Bekeringsweg van een vrouw

Ik las een reactie van u op een vraag van een jongen die zich afvroeg hoe hij met God verzoend kon worden.Verder las ik de bekeringsweg van een vrouw uit een van onze gemeenten. Ik sluit deze brief hierbij in. Is dat nu niet de weg die wij ook van God horen uit Math. 11:28. Het komt mij echter zo geheel anders over als dat u dit schrijft. Hoe komt dat toch?

Bovenstaande vraag heb ik in mijn mailbox ontvangen naar aanleiding van het antwoord dat ik gaf op een vraag op Refoweb. Daarom wil ik deze vraag ook langs die weg beantwoorden.

Beste vraagsteller, je vraag heeft mijn volle belangstelling en is voor mij ook volkomen helder. Ik wil proberen om met je over enkele dingen uit deze brief na te denken. Ik ga niet de hele brief ontrafelen of bespreken. Het is heilig terrein waarmee maar al te veel lichtvaardig wordt omgesprongen.

Laten we vooraf één ding heel duidelijk vaststellen: De wedergeboorte van een mens is vandaag, 2012, precies hetzelfde gebeuren als bijvoorbeeld in de tijd van Paulus of in de dagen van koning Manasse. Het is het onbegrijpelijke, onweerstaanbare werk van God de Heilige Geest in het hart van een mens. Het is een radicaal gebeuren. Maar het is een moment: Het moment waarin een mens van 'dood', 'levend' wordt gemaakt. Er is geen tijd tussen dood en levend. Maar  het wordt beleefd heel diep in ons persoonlijk leven. We zouden kunnen zeggen: Het is een proces dat in ons leven afspeelt. Voor iedereen die wedergeboren wordt is het een weg die we gaan als mensenkind. Met ons typisch eigen karakter, onze typische gewoonten, onze persoonlijke zonden,  enzovoort. Hierbij spelen omgeving, opvoeding, opleiding, contact met anderen, prediking in de kerk, openheid in de kerkelijke gemeente, en nog allerlei andere zaken een heel belangrijke rol. Wat mij betreft mag je heel deze verandering, stap voor stap, aanduiden als de bekering van iemand.

Met heel veel respect voor de overledene en haar familie, wil ik deze brief gebruiken om iets meer helderheid te brengen in de vragen die er rondom de bekering en de beleving daarvan, onder ons zijn. Juist op het punt van de beleving. Dan zegt de één: Ik kan het niet begrijpen, zij is een kind van God maar ze loopt altijd maar te klagen. En een ander zegt: Die heeft altijd haar 'zakken' vol.

Het vraagt wat moeite en inspanning om de brief te lezen en te begrijpen. Maar het is beslist de moeite waard om het te doen. Let goed op: Ik zeg niet dat een bekeringsweg zo moet gaan. Ik zeg ook niet dat het zo niet gaat. Maar ik zeg heel uitdrukkelijk: Dit is haar persoonlijke beleving geweest. Ze schrijft vanuit haar ervaring. Haar persoonlijke beleving. Hier moeten we altijd heel zorgvuldig mee omgaan. Het is 'heilige grond' waarop je staat.

De brief was genoemd: "Korte schets van de bekeringsweg en de ontvangen weldaden van N.N. Geboren in Zeeland rond 1890. Overleden in Zeeland rond 1950. Ik verberg bewust namen en plaatsen. Het gaat niet om die of die, maar om de vraag die jij me stelde.

Deze brief was aan haar kinderen en kleinkinderen gericht, met de bedoeling dat de brief pas na haar dood zou worden overhandigd. En dat is gebeurd in september 1959.

Een paar gedachten bij deze brief. U/ je zult het met me eens zijn dat deze zuster heel dicht bij de Heere leefde. In alles betrok ze de Heere en bij alles was voor haar alleen maar belangrijk dat de Heere van haar afwist. Dat was in verdriet maar ook in de blijdschap haar grote vreugde. Wat ze schrijft over "indrukken van dood en eeuwigheid als kind reeds" , is ook in onze tijd maar zeldzaam. Het is heel normaal dat een kind religieuzer is dan een volwassene. Een kind is heel spontaan in zijn geloofsbeleving. Bij haar was dit duidelijk anders. Ze had angst voor de dood en de eeuwigheid. En dat loopt daar op uit dat ze op 12-jarige leeftijd haar schuld belijdt tegenover God. Dit kwam tot stand door het opgroeien in een godsdienstige omgeving en door naar de kerk te gaan. Maar speciaal is het nodig hier bij te zetten: Het kwam doordat de Heilige Geest werkte in  haar jonge hart. En dan volgt in de brief haar hele leven.

Een paar weken geleden heb ik een vraag beantwoord over  "geworstel en getob", bij deze vrouw was het een jarenlange worsteling tussen hoop en vrees. Een heel diepe worsteling. Die eindigde in een volkomen overgave aan de Heere. Haar hoofdprobleem was dat ze zich niets durfde toe-eigenen.  Het was voor haar te 'groot' om te durven denken dat haar zonden vergeven waren. Maar op andere momenten mocht ze het zo vast weten dat ze een kind van God was, dat alle nevels opklaarden. Een heel moeilijk punt in haar leven was: "mijn schuld is bedekt maar nog niet vergeven." Ik denk dat de meesten die die dit zeggen niet echt uit kunnen leggen wat ze er mee bedoelen. Zeker in onze tijd is het een uitdrukking waar de meeste jonge mensen niets meer mee kunnen. Niets van begrijpen. Als je schuld voor de Heere bedekt is, dan is het toch goed. Dan is die schuld toch wet! Kijk eens even in de Psalmen: Psalmen 32:1. Een onderwijzing van David. Welgelukzalig is hij, wiens overtreding vergeven, wiens zonde bedekt is. Psalm 85:2: De misdaad Uws volks hebt Gij weggenomen; Gij hebt al hun zonden bedekt.

Is dat niet genoeg, als de Heilige Geest zo iemand welgelukzalig noemt? Nog afgezien van een grote denkfout: "Mijn zonden kunnen wel bedekt zijn, maar dan zijn ze nog niet vergeven." Dan draaien we de volgorde om. In Psalm 32 (Paulus haalt die tekst ook aan in Romeinen 4:7) staat de vergeving eerst genoemd en daarna "bedekt". Hoe goed ook bedoeld, het is dus niet bijbels om een dergelijke uitdrukking te gebruiken.

Vaak zijn bepaalde uitdrukkingen een keer gehoord, mooi gevonden en blijven rondzingen. Op de gezelschappen sprak men met elkaar over deze dingen en men wist wat men bedoelde. Vaak was er door verschillende uitdrukkingen een stuk donkerheid over de ziel van de mensen.

Neem de uitdrukking "Hoe kom ik nog door Achors wegen." Wat zeggen wij dan vandaag? Waar slaat dat nou weer op? Dit heeft ook te maken met de beperkte Bijbelkennis die er in onze tijd is. Het heeft met deze tekst te maken uit Hosea 2:15: "En Ik zal haar geven haar wijngaarden van daar af, en het dal Achor, tot een deur der hoop; en aldaar zal zij zingen, als in de dagen harer jeugd, en als ten dage, toen zij optoog uit Egypteland." Het dal van Achor is het dal van Gods toorn in Jozua 7:26.

We hebben niets te lachen bij deze dingen. Het is zo beleefd door deze vrouw en door duizenden anderen... in vroeger tijden. Verschillende uitdrukkingen in deze brief zijn volkomen vreemd voor de kerkelijke mens van vandaag. Ook voor ouderen. Ik heb verschillende mensen gevraagd of zij de uitdrukkingen kennen. Het antwoord was steeds "nee".
 
Hetzelfde doet zich voor in onze tijd. Als ik een sms’je lees van een jongen of meisje van nu, staat het ook vol met uitdrukkingen die ik niet ken. Doe me een plezier en lees nog eens aandachtig de hele brief. Wat is dan de conclusie? Moeten zeggen dat iedereen op deze manier bekeerd moet worden? Op deze manier zijn geloof moet belijden? Dan moet het antwoord uitdrukkelijk zijn: NEE!

In de Bijbel kom ik ook heel andere dingen tegen. In Handelingen 8: 39 lees ik dat de kamerling uit Ethiopië zijn weg met blijdschap vervolgde. In de Psalmen staat ook over blijdschap. Psalmen 30:11: "Gij hebt mij mijn weeklacht veranderd in een rei; Gij hebt mijn zak ontbonden, en mij met blijdschap omgord." Psalmen 100:2: "Dient den HEERE met blijdschap, komt voor Zijn aanschijn met vrolijk gezang."

Wij leven in de 21e eeuw. Cultuur, taalgebruik, kennis, interesses, techniek, gebruiken, gewoonten, opvoeding, omgang met elkaar... het is allemaal anders geworden. Temidden van al die ontzagwekkende veranderingen mogen we niet proberen om onze geloofservaring en onze geloofsbeleving vast te prikken op die van vroeger jaren. God bekeert mensen in deze tijd op Zijn manier.  Maar wel in een weg die de mens van deze tijd herkent en beleeft. Natuurlijk is Mattheus 11: 28 de werkelijkheid. Maar dan wel gericht aan de mens van nu. Op een zodanige manier dat zij het kunnen verstaan. 'Geheime' kerktaal  verwoest veel voor de jonge mensen. Veel kerkverlating is ontstaan doordat de jongeren zich helemaal vreemd voelen in de kerkelijke culturen. Het is hoog tijd dat we dat onder ogen gaan zien. Dat we ophouden met te strijden over onbetekenende futiliteiten. Het is hoog tijd dat we in de kerk aan de jongeren gaan denken en hen ook zien zitten.

Een meisje van tien jaar huilde tegen haar moeder: "De kerk is niet voor kinderen. De dominee praat alleen maar tegen grote mensen." Hetzelfde gaat stapje voor stapje gelden voor mensen van buiten de kerk. De taal in de kerk is zodanig dat zij moeten zeggen: "De kerk is alleen voor de ingewijden en niet voor de mens van vandaag." Helaas! Kerk ontwaak!

Als Jezus op de avond van de eerste Paasdag plotseling tussen Zijn discipelen staat zegt Hij: "Zoals de Vader Mij gezonden heeft, zend Ik ook u!" De gemeente is een "gezonden gemeente." Midden in de totaal veranderde wereld van vandaag. De gemeente moet naar mogelijkheden zoeken om die wereld te benaderen. Niet in geheimtaal, maar in de taal van de tijd waarin zij leeft en staat als boodschapper van God.

Wat kunnen de mensen van vandaag met : "Mocht Gij ze wederbaren en bekeren." Of met: "Mocht het maar eens gebeuren." Of nog een paar anderen: "Is het al Bethel geworden voor je?" En "Als je in Bethel geweest bent, komt Pniël vroeger of later ook." Voor insiders is dit goed te begrijpen. Maar wat zal iemand die niets weet en in de kerk zit, er van begrijpen?

Paulus zat ook al met dat probleem. In 1 Korinthe 14 zegt hij het volgende: "En nu, broeders, indien ik tot u kwam, en sprak vreemde talen, wat nuttigheid zou ik u doen, zo ik tot u niet sprak, of in openbaring, of in kennis, of in profetie of in lering? Zelfs ook de levenloze dingen, die geluid geven, hetzij fluit, hetzij citer, zo zij geen onderscheid met hun klank geven, hoe zal bekend worden, hetgeen op de fluit of op de citer gespeeld wordt? Want ook indien de bazuin een onzeker geluid geeft, wie zal zich tot den krijg bereiden? Alzo ook gijlieden, indien gij niet door de taal een duidelijke rede geeft, hoe zal verstaan worden hetgeen gesproken wordt? Want gij zult zijn als die in de lucht spreekt."

Kruip dan niet weg achter een uitdrukking : "Het is de tale Kanaäns." Dat is namelijk niet waar, want daarmee wordt iets heel anders bedoeld. De “tale Kanaäns” is dat wonderheerlijke dat twee mensen die de Heere vrezen elkaar herkennen, ook al komen ze uit een totaal andere cultuur. Zoals die man uit Papoea Guinea. Hij zei tegen de zendeling:  "Ik heb nu twee harten. Het ene wil de Heere dienen en het andere wil nog naar de zonde."

Ik heb maar een paar dingen aangestipt uit de brief die je me toestuurde, maar het roept op tot nadenken. Het is nodig dat we ons bezinnen op het taalgebruik in de kerk en in de gesprekken met de mensen rondom ons heen. Door ons gehecht zijn aan oude uitdrukkingen kunnen we de Bijbel, en de weg naar God, voor anderen totaal afsluiten en vergrendelen. En dan ligt het niet aan de jongeren die altijd wat anders willen. Maar dan ligt het aan de ouderen die geen streep van hun standpunt af willen doen.

Het gaat in het geloof op grond van de Bijbel om een heel persoonlijke beleving. Niet wat anderen je voorzeggen is belangrijk, maar jouw persoonlijke relatie met God. Beleefd in je eigen geestelijke wereld. We hebben niets aan marionetten die precies zeggen wat ze horen te zeggen. We hebben mannen en vrouwen nodig die weten waar ze over praten. De vrouw die deze brief schreef beleefde het in haar emotionele wereldje, dat heel klein was en heel eenvoudig. Jij/u kunt het alleen maar beleven in uw/jouw gecompliceerde wereld van vandaag. Maar voor beiden geldt: "Opdat een ieder die in Hem (Jezus) gelooft niet verderft (niet verloren gaat) maar eeuwig leven heeft"!

Laten we God bidden om Zijn licht en Zijn waarheid, juist ook op dit punt, het hete hangijzer van onze dagen.

Gods zegen,
Evangelist J. W. N. van Dooijeweert

Dit artikel is beantwoord door

J.W.N. van Dooijeweert

• Geboortedatum:
  23-01-1938
• Kerkelijke gezindte:
  Gereformeerde Gemeenten
• Woon/standplaats:
  Waddinxveen
• Status:
  Actief

262 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven