Vraag
Ik heb ongeveer een jaar verkering met een lieve jongen van 20 jaar. We kunnen ook echt alles bespreken met elkaar, omdat er veiligheid en vertrouwen is. Een tijdje geleden vertelde mijn vriend me echter iets, waar hij altijd al erg mee heeft gezeten en waar ik tot dat moment nog niets van wist. Hij vertelde dat er tussen hem en zusje een vorm van incest is geweest. Het kwam beide kanten, zeg maar. Hij heeft er erg veel spijt van en vraagt zich steeds af hoe dit kon gebeuren. Ik zie aan hem dat hij het vreselijk vindt. Hij heeft ook oprecht spijt. Ik heb hem vergeven en het vertrouwen en de liefde die tussen ons is, daar verandert niets aan. Maar toch, ik vind het heel moeilijk! Zijn zusje is nu 12 jaar en hij (en ik ook) zijn erg bang dat het ooit een keer naar boven komt bij haar. Wat moeten we doen? Ik opperde om een brief te schrijven waarin we onze gevoelens ten opzichte van het gebeurde aan haar vertellen, maar mijn vriend is ook bang dat het voor haar niet zo erg meer speelt en dat wij het op die manier weer naar boven halen. Wilt u ons/mij advies geven? En ook, ik weet niet goed hoe ik nu tegen mijn schoonzusje moet doen. Ik kijk nu met heel andere ogen naar haar. Ik voel me verder supergoed thuis bij mijn schoonfamilie! Ik zie het als mijn eigen thuis, misschien ook omdat ik dat thuisgevoel zelf nooit echt gekend heb.
Antwoord
Wat een moeilijke situatie! Al heb ik, afgaand op je vraag, de situatie nog niet scherp. Een vorm van incest zeg je. Tussen een broer en een zus met een leeftijdsverschil van acht jaar. Ik begrijp dat jullie daarmee zitten. Ieder om zijn en haar eigen redenen. Je vriend lijkt vooral bang voor de gevolgen voor hem wanneer de herinnering eraan bij het zusje gaat leven. Verder ken ik een aantal factoren niet die bepalend zijn voor de situatie en die ook wel van invloed kunnen zijn op hoe je ermee verder zou kunnen.
Zoals: wat er is gebeurd, hoe 'gewoon' of hoe bedreigend of beangstigend dat moet zijn geweest voor het zusje, hoe zij het zal hebben beleefd, wat voor een meisje zij verder is, hoe je vriend is, hoe de relatie van beiden met de ouders is.
Wat je vriend sowieso aan haar verschuldigd is, is dat hij op zijn gedrag terug komt. Dat hij aan zijn zusje duidelijk maakt dat wat er gebeurd is nooit had mogen gebeuren. Dat had haar nooit aangedaan mogen worden, hoe zij het destijds ook heeft beleefd. En hoeveel verantwoordelijkheid je vriend daar dan voor zou moeten nemen, hangt wat mij betreft af van de situatie en van zijn leeftijd van destijds. Een ouder kind heeft meer verantwoordelijkheid dan een kind dat jonger is. En uiteindelijk zijn de ouders verantwoordelijk voor toezicht op en bescherming van de kinderen binnen het gezin.
Daarom lijkt het me ook goed om eerst met de ouders te praten. Dat lijkt me stap 1. De incest is onder hun verantwoordelijkheid gebeurd. En zij kunnen hopelijk een inschatting maken van de manier waarop jullie hiermee in het reine zouden kunnen komen.
En verder lijkt het mij noodzakelijk om het met iemand van buiten het gezin te delen. De huisarts. En eventueel een vertrouwenspersoon binnen de kerkelijke gemeente. De reden hiervoor is de volgende. Het gezin als geheel heeft gefaald in het bieden van bescherming en van toezicht. Er is onrecht gedaan. Om dit onder ogen te zien is ook weer een hele opgave. Je schoonzusje is hierin de meest kwetsbare, maar je vriend is ook kwetsbaar erin en uiteindelijk alle betrokkenen. Daarom is dit echt belangrijk.
Vervolgens, wanneer en hoe dit uiteindelijk met je schoonzusje besproken zou moeten worden, dat kan ik niet zo zeggen. Het lijkt me goed dat de ouders op de hoogte zijn. Zodat die, in de omgang met haar, ervan op de hoogte zijn dat de vroegtijdige seksuele ervaringen met haar broer haar kunnen beïnvloeden. Of kunnen gaan beïnvloeden.
Het is voor mij een beetje raden in deze situatie. Daarom hier wat richtlijnen. Waarvan ik hoop dat ze uitvoerbaar zijn in de situatie waar je mee te maken hebt. Maar als dat niet het geval is of als je specifiekere vragen hebt, wend je dan ook tot de eerder genoemde buitenstaander. De huisarts is in eerste instantie de meest aangewezene als vertrouwenspersoon.
Voor jou zelf is dit ook moeilijk. Uiteindelijk kun je misschien beschikbaar zijn voor je schoonzusje in het erkennen van wat er is gebeurd. Maar het eerste wat je voor haar kunt doen is je vriend erin steunen dat hij naar zijn ouders toe open gaat leggen wat er is gebeurd.
Ik hoop dat jullie zo eerlijk kunnen blijven t.o.v. elkaar. Dat je van elkaar houdt, vraagt dat je elkaar accepteert en ook dus ook de negatieve aspecten onder ogen durft te zien. Dan kun je elkaar ook helpen.
Met vriendelijke groet,
Els de Bruin
Dat je vriend oprecht berouw heeft dat is een goede zaak maar daarnaast moet hij de verantwoording nemen om dat erge wat gepasseerd is.In elk geval de ouders inlichten zodat zij wanneer het zusje vastloopt of juist met het verhaal komt hulp kunnen bieden.En ik zou het aan de ouders overlaten om de beslissing te nemen om er met het kind over te praten.Dit ligt ook aan de leeftijd waarop het gebeurde.Heel veel sterkte toegewenst samen!
Haar advies (of opdracht) dat de jongen met de ouders gaat praten, lijkt me heel goed. Zij zijn er dan ook mocht het ooit gebeuren dat het meisje er mee vast loopt of het in ieder geval een keer wil uiten. En zij kunnen ook vergeving geven aan de broer, juist omdat het zusje mogelijk niets heeft opgemerkt.
En verder, begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, wie heeft er een absoluut zuivere en ongeschonden relatie met al zijn broers en zussen? Ik denk niemand. Verder: is de ene zonde groter dan de anderen? Zijn wij in staat om dit te beoordelen? Of komt het oordeel daarover alleen aan God toe? Deze laatste vragen ook in relatie tot het schuldgevoel dat er bij de broer leeft enerzijds en de hyperigheid rondom dit thema in de media anderzijds.
Mijn schoonzusje, zijn vrouw weet denk ik van niks. Ik ben mijn gehele pubertijd depresief geweest met ups en downs. Na mijn dertigste opnieuw depresief geworden en alles geprobeerd te verwerken door het op te schrijven.
Het zou mij juist erg fijn lijken om het uitgepraat te hebben. Het zou nog beter zijn om dit zo vroeg mogelijk te doen omdat er steeds andere nieuwe levensfase's aanbreken.
Ik vraag me wel af.... jij zegt "het kwam van beide kanten, zeg maar....".
Je schoonzusje is nu pas twaalf en het klinkt alsof het gaat om iets dat in het verleden gebeurde....
Hoe kan dit van BEIDE kanten komen? (ik ben heel benieuwd hoe je vriend daarvan overtuigd is geraakt)
Je schoonzusje is nu nog steeds maar een kind, niet oud genoeg, niet geschikt om seksuele prikkels om te zetten in belevenissen en ook niet oud genoeg om de consequenties hiervan te overzien, laat staan dat ze dit enige tijd / jaren terug kon.
Het is goed dat je jouw vriend niet laat vallen (alle respect hiervoor), maar mijn hart gaat uit naar je schoonzusje.
Zij is het kwetsbare kind, jouw vriend is volwassen en derhalve wel verantwoordelijk voor zijn daden.
Heel veel sterkte en wijsheid.
Beide hebben last van wat ze gedaan hebben. De jongden beseft de ernst van wat hij heeft gedaan, hij weet alleen niet wat het gedaan heeft en nog gaat doen met zijn zusje.
Geloof me , grote kans dat zusje later problemen krijgt. Als zusje weet dat hij spijt heeft en beseft dat het nooit had mogen gebeuren, is er al een stap gezet in verwerking.
Sorry dat ik het moet zeggen, maar daders zeggen vaak dat de ander het wilde.
Zij willen niet voor de volle 100% de schuld/verantwoordelijk op zich nemen.
Je schoonzusje was 11 toen jullie verkering kregen, hoe oud was ze toen het plaatsvond?
Iig jonger als 11 maar al was zij 13 of 14, dat maakt niets uit. er is sprake van een ongelijke verhouding waar misbruik van gemaakt is.
Je vriend is dader oftewel zededeliquent.
Hij heeft spijt oke, maar hij neemt niet de volle verantwoordelijkheid.
Ik vind dit voor je schoonzusje heel erg, zij is 100% onschuldig echt 100%.
Dat moet er tegen haar gezegd worden als het tot een confrontatie komt.
Ik zal voor jullie bidden want bij de Heere is vergeving en veel goedentierenheid en genezing.
En ik bedoelde ook niet dat het zusje last heeft van wat ze heeft gedaan, maar last gaat krijgen wat haar is aan gedaan.
Bedankt voor de aanwijzing.
Niemand van degenen die reageert heeft enig idee van de grootte van dit probleem. Van wat er is gebeurd en wat de jongen heeft gedaan. Van hoe het heeft plaats gevonden. Ik vind dat sommigen wel erg snel oordelen, misschien ook door hun eigen pijn, waar ik alle begrip ook voor heb. Maar de stappen die Els noemt, zijn de juiste. Degene die met deze situatie verder gaat kan beoordelen wat er verder moet gebeuren en of het een misdaad was of niet. Wij kunnen daar niets over zeggen, dan alleen dat eerlijkheid heel belangrijk is! Voor de jongen is het belangrijk dat hij de verantwoordelijkheid neemt voor zijn daden.
Sterkte in deze situatie voor allemaal.
