Vraag
Ik wil jullie graag iets voorleggen waar ik al een tijd lang over nadenk. Mijn vriendin is in haar jeugd (op ca. zevenjarige leeftijd) door de broer van een vriendin misbruikt. Gelukkig is het niet een heel ernstig vergrijp geweest en is het bij een keer gebleven. Mede door dit voorval (misschien wel geheel) is het leven van mijn vriendin nu ongemerkt een puinhoop. Hiervoor is ze in behandeling, daarom zal ik hier verder niets over schrijven. Bij iemand anders uit dezelfde familie is ook sprake geweest van misbruik. Dit is toen naar buiten gekomen. De dader heeft toen alles ontkend. Het is hem toen ondanks dat vergeven en er is geen aangifte gedaan. Dit voorval is nog niet naar buiten gekomen, aangezien ik eigenlijk de enige ben die het verder weet. De vraag waar ik mee worstel gaat over vergeving. Op de site kon ik niet echt een bevredigend antwoord vinden. Vergeving is de grootste kracht op aarde. Mijn vriendin is bereid om het te vergeven en ik ben dat ook, maar schiet vergeving dan niet het doel voorbij? Jezus zegt dat wij elkaar moeten vergeven zoals Hij ons vergeven heeft. God vergeeft ons toch ook niet wanneer wij onze zonden niet in Zijn Licht brengen, maar deze ontkennen? Als wij de dader niet met zijn daden confronteren en hij geen berouw heeft, kunnen wij wel vergevingsgezind zijn, maar is vergeving dan zo'n grote kracht? Is het niet beter om contact te zoeken met de dader en deze te vergeven en het te vergeten als hij hulp zoekt? Deze jongen heeft toch hulp nodig en vergeving zou hem toch kunnen helpen om deze stap te maken? Wat is wijsheid in deze zaak?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hartelijk dank voor je vraag. Je stelt een trieste werkelijkheid aan de orde. Een probleem waar veel mensen mee worstelen. Wat moet je doen richting een dader van seksueel misbruik als dat al lang geleden is en hij er zelf niet op terugkomt?
Mijn persoonlijke visie is dat vergeving schenken zonder gesprek niet nodig is. Inderdaad, God vergeeft onze zonden ook alleen nadat we die aan Hem hebben beleden (Ps. 32:5; Spr. 28:13; 1 Joh. 1:9). Ik denk dat het onder mensen ook zo toe mag gaan. Willen jullie de dader echt kunnen vergeven, dan zal er een gesprek met hem moeten komen. En tijdens dat gesprek zal hij geconfronteerd moeten worden met zijn daad in het verleden (gelukkig is het bij één keer gebleven!) en met de ernstige gevolgen ervan. Die zijn niet gering. Je zou dan aan hem kunnen vragen: reageer hier eens op, wat vind je hiervan? Afhankelijk van zijn reactie kun je wellicht verder komen. Als hij ontkent of het voorval bagatelliseert (zij lokte het uit, zij vond het ook fijn) of iets dergelijks, dan hoeft er geen sprake van vergeving te zijn. Dan kun je het laten rusten en zeggen: dan laten we het nu verder voor jouw verantwoording wat je hebt aangericht. In dat geval kunnen jullie de zaak in Gods handen leggen en alles aan Hem overgeven. Daar wil Hij dan rust op geven. Belijdt de dader dat hij fout was en betreurt hij van harte de nasleep ervan, dan zal hij zelf om vergeving vragen. En dan mogen jullie die aan hem geven. En dat zal inderdaad een grote kracht zijn in jullie en in zijn leven. Ik denk dat je vriendin ook een grote sprong vooruit zal maken in haar behandeling. Leg deze dingen maar aan de HEERE voor en probeer zo te handelen. Wie weet wat Zijn uitkomst is!
Hartelijke groeten en veel sterkte voor de toekomst!
Ds. C. J. Droger
Dit artikel is beantwoord door
Ds. C.J. Droger
- Geboortedatum:10-01-1963
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Vlaardingen
- Status:Actief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Ik denk dat God nog veel vergevingsgezinder is!!
Ikzelf heb ook mensen moeten vergeven, zonder gesprek, ik wil er sowieso niet van wakker liggen, ik laat het aan God over(niet als hij krijgt zijn straf toch wel, maar in liefde overlaten), daar heb ik rust in, wat ben ik als mens om mijn hart bezwaard te maken over wel of geen vergeving schenken...
Moet er recht gesproken worden door justitie ofzo, dan moet er recht gesproken worden, maar dat staat los van het vergeven.
Er is toch verschil in vergeven en verzoenen?
Je schrijft: gelukkig is het geen ernstig vergrijp geweest. En ik denk wel dat ik weet wat je daar mee bedoelt. Maar de gevolgen voor het slachtoffer bepalen de ernst van het vergrijp.
Leeftijd 7 jaar!! Wat is dan niet ernstig te noemen. De gevolgen......? Ik ben een vrouw van 42 jaar die na jaren van niet ernstig vergrijp, nu na 16 jaren langzaamaan een 'eigen' leven kan leiden. Maar mijn wantrouwen ten opzichte van de man (sorry voor alle mannen, het was een man bij mij), mijn onzekerheid, mijn mijzelf altijd waardeloos voelen, dat gaat niet meer voorbij, daar moet/heb ik mee leren leven.
Over vergeving, want dat is je vraag, ik schrijf nu een stukje over uit een cathechismuspreek:
(Het is oud woordgebruik, lees rustig en lees het nog eens en nog eens over)
'Maar indien gij niet vergeeft, zoo zal uw Vader, die in de hemelen is, ook uwe misdaden niet vergeven.'
(Dit is een ernstig stuk, maar wel de waarheid van De Schrift, maar lees verder):
Maar Mijne Geliefden, moeten wij dan iemand die ons verongelijkt (lees hier misbruikt) heeft, niet vergeven, voordat het hem leed is? (en dan volgt het antwoord van waaruit ik mijn leven weer mocht gaan opbouwen), antw. ja wel, vergeven in het hart, maar zulks behoeft men die persoon in sommige gevallen niet te verklaren, voordat hij zijn leedwezen betuigd en betoond heeft.
en dan verder,
Hen dan, die ons beleedigd hebben (lees hier misbruikt), moeten wij door alle middelen, zelfs door tussenkomst van andere vrienden trachten te overtuigen. Maar willen zij volstrekt niet tot bekentenis komen, en geene verbetering aan de dag leggen, dan moet men de zaak den Heere overgeven, en men mag zich van eene al te groote gemeenzaamheid met dezulken afzonderen. Dit, om geen schijn te geven, dat men hunne daden goedkeurt, of opdat zij niet mochten denken in het geheel geen kwaad gedaan te hebben. Maar wanneer zij hunne schuld gaarne belijden willen, moet men nog gewilliger zijn, om hun dezelve te vergeven dan zij om die te belijden, en boven alles hun nimmer kwaad toe wensen en hen doen, gelijk wij zouden wensen in gelijk geval behandeld te worden.
Dit was voor mij de sleutel. Omdat ik heel mijn leven moeite heb gehad met dat vergeven. en in mijn geval met het eert uw vader en uw moeder.
Hoewel er geen contact is, nochtans eer ik mijn vader en mijn moeder door zo proberen te leven zoals God wil dat ik leef. En ik heb vergeven, maar in mijn hart en beleden aan God. Tegenover mijn vader zal ik dat doen als hij berouw mag tonen. Want dat staat vast, indien gij uw zonden belijd EN nalaat.
Ik hoop dat ook jij hier wat aan mag hebben.
Veel sterkte,
Laurie
