Vraag
Als er conflicten zijn in de gezinssituatie, is mijn man snel lichamelijk agressief naar de kinderen toe. Ik vind dit vreselijk. Afgelopen week ben ik er voor gesprongen toen mijn man onze puberzoon aan wilde vliegen. Daardoor viel ik bijna op de grond en waren de anderen kinderen overstuur omdat papa mama omgooide. Mijn man zei toen dat hij niet onze zoon aan wilde vliegen, maar naar hem toe wilde gaan om over het conflict te praten. Door andere ervaringen verwachtte ik dus dat hij dat (hardhandig beetpakken en door elkaar schudden) weer wilde doen. Als ik er met hem over spreek (als we samen zijn) zegt hij: "Dan doe je het zelf maar helemaal alleen. Bemoei ik me er niet meer mee, voed je ze zelf maar op maar moet je ook niet tegen mij zeggen als het niet lekker loopt" enz. Ik zal niet zeggen dat ik mijn kinderen nooit eens hardhandig aanpak, maar mijn man gooit gewoon al zijn kracht erin en dat vind ik dus zo erg. Het zijn kinderen! Elke keer zeg ik: "Sla mij maar als je de kids wilt slaan." Krijg ook de neiging om hem een klap te geven bij een aanvaring met de kinderen, maar dat wil ik niet. Voorheen besprak ik het achteraf met hem als ik zich iets voordeed waar ik het niet mee eens was, maar dit is iets waar ik niet mee kan wachten tot een ander moment. Mijn man wil nooit over moeilijkheden praten, niet over zichzelf maar ook niet in situaties die zich in het gezin voordoen. Hier word ik helemaal niet goed van. Heb al van alles geprobeerd. Ook over het 'waarom' hij ergens niet over wilt praten. Ergens vindt hij het 'gevaarlijk', verwacht hij dat het tegen hem gebruikt wordt (in de toekomst, bij een andere situatie) als hij iets persoonlijks vertelt. Hij is altijd driftig geweest, van jongs af aan. Dit heeft al tot heel wat moeilijkheden geleid maar het gaat nooit helemaal over. Hij zei ook eens: "Ik hoor het echt niet hoor als iemand zegt dat ik ermee moet stoppen." Hij krijgt dan een waas voor zijn ogen. Hulp hiervoor zou hij ook nooit willen zoeken, dus ik wil graag tips om hiermee om te gaan. Temeer daar ik nu zie dat onze oudste net zo is/wordt naar zijn broertjes en zusjes. Verder is hij echt een lieve en betrokken man en vader, maar bij conflicten gaat hij dus compleet uit zijn stekker. Dan kan ik ook echt niet van hem houden. Voel bijna een vorm van haat en heb ik echt weer een tijd nodig om bij te komen.
Antwoord
U bevindt zich niet in een makkelijke situatie. U bent er in uw vraag wel heel open over. Het gaat niet goed. En voor dat u het weet raakt u er ook aan gewend. Mogelijk schaamt u zich ook net als uw man. Het is niet makkelijk om onder ogen te zien dat het niet goed gaat en steeds hopen jullie dat het wel weer beter zal gaan. Zeker als u ziet hoe moeilijk uw man het vindt, dan geeft u hem weer een kans.
Ik lees dat er een verschuiving optreedt. Eerder overlegde u nog met uw man buiten de kinderen om. Nu springt u er tussen en neemt u het (terecht) voor de kinderen op. Daarmee veranderen de verhoudingen wel en wordt het nog moeilijker om samen te staan als opvoeders. En dat verwijt uw man u ook.
U bent mede verantwoordelijk voor wat er in uw gezin gebeurt. Een pedagogische tik is door de overheid verboden. We kunnen er over discussiëren of een kind eens stevig beet pakken soms beter werkt dan veel woorden. Maar in uw situatie gaat het helemaal niet om pedagogisch optreden. Het gaat om verlies van zinnen. Dat is voor jullie allemaal angstig en schaamtevol. Paulus waarschuwt vaders dat ze hun kinderen niet "tot toorn moeten verwekken." Mijn advies is dat u met uw huisarts gaat praten en een verwijzing vraagt voor passende hulp. Ik raad u aan om dit ook tegen uw man te vertellen en hem te vragen om mee te gaan. Als hij dat niet wil kunt u een aanmelding alleen voortzetten en hulp vragen in uw gezinssituatie.
Met vriendelijke groet,
Rien Geluk
Dit artikel is beantwoord door
M. Geluk
- Geboortedatum:19-01-1963
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Eleos Jeugdzorg Amersfoort
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Functie: relatieDit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Kinderen doen hun ouders zo gauw na. Als ouders schreeuwen doen kinderen het ook. Ditzelfde geldt voor slaan.
Dat is heel moeilijk als je dat ziet gebeuren als moeder. Goed dat je advies vraagt. Ik hoop dat je gauw hulp gaat zoeken. Dit kan zo echt niet langer!
Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst!
Wellicht dat je voor jezelf eens op een rijtje kunt zetten wanneer deze momenten zich voordoen. Is het na een dag lang werken op het werk en op school? Is het 's avonds aan tafel bij het eten? Dit zijn in veel gezinnen de risicomomenten. Pa is moe van het werk (vooral in zijn hoofd) en de kinderen kunnen ook niet meer zoveel hebben op dat moment. Misschien is het goed om te proberen op dat soort momenten sommige onderwerpen te mijden. Probeer als moeder het gesprek te leiden, door interesse te tonen, vooral in de dag van je man. Zolang hij zijn ei kwijt kan over zijn dag is hij daarop geconcentreerd. Spreek met de kinderen over de zwakke kanten van pa, en leg ze uit dat dit niet de momenten zijn om dwars te liggen of sommige onderwerpen aan te snijden.
Uiteraard is het gedrag van je man niet goed te praten, dat moet je hem ook vertellen. Anderzijds heeft elk gezinslid de verantwoordelijkheid elkaars zwakke kanten te ontzien. Probeer dit in alle eerlijkheid met je kinderen te bespreken. Pubers kunnen zich vaak prima inleven, als ze het eerlijke verhaal maar horen.
Een heel wijs antwoord.
De vrouw de vraag, niet de man zelf. Dus moet de vrouw ook een antwoord krijgen waar zij iets mee kan.
Als de man de vraag had gesteld over zichzelf, dan zou het antwoord kunnen zijn: ga eens naar de hulpverlening.
Met inzicht, wijsheid en verstand is het best mogelijk om veel problemen op te lossen zonder hulpverlenende instanties.
Moet zijn; De vrouw stelt de vraag
's Avonds hebben we er over gepraat, hij had veel verdriet en hoopte dat het nooit meer voor zou komen. De volgende avond conflict met oudste en ze bleven met elkaar in discussie. Daarbij maakte mijn man zich weer zo druk, de aders zwollen op in zijn voorhoofd en hij werd steeds bozer. Zo ken ik hem echt niet en heb gezegd dat hij maar eens naar de huisarts moest gaan. Hij zei ook nog dat hij een uur daarvoor helemaal niet goed was geworden en dacht dat ie het loodje zou leggen. Om half 7 is hij naar bed gegaan en geslapen tot 5 uur (dan moet ie er weer uit en om half 11 's ochtends zat ie alweer te gapen. Zou hij oververmoeid zijn?
