Vraag
Al een geruime tijd merk ik dat er een verandering optreedt in mijn leven. Sinds anderhalf jaar ga ik met mijn vriend, inmiddels verloofde, naar de Gereformeerde Gemeenten. Mede door de preken en door de familie van mijn vriend ben ik me heel anders gaan voelen. Ik ben zelf ook kerkelijk opgevoed, maar de verandering die ik nu voel heb ik niet eerder gehad. Ik merk dat ik met verdriet naar de wereld om me heen kijk, de verbrokenheid zie en ik voel me de laatste tijd echt niet meer 'thuis' in de wereld. Ik moet moeite doen om aansluiting te vinden bij vrienden, omdat ik op dit moment met zulke andere dingen bezig ben en me echt niet meer kan vinden in veel dingen die ik eerder deed. Ik bid vaak dat dit de hand van de Heere mag zijn, dat Hij me naar Hem toetrekt, maar ik voel me hierdoor wel eenzaam en verdrietig. Ik merk dat ik me wil terugtrekken en veel wil lezen. Praten over 'gewone' dingen gaat me soms zo moeilijk af als ik in mijzelf zo bezig ben met wie ik ben voor God. Tegelijkertijd voel ik me ook heel blij dat ik me vaak zo dicht bij de Heere mag voelen. Ik merk dat ik behoefte heb aan een radicalere keuze en merk ook dat het nodig is: of ik kies voor Hem, of ik kies voor de wereld. Maar daarbij heb ik ook zoveel vragen en twijfels. Ik merk dat ik nu al heel snel geen zin heb om naar bepaalde vrienden van ons te gaan, omdat er daar geen ruimte is om over serieuze dingen te praten, of in ieder geval voel ik mij daar niet veilig genoeg voor. Ik vind dit lastig voor mijn verloofde, omdat hij zich wel prettig voelt bij deze vrienden. Als ik er bij ben, voel ik me vaak onprettig en ben ik stil. Hier baal ik zo ontzettend van, want zo leren ze mij nooit kennen zoals ik ben en ik heb ook niet het idee dat ik hierdoor een goede christen ben voor mijn naaste. Ook voel ik mij helemaal niet 'beter' dan hen. Integendeel, het zijn stuk voor stuk hele leuke mensen. Maar ik kan me er gewoon niet meer in vinden mee te praten over bepaalde dingen en ik merk dat zij ook weinig aansluiting vinden bij mij, wat ik ook weer begrijp. Hoe moet ik omgaan met mijn gevoelens? Wat verlangt de Heere van mij?
Antwoord
Wat een wonder als het gepreekte Woord ons gaat raken. De grond van onze hoop ligt niet in een veranderd leven, maar in Christus. Maar een leven waarin iets van Zijn genade komt, wordt wel veranderd en vernieuwd. Als de dingen van Zijn Woord voor ons gaan spreken, dan komen we heel anders in het leven te staan. Dat is nu bij jou het geval.
De Heere vraagt inderdaad radicale keuzes. Lees maar eens in de bergrede hoe Christus daar van spreekt, tot en met het afhakken van de rechterhand en het uitrukken van het rechteroog, al zal dat niet letterlijk bedoeld zijn.
Er is een groot gevaar, wanneer we geestelijk beginnen te ontwaken, dat alles naderhand weer wordt zoals het was en we uiteindelijk weer terugvallen in het oude leven. Voor alles is nodig persoonlijk uit de Bron, uit Christus te leren leven. Het kan dan niet anders of mensen om ons heen gaan het dan merken, dat we verlangen voor Hem te leven. Dat moeten we ook niet proberen te verbergen. Dat levert alleen maar kramp op en dan belasten we ons geweten.
Je geeft aan dat er geen ruimte is bij de vrienden om over serieuze dingen te praten. Bij echte vriendschap deel je echter juist de dingen die je bezighouden. Als dat niet kan wordt de basis voor vriendschap smal. Je hoeft het als vrienden echt niet in alles met elkaar eens te zijn, maar als er geen ruimte is om die dingen ter sprake te brengen/te delen waar het je echt om gaat, dan is het logisch dat je je bij de vrienden (van je verloofde) eenzaam voelt. Ik sprak een tijdje geleden iemand die na zijn bekering veel vrienden was kwijtgeraakt. Hij had ze absoluut niet aan de kant gezet, maar hij zei: "Waar zij om lachten, kon ik niet om lachen, en bij wat mij blij maakte, konden zij zich niets voorstellen…" Vriendschap heeft een basis nodig. Waar dat niet is, kan van vriendschap niet echt sprake zijn.
Ik zou me niet bij voorbaat aan deze vrienden onttrekken. Je kunt toch nog weer proberen wel te delen wat jou bezig houdt. Dat heeft soms tijd nodig. Het zou voor hen ook tot zegen kunnen zijn. Maar er komt een moment waarop je je af moet vragen: Voldoet me dit nu echt? Houdt dit me niet af van de dingen waar het mij om gaat? Brengt het me dichter bij God, of niet. Dat heeft niets te maken met je beter of heiliger voelen dan anderen, maar wel met keuzes die wij te maken hebben.
Heel veel sterkte en zegen in alles,
Ds. N. den Ouden
Dit artikel is beantwoord door
Ds. N. den Ouden
- Geboortedatum:25-10-1969
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Leerbroek
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dan zul je pas echt gelukkig worden!
Maar hoe sta jij hier samen met je verloofde in? Praten jullie ook samen over jouw (geestelijke) verandering die jij voelt, en dat jij je niet thuisvoelt bij zijn vrienden? Vrienden kunnen teleurstellen of niet aan je verwachtingspatroon voldoen, maar heel belangrijk is dan ook vind ik dat je hier met je verloofde (en in de toekomst je man) altijd over kan praten, en dat ook al zul je besluiten in de toekomst, om minder of helemaal niet meer bij deze vrienden te komen, doordat je het echt te moeilijk gaat vinden. Dat dit toch geen wig tussen jullie in drijft.
Als stel hoef je ook niet allemaal dezelfde vrienden te hebben! Daar moet je elkaar ook proberen vrij in te laten.
Sterkte er mee!
dank voor je reactie, zo fijn om te lezen, heel herkenbaar.
Je kunt en wilt niet terug de wereld in, maar de eenzaamheid is soms best zwaar, vooral als je niet door de mensen begrepen wordt, die het dichtst naast je staan.
Het is zo vertroostend Gods nabijheid te ervaren, dat gaat boven alles uit. Het verlangen om Hem te kennen, honger, dorst naar Hem.
En idd koetjes en kalfjes voldoen niet meer. Anderen begrijpen jou niet meer, en voor jezelf ben je soms ook een raadsel.
Het is heerlijk, en het is moeilijk tegelijk, ik kan de vragenstelster goed begrijpen.
zoete banden, die mij binden,
aan des Heeren liefde,s Volk.
wis zij zijn mijn harte vrinden,
hunne taal mijn harte tolk.
en wat zag ik ene schoonheid
in het echte volk van t, Lam
k,wens u psalm 119 vers 40 toe. ber.
Als je als een christen wilt leven is het werkelijk belangrijk om een radicale keuze te maken. Het is niet goed om op een oppervlakkige manier met mensen om te gaan. Jezus deed dat ook niet. Jezus zegt zelf in Matteus 12: 36 Maar Ik zeg u dat de mensen van elk nutteloos woord dat zij zullen spreken, rekenschap moeten geven op de dag van het oordeel.
Ook in Psalm 1 staat:
1 Welzalig de man die niet wandelt in de raad van de goddelozen, die niet staat op de weg van de zondaars, die niet zit op de zetel van de spotters, 2 maar die zijn vreugde vindt in de wet van de HEERE en Zijn wet dag en nacht overdenkt.
Maar een radicale keus betekent nog meer:
44 Het Koninkrijk der hemelen is ook gelijk aan een schat, in de akker verborgen, die iemand vond en verborg; en van blijdschap daarover gaat hij heen en verkoopt alles wat hij heeft, en koopt die akker. (Mat. 13)
Lukas 14: 33 Zo kan dan ieder van u die niet alles wat hij heeft, achterlaat, geen discipel van Mij zijn.
Ik zou er graag met je over communiceren. Als je dat wilt kun je me schrijven: emaildfj1@gmail.com
