Geesten zien

Wij zijn een jong gezin met vier kleine kinderen en wij als ouders hebben het idee dat onze oudste drie kinderen dingen zien die wij niet zien. Wij voelen alleen soms wat kou. Dit heb ik in een gesprek gemeld bij de dominee. Ik heb gevraagd hoe wij hier als ouders op een christelijke manier mee om moeten gaan. Mijn neefjes hebben dit probleem ook. Mijn broer heeft toen het huis laten 'reinigen' en witte kaarsen in huis gezet. Ik geloof niet dat dit de goede manier is. Wij denken dat dit door middel van gebed en zang moet. Onze dominee denkt nu dat ik psychisch in de war ben en psychotisch zou zijn, omdat ik geesten zou zien en daardoor onze kinderen bang zou maken. Ik zelf zie geen geesten. Ik voel alleen kou op de plek waar de kinderen naar blijven kijken. Alle kinderen hebben in de babykamer geslapen en alle drie hebben ze er zichtbaar last van gehad. De oudste twee hoor ik hier eigenlijk niet meer over, dus laat ik dat zo. Ook gaat de stofzuiger vanzelf aan en het speelgoed gaat vanzelf muziek maken. Wat kan ik hier mee en hoe kan ik een dominee en een instantie duidelijk maken dat ik gezond ben en dat deze dingen gewoon gebeuren, ook in de Ger. Gem. Nu heeft de dominee een instantie ingeschakeld en moet ik naar een psychiater om te praten en me te laten testen op psychose. Ik weet even niet meer wat en hoe ik moet handelen en voel me erg in de steek gelaten door de dominee vooral. Kan iemand mij advies geven?

Beste vriend of vriendin,

Ik zou inderdaad niet aan geesten denken bij de gedachte dat jullie kinderen dingen zien die jullie niet zien. Misschien hebben jullie daar soms wel eens aan gedacht, want je schrijft dat jullie dominee denkt dat je psychotisch bent omdat je (zoals je zegt) "geesten zou zien" en daardoor je kinderen bang zou maken. Maar dat kinderen soms dingen zien die er niet zijn, is iets wat bij kinderen meer voorkomt. Kinderen kunnen heel sterk in een fantasiewereld leven. Begrijpelijk, als we denken aan wat er in hun jonge leven allemaal voor hen opengaat. Hoeveel kinderen kijken vóór het slapen gaan niet even onder het bed of er niets of niemand onder het bed ligt, willen graag dat er 's nachts een klein lampje op de gang aan blijft, zijn bang voor een donker WC-raampje, enz. Ik denk dat het goed is daar niet teveel aandacht aan te besteden, maar de kinderen, zonder over boze geesten e.d. te beginnen, proberen gerust te stellen. Heel belangrijk is daarbij dat ze met een vast patroon van bijvoorbeeld zingen en bidden en eventueel een (Bijbel)verhaal voorlezen naar bed worden gebracht en daardoor een gevoel van veiligheid ontvangen. En dan nóg kunnen ze diep onder de dekens, het enige 'veilige' plekje, kruipen. Na verloop van tijd gaat dat vanzelf over, wat waarschijnlijk het geval is bij je oudste twee kinderen, omdat je schrijft dat je hen er niet meer over hoort.

Ook denk ik dat je niet teveel aandacht moet geven aan het feit dat je soms wat kou voelt. Komt dat gevoel van binnenuit, psychisch verklaarbaar? Denk aan uitdrukkingen als: (als je iets heel ergs hoort): "Ik word er koud van" of "daar lopen de koude rillingen van over mijn rug." Geloof je het niet helemaal, dan zou je eens een  thermometer kunnen neerleggen, hoewel ik denk dat het beter is het te negeren. Ook dat je schrijft dat de stofzuiger soms vanzelf kan aangaan of speelgoed vanzelf muziek gaat maken, kan een heel gewone oorzaak hebben: een hapering in het contact, een veer die nog half opgedraaid was, enz.

Wat ik daarmee wil zeggen? Probeer tegenover de verschijnselen zo nuchter mogelijk te staan. Niet dat we niet in geesten zouden geloven. Maar wat zouden geesten eraan hebben om dergelijke verschijnselen in je gezin te brengen? Om jullie bang te maken of de stuipen op het lijf te jagen, e.d.? Als je je onrustig voelt, dan denk ik dat het heel belangrijk is dat je het vooral zoekt in geestelijk Rust (ik schrijf het met een hoofdletter) die bij de Heere is te vinden. Ik vind het daarom erg mooi dat je schrijft dat jullie denken aan gebed en zang in jullie gezin, want, inderdaad je huis laten 'reinigen' en witte kaarsen e.d. in huis zetten, zoals een broer van je deed, is mijns inziens heel beslist niet de juiste weg. Zing een psalm, een lied. "Door bidden en zingen gaat de duivel op de loop", zei Maarten Luther al. Het is heel goed om met de kinderen te zingen en met ze te bidden en ze zelf te leren bidden, zonder daarbij direct het woord geesten te noemen, want dat kan juist hun aandacht op geesten richten. Laat er in je gebed en zingen iets zijn van Psalm 26: "Nu stap ik rustig aan, ‘k betreed een effen baan, mijn God verhoort nu mijn gebed" (vers 12) en van Psalm 73: "Mij aangaande, het is mij goed nabij God te wezen, ik zet mijn betrouwen op de Heere HEERE" (vers 28, onberijmd).

Hoe is het overigens met die rust bij je, beste vriend(in)? Is het niet heel belangrijk in alles op de Heere te vertrouwen en bij Hem de rust te zoeken? Wil de Heere die rust ook niet geven? Is de Heilige Geest niet veel machtiger, en gewillig, dan alle andere geesten bij elkaar? Ik denk aan wat het doopformulier zegt: "Als wij gedoopt worden in de naam van de Heilige Geest (en dat bèn je, veronderstel ik), zo verzekert (!) ons de Heilige Geest dat Hij bij ons wonen wil", enz. Is dat niet van heel grote betekenis? Het is een pleitgrond, maar ook een geweldige gedachte dat de Heilige Geest het wil doen (Hij verzekert!). Ik denk weer aan Maarten Luther, die dikwijls in aanvechtingen zijn hand op zijn voorhoofd legde en zei: "Ik ben gedoopt", en dan bemoedigd, gelovig en rustig verder ging. Nee, de doop is niet automatisch, maar wel een vaste belofte van de Heere. Lees ook zondag 26 van de Heid. Catechismus, waar je woorden als vermaand (beter is: onderwezen), verzekerd en toegezegd tegenkomt.

Je schrijft dat je dominee een instantie voor je heeft ingeschakeld en dat je nu naar een psychiater moet om te praten en je te laten testen op psychose. Als ik het goed begrepen heb voel je daar niet veel voor. Je schrijft zelfs dat je je erg door je dominee in de steek gelaten voelt. Nu ken ik je, beste vriend(in), niet. Maar toch denk ik dat gesprekken met een psychiater of een psycholoog heel goed kunnen zijn. Ik neem aan dat de psychiater naar wie je verwezen bent een christenpsychiater is, of in ieder geval een in christelijke kring betrouwbare psychiater. Waarom zou je daar bezwaar tegen hebben? Mensen denken soms dat je 'gestoord' bent als je naar een psychiater gaat, maar dat is helemaal niet het geval. Er kunnen bepaalde gebeurtenissen, bijvoorbeeld van heel vroeger, zijn, die nog in je onderbewuste leven of die je leven op een bepaalde manier gestempeld hebben. Ik zou er, als ik jou was, helemaal geen bezwaar tegen hebben om naar een psychiater te gaan. Het zou je kunnen helpen de dingen wat meer op een rijtje te zetten en rustiger te staan tegenover dingen die zich voordoen. Ik vind het eerder een stukje goede zorg van jullie dominee om je heen te verwijzen. Een psychiater is gewoon een arts (hoe vaak hebben we niet een arts nodig), die zich na zijn artsenstudie gespecialiseerd heeft in de psychiatrie, zoals een andere arts na zijn artsenstudie zich bijvoorbeeld specialiseerde in oogheelkunde (de oogarts) of interne geneeskunde (de internist). En, maar dat hoef ik je vast niet te zeggen: richt je vooral tot de grote Arts, die gezegd heeft: "Komt tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt (...) en Ik zal u rust geven" (Mat.11:28). Die rust wens ik je vooral toe.

Ik hoop dat ik je wat geholpen heb. God zegene je.

Ds. H. Veldhuizen

Dit artikel is beantwoord door

Ds. H. Veldhuizen

• Geboortedatum:
  02-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Wapenveld
• Status:
  Inactief

244 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven