Vraag
Ik ben gelukkig getrouwd met een hele lieve man en ik dacht dat we allebei ook verliefd zouden blijven. Nu ben ik (na twee jaar getrouwd te zijn) nog steeds helemaal dol op mijn man en ook nog echt verliefd; ik adoreer hem! Hij zegt af en toe nog eens verliefd te zijn. Nu is er het volgende aan de hand. Ik heb een aantrekkelijke, knappe man die ook nog eens superlief is, dus ik merk regelmatig dat het vrouwvolk een oogje op hem laat vallen. Ook heeft hij een beroep waardoor mensen nogal tegen hem opkijken en hij heeft vooral veel vrouwelijke collega's. Een poosje terug kwam mijn man thuis met het verhaal dat een vrouwelijke collega hem had gevraagd om eens een hapje te gaan eten na het werk. Hij gaf aan dat hij na het werk naar huis naar zijn vrouw wilde, maar dat lunchen vast geen probleem zou zijn. Hij besprak dit met mij thuis. Tja, leuk vond ik het natuurlijk niet, maar volgens hem gebeurde dit wel vaker met collega's en is het gewoon leuk bedoeld als collegiaal contact. Ik had er toch mijn bedenkingen bij, aangezien er altijd word afgeraden om als man met een vrouw wat persoonlijker contact te hebben als je getrouwd bent. Maar heel duidelijk heb ik dit niet tegen hem gezegd, omdat ik niet zo'n vreselijke bemoeial wil zijn en het dan lijkt of ik hem niet vertrouw. Hij vond het al moeilijk genoeg om het aan me te vragen, omdat ik nogal wat jaloers aangelegd ben o.a. omdat ik erg onzeker ben over mezelf. Hij was dus gaan lunchen met haar. Maar daarna barstte de bom op het werk. Er werd vreselijk over hen geroddeld en ze zouden iets met elkaar hebben... Nu is het daar op zijn werk wel een vreemde boel waar alles raar geregeld is, dus er zal snel zoiets gedacht worden. Ik heb het meisje in kwestie een keer gezien, ik vond haar toen wel wat uitdagend, dus dat zal ook wel wat meegespeeld hebben met het geroddel op het werk. Ik vond het vreselijk, want het is niet leuk om te horen dat mensen zoiets over jouw schat denken. Hoewel ik er van overtuigd was dat er niets aan de hand was, had ik het er wel moeilijk mee, ook met het vertrouwen van mijn man. Het was heel vervelend voor die collega en mijn man, want er was niets aan de hand en dat geloofde ik ook. Mijn man ging ondertussen solliciteren naar een andere baan, want hij kon er niet tegen dat ze daar op het werk zo raar over deden. Het contact met die collega bleef daarna gewoon bij werkcontact, maar ze kunnen leuk kletsen en trokken zich er weinig van aan dat anderen over hen roddelden. Ik merkte de laatste tijd wel een paar kleine dingetjes aan mijn man als hij over haar sprak, maar ik wijtte dat aan het gezeur op zijn werk. Een paar dagen geleden vertelde mijn man dat de betreffende collega het contact met hem wilde verbreken omdat ze toch meer gevoelens voor hem kreeg. En dat wilde ze niet omdat ze ook een vriend en een kind heeft. Ik was hierover heel verbaasd, snapte er niets van en was erg boos en teleurgesteld... Ik vond dit heel raar, maar uiteraard wel goed dat ze het contact wilde verbreken. Ik blokte de mogelijkheid in mijn hoofd dat mijn man ook wel eens dezelfde gevoelens voor haar zou kunnen hebben, want zo'n gedachte kon ik niet verdragen, dus ik vroeg het hem niet recht op de man af. Maar nadat ik wat dagen had lopen denken en er steeds meer van overtuigt raakte dat het toch nog wel eens het geval kon zijn, vroeg ik het toch aan hem en het bleek inderdaad zo te zijn dat hij meer voor haar was gaan voelen. Toen ik dat hoorde stortte mijn wereld in. Ik heb hem de vreselijkste dingen toegeroepen. Ik kan er niet bij dat iemand die nog maar zo kort getrouwd is en van zijn vrouw houdt (dat weet ik dan weer wel) gevoelens voor een andere vrouw kan krijgen. Het hele plaatje van het huwelijk is daardoor in de war gegooid in mijn hoofd. Ik ben zo romantisch aangelegd en weet zeker dat wat mijn man is overkomen, mij nooit zal overkomen (waar mijn man dan weer anders over denkt), ik ben namelijk veel te dol op hem! Hoe kan dat nu? Ik snap er niets van en voel op dit moment alleen maar vreselijke pijn van binnen. Nu weet ik ook zeker dat hij volkomen eerlijk is en er verder niets is gebeurd en ze allebei voor hun gezin gekozen hebben, maar het hele romantische van een huwelijk is er voor mij vanaf. Ik denk de hele tijd dat het aan mij ligt, dat ik niet leuk genoeg ben, niet genoeg moeite voor hem doe enz., maar hij zegt dat hij me superlief vind en heel veel van mij houdt en dat het niet aan mij ligt. Maar ik snap dat niet, gevoelens voor een andere vrouw kun je toch alleen maar krijgen als er iets in je relatie niet goed zit? Zo zou het bij mij werken namelijk. En daarbij is het beetje zelfrespect dat ik nog had nu helemaal de grond ingeboord, omdat ik de gedachte gewoon niet kan verdragen dat hij ook maar aan een andere vrouw heeft gedacht. Ik heb het er hem over gehad dat het niet slim is om een vrouw als vriend te hebben als je getrouwd bent, omdat het nog wel eens verkeerd kan gaan... Hij zei dat hij wat eigenwijs is geweest om dat wel te doen, omdat hij dacht dat een vriendschap met een vrouw gewoon kon en dat hij het waarschijnlijk ook gedaan had als ik "nee" had gezegd op zijn vraag om met een andere vrouw wat te gaan eten. Dat is ook iets dat ik niet begrijp. Je moet in dit soort gevallen toch voor je vrouw kiezen en luisteren naar wat zij er van vindt. En dan vervolgens achter haar gaan staan en niet met een andere vrouw iets te gaan eten als zij dat liever niet wil. Ik zou dat tenminste niet doen als hij dat niet zou willen. Of ben ik hierin te egoïstisch? Ik weet dat mijn man voor mij heeft gekozen, maar de gedachte dat dit vaker voor kan komen kan ik gewoon niet verdragen. Het maakt me kapot!! Hoe moet ik hiermee omgaan? Mijn hart huilt.
Antwoord
Beste vraagsteller,
De kern van je uitgebreide verhaal is volgens mij de tweede helft van deze lange zin: "Nu weet ik ook zeker dat hij volkomen eerlijk is en er verder niets is gebeurd en ze allebei voor hun gezin gekozen hebben, maar het hele romantische van een huwelijk is er voor mij vanaf."
Met welke superromantische beelden voor ogen ben jij je huwelijk ingestapt? Mag je man niet -nooit- meer naar een andere vrouw kijken nu hij jou als echtgenote heeft? Kom op, beste meid, sta met twee benen op de grond en lees nog eens het eerste gedeelte van genoemde zin: hij kiest voor jou! Hij heeft voor jou gekozen! En hij zegt dat hij dat zal blijven doen! Omdat hij van jóú houdt!
Hij houdt van jou, omdat jij bijzonder voor hem bent: namelijk de liefste vrouw op de wereld. Zijn echtgenote. Met wie hij een verbond voor het leven heeft gesloten. Omdat díé vrouw -jij dus- bij hem past. Met haar wil hij zijn leven delen. Oud worden. Dat is toch duidelijk? Hij vertelt je alles. Is eerlijk. Lief. En zorgzaam. Kiest voor zijn gezin. Nou, wat wil je nog meer?
Je kunt niet op een eilandje gaan zitten en je echtgenoot voortdurend in het oog houden. Hoe verliefd je ook op hem bent! Je leeft nu eenmaal te midden van andere mensen... en de meesten kijken graag naar een knappe vent! Wees blij met hem. Pak jezélf aan. Want deze negatieve gevoelens maken niet alleen jou kapot, maar óók je huwelijk!
Wie weet hoeveel spijt hij heeft van het etentje met die collega, nu er zoveel 'gedoe' over is ontstaan. Niet alleen op zijn werk (hij zoekt nota bene nu een andere baan!), maar ook nog eens thuis door een jaloerse echtgenote. Ja, als jij zo doorgaat drijf je hem zeer zeker vroeg of laat in de armen van een ander!
Stop dus met huilen. Pak jezelf bij elkaar. Maak het thuis voor hem gezellig en aantrekkelijk. En heb hem lief. Zodat hij ook jou lief kan hebben. Zet al je negatieve gedachten over de 'situatie' opzij. Houd jezelf voor dat jíj de echtgenote van deze lieve, mooie en aantrekkelijke man bent. Ómdat hij voor jou heeft gekozen. Kijk zelfverzekerd in de spiegel. Laat hem trots op je kunnen zijn!
Beste meid, je hebt je toekomst -wat dit betreft- zelf in de hand! Verander je houding zoals je die in je brief beschrijft, want zo'n negatieve houding zal nóóit tot een fijn huwelijk bijdragen. Maak een briefje met positieve dingen, zoals ik ze hier neerschreef: "hij houdt van MIJ; IK ben zijn echtgenote; hij heeft voor MIJ gekozen; IK wil aantrekkelijk voor hem zijn; IK wil hem niet afkatten; IK wil niet jaloers zijn..." Dat soort dingen. Hang dat op je spiegel, stop het in je handtas, houdt het jezelf voor ogen. Met andere woorden: prent het jezelf in en bij iedere negatieve gedachte lees je het een aantal keren door! Positieve gedachten geven -op de duur- ook positieve gevoelens! Híj verdient het! Jíj verdient het!
Confronterend, hè? Misschien moet je wel een gesprekspartner zoeken, die je wat meer kan coachen dan via deze anonimiteit mogelijk is. En anders schrijf je me nog maar eens.
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dat vraag ik me af, ik kan het niet in de vraag terug vinden.
Als het een christelijk huwelijk is, dan mag ik aannemen dat er bij de vragenstelster meer vertrouwen (in God en in haar man) mag zijn, en bij haar man meer verstand om in liefde bij haar te wonen. (En liefde drijft de vrees uit..)
Ik wil niet zeggen dat er dan nooit zaken fout gaan, of dat er verkeerde beslissingen genomen kunnen worden. Maar ik denk wel, als je weet dat je elkaar van God hebt gekregen, dat er toch een bepaalde rust mag zijn.
Ik kan voor anderen niet beslissen hoe zij denken en voelen. De een is de ander niet en ieders situatie is anders. Iedereen is zelf voor God verantwoordelijk voor wat hij doet. Iedereen zet grenzen die voor hem persoonlijk nuttig en zinvol zijn. Maar als we merken dat onze grenzen niet (meer) voldoende werken moeten we natuurlijk wat veranderen.
@drp
1.
Ben het helemaal met mevrouw Rots eens dat juist als man gevoelens voor anderen ontwikkelt het belangrijk is lief voor hem te zijn zodat hij zich herinnert waarom hij jou destijds zo leuk vond. Hem de hele tijd aan zijn hoofd te zeuren is niet de oplossing, dat begrijpen wij allemaal. Juist dat heeft zij zo heel mooi beschreven.
Mw Rots heeft deze ene kant van medaille zeer goed beschreven, maar ik miste toch echt de andere kant, namelijk de verantwoordelijkheid van de man, zoals jij ook al hebt aangestipt.
2.
Afgunst is als iemand iets heeft en jij gunt hem dat niet of wilt dat ook hebben.
Jaloezie is als je in een relatie jaloers bent op de aandacht die jouw partner aan een ander besteedt.
De vragenstelster wil niets hebben, dat een ander heeft, ze wil een huwelijk met twee personen, geen drie. En dat is in elk opzicht legitiem.
De liefde misgunt inderdaad een ander niets, maar daar kan niet uit worden opgemaakt, dat we het dan wel best moeten vinden dat onze partner verliefd is op een ander.
Ook met je opmerking dat verliefdheidsgevoelens iets anders zijn dan verliefdheid kan ik niets beginnen.
3.
Het komt inderdaad vaak voor, dat de gevoelens in langere relaties na de eerste verliefdheidsgevoelens overgaan in een rustigere, diep-vriendschappelijke vertrouwde liefde, die zonder twijfel zeer waardevol is en waarmee je ongetwijfeld een leven lang gelukkig kunt zijn.
Aan de andere kant is inmiddels zelfs uit onderzoek gebleken, dat sommige paren (ongeveer ~10%) zich na vele jaren nog steeds verliefd voelen. Dat werd nog tot voor kort als niet mogelijk gezien, omdat men ervan uitging, dat de chemie achter die eerste verslavende verliefdheidsgevoelens na een gewenningsfase niet in stand kon worden gehouden in de hersens.
Het was zelfs zo dat er (met Freud) vanuit werd gegaan dat als iemand langdurige verliefdheidsgevoelens voor zijn partner koesterde dit op psychische problemen zou kunnen duiden.
http://m.scan.oxfordjournals.org/content/early/2011/01/05/scan.nsq092.full.pdf
Die blijvende verliefdheid heeft er mogelijk mee te maken dat je leuke en ook eens nieuwe dingen met je partner doet en je best blijft doen hem/ haar een plezier te doen. Zeker weten we het nog niet het zou natuurlijk ook andersom kunnen zijn; je doet die dingen Omdat je nog verliefd bent. In elk geval het proberen waard!
Mvg drj
P.S.
Aangezien je de humor ervan totaal niet kon inzien zal ik je geruststellen:
Ik ben keurig opgevoed en heb ook alle boeken van "hoe hoort het" gelezen. Maak je geen zorgen, ik ben niet als een soort Tarzan aan een liaan door de zaal gevlogen en heb me tussen haar en hem ingestort. Ik heb me keurig voorgesteld zoals dat hoort en ik verzeker je dat ik met allebei de personen nog beste vrienden ben (met de ene zelfs veel meer dan dat :D ).
Verliefd worden terwijl je een relatie hebt kies je niet voor, het overkomt je. En de statistieken liegen er niet om...
Lieve vraagsteller, ik lees je verdriet en boosheid uit de brief. Begrijpelijk! Wel mooi, en dat is tegelijk je kracht, dat je zo respectvol over je echtgenoot schrijft. Ieder huwelijk heeft 'hobbels', en jullie zullen nu samen de eerste moeten nemen. En allebei zullen jullie ongetwijfeld veel van deze situatie leren. Over jezelf, over de ander en wat je een volgende keer anders zou willen doen. Er komen er vast nog meer (hobbels), maar als het ware liefde is dan komen jullie er samen wel door!
Het is moeilijk om je zomaar over deze angst en verdriet heen te zetten. Het is een goed teken dat hij zelf op de proppen is gekomen met het euvel en het contact verbroken heeft, maar o wat is het voor de echtgenoot dan moeilijk om om het verdriet heen te komen. En het begrip voor het feit dat het gebeurd is, dat is er niet als jezelf zo vol zit van eigen man. Ik kon het me ook niet voorstellen in de eerste jaren van ons huwelijk, je bent nog zo verliefd op elkaar. Het was een genot om bij m thuis te komen. Toch geloof ik dat ook in die periode dingen kunnen gebeuren die op het vlak van ontrouw liggen. Denk eens aan andere vormen die veel bedekter zijn.
Maar leef je in: iemand is knap en besteed zijn volle aandacht aan je, dat streelt je en als dit lang egnoeg duurt en iemand je type is kunnen er zomaar gevoelens ontstaan. Zeg niet: het zal mij niet overkomen!! En bedenk ook dat deze zonde niet erger is dan roddelen of stelen. Al denken we daar in ons gevoel toch anders over. God bekijkt het niet zo! Wij mogen dat dan ook niet doen.
Mijn tip is om psychologische hulp te zoeken! Het kan zo goed zijn om te werken aan vertrouwen, zeker als je man voor jou kiest. Hij heeft het niet dadelijk gedaan, al waren de gevoelens er wel. Hij kiest voor jou, kies ervoor om hem weer te LEREN vertrouwen. Dat dat niet gelijk lukt, daar moet hij begrip voor hebben. Maar jij moet er voor kiezen om er weer je best voor te doen en niet continu je wantrouwen uit te spreken, hoe graag je ook zijn bevestiging wil!
En bedenk ook: als hij er wel voor kiest om vreemd te gaan, zal dat heel veel pijn doen en heel veel verdriet doen maar hij is je dan niet waard en jij wordt echt wel gelukkig, zonder hem. Geluk hangt niet af van een persoon, maar geluk zit in kleine dingen. Ook al zou het totaal mis gaan er komt weer een moment dat de zon gaat schijnen. Het leven is nu een groot dal regelmatig en calculeer dat in. Je man is ook maar een mens en heeft ook zwaktes, jij hebt die op andere gebieden wel. Romantiseer niks. Liefde is een werkwoord!
En denk aan de zondeval. De relatie was zo goed, maar toch gevallen! En zo kan het ook in het huwelijk! Maar als er eerlijkheid is, mag er ook weer een nieuwe weg komen en kan het echt weer worden als voor het gebeuren. Geloof me de scherpe kanten gaan er na een tijd vanaf en kan je misschien wel zeggen, het heeft ons dichter bij elkaar gebracht en kun je er misschien wel zonder pijn aan denken! Geloof me: die tijd komt! Het is je enorm gegunt. Maak een keuze, ook al gaat je gevoel niet altijd mee. Als jij een keuze maakt, om hem een kans te geven en hem opnieuw je vertrouwen te geven zal je gevoel datar vanzelf eens in mee komen!
Een liefdevolle groet!
- 1
- 2
