de tijd

In onze kerken hebben ze graag dat de mannen staan bij het bidden omdat het een eerbiedige houding is. Waarom moeten alleen de mannen dat dan doen en waarom staan we dan ook niet tijdens het zingen da...
Geen reacties
26-08-2006
Ik ben vanaf mijn 13e ongesteld. Nadat ik nog een paar keer onregelmatig was, werd het wel regelmatig. Tenminste, er zat meestal 27 dagen tussen, soms iets meer soms iets minder. Nu heb ik vanaf vorig...
Geen reacties
26-08-2006
Aan ds. Heikamp. Al langer tob ik met een vraag en raak er heel erg onzeker van. Ik heb enige tijd contact met een jongen, met wie ik eerder een relatie heb gehad. Hij heeft daarna verkering gehad met...
10 reacties
26-08-2014
website-ontwikkeling door webdevelopment by Accendis
design website door design website by Mooimerk
hosting website door hosting website by STH Automatisering