Vraag
Ik heb een complexe vraag waar ik me erg voor schaam. Op 18-jarige leeftijd ben ik door mijn toenmalige vriend verkracht en misbruikt. Hij had me zo in zijn greep dat ik elke keer weer die verschrikkelijke dingen moest ondergaan. Ik kon er niet over praten en niemand leek het door te hebben. Ik dacht dat ik het zelf wel kon oplossen nadat ik uit zijn greep was ontsnapt. Dit lukte niet. Ik werd depressief en kreeg suïcidale gedachten en heb één keer een poging gedaan. Nog steeds had niemand door hoe ellendig mijn situatie was, totdat ik zelf door had dat het zo niet langer kon. Ik heb hulp gezocht, kreeg antidepressiva en kreeg de diagnose PTSS. Inmiddels ben ik niet meer onder behandeling en heb ook de medicatie afgebouwd. De PTSS is helaas waarschijnlijk een blijvend iets, maar ik probeer er zo min mogelijk mee bezig te zijn. Het hele seksuele plaatje (wat zo goed moet zijn) is er bij mij niet. Ik heb een totaal ander beeld gekregen van seksualiteit. In de periode dat ik onder behandeling was heb ik daarom maar 'gewoon' iemand van de straat geplukt met als gevolg dat ik zwanger raakte en -helaas- na tien weken een miskraam kreeg. Daarna moest ik verschillende SOA-testen doen, waar gelukkig niks uit kwam. Omdat ik uiteindelijk mijn mond niet kon houden over de zwangerschap en de miskraam, werd ik in mijn kerk onder stille censuur gezet (ik was toen al belijdend lid). Dit heeft me pijn gedaan, ook al snap ik de reden heel goed. In die tijd ervoer ik God niet. Het leek of God er niet meer was. Ik probeerde weer mijn gelovige leventje op te pakken, maar ik bleef worstelen met de verkeerde gedachten over seksualiteit. Het kost me nog steeds heel veel moeite om niet weer naar die jongen toe te gaan of niet weer iemand van de straat te plukken. Ik ben echt niet knap van uiterlijk en ik dien dus blijkbaar alleen maar als speelgoed en voor de lust. Ik wil helemaal geen speelgoed zijn! Waarom moet een gesprek met een jongen altijd uitlopen op de vraag naar seks. Pasgeleden sprak een jongen me aan in een snackbar; een heel leuk gesprek volgde. Uiteindelijk vroeg hij of ik met hem mee ging naar huis. En ja wel... ik werd weer heen en weer geslingerd. Gelukkig was ik sterk genoeg om nee te zeggen en ben ik niet mee gegaan. Ik probeer er zo tegen te vechten. Diep van binnen moet ik nog steeds niks van jongens hebben, omdat ik weet hoeveel pijn iemand je kan doen. Nu doe ik precies het tegenovergestelde: ik doe mezelf pijn. Op de een of andere manier trek ik jongens naar me toe, de foute jongens. Ik heb ooit eens gevraagd wat ik voor speciaals heb. Ik kreeg toen als antwoord dat ik een katje ben en met mijn ogen heel veel voor elkaar krijg. Ik ben me er niet van bewust dat ik dus blijkbaar via mijn ogen mezelf verkoop. Waarom kan een jongen niet gewoon van me afblijven? Waarom ben ik niet sterk genoeg om nee te zeggen. Ik heb heel lang de miskraam als straf van God gezien. Het doet me nog steeds heel veel pijn dat ik geen graf heb om naar toe te gaan om te rouwen. Heeft iemand tips of adviezen om met deze situatie om te gaan. Bedankt, een 22-jarige.
Antwoord
Dag,
Wat een heftig verhaal! Het zal niet meevallen om hier schriftelijk op te reageren en dan ook de juiste reactie onder woorden te brengen. Je reactie op het misbruik en de verkrachting is zeer begrijpelijk. Een PTSS en depressief. Een PTSS kan inderdaad chronisch worden. Een goede behandeling van een PTSS is EMDR. Die zal ik je in ieder geval aanraden. Ga op zoek naar een geregistreerde en ervaren EMDR-therapeut.
Daarnaast is je beeld van seksualiteit ernstig verstoord tengevolge van de hele foute relatie. Heb je wel eens nagedacht om aangifte te doen of denk je dat het niet meer kan? Informeer eens.
Als jonge vrouw zal je gevoelens hebben en verlangen naar geborgenheid en seksuele ervaringen. Het lijkt dat je zonder na te denken gaat voor directe bevrediging van je lusten, met alle ernstige gevolgen van dien. Ook dit is gelukkig wel te herstellen. Ken je het Scharlaken Koord? Mogelijk kunnen zij jou helpen bij het loskomen van foute mannen en je zelfbeeld te herstellen. Dit kan je niet alleen, je gedrag zal moeten veranderen en je bewustzijn van “dit wil ik niet”, zal omgezet moeten worden in gedrag: grenzen aangeven. Nu roept je je gedrag over je af en ben je niet in staat om dit zelfstandig te veranderen. Ik wil je dus dringend verzoeken om hulp te zoeken bij het Scharlaken Koord. Ik denk dat dit je eerste stap zal moeten zijn. Naast dit alles heb je een kindje verloren door een miskraam, ook dit is een zeer ingrijpende gebeurtenis voor een vrouw. Verlies, rouw om een kindje en ook dit zal verwerkt moeten worden.
De reactie vanuit de kerk is zeer begrijpelijk. Je mag verwachten dat de stille censuur ingezet is als bescherming, in de hoop dat de ernst van de situatie jou aan zou sporen te stoppen met deze zondige levensstijl. Ook pastoraal heb je hulp nodig. Beelden van een gezond christelijk leven zijn verwrongen en moeten hersteld worden.
Het zou wel eens goed kunnen zijn om hulp te zoeken in een totaal andere omgeving, een ander deel van het land. Eerst zullen patronen doorbroken moeten worden en hier kan een vreemde omgeving bij helpen.
Ik wil je aanmoedigen om de stap naar het Scharlaken Koord te zetten, van daaruit zal je verder begeleid worden bij het zoeken van de hulp die je nodig hebt.
Herstel en vergeving is mogelijk! God is oneindig veel groter dan alle problemen. Die zijn zonden belijdt en laat, zal barmhartigheid verkrijgen. Dit is het beste medicijn op weg naar herstel!
Met vriendelijke groet,
Ria van der Leer
Tip van de redactie: l'Abri France
Wat heb jij ontzettend veel meegemaakt. Wat moet alles veel pijn hebben gedaan en nu nog pijn doen!
Ik ben zelf ook verkracht, heb ook een miskraam gehad en weet dus precies wat je voelt. Het belangrijkste voor jou is dat je hulp gaat zoeken. En wat een drempel zal dat zijn. Eerst alles verzwijgen en dan letterlijk alles op tafel leggen. Je hebt het hier nu ook gedaan en daar ben ik trots op. Echt meid, het is nu onntzettend belangrijk dat je hulp zoekt. En net wat Ria zegt: een EMDR cursus zou ontzettend goed helpen. ik heb zelf die cursus destijds bij Eleos ook gedaan en ik was met 5 sessies helemaal klaar. Ook moet ik je wel vertellen dat je echt niet alles kwijt bent en je zult je momenten echt wel hebben dat je er aan terug denkt.Maar je leert het stukje voor stukje verwerken. Er zit nog zoveel onverwerkt leed bij jou! Verder hoop ik dat je alles, maar dan ook alles bij de Heere neerlegt. Het is zo een ontzettende bevrijding als je Hem mag kennen!
Lieve vraagstelster; ik ga voor jou bidden en hoop echt dat je hulp gaat zoeken.
Groetjes,
Verder wil ik je aanraden om nog eens goed te praten met mensen die je vertrouwd in de kerk en hen oa dit antwoord voor te leggen.
Heel veel sterkte toegewenst in het verwerken van alles (en hulp zoeken)!
Is het zo erg gesteld met vraagstelster?
Als Ria van der Leer het zegt zal het wel waar zijn.
Maar er is ook troost:
In het Nieuwe Testament wordt Rachab de Kanaänitische hoer in de rij der geloofshelden opgenomen, omdat zij de verkenners in haar woning verborg (Hebr.11:31) en Jezus prijst de ‘zondares’ zalig omdat zij de voeten van Jezus zalfde met kostbare mirre en met haar haren afdroogde (Luc.7:47). Jezus zei tot haar:”Uw zonden zijn u vergeven. Wien weinig vergeven is, heeft weinig lief.’
.
