Leven met ups en downs

Aan Marijke Rots. Een paar jaar geleden schreef ik u deze brief, nog bedankt voor het antwoord. Ondertussen ben ik getrouwd met mijn toenmalige vriend en gaat het leven met ups (vakantie, fijne baan) en downs (miskramen, gemis van echte vriendinnen) verder. De sombere buien, het gevoel van machteloosheid, boosheid, verdriet en pijn, het gevoel van niet begrepen worden, alleen te zijn, te falen; het is er nog steeds. Bij perioden voel ik me blij en gelukkig, maar veel te vaak schuift die donkere wolk weer voor de zon. Hoe kom ik er toch vanaf? Moet ik dan écht de hulpverlening in? Ondertussen ben ik erachter dat de gemiste erkenning van mijn moeder mij dit gevoel bezorgt. Mijn ouders hebben twee jonge kindjes verloren en samen met andere moeilijke en pijnlijke omstandigheden zorgt dit ervoor dat hun huwelijk, zo lang ik me kan herinneren, weinig liefdevol is. Er was (en is) vaak ruzie, verwijten en dagenlang zwijgen. Er werden veel negatieve, en weinig positieve woorden gesproken, zo ook logischerwijs tegen mij. Af en toe kreeg ik een klap; niet omdat ik iets fout deed, maar omdat bij mijn moeder de 'bom' barstte na een poos opkroppen. Een gesprek over gevoelens, emoties, verdriet, of wat dan ook, is écht niet mogelijk. Ook niet met een zus/man/vader erbij. Ook niet wanneer er in de ik-vorm wordt gesproken. Mijn moeder zou opstaan en de kamer uitlopen. Gelukkig is er verbetering gekomen sinds er meer afstand (letterlijk) tussen haar en mij is door mijn huwelijk en kunnen we een gesprek voeren over oppervlakkige dingen. Kunt u mij iets aanraden of afraden? Ik heb van alles geprobeerd. Ik heb geprobeerd mijn verdrietige gevoelens aan de kant te schuiven, ik heb geprobeerd er met humor mee om te gaan, ik heb geprobeerd het op papier te zetten en het zo een plaats te geven, ik heb alles gedaan om mezelf een beetje fijn te kunnen voelen zonder die donkere perioden. Het lijkt alleen maar gekker te worden. De spontaniteit is er eraf, ik voel me niet meer mezelf. Na twee miskramen voel ik me falen. En altijd hoor ik in mijn hoofd de stem van mijn moeder die zegt dat ik niet de dochter ben die ze had verwacht. Kunt u me een tip geven? Moet ik iemand opzoeken om erover te gaan praten? En zo ja: wie en waar? Of moet ik juist harder zijn voor mezelf? Me niet laten beïnvloeden door mijn gevoelens? Alvast hartelijk dank.

Beste vraagsteller,

Wat leuk om na een langere periode opnieuw een brief van je te ontvangen! Voor ik aan déze begon heb ik de vorige erbij gehaald en opnieuw gelezen. Dat was goed, om ook dit verhaal te kunnen snappen. Want ja, het leven gaat door. Met alles wat daar bij hoort. Dat zijn inderdaad fijne dingen naast verdriet.  Miskramen, meervoud, schrijf je… dat is nogal wat! Dat is meer dan één keer een toekomst in duigen zien vallen. En dus ook meer dan één keer een periode van rouw. Met alle zorgen die "een falend lichaam" daarbij het leven nog eens extra zwaar maken. Nu kan ik natuurlijk gemakkelijk zeggen "kom op, het hoofd omhoog" of "een miskraam heeft niet te maken met een falend lichaam, maar het is de natuur" of zoiets… maar dat doe ik niet. De ervaringen die je intussen hebt meegemaakt, juist ook met een lichaam dat niet reageert zoals je dat zou willen wanneer je en baby verwacht, zijn medebepalend voor alle gevoelens die je kunnen overspoelen.

Gelukkig lees ik óók van perioden waarin je je blij en gelukkig voelt. Dat is zóveel waard! Koester juist díé momenten, want die helpen je in de strijd!

Het is goed, om eens over al je gevoelens met iemand te praten! Hulpverlening, ja. Daar zijn we nu toch ook al een beetje mee bezig? Is een gesprek (of meerdere) niet mogelijk, dan wil een dagboek bijhouden ook nog weleens helpend zijn! Schrijf dan voor jezelf eens de momenten van geluk op: geef die voorrang, maar noteer ook wáárom je verdriet hebt. Je zegt, dat je op de achtergrond nogal eens je moeder hoort. Noteer dat en met daarbij het feit, de gebeurtenis of de situatie waarin dat plaatsvindt. Vervolgens kun je voor jezelf de keuze maken of die achtergrondopmerking terecht of onterecht was. Ik schat in, dat het mééstal ónterecht is. Dus maak je opnieuw een keuze daar níét naar te willen luisteren. Je bent wie je bent: een waardevol mens. Door God geschapen en geliefd. Dat met vertrouwen op Hem de toekomst tegemoet mag gaan. Wetend, dat Hij mee gaat. Ook al kunnen wij niet alles begrijpen wat ons overkomt, en zouden we heel veel anders willen… op de een of andere manier werkt wél alles mee ten goede voor hem en voor haar die hun vertouwen op God stellen. Dat heeft Hij ons in Zijn Woord beloofd. Lees (zing) maar Psalm 138:4, Psalm 89: 7, 8, Psalm 25: 6, 2.

Ik hoop, dat je met dit antwoord iets kunt. Ik hoor graag nog eens van je,

Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1499 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven