Zwanger en geslagen

Mijn man en ik zijn nu bijna zeven jaar getrouwd en inmiddels gezegend met drie kinderen. De vierde is onderweg. Ik ben thuismoeder en mijn man is kostwinnaar. Ik heb mijn baan opgezegd zodat mijn man de ruimte heeft om zich te richten op zijn werk. Mijn man werkt ontzettend veel is van ‘s ochtends vroeg tot laat van huis. Hij werkt ook regelmatig op zaterdag en eigenlijk zou hij nog wel meer willen. Het liefst wil hij minstens 60 uur per week werken. En dat niet alleen omdat hij zich verantwoordelijk voelt als kostwinnaar, maar ook omdat -zo zegt hij- hij zich daardoor een man voelt. Is zijn ogen zijn mannen die minder werken niks waard.

Mij valt dit regelmatig erg zwaar omdat de zorg en huishouding op mijn schouders terecht komt. Ik ben momenteel ook nog zwanger, waardoor ik veel minder energie heb. Mijn man neemt bijna nooit vrij. Sinds ons huwelijk zijn we wel eens een weekend weggeweest, maar dat was het dan ook. Een week vrij is nog nooit gebeurd. Nu heb ik al een hele tijd aangegeven dat ik het niet trek en rust en ruimte en tijd voor mezelf nodig heb. Ik ben hele dagen alleen en ik trek het gewoon niet meer. Mijn schoonfamilie en familie wonen ver weg. Ik begrijp het dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen leven, maar ik zou zo graag zien dat hij wat meer tijd inlevert en er voor mij is. Ik heb dit besproken en hij zegt dat hij het begrijpt, maar er verandert niets.

Dit weekend werd het me teveel. Ik was zo moe en uitgeput. Eerst was mijn man heel lief en begripvol maar uiteindelijk werd hij heel boos. Hij zei dat hij het niet meer aankon met mij en dat ik hem emotioneel manipuleer. Ook heeft hij mij geslagen in m’n gezicht. Ik had een heel dikke lip en dat terwijl ik zwanger ben. Ik kan dit voor mezelf niet accepteren en ook niet voor de kinderen. Ik weet dat ik grenzen moet stellen, maar ik weet niet hoe. Ik wil niet scheiden, ik heb hem toch trouw beloofd. Maar ik weet ook niet wat ik moet doen om mezelf te beschermen. Hij heeft wel gezegd dat hij spijt had, maar het kwam er niet welgemeend uit. Meer zo van: en nu niet meer zeuren... Wat moet ik doen? Ik wil zo graag dat ik een fijn en veilig huwelijk heb waarin er naar elkaar geluisterd wordt en waar de kinderen een fijn en warm nest hebben met ouders die te vertrouwen zijn, maar alles lijkt mislukt.

Een verdrietige en uitgeputte moeder.

Het mooie van deze rubriek is de laagdrempeligheid door de anonimiteit en dat anderen ook baat hebben van de vragen en antwoorden. Een nadeel is dat veel vragen ook weer vragen oproepen, waarover je in gesprek zou willen gaan om een verantwoord antwoord op maat te kunnen geven. Dat laatste is zeker ook bij deze vraag het geval. Daarom beperk ik me tot het volgende. 

Als ik af ga op wat er in de vraag staat, gaat uw man ernstig over de grens in meerdere opzichten. Dit gedrag lijkt niet op wat God van een man vraagt t.o.v. zijn vrouw. Ik noem maar twee teksten:

1 Petrus 3:7: “Gij mannen, insgelijks, woont bij haar met verstand, aan het vrouwelijke vat, als het zwakste, eer gevende, als die ook mede-erfgenamen der genade des levens met haar zijt; opdat uw gebeden niet verhinderd worden.”

Efeze 5:25: “Gij mannen, hebt uw eigen vrouwen lief, gelijk ook Christus de Gemeente liefgehad heeft, en Zichzelven voor haar heeft overgegeven.”

Dit werkt dit ook door in de opvoeding van de kinderen. Ik noem alleen Efeze 6:4: “En gij vaders, verwekt uw kinderen niet tot toorn, maar voedt hen op in de lering en vermaning des Heeren.” 

Vroeg of laat gaat dit gedrag van uw man zich ook wreken in de opvoedingssituatie. Iemand heeft eens gezegd: “Het beste wat mannen voor hun kinderen kunnen doen, is houden van hun moeder.” Dat is zeker waar en met name als dat is ingebed in de liefde tot God, die man en vrouw samen brengt. 

Wat het nog ernstiger maakt is dat u man u heeft geslagen op een manier die ook nog eens zichtbaar is. Dat is ook voor de wet strafbaar. Als kinderen dit meekrijgen, werkt dat schadelijk op hun algemene ontwikkeling. U bent ook zwanger en je moet er niet aan denken dat uw ongeboren kind de gevolgen mee krijgt. Ook ongeboren kinderen zijn gevoelig voor stress.

Dit alles is reden genoeg om dit gedrag direct te laten stoppen. Tot zover wat ik zonder omwegen kan zeggen. Dat gaf u zelf ook al aan in uw vraag en dit is dus een bevestiging van wat u zelf terecht ook aangeeft. Maar het wordt lastiger om aan te geven hoe u dat in uw geval het beste kunt bereiken. En dat is nu juist uw vraag. Het volgende geef ik ter overweging:

Het gaat hier om de veiligheid van u en ook van uw kinderen. Voor u is dat zowel fysieke als emotionele veiligheid, voor uw kinderen is dat emotionele veiligheid (maar daarom net zo belangrijk!). Hier geldt het uitgangspunt ‘safety first!’; veiligheid voor alles! Het tweede punt van overweging is of u denkt dat u hier samen met uw man uit komt, of dat u hier hulp bij nodig hebt. Uit wat ik van u lees en uit bredere ervaring denk ik dat u beslist professionele hulp nodig heeft. De volgende vraag is hoe u aan uw man duidelijk gaat maken dat zijn gedrag beslist moet veranderen en dat u daar hulp bij wil zoeken. Gaat u hem dit eerst zelf vertellen en bijv. eisen dat u samen in hulpverlening gaat? Of schat u in dat hij dan opnieuw fysiek en/of emotioneel over de grens gaat? Als u redenen hebt om bang te zijn voor het laatste, is mijn advies geen risico te nemen en dat u eerst zelf contact opneemt met hulpverlening en met hen bespreekt wat u het beste kunt doen om verantwoord verdere stappen te zetten. Uw vermoeidheid (u spreekt zelfs van uitputting!) speelt hierbij ook een belangrijke rol, want u moet wel de energie hebben om het aan te kunnen. Verantwoorde hulp kunt u zoeken via uw huisarts, die u hierover wellicht als eerste kunt raadplegen. 

Daarnaast en dat kan heel goed samengaan met het voorgaande, is mijn vraag of u wellicht een verstandige en steunende vriendin of familielid heeft, bij wie u uw verhaal kwijt kunt en die aan u in dit moeilijke proces steun kan bieden. Want er ligt nog een hele weg voor u en dan hebt u die steun nodig. Het zou heel goed zijn als dat ook iemand is die de Heere vreest en u ook in pastoraal opzicht kan bij staan. Het moet dan wel iemand zijn die hier vertrouwelijk mee om gaat en die zo verstandig is om u niet tegen uw man op te zetten, want dat helpt u niet. 

Ik laat het bij deze uitgangspunten. Al wat ik meer zou zeggen wordt al gauw speculatief en daar bent u niet mee geholpen. Ten overvloede: wat u ook beslist, stel een besluit niet uit. Dit moet echt direct stoppen, anders kan dat tot ernstige schade leiden in meerdere opzichten voor u, uw man (die ook zichzelf hiermee te kort doet) en uw kinderen.

Dr. J. van der Wal

Dit artikel is beantwoord door

dr. J. van der Wal

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven