Vraag
Ik mag al een poosje (1,5 jaar) weten dat de Heere ook mijn deel is. Ik heb hier een jaar mijn mond over gehouden. Nu praat ik er wel wat over, maar nog niet veel en dit is denk ik niet goed. Als ik naar andere kinderen van God kijk, is het soms ook heel onmogelijk voor mij dat ik Gods kind mag zijn. Voor mijn idee leven zij altijd veel dichter bij de Heere en dan denk ik wel eens: Je bedriegt je, ook al is de Heere heel sterk overgekomen. Ik wil er heel graag over praten met vriendinnen/ouderlingen/dominee, maar het lukt me gewoon niet. Ik weet niet hoe het komt, maar ik klap gewoon dicht als iemand wat vraagt over of ik de Heere al mag kennen. Dit is vooral zo als ik met meer mensen ben. Nu zie ik ook erg op tegen huisbezoek. Pas op catechisatie werd er gezegd dat je als de ouderling/dominee op huisbezoek vraagt hoe het staat met de ziel, dat je dan eerlijk moet en mag zijn. Dit snap ik heel goed, maar ik durf gewoon niet te zeggen wat er echt leeft in mijn hart, zeker niet met het hele gezin er bij en we hebben binnenkort huisbezoek. Ik zou graag willen praten, vooral met een ouderling of de dominee, ook omdat ik er sterk over zit te denken om volgend jaar belijdenis te doen. Wat moet ik doen, heeft u tips?
Antwoord
Het is een geweldige zegen als je mag weten dat de HEERE tot jou gekomen is met Zijn Woord. Het is heel vanzelfsprekend dat je dat graag zou willen delen met anderen. (Hoezeer je ook -met Maria- vooralsnog "al deze zaken bewaart in je hart.") Om je samen te verheugen in het werk van de HEERE. Ook om anderen te werven. Genade maakt gunnend.
Jij ervaart echter dat de rem er op staat. Vooral in het bijzijn van de intimi: directe familie, vrienden, goede bekenden. Hoe komt dat? De een is vrijmoediger dan de ander, zouden we kunnen zeggen... En: er moet ook een beetje ruimte zijn voor een geestelijk gesprek. Is daarmee alles gezegd? Nee, soms kan je je verhaal in je omgeving niet kwijt omdat er geen (h)erkenning is; althans: naar je veronderstelt. Om het ouderwets te zeggen: Je wordt niet overgenomen. Dat kan je bang maken om iets te zeggen. En toch...
Wees altijd bereid om rekenschap af te leggen van de hoop die in je is, met zachtmoedigheid en vreze (Zie 1 Petrus 3:15). Wees open, duidelijk en eerlijk. Altijd. Als het je gevraagd wordt. En ook als het je niet gevraagd wordt. Bid God dat je altijd een vrijmoedige getuige mag zijn. Vraag om de leiding door de Heilige Geest. En tegelijkertijd: forceer niets!
Laat het aanstaande bezoek komen, zoals het komt. Zit er niet over in. Deze week zag ik op een oud pand de spreuk staan: God regeert! Daar kun je het mee doen. Daar mag je het mee doen. Het enige dat we nodig hebben is genade. Bid er om!
Kand. G. A. van Ginkel
Dit artikel is beantwoord door
Kand. G.A. van Ginkel
- Geboortedatum:13-01-1958
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Maartensdijk
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Pastoraal werk te Veen, Wijk (bij Heusden) en Groenekan.
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Wat ik bij mezelf merk is dat wanneer ik op mezelf zie en van mezelf verwacht dat ik met een getuigenis kom (en het liefst zo mooi mogelijk), dat ik dan dichtklap.
Maar het is Christus Die mij gered heeft en mij de woorden in mijn mond geeft. Ik ben helemaal niet open over mezelf en het was de eerste keer ook een grote stap om te vertellen dat God ook mijn Zaligmaker is. Maar - wat kand. Ginkel ook zegt - God luistert naar het gebed. In afhankelijkheid en geloof is geen ding onmogelijk.
Ik heb ook heel veel aan de belofte die Jezus aan Zijn discipelen gaf, vlak voor Hij is opgevaren:
"...Maar gij zult ontvangen de kracht des Heiligen Geestes, Die over u komen zal; en gij zult Mijn getuigen zijn, zo te Jeruzalem, als in geheel Judea en Samaria, en tot aan het uiterste der aarde..." (hand. 1:8)
Dit is niet alleen een opdracht, maar vooral ook een belofte!
De genade van onze Heere Jezus Christus zij met je, amen.
En verder, het hangt niet van onze verhalen af. Ik hoop dat je iemand hebt waarmee je het kan delen, evt. schriftelijk, en verder kan er soms een opmerking, een blik of juist een stilte zijn, die meer zegt over je innerlijk dan wat je met woorden zou kunnen vertellen.
Ik hoop dat je een goede avond mag hebben!
Graag wil ik je nog iets meegeven omdat ik weet dat het ook tegen kan vallen.
Stel nu eens dat de ouderling of dominee het niet 'over kan nemen', wat zou dat met jou doen?
Ik hoop dat je dan niet teleurgesteld zult zijn in Christus en Zijn liefde maar hoogstens alleen in mensen.
Vest op prinsen geen betrouwen gaat helaas ook op voor sommige ambtsdragers en dominees.
Ik bedoel dit niet ter beschuldiging van deze dienaren van de kerk. ze zijn ook 'maar' mensen, alhoewel met een gewichtige taak. Ze moeten er ook licht over krijgen denk ik dan maar.
In de 'zware' kerk wil men nog wel eens de meetlat handteren. Als datgenen wat je te vertellen hebt te kort of te breed is naar hun idee dan kan je te verstaan worden gegeven dat God zo niet werkt. En dan?
Wat een verdriet kan dat teweeg brengen! Of dat ouders, broers, zussen of vrienden geen raad weten met wat je verteld en je merkt dat ze het niet begrijpen of je allerlei vragen gaan stellen waar je (nog) geen antwoord op weet. Wat een verwarring kan ook dat geven.
Echter: zoek het bij Hem die Almachtig is! Hij kan harten vermurwen en bewerken zodat wat nu niet is wel kan komen! Het kan nu een beproeving voor je zijn. Laat je echter niet verschrikken en moedeloos maken. Hij zal Zijn werk voleinden. Er komen op Zijn tijd mensen op jou pad die jij nodig hebt. Achteraf zul je het soms pas zien en begrijpen hoe wijs Hij was en is.
Gods zegen!
Hij zal het echter doen op Zijn manier en op Zijn tijd.
Vertrouw daar op.
Gods zegen.
Het is net als de blinde die door Jezus genezen werd, hoe en wat wist hij niet, maar wat hij wist is dat hij nu kon zien, hij kon het niet verklaren, uitlegen hoe en wat maar dat er wat veranderd was, was zeker.
