Uiterlijk vroom

Hoe ga je met mensen om die netjes christelijk leven en precies weten hoe het moet, door anderen te vertellen hoe je moet leven maar er zelf niet naar leven? Zeker als je het gevoel hebt dat ze op hun manier God in de weg staan en een ander misleiden door bijbelteksten te gebruiken die prima in hun straatje passen. En als je een tegenreactie geeft, krijg je als antwoord: Ja spot er maar mee. Het is erg moeilijk om hier mee om te gaan omdat het om mijn naaste familie gaat. Weet u raad?

Dit soort mensen is een moeilijk slag: uiterlijk vroom naar buiten komen en anderen vertellen hoe het allemaal moet en er zelf niet naar leven. Er is dan vaak een geweldige scheiding tussen leer en leven. Soms kun je zelfs horen: “Ik weet tenminste dat ik onbekeerd ben.” Daarop laat men zich vaak nog op voorstaan, als een teken dat je de dingen niet zomaar kunt toe-eigenen, zoals anderen dat dan wel doen. Tegelijk ligt daar dan een beschuldigende en een zich verontschuldigende gedachte achter, dat de mensen die zich makkelijk de dingen toe-eigenen niet eens weten wat onbekeerdheid is. “Ik weet dat gelukkig wel”, zo heb ik eens gehoord. Dat is inderdaad heel moeilijk om voor die familieleden wat te betekenen. Onheilig leven is erg, omdat je dan midden in de zonden leeft , maar schijnheilig is wel heel erg. Jezus heeft niet zonder reden de prediking laten horen  van "Wee u" in Mattheus 23. Dat hoofdstuk zou je eens moeten nalezen voor je zelf en tegelijk onszelf ook maar de spiegel voorhouden. Daarmee striemt Hij het gedrag van de Schriftgeleerden en Farizeeën. Dat hoofdstuk is ontdekkend met het oog op alle schijnheiligheid of veinzerij. Dus dat betekent wel dat het altijd al bestaan heeft. De mens probeert door middel van schijnheiligheid zich een schijn op te houden, zonder dat er iets van echte vroomheid aanwezig is.  Vrome woorden kunnen soms heel slechte dingen verpakken in woord en daad. Wat ik nu schrijf,  is misschien te scherp, maar ik dit op deze wijze het om de dingen helder te krijgen.  Nu is het wel waar, dat het moeilijk is om in je naaste familie dit goed bespreekbaar te maken. Vaak is zo’n cultuur om niet te leven naar het Woord iets van een gewenning en slijtageproces. Bovendien is deze religie vaak ook nog een wereld van onechtheid en van niet authentiek geloof.

Om ermee om te gaan is moeilijk. Verdraagt de verhouding het, als je bijvoorbeeld eens in gesprek gaat met hen? Brieven schrijven geeft vaak verwijdering evenals mailcontact. Wel zou je de dingen op papier kunnen zetten en je familielid ermee persoonlijk te confronteren. Dingen op afstand zeggen,  geven doorgaans veel verwijdering. Uit mailcontact zijn al heel wat ruzies ontstaan, omdat mensen blijkbaar in een mail of in een brief de ander wel heel sterk met allerlei dingen confronteren. Maar deze casus op afstand bespreken maakt waarschijnlijk de verwijdering zeker groter. Het zou wel goed zijn, om eens met elkaar van gedachten te wisselen en proberen de zaken wat uit te praten en toch maar eerlijk zeggen, wat je moeite is. Persoonlijk vind ik dat de lucht wel eens kan opklaren als je heel precies aangeeft, waar je schoen wringt. Wanneer je de dingen laat zitten, is het gevaar groot dat de zaken nog meer gaan ophopen.

Tegelijk weet ik niet, wat verstandig is: of je alleen dit gesprek aangaat of dat je dit doet samen met iemand die dat ook zo aanvoelt. In de mond van twee of drie getuigen zal immers alle woord bestaan, zo heeft Jezus ook Zelf in Zijn onderwijs aangegeven (Mattheüs 18:15-35). In dat bewuste hoofdstuk liggen wel lessen om je familielid het een en ander te zeggen. Ik bedoel daarmee het slot, de gelijkenis van de onbarmhartige dienstknecht. Je ziet dat die onbarmhartige dienstknecht alles voor een ander weet.  Hij klaagt de naaste voor een luttel bedrag aan, terwijl hij zelf een onnoemlijk grote schuld heeft. Hij beseft niet, dat hij zelf nog meer schuldig is.
 
Wanneer zo’n gesprek nu heel moeilijk is, zou ik proberen geestelijke zaken maar te ontwijken. Of dat ook maar zeggen, dat je daarop niet gesteld bent. Ergernis kan namelijk heel veel verwijdering geven in de loop van de tijd. Wel denk ik dat het moeilijk is om de dingen openlijk  te bespreken, omdat degene over wie je spreekt zelf eigenlijk ook niet leeft naar de geboden van God. Ieder mens heeft  een aparte benadering nodig.

Voordat je iets onderneemt, lijkt mij het wel gewenst dat je de zaken in het gebed brengt. We kunnen namelijk geen mensen tot bekering brengen. Daarom hebben we de Heere zo nodig.  We zijn heel vaak ruitenkijkers: we weten hoe alles voor een ander moet. We  zitten dan maar te kijken wat de ander verkeerd doet. We kijken in de ruiten van de ander. Maar de Bijbel leert ons duidelijk dat we spiegelkijkers moeten zijn. Wanneer we onszelf zien voor de spiegel van Gods wet, dan houden we zelf niets meer over. Dan is alles schuld voor de Heere. Dan doet de zonden ons vluchten tot Christus en Zijn genade, Die we nodig hebben tot ontdekking en bedekking van de schuld. In alle tijden, maar zeker in onze tijd hebben we ontdekking aan onze schuld nodig. Dan kan er sprake zijn van echte verzoening.

Lunteren, ds. P. Molenaar

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. Molenaar

• Geboortedatum:
  22-05-1945
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Lunteren
• Status:
  Actief

105 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven