Vraag
Binnenkort hebben wij huisbezoek. Ik zie daar erg tegenop. Er zijn bij ons ambtsdragers die vrijwel het gehele huisbezoek alleen maar tegen onze kinderen praten. Toen onze kinderen nog heel jong waren, vonden ze het prachtig om bij visite te zijn, zo wilden ze ook al jong bij huisbezoek zijn. Maar inmiddels vinden ze huisbezoek geen van allen meer prettig en wel om genoemde reden. Ze geven zelf geen reden voor al die aandacht, antwoorden nauwelijks en vragen niets meer. En toch wordt er bijna het hele huisbezoek tegen hen aan gepraat. Waarschuwend, dat ze hier en daar voor op moeten passen. Aanbevelend, dat ze dit en dat moeten doen. Uitleggend, wat deze en die woorden (die ze zelf gebruiken) betekenen. Huisbezoek lijkt bij ons soms meer op een catechisatieuurtje. Als ouder weet ik niet hoe hiermee om te gaan. Wij als ouders krijgen tegen het einde pas een (enkele) vraag, maar dan zit de tijd er al bijna op. Het is zelfs voorgekomen dat er pas bij de rondvraag gevraagd werd of wij, als ouders, ook nog wat te vragen hadden. Verbouwereerd hebben we toen nee-geknikt, ziende op de klok en wetende dat ze naar de volgende moesten. Is dit normaal en moeten we hier niet over in zitten? We vragen ons af wat we anders moeten doen. Wij kunnen als ouders toch niet de leiding van de ouderlingen overnemen door het gesprek op ons te richten? Tegelijk vinden we het bijzonder vervelend om op te merken dat onze kinderen dit ook niet gemakkelijk vinden. We zouden natuurlijk mee kunnen praten, dat proberen we soms wel, maar dit helpt niet echt, de blikken en boodschap blijven op onze kinderen gericht. Misschien is het ook wel makkelijker praten tegen kinderen dan tegen ons als volwassenen. Het ergste is dat ik me gaandeweg het gesprek inmiddels boos voel worden, vanwege opnieuw die teleurstelling. En dan voel ik me heel schuldig: boos worden tijdens huisbezoek op de ambtsdragers... Elke keer weer is huisbezoek voor ons en onze kinderen om die reden een avond in het jaar waar we erg tegenop zien. Hoe kunnen we dat veranderen?
Antwoord
Uiteraard weet ik niet precies wat de achtergrond is van de bijzondere aandacht van de ambtsdragers voor uw kinderen. Zijn er bepaalde afspraken gemaakt binnen de kerkenraad om vooral aandacht te besteden aan de kinderen en de jeugd van de gemeente? Wellicht goed dat u de moeite die u heeft met het optreden van de broeders tijdens het huisbezoek kenbaar maakt bij uw kerkenraad.
Huisbezoek is bedoeld als een gelegenheid waarbij de ambtsdragers vragen naar de welstand van degenen die men bezoekt. Het hele gezin dus. Dat betekent dat men vooral een luisterhouding heeft aan te nemen en niet die van iemand die steeds zelf aan het woord is. Verder lijkt het mij verstandig dat het huisbezoek er is, apart voor de jongelui en dan met de ouders en vervolgens gezamenlijk als gezin. Verwerpelijk is het daarom wanneer er op één avond twee bezoeken worden afgelegd en daardoor het bezoekwerk onder tijdsdruk staat. Het komt helaas maar al te vaak voor dat ambtsdragers niet goed weten wat hun taak is bij het huisbezoek. Uw zorg te delen met uw kerkenraad kan wellicht bijdragen om binnen de kerkenraad een gesprek op gang te brengen hoe men als herders met de schapen behoort om te gaan.
Ds. A. J. Schalkoort
Dit artikel is beantwoord door
Ds. A.J. Schalkoort
- Geboortedatum:05-10-1948
- Kerkelijke gezindte:Hersteld Hervormd
- Woon/standplaats:Lunteren
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus-predikant
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Zo moeilijk is het toch niet om de ouderling op te bellen en te vragen over het hoe of wat?
Een ouderling is niet eng, ze zijn niet heilig, het zijn geen mensen die macht hebben,het zijn gewoon mensen zoals jij en ik en als het goed is hebben ze een dienende functie.
Vraagsteller: jullie zijn gastheer en gastvrouw in jullie eigen huis. Dan laat je toch niet toe dat het gesprek helemaal langs jullie heen gaat? Dus één van jullie begint gewoon met een vraag of opmerking. Zodat ze wel antwoorden MOETEN geven en zich tot jullie, als volwassenen moeten richten. En zoals zij jullie mogen bevragen, mag je dit bij hen ook doen. De broeders k.r. hebben een roeping gekregen en zijn gekozen, mede door jullie!
Als er aangebeld werd en moeder de deur opende, vroeg mijn broer aan mij: 'wat denk je, dragen ze het Ambt links of rechts'?
Dan zaten we te lachen als de ambtsdragers binnenkwamen, 'jullie hebben er zin in jongens',
Mijn broer zei ook een keertje: 'Ik vind dit leven al geweldig. En straks nog
het eeuwige leven in de Hemel. Je vraagt je wel eens af:
Waar hebben wij het aan verdiend?'
Dan keken de ouderlingen elkaar wat glazig aan en moeder liep een beetje rood aan en vroeg dan maar of ze de heren nog een borrel in kon schenken en gelukkig wilden ze dat wel.
Het was eigenlijk wel gezellig zo'n huisbezoek, ik denk er met plezier aan terug.
Vanaf dat je belijdenis gedaan had ( en stel je woonde nog thuis ) krijg je apart huisbezoek, gingen pa en ma even weg.
