Vraag
Wanneer spreek je van een ongelovige? In de Bijbel staat dat je niet met een ongelovige een juk aan mag gaan. Een vriendin van mij zei dat ik mijn verkering uit moest maken omdat mijn vriend niet tot geloof was gekomen, maar alleen christelijk was en ik wel. Uiteindelijk heb ik de verkering ook uitgemaakt, omdat ik zelf ook zo ging denken. Maar is het ook waar?
Antwoord
Beste vraagsteller,
De tekst die je aanhaalt vinden we in 2 Kor. 6:14. Het gehele verband waarin deze woorden staan wijzen op de onmogelijkheid om een christen en een dienaar van heidense afgoden te verbinden. Dat is net zo dom als een os en een ezel onder één juk te brengen en voor je ploeg te spannen. In Deut. 22:10 (vgl. Lev. 19,19) verbiedt God die combinatie. Paulus grijpt op die woorden van het Oude testament terug. Het is hetzelfde als wanneer een boer twee soorten graan door elkaar gemixt op zijn akker zaait, of van wol en linnen één samengestelde stof te willen weven.
Duidelijk moet dus zijn dat iemand die slechts verstandelijk het christelijk geloof belijdt niet in deze apostolische vermaning wordt bedoeld. Hoewel er meer nodig is dan het verstandelijk instemmen met de Bijbel, is zo iemand niet gelijk te schakelen met een heidense afgodendienaar. Het is niet iemand die jou in je christelijk geloof zou dwarsbomen, bespotten of je ervan af zou willen houden.
Hier moet mijn beantwoording van je vraag ook stoppen, omdat ik niet kan beoordelen of je er goed aan gedaan hebt je verkering uit te maken. Als je dat uitsluitend gedaan hebt op grond van 2 Kor. 6:14 zou je het kunnen heroverwegen. Maar je hebt voor een goede en inhoudsrijke relatie wel nodig dat je elkaar verstaat en op één lijn zit. Dat weet je zelf het beste, lijkt mij.
Ik wens je van harte Gods zegen op je levensweg.
Met vriendelijke groet,
Ds. H. Korving
Dit artikel is beantwoord door
Ds. H. Korving
- Geboortedatum:01-12-1954
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Urk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Ds. Korving ging in november 2021 met emeritaat.
Lees ook het artikel dat Refoweb met ds. Korving had n.a.v. zijn boek 'Taal en teken'.
En kijk/luister:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vraagstelster: ik ben van mening dat een relatie met een christen goed is. Maar je kunt niet christen zijn en niet geloven....
Als je vriend een christelijke levensovertuiging heeft en daarnaar probeert te leven dan is dat altijd beter dan een relatie aangaan met een geheel ongelovige. Zoals ds. Korving ook zegt: hij zal je er niet van weerhouden om je geloof te beleiden.
Maar kun je met hem echt het geloof samen beleven?
Natuurlijk kan die partner wel tot geloof komen en een echt oprecht christen worden. Dat wens ik dan ook iedereen toe die zegt een onbekeerd christen te zijn.
Ik ben getrouwd met een ongelovige man. In de periode dat ik niet meer naar de kerk ging. Bij ons is er wederzijds respect en ben ik vrij om te doen wat ik wil in het geloof (en met onze kinderen)
Maar de beleving is eenzaam. Je vindt geen steun en geen troost of samen biddend voor God.
Toch wordt er soms gedacht dat er drie soorten mensen zijn: gelovigen - kerkmensen - ongelovigen. Het lijkt me duidelijk, dat de categorie kerkmens of bij gelovig of bij ongelovig hoort. Helaas is het voor ongelovigen niet altijd duidelijk!
Moeten alle niet bekeerden de kerk ontzegd worden, lijkt me beter van wel als ik alles zo lees.
Lekker rustig ook.
Er zijn twee soorten reacties... On-topic en off-topic!
Wil je samen God groot maken? Samen God dienen? Samen één worden voor God?
Is het huwelijk niet iets prachtigs waardoor je samen elkaar kunt bemoedigen, samen God kunt zoeken?
Hoe verliefd ik ook zou zijn, ik zou niet alleen willen staan in mijn geloof in het huwelijk. Dat wordt eenzaam zoals anna30 vertelt.
