Vraag
Ik wil graag een vraag stellen over iets dat mij ontzettend bezig houdt en heel verdrietig maakt. Ik ben iemand die een heel moeilijke jeugd heeft gehad; weinig warmte. Toen ik ging studeren maakte ik vrienden en zocht ik die liefde bij mijn vrienden. Ik kreeg veel vrienden en daardoor steeg mijn zelfbeeld. Men vond mij gezellig en heel waardevol en ik bouwde veel diepgaande vriendschappen op; meer dan gemiddeld. Daarin was ik achteraf gezien altijd wel aanpassingsgezind en afhankelijk. Tijdens mijn studie/werk kreeg ik verkering. Na een lange tijd ging dat uit. Mijn vriend maakte het uit en wilde daarover niet praten (dat leek erg op thuis: niet praten!). Het heeft enorme impact op me gehad. Van thuis kreeg ik (nog steeds) geen steun. Ik had mijn vrienden toen heel hard nodig. Een aantal vriendschappen zijn hierdoor veranderd: men vond mij niet meer gezellig, teveel piekeren, somber, of dat ik teveel een beroep deed op de vriendschap. Een vriendin gaf mij toen de 'bons' per mail: ik moest eerst maar eens leren goed met dingen om te gaan. Ik had eigenlijk ook alleen maar vrienden die veel minder dan mij gestudeerd hadden en een veel minder verantwoordelijk beroep hadden. Dat vond ik nooit erg, maar ik ging wel merken dat ik voor mijzelf een heel stuk 'aansluiting' miste en eigenlijk van binnen heel eenzaam bleef/was. Eigenlijk kon ik vaak mijn belevingen en gevoelens niet goed delen. Ik durfde dit ook niet, uit angst voor afwijzing. Dus ik hield een belangrijk deel van mijzelf verborgen. Nu ben ik net gehuwd en heb ik een hele lieve man, waar ik echt mijzelf bij mag zijn. Ik merk dat ik steeds zelfstandiger word en sterker. Ik zie nu pas in hoe veel er ontbrak in ons gezin waarin ik ben opgegroeid. Ik kan ook heel moeilijk geloven dat mijn man echt van mij houd om wie ik ben. Immers, ik ben dat toch niet waard... is dan dat stemmetje diep in mij. Maar waar ik nu tegenaan loop is de enorme verandering van status richting mijn vriendschappen. Ik merk hoeveel initiatieven ik altijd zelf nam. Het is zeer pijnlijk om te constateren dat een aantal vriendinnen niet of nauwelijks meer naar mij informeert. Ik merk dat ik dit weer erg naar mijzelf toetrek. Mijn man waarschuwt mij daar erg voor en zegt: ze kunnen niet meegroeien met jou. Maar ik tob de hele dag, waarom deze vriendschappen door mijn huwelijk zo veranderd zijn. Zeker, ik word sterker, maar dat hoeft toch niet te betekenen dat de vriendschappen dan zo veranderen? Ik heb het er zo moeilijk mee, dat ik overweeg hulp te zoeken. Ik zie ook wel dingen realistisch, hoe ik zelf altijd maar meeleef, maar dat het andersom zo weinig gebeurt. Het doet enorm veel pijn. Of heb ik momenteel niet meer de juiste vriendinnen? Is het niet meer zo gelijkwaardig? Ik betrek het zo enorm op mijzelf. Maar ik voel wel dat dit heel slecht voor me is. Maken meer mensen dit mee? En is het normaal dat dit gebeurt door een huwelijk?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Natuurlijk veranderen vriendschappen wanneer een van de vrienden of vriendinnen trouwt. De relaties binnen die vriendschappen zijn immers veranderd nu er een echtgenoot bij gekomen is? Dat is niet erg, het kan juist een uitdaging zijn. Jij hebt nu je eigen huishouding: nodig eens een vriendin uit om te komen eten. Dan zul je merken dat bijvoorbeeld de gespreksonderwerpen anders zijn dan vroeger. Je zult zelf andere dingen aan de orde willen stellen (misschien wel, met gepaste trots, je huis laten zien), ómdat je leven nu een andere dimensie erbij gekregen heeft.
Wanneer een van de vrienden ook een relatie krijgt, of gaat trouwen, zul je opnieuw veranderingen binnen de verhoudingen ontdekken. Datzelfde zal gebeuren wanneer iemand gaat verhuizen of wanneer er een kindje verwacht gaat worden. Steeds opnieuw heb je dan een andere plek binnen een vriendschap.
Dat je jeugd moeilijk is geweest en je zelfvertrouwen deuken heeft opgelopen hoeft nog niet te betekenen dat je steeds alles op jezelf blijft betrekken. Luister maar naar je echtgenoot, die het beste met je voor heeft! Vraag hem om de bevestiging die je nodig hebt. Hij houdt van jou om wie je bent. Toch?
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Vraagstelster: ik denk niet dat het door je huwelijk komt, of je man moet zich er heel vervelend mee bemoeien, maar daar kijkt een echte vriendin wel doorheen.
Jij ontwikkelt je kennelijk op een ander level dan de anderen. Het kan ook met jaloezie te maken. Mensen kunnen soms jaloers op je worden vanwege de gekste dingen.
Misschien is de tijd rijp om nieuwe vriendschappen aan te gaan?
Zijn het vrijgezelle vriendinnen waar je het over hebt? Dan lijkt me dat best goed mogelijk. Mensen die in dezelfde positie zitten trekken nu eenmaal makkelijker naar elkaar toe, dat is een menselijk iets.
Maar om nu zelf in de slachtofferrol te kruipen... ik bedenk altijd maar dat ik meer dan de helft van een andermans leven en doen en laten niet weet en snap, en er dus ook niet te snel over hoef te oordelen. Iedereen heeft zo zijn redenen om een bepaalde houding te hebben, vaak weet je gewoon te weinig wat er echt in een ander omgaat.
Je gekwetst vóelen zegt meer iets over jezelf, dan over de ander. Als anderen je met opzet kwetsen kan ik het begrijpen, maar als je het jezelf aanmatigt, dan mag je je afvragen of je niet bezig bent jezelf in een hokje op te sluiten, en de zielepoot te worden.
Want ik vind het zo frappant dat je dan ineens AL je contacten zo ervaart. Het zou toch
vreemd zijn als dat alleen maar met al die anderen te maken heeft. Misschien ben je zelf inderdaad zo sterk veranderd, dat je het ook echt in heel nieuwe vriendschappen moet zoeken, en daar kun je toch zelf wel een actieve rol in spelen?
Een opmerking over dat je maar moeilijk kunt geloven dat je man echt van je houdt om wie je bent. Volgens mij houdt hij juist van jou om wie je ECHT bent. Heel je onzekere ik is niet je echte ik. Daar houdt hij misschien ook niet speciaal van. Laat hem zien wie je echt bent, toon je mooie binnenkant. Een man vind het moeilijk om levenslang van iemand te houden, die dat niet van hem gelooft, dit is frustrerend. Ontdek steeds meer jouw en zijn kwaliteiten, dán werk je aan een gezonde relatie, anders ben je hard op weg van je zwakke kanten drijfzand te maken.
Vriendschap heeft een beperkte levensduur
'Friends are like stars that come and go, but the ones that stay are the ones that glow.'
Gemiddeld is een mens na zeven jaar toe aan nieuwe vrienden. Als de zeven jaar verstreken zijn is ongeveer de helft van de vriendschappen afgelopen en ontstaan er nieuwe vriendschappen. De kans dat je huidige vriend(in) er na zoveel jaar dus nog is, is niet zo groot.
Vaak heeft die natuurlijke wijziging in je vriendschapskring te maken met mobiliteit, dus verhuizingen, ander werk of opleiding, ingrijpende gebeurtenissen zoals huwelijk, echtscheiding, zwanger worden, enz.
Een gebrek aan loyaliteit is niet altijd een factor van betekenis. Want vriendschap hangt deels ook af van praktische zaken. Is er wel gelegenheid elkaar regelmatig te ontmoeten en heb je de tijd en moeite er nog steeds voor over? Vriendschap is steeds een aftreksom. Jouw investering minus wat je terug ontvangt. Krijg je voor je gevoel minder dan je erin stak, dan is een verhuizing of andere baan net het laatste zetje om elkaar helemaal niet meer te spreken. Echter, een ware vriend is iemand die voor levensveranderingen niet opzij gaat. Hij of zij komt juist naar jou toe, als alle anderen zijn vertrokken.
Eén vriend(in) die altijd bij je blijft is meer dan genoeg, de anderen zijn wisselende vrienden, zowat?
Enne, mijn broer en ik moesten vroeger lachen om een oom en tante als we daar logeerden, die zeiden de hele dag schat en lieverd tegen elkaar. Wij wisten wel beter, als je om elkaar geeft hoef je dat niet iedere keer te zeggen, dat weet je, dat voel je. Onze moeder heeft nooit gezegd dat ze van ons hield, maar we wisten het, met een zekerheid die ik ook graag zou hebben in het geloof.
Er klinkt in je brief voornamelijk één boodschap door: angst om alleen gelaten te worden.
Ik vind het idee van jezelf om daar hulp voor te zoeken heel goed. Want als je daar last van hebt bepaald dat ook voor een deel hoe jij in relaties staat. En klopt het beeld ook dat jij vooral de 'gever' bent en de ander dat misschien amper opmerkt of het juist benauwend vind. Je geeft de ander dat wat je zelf graag zou willen ontvangen. En raak vervolgens teleurgesteld omdat dat niet gebeurd.
Er is genoeg geschreven over verlatingsangst en hoe er mee om te gaan dus je zou ook zelf het een en ander kunnen opzoeken en kijken of je dingen herkent.
Doordat je nu meer zelfverzekerd bent veranderd jou rol ook in je oude relaties. En dan kan het ook zijn dat je opnieuw evenwicht moet vinden. Waar sta ik en waar staat de ander.
Maar hulp hierbij kan je een hoop verdriet in de toekomst besparen.
