Vraag
Ik ben een 36-jarige vrouw! Heb een slechte jeugd gehad. Had/heb geen vader, in die zin van wel aanwezig, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Ik ben niet mishandeld o.i.d., maar hij was als een meubelstuk in huis. Toonde absoluut geen interesse in zijn kinderen en vrouw! Zeker nu mijn kinderen groter worden heb ik daar veel pijn en verdriet van. Ik heb een hele lieve man en ik weet -en dat zegt hij ook vaak- dat hij mijn vader niet kan vervangen. Vroeger was er vooral boosheid, nu gemis en verdriet. Gewoon eens iets aan je vader kunnen vragen of vertellen en dan een wijs advies krijgen! Ben ook heel onzeker over de opvoeding, maar ook over het doel in mijn leven. Ik kan geen keuzes maken op het gebied van leren en werken. Ook naar mijn kinderen toe vind ik dat moeilijk! Hoe kan ik hier mee om gaan?
Antwoord
Beste vragenstelster,
Je schetst heel kort en kernachtig zowel je huidige levenssituatie en je levensgeschiedenis, als de problemen die je op dit moment ervaart. Vervolgens stel je de vraag hoe hiermee om te gaan. En ongetwijfeld bestaat er een bepaald verband tussen de aangegeven zaken, maar ik doe hierover op afstand liever geen uitspraak. Met deze beperkte informatie kan ik niet anders dan enkele algemene richtlijnen geven, me hierbij realiserend dat ik je als hulpverlener te weinig recht kan doen.
Daarom begin ik met mijn meest dringende advies om een goede hulpverlener te zoeken, met wie je deze zeer existentiële thema’s in je leven kunt bespreken. Op de site www.ikzoekchristelijkehulp.nl kun je met behulp van de zoekfunctie zowel psychologen als maatschappelijke werkenden vinden in de buurt van je woonplaats.
Ten tweede weet ik van een boek met de titel "Dochters zonder vader" van H. Norman Wright (ISBN 9789073743328) waarin dit onderwerp verder wordt uitgewerkt. Een korte beschrijving hiervan kun je vinden op internet, waar het boek tevens te bestellen is. Dit kan je wellicht helpen om meer inzicht te krijgen in de dingen waartegen je aanloopt. Maar daarbij blijft mijn eerste advies onverkort van kracht, omdat het lezen ook veel herkenning kan opleveren. Dit kan allerlei pijn en gevoelens oproepen en het is dan goed om deze binnen een veilige hulpverlening te bespreken en zo mogelijk te verwerken.
Ik hoop oprecht dat je met behulp van deze handreiking een goed spoor mag vinden om je levensweg te vervolgen, je plek in eigen gezin met voldoening mag innemen en een stukje levensvreugde mag vinden.
Met vriendelijke groet,
Nettie Borst-den Breejen
Dit artikel is beantwoord door
drs. N.J. Borst-den Breejen
- Geboortedatum:26-05-1967
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Sleen
- Status:Actief
Bijzonderheden:
GZ-psycholoogDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vraagstelster kan natuurlijk naar www.ikzoekchristelijkehulp.nl gaan, of naar www.christelijkevaders.nl
Ik ken het probleem niet, mijn vader overleed toen ik 4 jaar was. Ik heb hem dus niet echt gemist..., nou ja...., eigenlijk wel, ik speelde in de B junioren en scoorde, op een regenachtige zaterdag, drie keer en mijn vader was er niet.....alle andere vaders wel.
Ik begrijp vraagstelster wel, een vader is belangrijk in je leven.
Sterkte vraagstelster.....
Ik ben de vragenstelster! Maar misschien heb jij wel fijne herinneringen aan je vader of misschien uit de verhalen van je moeder. Dat hoop ik althans voor je! En idd je vader was er niet toen je moest voetballen. Het pijnlijke in mijn situatie is, dat mijn vader er dus wel ``was`` en best mee kon gaan, maar nooit naar iets mee zou gaan (in jou geval naar voetbal) ! Snap je? Ik weet nog dat ik een keer op sollicitatie gesprek moest, ik heel zenuwachtig was en ik aangenomen was en het toch niet durfde. Mijn vader heeft in zulke situaties me gewoon aan me lot overgelaten, me niet gesteund en gezegd kom op joh, je kunt het best, neem het aan, ga het proberen!
Misschien moet ik hulp zoeken, maar die stap is wel groot!
Ik probeer een goede vader te zijn, ik weet ook hoe moeilijk dat is, en geen vader hebben of een verkeerde vader... daar liggen niet al onze problemen, we moeten er zelf wat van maken..., ik wens je veel kracht, mijn moeder zei altijd.....vraag niet om een lichte last maar om een sterke rug..... we missen allebei een lieve vader..Ik zal voorje bidden....niet dat ik denk dat je dat helpt, maar wel iemand die aan je denkt..
.
Dit mag nooit een excuus zijn, een verzachtende omstandigheid ? ja, misschien wel maar blijft staan dat ieder mens verantwoordelijk is voor eigen daden.
Vergiffenis schenken zonder erkenning van schuld (zeker zonder dat hij het weet) is een zinloze bezigheid en m.i. ook niet bijbels.
Vergeving zonder schulderkenning is ook nooit in het geestelijke belang zijn van de schuldige. Het blokkeert de weg naar bekering en reiniging. Dat is de reden dat deze vorm van vergeving in de Schrift dan ook niet voor komt.
Vergeving spreekt per definitie de dader vrij van schuld. Een zegen voor degene die schuld erkend heeft en zich bekeert, een vrijbrief voor hem die wil volharden in het kwade.
Ik ga toch maar proberen om een afspraak te maken met een hulpverlener.
Het nadeel blijft dat de veroorzaker (de schuldige) niet op de weg van reiniging en bekering wordt gebracht.
Ik heb ooit een assertiviteit training gehad, dat zijn dingen die je wel eens kunnen helpen.
Jouw gedachten over jezelf moeten veranderen. Het begint bij jouzelf. Dat is niet verwijtend bedoeld,maar oplossend.
Ik heb eigenlijk alleen een moeder gehad, die te druk had met globaal opvoeden en bij elkaar houden van 5 kinderen thuis. 2 anderen waren al getrouwd. moeder Gescheiden.
Maar emotioneel niet zo'n beste moeder.Ik neem het haar niet kwalijk. Alleen neem ik het haar kwalijk dat ze geen kritiek kan verdragen.Geen feedback kan ontvangen. En haar titel als moeder alleen gebruikt als status/ rechthebbend.
Ik had haar nodig voor het ontwikkelen als vrouw. Een sterke vrouw. Door de tijd heen ben ik dat redelijk geworden, maar alleen omdat ik mijzelf in het diepe heb gegooid. Fouten heb gemaakt .Ik heb ervan geleerd,
Sterkte
Wie weet kunnen we van elkaar leren...
(moi)
