Vraag
Ik worstel al een aantal jaren met een probleem. Ik heb een dominante moeder. Ze heeft vroeger altijd alles voor ons geregeld. Wij vonden dit geen probleem want we wisten niet beter. Maar ook nu we al lang volwassen zijn (ik ben bijna 50 en bijna 30 jaar getrouwd) zou ze nog de touwtjes voor ons in handen willen nemen. Om een paar voorbeelden te noemen: toen onze zoon ging trouwen heeft ze verschillende keren tegen ons gezegd dat mijn man echt een pak met stropdas aan moest. Normaal draagt hij zoiets nooit. Nu was dat voor ons ook vanzelfsprekend. Ze was bang dat hij dat niet zou doen en dat hoort volgens haar zo. Als we samen in een winkel zijn en ik moet iets hebben, zal ze zich er altijd mee bemoeien en over dingen beginnen die nergens op slaan, zodat ik me weer terug trek en ze maar haar gang laat gaan. Op een verjaardag bij ons als we gewoon gezellig zitten te praten, begint zij opeens over heel iets anders en blijft het herhalen totdat ze gehoord wordt. Ik vind dit niet prettig. Ze houdt nooit haar mond en als ik hier voorzichtig iets van probeer te zeggen, schiet ze in een slachtofferrol. Zo van: ik zal het wel verkeerd doen, zo ben ik nu eenmaal, dan kom ik wel niet meer, enz. Ze wordt dan emotioneel. Over mijn haardracht is ze ook niet over te spreken. Ze heeft ook vaak iets op de kleding van de kinderen aan te merken. Ook geeft ze duidelijk haar mening als ik iets in de huiskamer verander. En ook vindt ze dat ik mijn huis niet goed bijhoud. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Ze heeft in haar jeugd hard moeten werken in een moederloos gezin en wordt door haar broers en zussen bijna op handen gedragen. Ze heeft ook steeds meer moeite met alleen zijn; mijn vader is vijf jaar geleden overleden. Graag zou ik het allemaal tegen haar willen zeggen, maar ik durf dit niet. Het is mijn moeder en moet ze nemen zoals ze is. Ik ben blij dat ik ze nog heb en na 80 jaar ga ik haar waarschijnlijk toch niet meer veranderen en zelf zal ze dit denk ik nooit aannemen. Hoe pak ik het aan om haar niet te kwetsen en er zelf beter uit te komen?
Antwoord
Beste dochter van een redder van een moederloos gezin,
Wat heeft uw moeder veel betekend voor haar ouderlijk gezin en voor het gezin, waarin u geboren bent! Dat moet haar veel gekost hebben aan doorzettingsvermogen en belangeloze inzet! Jaren van haar leven heeft ze hier vermoedelijk aan opgeofferd. Ze krijgt terecht veel erkenning van haar broers en zussen. En ook u bent wel een beetje trots op haar, lees ik tussen de regels door. Wat maakt het voor u zo moeilijk om haar te respecteren in haar dominantie, het is immers begrijpelijk na zoveel jaren van verantwoordelijkheid dragen (ook als je er nog niet aan toe bent als kind)? En vervolgens: waar ontbreekt het u aan de power om vervolgens rustig uw eigen spoor te blijven trekken als het gaat om beslissingen over uw eigen relatie en gezin? Een kind van zo'n moeder moet toch ook wel de nodige kracht in zich hebben en niet voor een kleintje vervaard zijn? Ik zou zeggen: niet zeuren, maar voor uw eigen dingen blijven staan en vooral trots zijn op zo’n moeder!
Betsy Westeneng,
psychotherapeute,
werkzaam bij Eleos
Dit artikel is beantwoord door
E. (Betsy) Westeneng
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Zeist
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Psychotherapeute/relatietherapeute/seksuologe (eigen praktijk)
Mw. Westeneng is op 1 juni 2023 overleden.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Sterkte
Wat zal het voor deze vrouw zo moeilijk maken om haar moeder te repectéren in haar dominantie? Wat een omgekeerde situatie wordt het zo. Natuurlijk zijn er duizenden oorzaken van dominant gedrag, maar dan maar in stand houden door het te respecteren??
Vraagstelster zegt: Graag zou ik het haar een keer zeggen, maar ik durf het niet.
Hier ligt de moeilijkheid, maar ook de oplossing. Je durft het niet omdat je het nog nooit hebt gedaan en stellig weet dat je moeder gekwetst zal zijn.
Ik kan je maar één advies geven: Ga het gewoon WEL durven, door het te dóen!
Ik heb in mijn eigen situatie de stoute schoenen aangetrokken. Ook ik durfde niet en ik deed het eindelijk wel! Ik trilde innerlijk, maar het werkte!! Ik heb een paar keer gezegd: Mama, nee! Ik doe het zo!! Mama was heel verbaasd en beledigd. Onze contacten zijn wat teruggeschroefd, maar dat is alleminst een verslechtering. Wat meer afstand en respect kan de kwaliteit van het contact juist verbeteren. Nu zijn de rollen omgekeerd. Mama is een stuk voorzichtiger, ik durf mijn mening te zeggen, en iedereen vaart er wel bij.
Ik realiseerde me ineens dat zoeken naar een manier zonder de ander te kwetsen niet bestaat, omdat de ander zich per definitie gekwetst wil voelen als er ook maar iemand tegen hem of haar ingaat. Haar gekwetstheid is háár probleem. De waarheid is niet dat jij de ander kwetst, maar diegene zichzelf.
Ik heb aan bovenstaande reacties niet zoveel toe te voegen, maar knoop vooral die van @vlokje goed in je oren!
Eén ding:
Wees recht voor zijn raap!
Want je moeder heeft domweg niet het recht zich zo met uw gezin, gewoonten en opvattingen te bemoeien. Ze mag haar eigen mening hebben, om mij part mag ze dat gewoon hardop zeggen, maar vervolgens moet ze respecteren dat je soms een andere weg kiest. Kan ze dat niet: smoel houden.
Klinkt misschien hard, maar bescherm de grenzen van jezelf en je gezin. Uiteindelijk is ook je moeder daarbij gebaat.
Sterkte!
Ergens is het natuurlijk zo dat moeder er heel lang mee weg kwam, om alles te willen regelen, ook de dingen die haar niets aan gaan. Dus die haar haar gang lieten gaan....tja...zijn ook wel een beetje schuldig.
Dochter: je moet niet vergeten dat je moeder gevormd is door het leven! Zij moest in haar jonge jaren heel wat verstouwen, toen MOEST het en om dan geheel anders te worden, is best moeilijk. Probeer de liefde erin te zien! Bedank haar voor het meedenken en handel naar eigen inzicht.
En waarom zou een deskundige altijd de vraagsteller 100% gelijk moeten geven?
Dat betekent niet dat je alles goed moet vinden. Maar dat je er niet meer mee zit, als het soms gaat zoals jij niet wilt. Soms negeer je het en denk je laat ze maar... Soms zeg je: we hebben het gehoord, maar wij delen uw mening niet. Enz.
Bij verwijten schieten mensen gauw in de slachtofferrol. Dat is herkenbaar en lastig! Vraag ruimte voor jouw mening en gevoelens, maar probeer verwijten te voorkomen.
Een mooie zin die ik ook weleens heb gebruikt: We nemen het mee in de besluitvorming...
Succes ermee!
