Vraag
Hoe kijken christenen tegen kinderopvang aan? Hier ben ik erg benieuwd naar, omdat er verschillende meningen circuleren. Er zijn christenen die ervan overtuigd zijn dat het niet juist is om je kind naar welk soort van kinderopvang dan ook te brengen. Een kind hoort bij zijn moeder te zijn voor het hechtingsproces en door beide ouders te worden opgevoed, om de juiste normen en waarden mee te krijgen. Ook zijn er mensen die vinden dat het moet kunnen om je kind naar de kinderopvang te brengen, omdat het anders moeilijk wordt om de vaste lasten op te brengen als beide ouders niet werken. Mijn vraag is dus, wat vinden jullie/u? En kan ik hierover eventueel iets in de Bijbel vinden?
Antwoord
De kinderopvang zoals die in onze maatschappij functioneert, staat op gespannen voet met de Bijbel. Voor alle duidelijkheid, ik versta onder kinderopvang iets anders dan groep 0 van de basisschool. Ik heb het over kinderen van enkele maanden tot een jaar of 4.
De achtergrond van de opvang voor deze kinderen en het gebruik er van zijn niet primair gericht op het welzijn van het kind. De meeste ouders die hier gebruik van maken, doen dit omdat ze een probleem hebben. De lat voor de vaste lasten is dermate hoog (gelegd), dat die voor één ouder niet te halen is. In veel gevallen is dit onnodig. Men zou wel met minder financiën kunnen doen, maar men wil het niet. Men wil graag dat mooie (en iets te dure) huis hebben. Of men wil toch graag meerdere keren per jaar op vakantie. Of die tweede auto. Enzovoorts. Anderen hebben het geld misschien niet direct nodig, maar men wil toch ook in het maatschappelijke leven blijven meedraaien. Als huisvrouw tel je toch niet echt mee.
Vanuit deze gedachtengang wordt er voor de kinderen een ‘oplossing’ gezorgd. Zo wordt er ook echt over gesproken. En dat veronderstelt dat kinderen toch een soort probleem vormen. Iemand heeft eens gezegd dat het begrip moeder vervangen lijkt te worden door "een vrouw die een kind heeft." Het is misschien wat sterk uitgedrukt, maar het stemt wel tot nadenken. Maar bij kinderopvang lijkt het in veel gevallen meer te gaan om zelfontplooiing dan om het welzijn van het gezin. En dat is een heel belangrijke reden waarom christenen het af moeten wijzen.
En dan is er ook nog de vraag waar het kind naar toe moet. Sommigen brengen hun kind(eren) bij oma. Of men huurt een oppasmoeder. Anderen brengen hun kind naar de kinderopvang. Ik ga niet uitgebreid schrijven over de gevolgen daarvan voor het kind. Dat moeten pedagogen en psychologen maar doen. Maar ik durf te stellen dat ieder kind liever bij zijn moeder is. Het kiest er zelf niet voor. En het loopt dus in zijn jonge leven al tegen frustraties aan. Een jong kind heeft de liefde, aandacht etc. van zijn moeder zo nodig. Zelfs een oma kan dit niet geven. Ik denk trouwens dat het voor oma’s ook niet goed is als ze nog in de kinderen zitten. Overal is een tijd voor. Maar ook dat is weer een apart probleem.
Tot nu toe heb ik het over zaken die nog niet echt specifiek Bijbels zijn. ook in de seculiere wereld zijn er gelukkig nog velen die deze mening hebben. Het motief van het hechtingsproces is niet exclusief christelijk.
Wat wel bijbels is, dat is dat ouders hun kind ontvangen en zien als een geschenk van God. Een geschenk waar ze een keer verantwoording over moeten afleggen. Hoe ze het hebben opgevoed, aan wie ze het hebben toevertrouwd etc. Vooral hoe ze het geestelijk hebben gevormd. Want opvoeden dat is meer dan alleen grootbrengen voor deze wereld. Opvoeden staat in de Bijbel in eeuwigheidslicht. Daarom wordt ouders opgedragen om met hun kinderen te spreken over het dienen van de Heere. Dat moeten ze niet overlaten aan anderen. Als kinderen ouder worden en naar school gaan, moeten ouders hun kinderen volgens de doopbelofte ook "doen en helpen onderwijzen" in de leer der godzaligheid. Maar de basisschool is iets anders dan kinderopvang.
En juist die eerste jaren zijn zo belangrijk als het gaat om het opvoeden in de vreze des Heeren. Moeders brachten hun kinderen tot de Heere Jezus. Daar wordt gesproken over "kinderkens", dat zijn de allerkleinsten, van 0-4 jaar. Zulke moeders en vaders beseffen iets van het gewicht van de geestelijke opvoeding. Dat is iets wat de hele dag door gaat. In hun doen en laten worden moeders en vaders identificatiefiguren voor hun kinderen. En juist die eerste jaren zijn daarin zo ontzettend belangrijk.
Kinderopvang is naar mijn overtuiging geen thema wat je bijbels kunt onderbouwen. En laten we niet op Samuël wijzen die door zijn moeder Hanna al op zeer jonge leeftijd naar Eli werd gebracht. Wie de Bijbel kent, zal weten dat ze dit om heel andere redenen deed.
Natuurlijk zijn er altijd situaties te bedenken waarin moeders wel móeten werken. Alleenstaande moeders bijvoorbeeld worden daar door onze maatschappij helaas vaak toe verplicht. Over onderdrukking van de vrouw gesproken… Maar er kunnen in gezinnen ook allerlei omstandigheden zijn, waardoor het echt niet anders kan. In geval van ziekte, handicap etc moet een mens soms dingen doen die hij anders niet zou hebben gedaan. Ik raad die vaders en moeders aan om hun specifieke geval aan hun predikant of ouderling voor te leggen en samen biddend zoeken naar een weg.
Elburg,
Ds. M. A. Kempeneers
Dit artikel is beantwoord door
Ds. M.A. Kempeneers
- Geboortedatum:05-11-1964
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Katwijk aan Zee
- Status:Inactief
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Hiet een zus die niet werkt, man werkt in de zorg.
Een schoonzus die niet werkt, man werkt als verkoper in de winkel.
Mijn man verdient ook beneden modaal, ook wij kunnen op 1 loon.
???
Het gaat niet om dure vakanties, maar om geld uitgeven aan vakantie. Wij geven daar BIJV. geen geld aan uit. Woningruil, in huis van vrienden, kan overigs ook. Eigen huis ook openstellen dan natuurlijk.
Enz. enz.
Kinderen naar opa en oma vind ik een beetje raar, zijn ze zelf uit de luiers, gaan ze structureel op jouw kind passen omdat jij wilt werken, maar je kind niet naar het KDV wilt brengen.
Een en ander resulteert dan wel dat we dubbel modaal zitten, maar in deze streek van het land is het duur wonen kan ik je wel vertellen, en dan hebben wij echt geen kast van een huis. Vakanties zijn bij ons ook bescheiden, en een dikke auto zie ik ook al niet voor de deur staan.
Al met al vind ik het kort door de bocht om te roepen dat je kind naar het KDV doen omdat je wilt (dus niet moet) werken, niet zou kunnen en heel verkeerd zou zijn. Pedagogisch mis ik ook de nodige argumenten. (en ik denk dat mijn vrouw daar meer in thuis is, dan een predikant).
Niemand kan voor een ander bepalen of het moet kunnen of niet! Dan is er wel een diaconie, maar het lijkt me dat je dan toch eerst zelf probeert je gezinsinkomen te vergroten als je beiden gezond bent en in staat om te werken.
Als het voor jullie werkt: mooi. Houden zo, oprecht niets mis mee.
Maar: ook jij legt de in mijn ogen onjuiste relatie tussen tweeverdieners en geld als enige motivatie. Als je geen ambitie hebt om daar in een betaalde baan iets mee te doen: prima. Maar vind je dus dat je door dat enkele feit een betere moeder/vader bent dan mensen die een andere keus maken?
- 1
- 2
