Vraag
Ik ben een jongen (19) uit een evangelische gemeente. Vier jaar geleden is de Heilige Geest in mijn hart gaan wonen en sindsdien heeft Zijn troostende aanwezigheid me door veel ellende geholpen. Ik heb mezelf lang beschouwd als een voorbeeldgelovige, omdat ik dankzij de liefdevolle kracht van de Heilige Geest heel openlijk over mijn geloof kon praten en anderen, met name jongeren, veel kon leren over het geloof. Ik heb verschillende mensen geholpen hun geloof te vinden op de manier zoals ik mijn geloof ooit had gevonden. Ook heb ik nogal wat opgegeven om mijn geloof openlijk te belijden. Ik had het ware geloof gevonden en wist zeker dat het met mij goed zat. Aan al deze gedachten is heel abrupt een einde gekomen vorige zomer. Ik zal hier iets over vertellen. Ik had voor deze zomer ruim een jaar een relatie met een meisje uit een Gereformeerde Gemeente. Een moeizame relatie, omdat er zoveel geloofsverschillen waren en ik moest hier heel erg aan wennen. Maar al vanaf het begin kon ik delen in de geloofsbeleving met orgel en psalmen op hele noten. Fantastisch!! Als ik meezong voelde ik me opgetogen, opgelaten en vol vreugde. Onverklaarbaar en ik wist me er verder ook geen raad mee binnen mijn eigen wereldje. Terwijl ik het best naar mijn zin had daar, maakte zij het uit. Ik zag het weliswaar al lang aankomen. Ze vond dat we qua geloof niet op een lijn zaten. En dat was ook zo. Ik snapte heel veel opvattingen en ideeën van haar en ook met name haar vader bijvoorbeeld totaal niet en dat kon flink botsen, zeker met twee overtuigde christenen met beiden een scherpe tong. Ik droeg het evangelische gedachtegoed nog steeds bij me. Toch was er wel sprake van een glimp van ware liefde tussen mijn vriendin en ik. We waren ook geestelijk naar elkaar toegetrokken en er brak echt iets in me toen ze het uitmaakte. Voor mij was het (althans, zo dacht ik toen) op dat moment namelijk juist zaak dat ze me niet liet zitten. Ik stond op een belangrijk punt in mijn geloofsleven; ik moest kiezen tussen verschillende kerken en was nog niet klaar om een keuze te maken. Daarom maakte ze het uit. Ik voelde me direct verloren en wist me geen raad. Hoe moest ik ooit voor een reformatorische leer kiezen als ik geen contact had met refo's (excuus voor deze term)? Ik besloot wat ieder mens zou doen: ik zou de geborgenheid van mijn liefdevolle thuisgemeente opnieuw opzoeken. Ik heb hier heel veel vrienden en familie die me in mijn geloof kunnen steunen en die heb je ook nodig in het geloof. Maar God besloot anders. De ochtend (niet compleet letterlijk nemen overigens) na die 'verschrikkelijke' dag werd ik als een ander mens wakker. Ik kan het niet uitleggen en snap werkelijk waar niet waarom God op deze manier werkt, maar Hij heeft me op een of andere manier toch laten zien dat er in de reformatorische geloofsbeleving meer waarheid schuilt dan in de evangelische geloofsbeleving. Misschien dat het oprecht zingen van de psalmen toch iets heeft veranderd in mijn hart, dat er opeens uitkwam nadat mijn vriendin uit beeld verdween. Ik merkte opeens dat ik ontzettend zondig was en dat er in mijn kerk verschrikkelijk veel foute dingen gebeuren. Naarmate dit besef groeide ben ik bevrijd van heel veel zonden die ik daarvoor wel had. Ik had bijvoorbeeld een pornoverslaving en heb heel veel verkeerde dingen gedaan, maar er was totaal geen drang meer om hiermee door te gaan. En die drang heb ik nog steeds niet. Het enige dat in mij over is gebleven, is een enorme honger naar meer van Gods liefde en genade. Ik ben begonnen met bijbellezen en doe dit elk moment dat ik de kans krijg, in de bus, na het eten in de pauze op werk, 's avonds in bed, ik krijg er geen genoeg van. God heeft me opnieuw bekeerd en deze bekering is nog veel krachtiger dan mijn eerste bekering. Wat voor mij moeilijk is, is hoe ik dit nieuwe geloof een plaats moet geven binnen mijn leven. Ik heb mijn geloof gevoed met preken op internet (de kerkdiensten in mijn thuisgemeenten doen me bijna niets meer), veel bijbellezen en veel bidden. Maar ik moet hier op een moment meer mee gaan doen. Natuurlijk heb ik heel veel gepraat over deze vernieuwde geloofsbeleving, maar niemand lijkt het verschil zo belangrijk te vinden en ze zien me nog steeds als lid van de gemeente. Zelf twijfel ik hier steeds meer aan... ik voel me er niet meer thuis. Er wordt heel erg onzorgvuldig met het Woord omgegaan en ik voel niks meer na 100 keer te zingen dat God goed is. Natuurlijk is God goed, maar de geloofsbeleving is zo inhoudsloos en niet te rijmen met de Bijbel. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat het verkeerde geloof hier wordt beleden. Tegelijkertijd sluit ik me dus af van alle mensen om me heen, omdat ze me niet snappen en ik genoeg geborgenheid vindt bij God om gelukkig te leven. Ik wil God loven, prijzen en lig elke avond op mijn blote knieën te danken voor wat Hij in mij gedaan heeft. Maar hoe moet ik hier mee omgaan in het dagelijkse leven? Een prangende vraag waar ik geen antwoord op heb gevonden. Moet ik mijn broeders in mijn huidige gemeente proberen op het 'goede' pad zetten (dit zie ik echt niet gebeuren, maar goed) of de toevlucht zoeken tot een kerk waarin ik me thuis voel? Binnen mijn kerk heersen er verschrikkelijke vooroordelen tegenover refo's. Mijn vrienden zullen me voor gek verklaren, zowel de ongelovigen als de gelovigen. Maar ik voel dat het voor mij beter is om ze te verlaten als ze mijn 'nieuwe geloof' niet serieus nemen. Hoewel ik geen probleem heb heel veel op het spel te zetten (vriendschappen, eensgezindheid binnen mijn hele evangelische familie) om naar een andere kerk te gaan, weet ik niet wat de juiste keuze is en wat de Bijbel hier precies over zegt. Ik wil ze heel graag verder helpen, maar voel me totaal niet thuis waar ik nu zit. Ik heb nog veel meer vragen. Als ik zo'n heftige bekering nodig heb om in te zien dat de evangelische manier van geloven 'niet juist' is, is iedereen daar dan verloren? Ik heb er heel veel over nagedacht en er is niemand, maar dan ook niemand waar ik echt goed mee kan praten. Ik vind Romeinen 14 erg veelzeggend en geloof dan ook niet dat mijn vrienden en familie echt verloren zijn, maar als ik met ze doorga ga ik wel verloren. Ik wil ook geen oordeel vellen, wil ze ook niet veroordelen, maar met mijn nieuw verkregen geloof zijn die tegenstellingen zo sterk. En wat moet ik doen met de relatie die uit is gegaan? Ik wil alles zo graag in Gods handen leggen. Ik voel dat we heel goed bij elkaar zouden passen en zou het dolgraag nog eens proberen, maar zij weet ook nog niets van mijn verandering af en we zien elkaar nooit meer. Ik heb tegen God gezegd: "Mocht U ons bedoeld hebben voor elkaar, dan brengt u ons weer bij elkaar." Maar is dit de juiste manier? Dan schuif ik God toch mijn verantwoordelijkheden in de 'voeten'? En in hoeverre passen mijn nieuwe ervaringen werkelijk binnen de reformatorische traditie? Ik heb het idee dat ik plotseling gereformeerd ben geworden. Ik snap er niks van en kan mijn weg niet vinden.
Antwoord
Vriend,
Zijn Naam is wonderlijk! Hij gaat zulke onbegrepen wegen om ons te behouden! Wat ben ik dankbaar dat Hij je ogen geopend heeft! Je schrijft Hem ervoor te danken, al begrijp je er weinig van. Daar ben ik heel blij om. Daar herken ik ook veel van. Zelf heb ik ook in evangelische gemeenten verkeerd, maar ben er door Gods genade uitgehaald. Dat zijn wegen waarin alles overhoop gaat. Je komt erachter dat in het 'evangelische' denken de mens centraal staat en niet Gods heerlijkheid. Je komt erachter dat de levende God zo heel anders is dan wat je altijd is voorgehouden, je krijgt heilig ontzag voor Hem en Zijn Woord. De hoge gedachten over jezelf worden uit handen geslagen, van een 'voorbeeldgelovige' word je opeens zondaar voor God. Je ziet in nooit Zijn eer bedoeld te hebben, maar dat je altijd God voor je eigen bedoelingen hebt gebruikt. In je leven zie je een heleboel zonden die je nooit zag. "Maar was ik dan al die tijd onbekeerd? Was alles tot nu toe dan uit mezelf, of erger nog: uit de duivel?" Onbegrip, vrees en ontzetting. "Wie bent u Heere, en hoe kan ik u kennen?" En is dit dan allemaal Gods werk? Dat wordt bestreden. Jij hebt misschien ook wel duizend keer gedacht: "is dit nu uit God? Hoe is het nu dan eigenlijk met me? Er is wel veel veranderd, maar heb ik nu vrede met God?"
En dan in die weg helemaal alleen. "Zien al die lieve mensen om me heen het dan verkeerd? Zijn die dan allemaal verloren?" Hoe moet ik me tot hen verhouden en tot de gemeente waar ik uit kom? Misschien ben je ook bang om van vrienden en familie te vervreemden. "Hoe moet het dan verder? En zal ik door de refo's wel aanvaard worden? Zal ik daar verbondenheid vinden, of eindig ik helemaal alleen?"
Al die vragen -en honderd meer- herken ik uit mijn eigen leven. Maar boven al die vragen staat deze vraag: "als God werkt, wie zal het keren?" Híj heeft ingegrepen. Híj heeft je ogen geopend. Híj heeft je aan Zijn voeten gebracht. En dan? Dan kun je toch niet meer terug? Dan kun je toch niet meer meedoen in een godsdienst waarin de mens in het middelpunt staat?
Hoe moeilijk het ook is, vriend, je kunt daar niet in doorgaan, je kunt niet in zo'n gemeente blijven. Voor Gods eer niet, maar ook voor je eigen ziel niet. Je ziet zelf in dat je dan verloren gaat! Je hebt voeding nodig! Je hebt leiding in het Woord nodig. Een eerlijke, heldere prediking waarin alle menselijke heerlijkheid wordt afgebroken en Gods heerlijkheid in Christus verkondigd wordt.
Die prediking is er helaas niet meer in wat de evangelische beweging heet (al was die er vroeger wel!). Het Woord wordt aangepast aan de mens. Het Woord wordt verdrongen door de nadruk op de Geest. De Heere Jezus wordt aangepast aan de mens. Let maar eens op: iedereen heeft wel wat met Jezus. Maar vraag hen eens welke Jezus! En vraag jezelf dan eens af in hoeverre die jezus van hen lijkt op de bijbelse Heere Jezus Christus. Het probleem is dat het bijbelse evenwicht in de eigenschappen van God vaak verwrongen wordt, om een god te maken die bij ons past, die wij kunnen begrijpen, die ons aanvaard zoals we zijn. Maar daarmee wordt tekort gedaan aan Zijn heerlijkheid, Zijn heiligheid én Zijn reddende liefde.
Ook wordt er veel te positief gedacht over de mens en wordt de zonde, ook de blijvende zonde in een christen, gebagatelliseerd. Hierdoor is het evangelie niet werkelijk evangelie meer en genade geen genade meer. Hierdoor worden mensen bedrogen voor de eeuwigheid... Heel aangrijpend... heel moeilijk te aanvaarden als er zoveel mensen in die beweging zitten die je liefhebt, maar hierin moeten we buigen voor het Woord.
Ik zeg niet dat in evangelische gemeenten niemand de Heere vreest en Christus kent, maar ik zeg wel dat de moderne evangelische theologie heel veel mensen bedriegt voor de eeuwigheid. Deze moderne 'therapeutische' theologie die in veel evangelische kringen is doorgedrongen, kun je niet keren door in je gemeente te blijven. Het is zo'n radicaal verschil met het Woord, dat daar niets aan te 'repareren' valt. Trouwens, als je in die gemeenten eerlijk vertelt wat het Woord zegt zal het niet nodig zijn om zelf te vertrekken, maar zullen zij aanstoot aan je nemen en je uitwerpen.
Het is een heel moeilijke weg, vriend, een eenzame weg. Een weg waarin je een heleboel moet loslaten en opgeven. Maar nogmaals: als God werkt, wie zal het keren?
Je moet nu niet zomaar een reformatorische gemeente kiezen. Vraag de Heere om je te leiden. Je moet weten dat het Zijn weg is! Want er komt weerstand, verzet, spot. Van familie misschien, van vrienden, van de duivel die in je eigen hart ook met bestrijding op deze weg komt. Dan moet je wel weten dat het Gods weg was. Dat Hij je de weg heeft gewezen naar een gemeente. Als je dat weet, dan heb je een fundament wanneer het bestreden wordt. Dan kun je er tegenover je familie van getuigen dat het geen eigen gekozen weg was, maar dat het Zijn werk geweest is. Daar gaat getuigenis van uit. Bovendien heb je dan ook voor jezelf een pleitgrond wanneer het wellicht moeilijk wordt in die nieuwe gemeente, dan weet je dat de Heere je daar gebracht heeft en dat Hij dus ook uitkomst zal geven in nood. Vraag Hem om leiding, om gebracht te worden onder een gezonde prediking.
Want helaas zijn er ook reformatorische kerken waar Christus onder een bedekking gepreekt wordt. Een prediking waarin heel subtiel toch de vrome mens weer heerlijkheid krijgt toegeschreven, waarin mensen rust krijgen buiten de kennis van de Heere Jezus. Vraag de Heere om een gemeente waar helder de rechtvaardiging van de goddeloze gepreekt wordt, waar heel helder klinkt: "Die de Zoon heeft, die heeft het leven; die de Zone Gods niet heeft, die heeft het leven niet" (1 Joh. 5:12). Pas er voor op om alleen af te gaan op de stemmige, eerbiedige buitenkant. Vraag de Heere om licht of het gepreekte ook naar Zijn Woord is. Onderzoek het Woord en de belijdenisgeschriften. Omdat er zoveel bestrijding kan komen op de weg die de Heere in je leven gaat, heb je nodig om meer en meer gefundeerd te worden in het Woord. Daarbij kunnen ook boeken behulpzaam zijn van auteurs die een helder gereformeerd geluid laten horen, bijvoorbeeld van Thomas Boston, Robert M. McCheyne of de gebr. Ralph en Ebenezer Erskine.
Ga zo biddend, het Woord onderzoekend, afhankelijk van Zijn leiding je weg. Soms kun je je enorm alleen en onmachtig voelen in zo'n onbegrepen weg, als een blinde die in onbekend gebied de weg zoekt. Maar, vriend, de Heere zegt: "Ik zal de blinden leiden door den weg die zij niet geweten hebben... Ik zal de duisternis voor hun aangezicht ten licht maken en het kromme tot recht" (Jes.42:16). Wat een belofte! Verwacht het alleen van Hem en zet geen stap zonder Hem.
Wat betreft de vragen rondom je nachtelijke verandering; daar zouden we beter een keer onder vier ogen over kunnen doorpraten. Ik wil er nu slechts het volgende over zeggen: uit wat je schrijft ben ik verwonderd over wat de Heere heeft gedaan. Uit je getuigenis blijkt dat alle dingen nieuw zijn geworden. Een nieuwe betrekking tot God, een nieuw zicht op wie je bent voor Gods aangezicht, een nieuwe levenswandel. Maar wat ik zou willen vragen is of je ook een nieuw zicht hebt gekregen op de Heere Jezus Christus. Is Zijn liefde je ook nieuw geopenbaard? Heb je zekerheid dat je zonden vergeven zijn? Bij alle veranderingen die er in ons leven kunnen zijn, is de Bijbel er heel helder over dat alleen een gelovig omhelzen van Christus ons behoudt. Toen Paulus staande werd gehouden op weg naar Damaskus veranderde zijn hele persoon, maar bovenal zijn verhouding tot Christus! In Galaten 1:16 zegt hij dat God Zijn Zoon in hem heeft geopenbaard. Paulus wierp toen al zijn eigen kwaliteiten en prestaties weg, om alleen nog te rusten in de gerechtigheid en heerlijkheid van Christus (Fil. 3). Dat is de grootste verandering die in ons leven nodig is. Het is nodig dat je daarvan weet, dat je mocht zien én geloven dat Hij voor goddelozen, ja voor jou, volkomen verzoening bij God heeft bewerkt! Hij vervloekt, jij vrijgesproken. Hij verworpen, jij aangenomen. Is dat wat je op de knieën brengt van verwondering?
Je vraagt ook nog hoe nu om te gaan met je ex-vriendin. Moet je haar vertellen wat er gebeurd is? Moet je haar proberen terug te krijgen? Zoek ook hierin de leiding van de Heere. Maar vraag Hem vooral om je op Zijn tijd een meisje te geven die Hem kent, die Hem vreest, die weet dat ze Christus door het geloof mocht omhelzen. Dat is zo belangrijk in een huwelijk! Zet ook hierin geen stap zonder de Heere. Het kan zijn dat we dan moeten leren wachten. Dat valt ons niet zo makkelijk. Maar Zijn gunst, Zijn goedkeuring is méér dan alle andere zegeningen in dit leven, toch?
Tot slot wil ik je er in liefde voor waarschuwen om de refo-wereld niet te idealiseren. Toen de Heere in mijn leven had gewerkt, heb ik dat wel gedaan. Ik dacht dat al die mensen in hun stemmige kleding en met hun eerbiedige psalmen ook de Heere vrezen. Ik dacht dat ze allemaal verheugd zouden zijn om wat de Heere had gedaan. Maar zie niet aan wat voor ogen is, wat kom je dan teleurgesteld uit! Achter die stemmige kleding zit een hart dat evengoed bekering nodig heeft. Soms nog veel meer dan de wereldling. Vertrouw niet op de uiterlijke vormen, maar vraag de Heere om je te leiden en om je met mensen in contact te brengen die Hem kennen en die je in liefde kunnen leiden in het Woord. Vraag de Heere om een Aquila en Priscilla (Hand. 18:26). Want dat geeft de Heere! Hij zet je eerst alleen waardoor je alles moet verlaten om Hem na te volgen, waardoor je van vrienden en familie vervreemdt, maar Hij geeft ook honderdvoudig terug, geestelijke vaders, moeders, broers en zussen (Markus 10:29-30).
Nu zijn er nog veel vraagtekens in je leven. Veel onbegrepen wegen. Maar laat Hem besturen, waken, het is wijsheid wat Hij doet, dan zal Hij alles maken dat je je verwonderen moet. Verwondering. Daar wil ik in eindigen. Wat een genade dat Hij je niet liep doorlopen in al die valstrikken, wat een genade dat Hij je de voet heeft dwars gezet, om je aan Zijn voeten te krijgen. Hij trok je eruit, maar waarom ik, Heere? Als je bedenkt wie je geworden was als God niet had ingegrepen, blijft toch alleen diepe verwondering over? "Door U, door U alleen om het eeuwig welbehagen!"
Vriend, misschien is het goed om met elkaar in contact te komen. Omdat er zo veel in je verhaal is waar ik graag over zou doorpraten, omdat mijn antwoord ongetwijfeld nog meer vragen oproept. Omdat ik weet hoe moeilijk zo’n eenzame weg kan zijn en ik je graag verder help. Mijn emailadres kun je bij de redactie opvragen.
Van harte bid ik je Zijn nabijheid, licht en leiding toe!
Ontvang een hartelijke groet van,
Kand. R. J. Jansen
Dit artikel is beantwoord door
R. J. Jansen
- Geboortedatum:04-02-1987
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Scherpenisse
- Status:Inactief
