Vraag
Het leven ervaar ik vaak als leeg. Natuurlijk zijn er dingen die leuk zijn, energie geven. Er zijn genoeg dingen om te doen, het werk, de zorg voor een gezin, huwelijk, enz. Toch is het leeg. Ik weet ook wel dat meespeelt dat ik op sociaal/emotioneel gebied op dit moment therapie volg, dat ik door minderwaardigheidsgevoelens het leven als leeg ervaar. Ik zie ernaar uit dat mijn leven waarde heeft, dat ik iets voor een ander kan betekenen. Nog sterker verlang ik ernaar dat ik God persoonlijk mag kennen. Het lijkt me dat dan mijn leven pas echt waarde kan hebben, hoe klein in mijn ogen misschien ook. Als ik onder onze (Ger. Gem.) preken zit, heb ik eerlijk gezegd wel een soort afweer. Ik weet niet goed waarom, maar ik kom er niet zo verder mee. Ik denk dat de Bijbel wel voedend en lerend kan zijn, maar die lees ik dan toch weer niet zo vaak. Geen tijd, te moe en toch mis ik het. Ik vroeg me af waarom God niet in me wilde werken. Hij wil toch mensen bekeren? En ik wil toch graag dat mijn leven van waarde is voor Hem? Waarom neemt God mijn leven dan niet in Zijn hand? Tot ik vandaag bedacht dat dat waarschijnlijk de verkeerde motivatie is (is dat echt zo?). Maar hoe verder? Is het echt zo dat het de enige weg is om te leren dat ik niets ben, een zondaar ben? Omdat je dan Christus nodig hebt als borg? Ik weet niet hoe dat moet, heb er ook afweer tegen. Mijn hele leven denk ik al dat ik niets ben, nu leer ik mezelf normaler waarderen. En daarnaast weet ik wel dat ik vol zonden zit. Ik hoor in de preek vaak wat er dan gebeurt aan het begin van een bekering. Er komt veel verwachting in mijn hart als een dominee zegt: "En weet u wat nu het begin is van die echte bekering?" En vervolgens begrijp ik het antwoord verder ook niet, of komt dat er gewoon niet in relatie tot de vraag. Om mij heen worden ook mensen bekeerd. Er is verschil tussen hun bekeringen. Duidelijk lijkt me wel dat God werkt in hun leven. Ze mochten en moesten God aannemen, al zegt een van hen dat hij gewoon niets anders kon dan zich naar God toekeren. Hij noemt het dan weer iets wat je ook zelf moet doen. Toch hebben zij allemaal niet zo'n zondig verleden als ik heb. Ik ben bewust tegen God ingegaan. Ik weet dat ik nog niet echt berouw tegenover God heb gehad. Is dat de reden dat het zo stil is als ik bid? Hoe kom ik aan echt berouw? Het gaat om zonde tegen het zevende gebod en het is verwarrend. Ik wist dat we geen gemeenschap mochten hebben voor het huwelijk. Tegelijk is het ook een bijzondere periode in ons leven, doordat we elkaar op dat gebied toen leerden kennen. Ik heb er dus ook warme herinneringen aan. Terwijl ik dit typ begin ik iets in te zien van wat ik echt heb gedaan en wie ik ben tegenover God. Maar ik merk dat ik het niet onder ogen wil zien. Kan ik blijven geloven dat God echt mensen wil bekeren? Dat Hij ook mijn hart wil hebben? Dan zou ik zo graag willen dat God dat direct deed. Dat ik niet nog langer zo door hoefde te gaan. Het is wat verwarrend, ik hoop dat u er richting aan kunt geven. Dank u wel.
Antwoord
DE VRAGEN DIE JE HIER ALLEMAAL STELT VRAGEN EIGENLIJK OM EEN DIEPGAAND PASTORAAL GESPREK.
Ik kan in dit kader maar een paar opmerkingen maken. Je verlangt ernaar om God persoonlijk te leren kennen. Toch besteed je niet veel extra tijd om de Bijbel te lezen en te bestuderen. Dat is met elkaar in tegenspraak. Als je God echt zoekt, zal je Hem vinden. En dat gaat alleen via de Bijbel en het werk van de Heilige Geest, Die de Bijbel gebruikt. Jij vraagt je af waarom God niet in je wil werken. DIE STELLING IS HELEMAAL FOUT. GOD WIL ZEKER WEL IN JE WERKEN, MAAR JIJ BENT GEEN BOOMSTAM OF EEN STUK GRANIET. JE BENT EEN MENS MET GEVOELENS EN VERSTAND, MET EEN WILSLEVEN EN JE NEEMT OP ALLERLEI GEBIED BESLISSINGEN.
Je bent echt niet "niets", je bent een redelijk en verantwoordelijk schepsel. Waarschijnlijk draag je het teken van de heilige doop. Dat is het beste bewijs dat God met jou in een relatie kwam en Hij vraagt om je antwoord. Echt berouw geeft God. Hij laat je inzien dat je niet naar Zijn heilige wet leeft. Waarom zou je daar niet voor gaan strijden? Je moet je gewoon bekeren. Je moet niet zeggen: God wil het niet en ik wil het zo graag. Het is precies andersom. Als jij echt God gaat zoeken en je wordt gehoorzaam aan Zijn wil en Woord, dan zal je zien dat je de Heere echt leert kennen. Dat is Gods werk, maar Hij doet dat volledig via jouw eigen verantwoordelijkheid. Augustinus zei: Heere geef wat u van me vraagt en dan zal ik doen wat u beveelt. Sterkte ermee!
Ds. C. G. Vreugdenhil
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.G. Vreugdenhil
- Geboortedatum:02-04-1946
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerde Gemeenten
- Woon/standplaats:Houten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus-predikant
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Je vragen raken me, je worsteling raakt me. Zelf heb ik ervaren dat de toon die in de gereformeerde gemeente wordt aangeslagen voor mij de juiste is, die mij juist stimuleert op mijn pad als christen. Maar, ik kan me ook voorstellen dat er bij een bepaalde gemoedstoestand ook sprake kan zijn van overkill om maar eens een aardse term te gebruiken. Ik probeer me al lezende voor te stellen op welk niveau je blokkade zit; zoals je schrijft krijg je inmiddels begeleiding, dus die knoop zal wel mbv je therapeut ontward kunnen worden. Het komt mij voor dat je gebukt gaat onder de eisen die de zogenaamde "innerlijke rechter" je op legt. De "innerlijke rechter" is een afgeleide van je persoonlijkheid, zonder dat deze echt deel uitmaakt van je persoonlijkheid. De innerlijke rechter (ook wel het superego genoemd) is een baanbrekend concept in de pscyhologie dat eind jaren '90 werd gepostuleerd door Byron Brown. Het boek van Byron Brown getiteld Soul without Shame beschrijft een heldere analyse van het superego in ons, de innerlijke rechter die ons het leven aardig kan vergallen. Het boek levert ook de oplossingen op om effectief je innerlijke rechter het zwijgen op te leggen, waardoor je weer veel beter bij je primaire emoties kunt komen en waardoor bijvoorbeeld je problemen rond de zingeving van je leven als sneeuw voor de zon kunnen verdwijnen. Het boek is in het Nederlands vertaald en is te koop onder de titel "Zie jezelf in mildheid!". Van harte aanbevolen. Misschien kun je met je therapeut overleggen en dit boek onderdeel van je behandeling te laten zijn. Last but not least; de inhoud van het boek is niet strijdig met het christelijke geloof, dus daar hoef je niet bang voor te zijn.
met vriendelijke groet,
Dr. Evert van Garderen
Op deze manier leg je de verantwoording bij God, maar God stelt jou verantwoordelijk.
Er staat niet dat je wachten moet tot God je gaat bekeren maar er staat: 'bekeer je en geloof het evangelie', dat is een bevel/opdracht. Niets doen is ook een keuze, maar wel de verkeerde.
Wil Hij dat? Ja natuurlijk! Hij staat nog steeds op de uitkijk om verloren zonen en dochters te ontvangen.
Hij laat jouw je zonden zien. Maar je vlucht ervoor weg. Misschien omdat je bang bent dat Hij een zware en moeilijke weg met jouw zal gaan? Dat je eerst heel diep jouw ellende moet voelen, voordat je mag weten dat Jezus jouw Zaligmaker wil zijn?! Sommige mensen maken dat inderdaad zo mee. Maar zo gaat het lang niet altijd...!
In één kerkdienst heeft God mij laten zien, dat ik een zondaar ben en dat Hij mijn Zaligmaker wil zijn. Dus dat was geen lange, zware en moeilijke weg....
Iedere dag wil Hij mij hier meer van leren, zodat ik minder en Hij meer wordt in mijn leven.
Krijg ik daardoor meer minderwaardigheidgevoelens? Gelukkig niet.
Bedenk toch eens: God laat jou doorademen terwijl je slaapt, Hij laat je darmen en andere organen werken zonder dat je er zelf iets aan doet. Hij wil jou helpen en zegenen en aannemen tot Zijn kind. Je bent waardevol!
Ik ben een Koningskind, dus hoef ik me niet minderwaardig te voelen!
Als ik mijn zonden voel...?! Dan vlucht ik tot Hem.
Vaste Rots van mijn behoud,
als de zonde mij benauwt,
laat mij steunen op Uw trouw,
laat mij rusten in Uw schaûw,
waar het bloed door U gestort,
mij de Bron des Levens wordt.
Dit alles wil Hij jou ook leren. Vraag Hem jou te helpen, jezelf over te geven aan Hem. Vlucht niet meer weg voor Hem. Vlucht naar Hem toe. Geef je over, je hebt niets te verliezen!
God wil je alles leren. Dan zul jij ook gaan instemmen met dit lied:
Eens was ik een vreemd’ling voor God en mijn hart.
Ik kende geen schuld en ‘k gevoelde geen smart.
Ik vroeg niet: “Mijn ziele, doorziet gij uw lot?
Hoe zult gij rechtvaardig verschijnen voor God?”
Al sprak daar een stem uit de heilige blaân
van ‘t Lam, met de zonden der wereld belaân,
ik zocht bij de kruispaal geen veilige wijk,
‘k stond blind en van verre, in mij zelven zo rijk.
Ik deed als Jeruzalems dochters weleer,
ik weend’ om de pijn van mijn lijdende Heer,
maar dacht er niet aan, dat ik zelf door mijn schuld
Zijn kroon had gevlochten, Zijn beker gevuld.
Maar toen mij God Geest aan mij zelf had ontdekt,
toen werd in mijn ziele de vreze gewekt.
Toen voeld’ ik wat eisen Gods heiligheid deed.
Daar werd al mijn deugd een wegwerpelijk kleed.
Toen vlucht’ ik tot Jezus. Hij heeft mij gered!
Hij heeft mij verlost van het vonnis der wet!
Mijn heil en mijn vreugd’ en mijn leven werd Hij.
Ik boog m’, en geloofd’, en mijn God sprak mij vrij!
Nu ken ik die waarheid, zo diep als gewis,
dat Christus alleen mijn gerechtigheid is.
Nu tart ik de dood, nu verwin ik het graf.
Nu neemt mij geen satan de zegekroon af.
Nu reis ik getroost onder ‘t heiligend kruis
naar ‘t erfgoed hierboven, naar ‘t Vaderlijk huis.
Mijn Jezus geleidt mij door d’ aardse woestijn.
“Gestorven voor mij!” zal mijn zwanenzang zijn.
