Waarschuwing van dominee

Aan iemand uit de Ger. Gem. Ik ben erg verdrietig en helemaal in de war. Een paar jaar geleden heeft de Heere me uit mijn zondige leven geroepen. Zijn Woord kwam met kracht in mijn hart tijdens de preek. Terwijl ik de deur op slot had gegooid en heb geroepen dat het klaar was met God en Zijn dienst, liet Hij me weten dat bij Hem de deur openstond. Ik geloofde het. Ik kon er niet meer omheen. Ik wilde het ook niet. De tijd die volgde was een tijd waarin ik alle grote zonden, waar ik prinsheerlijk in geleefd had, voor de Heere eerlijk heb beleden. Ook heb ik veel opgeruimd en ben ik weer naar de kerk gegaan. Ik probeerde zo netjes mogelijk te leven en had van toen af aan (dacht ik) alles voor de Heere over. Ik bad ernstig en vocht tegen de zonde. Gezien de verslaving aan zonden die ik had opgebouwd was dat een zware en moeilijke strijd, nog elke dag overigens. Dat alles in de stellige overtuiging: Dit is mijn laatste kans! Ondanks de heftige strijd en het opgeven van mijn vrije leventje voelde ik me gelukkig met deze verandering. God sprak tot mij uit Zijn Woord en ik kreeg er zelfs vreugde in om al mijn zonden eerlijk te belijden. Met mijn zus, waarvan ik al wist dat ze de Heere dient, had ik sinds dat alles weer contact. Ik vertelde haar al mijn verdriet: ik was God kwijt en ik twijfelde steeds of het nog wel kon voor mij. Ze vertelde me over Jezus, maar dat begreep ik niet. Ik begreep er niets van. Er was gewoon geen plaats voor, denk ik. Later werd het anders. Al dat ploeteren met mezelf werd steeds hopelozer. Ik bleef het steeds weer verliezen van de zonde en bovendien: Is God nu mijn God of niet? Hoe zal ik ooit met God verzoend worden? Deze vragen werden steeds meer op mijn hart gedrukt. Toen gingen mijn ogen open voor Jezus Christus. Bij Hem moest ik zijn, Hij heeft alles wat ik nodig heb! Maar hoe kom ik bij Hem? Heb ik wel genoeg honger en dorst? Ben ik wel arm genoeg? Heb ik wel genoeg ellendekennis? Deze vragen heb ik lang meegedragen. Ik kwam er niet uit, werd steeds verdrietiger. In plaats van ootmoedig, werd ik alsmaar hoogmoediger. En moet ik nu verloren gaan onder Gods recht? Dat zegt de dominee toch? Wat moet ik nu? Ben ik dan toch de uitzondering, ben ik gewoon te slecht? Toen ik op een avond bij mijn zus was, kon ik al mijn vragen kwijt. Of ik niet te slecht, te hoogmoedig te zondig, te hard was om te mogen geloven. Ze sprak eerlijk uit Gods Woord dat als ik zou wachten tot het bij mij klopte, ik altijd buiten zou blijven staan. Immers, ik ben een zondaar, bij mij klopt het niet! Die zondag erop, heb ik al mijn goede werken en 'proberen' weggegooid. Ik zag in: Het is hoogmoed om op zo'n manier God tevreden te stellen. God gaf mij geloof om op Hem te zien. Ik durfde echter geen conclusie te trekken: God moest zelf zeggen of Hij mij op grond van Zijn Zoon wilde aanzien. Die zondag werd onvergetelijk! God gaf antwoord: Hij zal al mijn ongerechtigheden vergeven. Dat zei Hij Zelf! En dat tegen mij?! Niet veel later had ik een gesprek met mijn dominee. Dat ging onder andere over het Heilig Avondmaal. Hij sprak erover dat ik alleen maar de belofte had gekregen dat God al mijn zonden zou vergeven: nog niet de vervulling. Dat was bevindelijk een heel verschil. Ik ben er na al die maanden nog niet uit welk verschil. Wat wordt daarmee bedoeld? Ook zei hij dat er plek moest komen voor het Heilig Avondmaal. Ik moest aan de tafel "gedragen" worden, God moest me er zelf brengen: net als Mefiboseth bij David. Ik wist niet wat hij ermee bedoelde, had er ook veel vragen bij, maar nam hem wel serieus. Het was mijn groot verlangen om aan de Tafel Zijn Naam te belijden, en Zijn gunst te proeven. Ik ging de voorbereidingsweek in met de gedachte: Als Jezus me aan Zijn tafel nodigt, dan wil ik er zitten. Als Hij me niet hebben wil (bijvoorbeeld omdat ik daar nog niet aan toe ben of zoiets?) dan wil ik het ook niet. Iedere dag smeekte ik de Heere om bevestiging van Zijn eigen werk. Op het einde van de week kwam Hij met kracht over: Overgeleverd om onze zonden, opgewekt tot onze rechtvaardigmaking! Wat een blijdschap. Niets bij mij, alles in Hem, ook voor mij. Toen het zondagmorgen bediening was, ben ik toch niet aangegaan. Waarom niet? Ik wist niet zeker of ik wel "gedragen" werd aan Zijn Tafel. En ook niet of ik wel diep genoeg voor God gebogen had, zoals de dominee benadrukte. Het was een grote ontgoocheling. Waar is nu mijn Koning, die mij bij de verworven verlossing beschut en behoudt? (zondag 12). De dominee zei tijdens het nodigen: "Van de week is het voorbereiding geweest. Je kunt weten of je genodigd bent." Waarom ga ik dan niet? Hierover heb ik weer gesproken met de dominee. Hij vond het goed dat ik niet was aangegaan. De eerste keer moet er, volgens hem, geen twijfel meer zijn. Dan moet het zijn: eer ik het wist, zat ik aan Zijn Tafel. Hij onderbouwde dat met "ten dis geleid" uit Psalm 22, en dat Boaz Ruth zelf uitnodigt om mee te eten. Mijn vraag blijft echter: dus ik moet toch een soort ervaring/gevoel beleven voordat ik mag aangaan? Niet alleen geloof? Ik dacht dat al die andere dingen niet meer nodig waren, maar dat de rechtvaardige door het geloof moest leven. Of zijn die gevoelens vaste "onderdelen" van het geloof? Hij sprak er ook met mij over dat ik niet alleen uit het Woord moest weten dat Jezus zaligmaker was, maar dat Hij mij ook geopenbaard moest worden. Dat was nog weer iets anders. Toen ik vroeg wat het dan was zei hij: "Je moet niet alles willen begrijpen, dit is nu een zaak welke de Heere je zelf moet openbaren." Geen antwoord dus. Volgens hem wist ik wel dat "het in een Ander lag", maar moest ik Jezus nog leren kennen. Toen hij vroeg hoe de Heere dan had gesproken tijdens de voorbereidingsweek noemde ik eerder genoemde tekst. Hij zei: "maar je gelooft toch zeker niet dat je zonden vergeven zijn?" (dat is de weldaad van Pasen volgens hem, daar ben ik nog lang niet). Vraag: wat moet ik dan geloven? We leren toch de rechtvaardigmaking door het geloof. Heb ik me dan bedrogen? Was het trouwens maar waar dat ik dat altijd geloven kon, vaak is het door eigen schuld zo onduidelijk allemaal.

Vraag 2: wanneer mag je geloven dat je zonden vergeven zijn? Omdat ik ga verhuizen ga ik op termijn ook naar een andere Gereformeerde Gemeente. Onze dominee waarschuwde me dat niet alle dominees het zeiden zoals hij het leerde. De consulent van mijn nieuwe gemeente bijvoorbeeld. Hij gunde me een echt bijbelse bekering. Waarom zegt zo'n dominee dit van zijn eigen collega's? Dit is zo verwarrend! Ik heb er erg lang over gedaan voordat ik begreep wat rechtvaardigmaking uit het geloof is en ik ben wellicht de allerdomste christen van heel Nederland omdat ik er nog veel te vaak aan twijfel. Maar nu word ik weer helemaal teruggeworpen op mezelf. Ik weet het echt niet meer. Nu in het kort mijn vragen: 1. Is de belofte krijgen iets anders dan de vervulling daarvan? Bestaat er een leven uit de belofte en een leven uit de vervulling? 2. Wat is gedragen worden aan de tafel en is dat bijbels? Begrijp ik het gewoon verkeerd? 3. Wat moet ik allemaal beleefd hebben voordat ik mag geloven dat de Heere al mijn zonden vergeven heeft? En als ik dat niet mag geloven, wat mag ik dan wel geloven? 4.Hoe moet ik straks in mijn nieuwe gemeente een plekje vinden, zonder 'bedrogen' te worden? Of valt dat wel mee?

Lieve broeder of zuster, dit kan toch niet waar zijn!!! Als de Heere zo duidelijk werkt in je leven, zo duidelijk spreekt tot je, zo liefdevol je omhelst en naar je uit ziet aan Zijn tafel... Dat jij dan niet gaat. Maar dat je al Zijn liefdesuitingen op nul zet omdat een zondig mens je in de war brengt. Ja, ik weet wel hij is een predikant, maar dat zegt niet alles hoor! Een predikant is ook een gewoon mens, die van genade moet leven en niks meer. In Peru zeggen we "pastor", herder. En dat is heel juist. Hij moet herder zijn en mensen naar Jezus leiden. Hij is niet de waakhond die bij de kudde loopt. Die moet 's nachts buiten blijven en de herder mag mee naar binnen.

Ik kon mijn tranen niet bedwingen toen ik je brief las. Lieve broeder of zuster, smeek de Heere Jezus om vergeving dat je zo Zijn liefde hebt verzaakt. Dat je je zo in de war hebt laten brengen door menselijke gedachten. Hij is het zo waard om alle gunst van mensen te verspelen om in Zijn gunst en liefde te kunnen leven. Zelf heeft Hij gezegd: "Wie vader of moeder liefheeft boven Mij is Mij niet waardig." Die is het niet waard om nog iets van Zijn gunst te ontvangen. Ga nu eens met de Heere alleen te rade.
 
Al die dingen die je worden voorgeschreven komen uit de koker van de dogmatiek en de beleveniswereld van anderen. Jij staat tegenover de Heere. Hij heeft jou opgezocht. Uit de modder gehaald. Wat heeft een ander daar nou mee te maken. Wat heeft een ander daar van gevoeld. Jij ging ten onder in de zonde. Op jou had de Heiland Zijn oog. Hij greep je voor het te laat was. En nu wil Hij dat je Hem belijdt. Onomwonden en helder. Kom er vooruit dat je van Hem wilt zijn. Laat dat niet ondersneeuwen met allerlei uitdrukkingen.

"De consulent van mijn nieuwe gemeente bijvoorbeeld. Hij gunde me een echt bijbelse bekering. Waarom zegt zo'n dominee dit van zijn eigen collega's? Dit is zo verwarrend!" Ik kan hier niet op ingaan omdat ik niet weet waar je woont en wie je consulent is. Maar het is wel waar dat er onder ons veel verschil is in dominees. Misschien wel allemaal geroepen, maar niet allemaal even bijbels op het punt van geloven dat iemand een kind van de Heere kan zijn. Maar je hebt geen mensenoordeel nodig. Dat die dominee zo over zijn collega praat zegt meer over hemzelf dan over zijn collega hoor.

"Ik heb er erg lang over gedaan voordat ik begreep wat rechtvaardigmaking uit het geloof is en ik ben wellicht de aller domste christen van heel Nederland omdat ik er nog veel te vaak aan twijfel. Maar nu word ik weer helemaal teruggeworpen op mezelf. Ik weet het echt niet meer." Hoeft ook niet joh! Jezus weet het allemaal. Hij weet wat jij nodig hebt. Hij weet heel goed hoe Hij jou moet leiden. Laat dat niet in de war sturen door mensen. Vooral niet door mensen die je een "goeie bijbelse bekering" gunnen. En daar moet jij mee verder. Stort je hart uit bij de Heiland, de Goede herder, de Zaligmaker van domme zondaren. Mensen die niet meer weten hoe het moet, wil hij graag bij Zich ontvangen. "Hij ontvangt de zondaars en eet met hen!" Wie riepen dat? De mensen die zo goed wisten hoe het allemaal moest!

"Nu in het kort mijn vragen: 1. Is de belofte krijgen iets anders dan de vervulling daarvan? Bestaat er een leven uit de belofte en een leven uit de vervulling? 2. Wat is gedragen worden aan de tafel en is dat bijbels? Begrijp ik het gewoon verkeerd? 3. Wat moet ik allemaal beleefd hebben voordat ik mag geloven dat de Heere al mijn zonden vergeven heeft? En als ik dat niet mag geloven, wat mag ik dan wel geloven? 4.Hoe moet ik straks in mijn nieuwe gemeente een plekje vinden, zonder 'bedrogen' te worden? Of valt dat wel mee?"

1. De belofte krijgen of de vervulling ervan. Als ik mijn kind een fiets beloof, heeft hij of zij hem al. Waarom? Hij staat er toch nog niet? De belofte is nog niet vervuld. Maar zij of hij heeft die fiets al, want papa heeft het beloofd. En die kan niet liegen. Als de Heere je een belofte geeft is het toch net zo. Leef maar uit de belofte. Deed die 'domme' (?) Abraham ook. Hij geloofde in de belofte van God. Heeft de vervulling van de belofte niet gezien, maar is in dat geloof gestorven en heeft de  vreugde er van gesmaakt. Hebr. 11. Doe dat ook maar. Het was met al die gelovigen in het Oude Testament hetzelfde. Heb je wel eens van Job gehoord? Ja he? Weet je wat die zei? "IK WEET, MIJN VERLOSSER LEEFT!" Punt uit! Zonder dat hij ooit de Verlosser gezien heeft, dan alleen in de belofte. Door het geloof. Hebben die gelovigen het dan allemaal mis gehad?

2. Naar de tafel gedragen worden. De beste man heeft ook wat gehoord. Hoe is de nodiging van de Heiland naar Zijn tafel? Blijf maar zitten tot Ik je een keer kom halen? Ja? Nee dus!!! "Komt herwaarts tot Mij allen die vermoeid en belast zijt." Mensen die zo vermoeid zijn dat ze niet eens meer op kunnen staan, worden genodigd om op te staan en naar Hem te komen. En als je nou als zo’n vermoeide ik de kerk zit. Hunkerend naar de rust die alleen bij Hem is te vinden, sta dan maar op en ga. Later zul je het misschien zeggen: Waar had ik de moed vandaan? Het was alsof  ik naar de tafel gedragen werd. Niemand en niets gezien dan de nodigende Heiland. Je mag dingen die je achteraf soms concludeert, niet maken tot een voorwaarde vooraf. Maar gebeurt veel onder ons. Men heeft waarheden gehoord en die tot een wet gemaakt. Als jij in je bank blijft zitten komt de Heiland je nooit naar de tafel dragen. Hij wil dat je naar Hem uitgaat. Kom, Mijn liefste. Wie dorst heeft kome en neme... In Openbaring 22 staat: De Geest en de bruid (de gemeente, met haar herders) zeggen KOM! En die het hoort zegge KOM! En die dorst heeft die kome en die wil, neme van het water des levens om niet! Zo diep daalt de Heere naar ons af. Je mag komen zoals je bent. Je hoeft niets mee te brengen. Je mag zelfs niets mee brengen. Alles is volbracht, betaald door Jezus Zelf. Moet je nog meer horen uit het Woord? Graaf maar, Gods Woord is vol van genade. Hij, Jezus wacht op arme zondaren en wil met hen eten...

3. "Wat moet ik allemaal beleefd hebben voordat ik mag geloven dat de Heere al mijn zonden vergeven heeft? En als ik dat niet mag geloven, wat mag ik dan wel geloven?"

Je moet niets beleefd hebben. Je moet niets betalen. Je MAG zelfs niet betalen. Ook niet met "veel gehuild hebben", of "diep berouw" hebben. Geloof wat Jezus zegt! Geloof Hem op Zijn Woord. Als de koningin je zou uitnodigen om te komen eten bij haar, zou je dan ja of nee zeggen? Ik zou van verrukking op een draf er naar toe hollen en veel te vroeg zijn, denk ik. En jij? Ga je eerst proberen om in de adelstand verheven te worden? Of eerst een aanstelling te krijgen als minister of burgemeester? Nee toch? Je zou toch gewoon gaan zoals je bent. Gewoon een mensje uit het volk van Nederland. Het is bij de Heere niet anders. Je mag Hem geloven op Zijn Woord omdat Zijn woord de Waarheid is. Je moet ophouden met al die "verdichte fabelen" te geloven. Je mag je overgeven aan Hem die getrouw is aan Zijn Woord en belofte.

4. "Hoe moet ik straks in mijn nieuwe gemeente een plekje vinden, zonder bedrogen te worden? Of valt dat wel mee?"

Dat kan alleen als je onbevangen gaat. Wij verhuisden van Tricht naar Bodegraven (1969). We werden op allerlei manieren gewaarschuwd. Zelfs door een dominee. Hij vond het nodig om ons nog eens heel goed te waarschuwen. "Daar in Holland gaat het allemaal zo gemakkelijk." Maar o mijn lieve broeder of zuster, wat was het heerlijk in die gemeente. We hebben er maar vier jaar gewoond. En nu, na 39 jaar is het nog steeds onze gemeente. We hadden het er heerlijk. We konden met de mensen spreken over de Heere en Zijn dienst. Er zijn er ook vandaag nog die je graag helpen om de weg te gaan die de Heere wijst. Ga maar met een gerust hart en wees wie je bent. Een brandhout uit het vuur gerukt! Geef de Heere de eer. Zoek Zijn kinderen maar op en verlustig je in de Heere. In die andere gemeente zijn ook bidders die je een hartelijk welkom toeroepen.

Sorry voor al die woorden van mij. Maar ik wil alleen proberen te bereiken dat je op Jezus ziet, op Hem alleen. Want wie op Hem alleen vertrouwt zal Zijn zegen ontvangen.

Hartelijke groeten en Gods zegen, laat gerust je mening weten hoor,
Evangelist J. W. N. van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

262 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven