Vraag
Mijn man en ik zijn nu ongeveer vijf jaar getrouwd en we hebben samen een peuter en een baby. Al een tijd lang loopt ons huwelijk niet lekker, vooral ik heb er problemen mee. We komen er niet uit, omdat mijn man de problemen niet lijkt te zien, of ze in ieder geval niet groot vindt. Een korte situatieschets: We hebben al meer dan een jaar geen gemeenschap gehad en ook anderszins geeft mijn man mij weinig aandacht, zowel lichamelijk als qua algemene waardering. Ik wil graag gemeenschap en intimiteit met hem beleven en vertel hem dit ook. Hij schuift zijn gebrek aan zin altijd op vermoeidheid. Nu heeft hij voor de tweede keer bloed laten prikken, maar daar komt niets uit. En ik word nu ook wel eens moe van zijn moeheid! Verder ben ik thuismama en zorg met passie voor onze kids. Maar hij gaat gerust in het weekend uitslapen of op de bank hangen (onder het mom van moe zijn) zodat ik weer alleen aan de wandel ga met de kids e.d. Ik ben blij dat hij trouw de kost verdient en er geen ander op nahoudt. Tenminste, omdat ik hem zo mis ging ik dat vermoeden, maar hij ontkent en ik geloof hem daarin. Ook zoekt hij zijn gerief niet op internet. Hij zegt dat hij ook wel naar mij verlangt, maar ik merk er nooit iets van. Als we buiten lopen steekt hij z'n handen in z'n zak, zodat ik moet vragen om z'n hand te mogen vasthouden. 's Avonds in bed krijg ik soms geen kus omdat hij "zo lekker ligt." Zijn relatie met God is mijns inziens niet zo geweldig. Hij bidt/leest/praat niet op dit gebied; de trouwbijbel is nog ongelezen! Dit zijn voorbeelden van hoe het loopt en ik mis hem enorm. Ik geef dat vaak aan, maar het wordt weggewimpeld. Ik denk dat we hulp nodig hebben omdat ik dit al zolang mis en het niet langer meer wil zo. Maar toen ik dat voorstelde, zei hij dat niet te willen. Maar bij de vraag hoe we het dan anders gaan doen, zegt hij "dat weet ik ook niet." Dit frustreert me enorm! Ik bid hiervoor en praat erover met een vriendin om mijn hart te luchten. Maar misschien heeft u waardevolle tips?
Antwoord
Geachte mevrouw,
De lusteloosheid van uw man (op verschillende levensterreinen), zoals u die beschrijft, kan één oorzaak hebben, maar ook meerdere. Om uit te sluiten dat er in het medische vlak niets aan de hand is zal hij misschien (nog) eens met de huisarts moeten gaan praten. Wellicht is dat bloedonderzoek te minimaal geweest. De vraag is echter of u dit van hem gedaan krijgt. Zo niet, dan zou u zelf eens met de huisarts in gesprek kunnen gaan. Dat lijkt me stap één.
En verder kunnen er natuurlijk allerlei teleurstellingen te verwerken zijn als de verwachtingen van het huwelijk (te) hoog gespannen waren toen u trouwde. Zoals -wat u betreft- de niet ontvangen waardering. Het is goed om met een vriendin te praten en uw hart te kunnen luchten. Maar als dat niet voldoende is kan de huisarts u wellicht doorverwijzen naar professionele hulp, wanneer u dat wenst (dat hoeft niet persé hulp voor beiden te zijn, maar u kunt zélf besluiten of ú hulp wilt!). In ieder geval is doormodderen geen optie. Niet voor uw man. Niet voor u.
Ik wens u heel veel sterkte. Laat nog eens horen wat de uitslag van de dokter is, want daar zult u moeten beginnen!
Een hartelijke groet,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Dat hoeft niets met de partner te maken hebben.
Zoek hulp.
Hij heeft een probleem, dat is duidelijk en durft daar misschien ook niet ove te praten.
Bang voor verwijten, veroordeling, afwijzing.
Dat je moe wordt van je man, dat begrijp ik. Je man verdient de kost, maar verder is hij geen man voor jou en vader voor de kinderen. Het is heel zwaar, om moeder te zijn voor de kinderen en ook nog voor je man te zorgen, zonder daarin steun, waardering en liefde te krijgen. Het is goed dat je je hart lucht bij een vriendin, dat heb je nodig! Verder wil ik je aanraden om proffessionele hulp te zoeken. Als het niet kan samen met je man, dan maar alleen. Het komt vaker voor bij mannen (die zoiets hebben) dat ze geen hulp willen! Terwijl de vrouw ziet dat het zo niet goed gaat. (Het kan ook andersom zijn, zoals in bovenstaande reactie staat.)
Ik wens je heel veel sterkte toe en hoop dat je ervaart dat de Heere je helpt en kracht en wijsheid geeft! Hij wil dat echt doen, als je Hem erom vraagt!
Een van de reacties had het over: Hij is toch een keer voor u gevallen.
Ik wil hiet dezelfde reactie van mij plaatsen.
-en als het een "gedwongen"huwelijk" is...als hij niet op vrouwen valt maar op mannen of op allebei...
