Man was vurige minnaar

We zijn nog niet zo heel lang getrouwd. In het begin van onze verkeringstijd was mijn man een vurige minnaar (alhoewel hij nooit te ver ging en grenzen overschreed). Ik genoot er van. Naarmate de verkering vorderde werd dat minder. Het laatste half jaar voor ons huwelijk was er zelfs nauwelijks lichamelijk contact. Vlak voor ons trouwen en de week erna was het er weer. Daarna is het zo goed als weg geweest. Na herhaaldelijke gesprekken en rust die terug keerde, kwamen wel de knuffels (waar ik erg blij mee was) maar niet de intimiteit terug. Ik hou zielsveel van mijn man. Ik heb nog nooit zo veel van iemand gehouden en ik weet dat hij dat ook van mij doet. Maar het maakt mij soms wel onzeker en verdrietig. Ik wil zo graag intimiteit met hem beleven. Hij zegt het ook te willen, maar soms lijk ik daar zo weinig van te merken en dat doet zeer en voelt als afwijzing. Met hem is vroeger veel gebeurd (ouders gescheiden en als kind is hij misbruikt). We hebben daar veel, open en eerlijk over gesproken, met name in de begintijd van onze verkering. En ik heb bewondering voor hem dat hij ondanks alles is wie hij is en de mooie mens die hij geworden is, ondanks al deze ellende, misschien juist daardoor. Ook dat hij wil leven naar de geboden van de Heere. Ik weet dus waar het uit voortkomt, maar toch... het gaat ook mezelf aan en soms is de behoefte zo groot dat ik niet altijd mezelf kan wegcijferen. Ik weet dat ik de Heere om hulp en wijsheid mag vragen, maar dat wil ik niet altijd. Ik wil het zo graag zelf doen. Mijn man is voor onze verkering 1,5 jaar in therapie geweest. Dat is door de hulpverlening tijdelijk stopgezet. Nu vindt hij dat we het best samen op kunnen lossen. Ik vind dit niet, ook omdat ik er altijd zelf over moet beginnen en hij al vrij snel in de verdediging gaat, waardoor ik het idee heb dat ik me nog meer onbegrepen en afgewezen voel. Ik voel ook dat ik het niet op de juiste manier aanpak. Ik wil geen schade veroorzaken, maar juist een samen-in -liefde-voor-elkaar-gaan. Daarom schrijf ik het hier neer, omdat ik voorzichtig wil zijn en het niet steeds wil verknoeien, zodat we nog verder uit elkaar raken. Hebt u misschien wijze tips?

Ik waardeer de zorgvuldigheid waarmee je je man benadert bij het probleem wat je ervaart! Je wilt geen schade veroorzaken. Je weet dat je man al fors beschadigd is in zijn jeugd.  Je schrijft dat hij ondanks dit alles een mooi mens geworden is, die serieus in het leven staat en wil leven naar de geboden van de Heere. Dat is belangrijk, ook voor jullie samenleven. En tegelijkertijd heeft hij -onzichtbaar- een levenslange handicap door wat er gebeurd is in zijn jeugd. En die handicap geeft beperkingen. Gebeurtenissen, zoals hij heeft meegemaakt, hebben veel impact op het veiligheidsgevoel wat een kind nog moet ontwikkelen. Het  kind heeft een veilige omgeving nodig, die stabiel is en waar het op kan vertrouwen om als volwassene moeilijke dingen aan te durven gaan. Als dat veiligheidsgevoel zich niet heeft kunnen ontwikkelen door situaties waarin het volledig ontbrak aan veiligheid, zal dat later altijd een kwetsbaar punt blijven. En juist bij het beleven van intimiteit en seksualiteit is veiligheid zo’n belangrijk item. Immers, als je intiem wilt zijn stel je je kwetsbaar op. Je geeft je als het ware over aan de ander. En ook al weet je rationeel wel dat de situatie nu geen reden is om angstig te zijn, het onderliggende gevoel geeft dat andere signaal af: onveilig! Dat maakt dat mensen met een misbruikverleden zich vaak niet kunnen geven op het gebied van intimiteit. Moeilijk voor jou is om dat aan den lijve te ondervinden, terwijl jij nou juist wel betrouwbaar bent! Dat doet pijn! En het ingewikkelde is ook, dat je samen gaandeweg meer in een patroon gaat komen waarin jij er steeds opnieuw over begint (immers híj doet het niet), maar waarin hij steeds meer in de verdediging gaat. Jij voelt je steeds meer afgewezen, hij voelt steeds meer het appèl om intiem te zijn. Dat kan bedreigend zijn voor hem, waardoor hij zich nog meer  terugtrekt. 
 
Het is positief, dat jullie samen open en eerlijk over het verleden hebben kunnen praten. Jullie basis is goed, je weet beiden dat je veel van elkaar houdt. Het is belangrijk om uit het patroon te komen, wat ik zojuist beschreef. Het vraagt van jou veel: namelijk acceptatie dat je man een handicap heeft, waardoor hij intimiteit niet aankan omdat het ten diepste te onveilig voelt. Richt je op het goede wat je samen hebt, de saamhorigheid, het elkaar begrijpen, doe samen leuke dingen. Acceptatie geeft rouw te verwerken. Immers je krijgt iets niet wat je vurig hebt gewenst. Het zou kunnen dat als de druk op de wens tot intimiteit wat verminderd is, jij ook beter jouw verlangen kan handelen omdat je het meer hebt losgelaten. Mocht het toch een moeilijk punt blijven tussen jullie, dan adviseer ik je daar niet heel lang mee rond te blijven lopen, maar professionele hulp er bij te vragen.
 
Betsy Westeneng,
psychotherapeut/seksuoloog NVVS,
werkzaam bij Eleos

Dit artikel is beantwoord door

E. (Betsy) Westeneng

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven