Vraag
Ik ben een jongen van 20 jaar. Via een jongerenavond ontmoette ik een meisje en we hebben nu enkele keren afgesproken. Ze vertelde mij dat ze een vorm van autisme heeft (Asperger) en dat er behoorlijk wat problemen in haar familie waren. Dat overviel mij wel. Ik ben geen persoon die het dan afkapt, dat zou ik zo'n situatie niet willen omdat dat haar enorm pijn zou doen. Wij wonen ook nog in dezelfde plaats. Het meisje woont daar gezien haar situatie tijdelijk, vandaar dat ik haar niet kende. Ik ga beginnen met het laatste jaar SPH dus weet een beetje wat haar beperking inhoudt, toch verschilt dat sterk per situatie. Zij klampt zich heel erg vast aan mij. Ze zegt dat ze de laatste weken eindelijk echt gelukkig is in hoe ik luister, meeleef en me in haar inleef. Mijn vraag klinkt misschien egoïstisch, maar ik vraag me af: kan zij mij gelukkig maken? Wat zouden de problemen zijn die kunnen spelen in onze relatie? Hoe kan ik het beste met haar omgaan, in de zin dat ik nog geen zekerheid heb om verder te gaan. Hoe zou ik kunnen onderzoeken of de relatie realistisch is?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Tja, liefde is een raar ding. Daar zijn niet altijd rationele kansberekeningen op los te laten! Jij vraagt je af of zij jóú gelukkig kan maken. Ik zou de zaak eerder om willen draaien: kun jij háár gelukkig maken? Je hebt nu een luisterende, inlevende en meelevende houding. Maar is dat synoniem aan liefde? Of heeft het meer te maken met een soort van medelijden, waardoor je haar aan het lijntje houdt?
Op angst dat je haar pijn zult doen kun je geen relatie bouwen! Onderzoek dus eerst je eigen motieven voor het willen van deze relatie. Dan blijkt vanzelf of de relatie kan leiden tot een verder groeiende en opbloeiende liefde tussen jullie. Je opleiding geeft jou handvatten, maar ook vooroordelen! Zoals je al schrijft is "iedere situatie" verschillend. Daar zou ik van maken: iedere persóón is uniek en verschilt van anderen. Want je hebt het hier niet over een ziekte, een afwijking, een situatie, maar over een méísje! Een meisje met haar eigen eigenaardigheden, haar eigen persoonlijkheid. Zoals jezelf ook jouw eigen mogelijkheden en eigen beperkingen zult hebben.
Natuurlijk is zij nu blij met jouw aandacht, want dat heeft ze waarschijnlijk niet al te veel gehad (gezien de problemen in haar leven, die je echter verder niet benoemt). Wees open en eerlijk naar elkaar. Liefde is vooral géven. En ín dat geven ontváng je. Dat is een andere benadering dan jij beschrijft: huiswerk voor jóú dus!
Sterkte ermee,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Toch vind ik jouw vraag wel terecht en helemaal niet egoistisch. Het is goed om je af te vragen wat zij jouw te bieden heeft en of jij haar gelukkig kunt maken. Maar overweeg ook of zij in staat is om van jou te houden en of zij in staat is om liefde te beleven, om na ontvangst ook weder te geven.
Ik werk met mensen die Asperger hebben, natuurlijk zijn zij mens, jongen of meisje, met eigen persoonlijkheid, maar het syndroom zit wel in hen en is onderdeel van wie zij zijn. Dat kun je dus nooit loskoppelen. Mijn ervaring heeft me geleerd dat mensen met dit syndroom niet in staat zijn hun hart aan iemand te verbinden, niet de diepe emoties te ervaren die iemand binnen een relatie wel kan ervaren, zoals hartstocht, liefde, verlangen, genegenheid.
Omdat je nog geen echte verkering/relatie hebt, kun je ook overwegen om een poosje vriendschappelijk met haar om te gaan om zo te ontdekken of zij de dingen bezit die jullie relatie echt wederkerig maakt. Als je erachter komt dat zij dit niet kan of gedeeltelijk kan en jij daar niet echt gelukkig van zal worden, kun je alsnog besluiten wel vrienden te blijven maar geen relatie aan te gaan.
In een relatie is het zo mooi als je gelijkwaardig aan elkaar kunt zijn, niet de één veel voor de ander, maar allebei voor elkaar. En dat kan ook in bepaalde periodes anders zijn, dat er bij een storm meer gegeven dan gekregen word, maar als de basis goed is, komt die wederkerigheid in een gezonde relatie zeker weer terug als de storm is overgewaaid.
De kennis die je hebt, geeft zeker wel voordelen, je bent meer alert op bepaalde signalen. Neem die ook serieus en volg niet alleen je hart maar vooral je verstand.
ik ben het helemaal met je eens!
Hoeveel mensen zouden er lopen die niet een vorm van autisme hebben... (waar het niet eens van bekend is)
ik geloof zeker dat je -vragensteller-dit wel kunt overwegen, ik denk niet dat je veel de vraag moet stellen wat zij jou te bieden heeft.
Ongetwijfeld liefde: anders zou ze niet verder met je willen en liefde kan iedereen geven zonder of met autisme.
En ik denk als er de echte liefde mag zijn tussen jullie dat jullie ook samen een weg in de toekomst zullen vinden en krijgen, met voor en met tegenspoed vanzelfsprekend.
Geef het inderdaad een kans, en neem de tijd.. haast niet en leer elkaar een beetje meer kennen, daar is immers de verkeringstijd voor.
Als je het prettig vind praat er samen of alleen eens met een professioneel persoon over, gewoon wat jij denkt en voelt en 'bang' voor bent
Het is niet altijd gemakkelijk, echt niet ...maar de liefde overwint.
We houden van elkaar en van onze kinderen zoals ze zijn en leren om te gaan met hun beperkingen.
Beperkingen die ik zelf ook heb, tekorten...dan wel op hele andere vlakken.
God geeft mij elke dag de kracht om staande te blijven.
Belangrijk voor jou is houden jullie van elkaar, wil je elkaar gelukkig maken?
Zoek biddend naar antwoorden en vraag maar of Hij jullie wil leiden en ook Licht wil geven hoe nu verder.
Ik heb zelf asperger, ik wil je wel advies geven, maar niet hier.
Ik zou wel met jou en rian2 in contact willen komen.
Jullie mogen mijn gegevens opvragen
Heel veel relaties / huwelijken met iemand met autisme lopen stuk, dat is een feit. Maar vaak komt dat ook doordat de partner van te voren geen enkel idee had. Doordat ze na jaren moeizame communicatie vastlopen komt er dan alsnog een diagnose uit de bus rollen. Het leed is dan vaak al geschied.
Zelf werk ik ook in de hulpverlening en ben al heel regelmatig mensen met ass en hun partner tegengekomen.. Het grootste probleem wat ik zie is dat de partners van mensen met ass te weinig tijd en ruimte voor zichzelf nemen (ze moeten het immers altijd uitleggen, spontane dingen doen zijn vaak lastig) waardoor ze uitgeput raken. Twee is dat ze maar blijven hopen dat ze emotionele steun van hun partner zullen krijgen. En dat is nu eenmaal lastig omdat iemand met ass zich moeilijk kan verplaatsen in de gevoelens van een ander of ze een naam geven.
Maar mijn ervaring met mensen met Asperger is ook dat ze vaak superslim zijn, hele leuke humor hebben, plichtsgetrouw, en lief. Ze kunnen zelf erg worstelen met hun beperking omdat ze (en zeker vrouwen) zo graag net als iedereen willen zijn.
Ik vond het idee om eerst een vriendschappelijke vriendschap aan te gaan goed. En ook om langere tijd met elkaar door te brengen. Want een paar uurtjes kan prima gaan, maar hoe is iemand als je drie dagen met hem of haar optrekt? Dat kan zeker voor mensen met autisme pittig zijn omdat ze zich heel goed sociaal wenselijk kunnen gedragen (ik hoop niet dat ik hier iemand mee kwets). Ik ken een partner van die na zijn huwelijk tegen me zei: ik ben met een totaal andere vrouw getrouwd dan waar ik verkering mee had. Dat was zo heftig voor hem... Van de gezellige zaterdagavondjes naar het leven van alle dag wat vooral een praktisch leven is waar plannen, organiseren, en sociale dingen nu eenmaal horen maar soms zo moeilijk zijn voor iemand met autisme met alle gevolgen in zijn of haar gedrag van dien...Dit is maar één voorbeeld natuurlijk maar wel wat er vaak moeilijk is binnen een relatie waarin sprake is van autisme. Wijsheid toegewenst!
