Vraag
Deze vraag wil ik graag stellen aan een kind van God. Ik stel deze vraag omdat ik er achter gekomen ben dat het wat ik vraag, niet goed zit tussen de Heere en mij. In Lukas 12:47 en Jakobus 4:17 lezen we dat het zonde is om iets na te laten, terwijl je weet dat het de wil van de Heere is. De kern van mijn vraag draait om het uitkomen voor de Naam van de Heere Jezus. Wanneer ik reis, of ook in andere gevallen, en ik hoor iemand vloeken, dan gaat het hevig stormen binnen in mij. Vloeken kunnen wat dat betreft mijn stemming geheel om doen slaan. Niet dat ik dan woedend word, maar het is meer dat ik dan tot mezelf inkeer. De aandacht verslapt op waar ik mee bezig ben (en dat hoeft helemaal niks verkeerds te zijn). De vreugde ebt weg. De vloek blijft staan. En ik weet het. Voor deze vloek zal verantwoording moeten worden afgelegd. En toch heb ik er vrijwel nooit wat van gezegd. Zeker niet wanneer het iemand is die een paar stoelen achter je in de trein zit. Maar ook niet wanneer je met iemand spreekt en die persoon ineens vloekt. Dan word ik eerder, om de Bijbel na te zeggen, vreesachtig. Maar niet alleen in die situaties, het gebeurt ook in situaties waar ik soms gewoon letterlijk de gelegenheid 'krijg' om te spreken van de hoop die in me is. Ook dan word ik 'vreesachtig' en zeg ik niets. Persoonlijk weet ik dat onder andere komt door mensenvrees. En dan nog niet eens in de eerste plaats wanneer het gaat om het lijden dat eraan verbonden KAN zijn (Fil. 1:29). Het is meer... ja wat is het? In de eerste plaats zal het, denk ik, meer te maken hebben met de toestand van mijn persoonlijk geestelijk leven, of met de onkunde (niet rechte kennis) van God en het leven voor, van en met God. Ik ben enorm ongelovig en ik weet het als zonde voor God. Daarnaast heeft de zonde veel invloed op mij. Niet dat ik de zonde zozeer doe (want voor de naaste lijk ik 'onberispelijk'), maar het is binnen in mij. Er gaat haast een grotere wereld binnen in mij schuil dan dat er wereld buiten mij is. Verder is het ook de vraag die mij zwijgen doet: wat moet ik zeggen... of (nog meer) ik ben net zo zondig, zo niet zondiger dan zij, aangezien ik in gedachten, elke dag, vloeken hoor. Ik denk dat het vooral zit in mijn ongelovigheid. Want, feit is, al wat uit het geloof niet is, dat is zonde. Wat nu als ik toch getuig, maar niet uit het geloof? Het zit hem veel meer in de onkunde (niet rechte kennis) rond dat getuigen, rond dat geloof, rond het zijn als christen. Mijn vraag: Hoe moet ik, volgens Gods Woord, dat "getuigen" zien in de praktijk? Doe je dat bij elk 'foutje' dat je hoort en ziet? Wat is dat eigenlijk, het gaan door het geloof? Is dat iets doen uit het geloof? Is geloof en vrijmoedigheid hetzelfde? Kan het een zonder het ander? Ik weet dat God het zegenen wil wanneer je Zijn wil doet. Met de vergelijking van 1 Timotheus 3:13 weet ik welk 'loon' het in zich heeft. En toch, er staat bij mij iets in tussen het weten en het doen. Het doen niet uit het geloof is zonde. Wat zal ik doen, zodat ik Gode behaag (want Hij vraagt het immers)?
Antwoord
Beste vragensteller,
Met veel aandacht heb ik je vraag zitten lezen. Eigenlijk moet ik zeggen: het zijn verschillende vragen, die met elkaar toch ook weer op hetzelfde punt uitkomen. Het zijn ook vragen, die het hart raken en daarom van grote waarde zijn. Daarom zeg ik ook eerlijk, dat ik er dankbaar voor ben, hoe moeilijk ze ook kunnen zijn. Ik zal proberen, een aantal dingen uit te leggen en dit vervolgens ook een pastorale spits te geven.
Als je de in de Bijbel leest, kom je telkens weer de radicale oproep tot bekering en geloof tegen, terwijl er ook weer oog is voor de zwakheid en onvolkomenheid, waar we aan kunnen lijden. We voelen dat telkens weer. We moeten de Heere dienen en toch schieten we er altijd weer in te kort. We weten hoe het moet en toch krijgen we het niet voor elkaar. Je noemt het concrete voorbeeld van een vloek die je hoort, terwijl je toch niet de vrijmoedigheid hebt er iets van te zeggen. Ik denk dat dit voor velen van ons heel herkenbaar is.
Laat ik vooropstellen dat het verkeerd is als we dan zwijgen. Je voelt dat ook wel en dan ben je niet meer ontspannen. Dat zondige en ‘vreesachtige’ praten we dan ook niet goed. Maar we mogen ook zeggen: hoe verkeerd het ook is, het is geen onvergeeflijke zonde. We mogen dus niet de gevolgtrekking maken dat je dan geen kind van God kunt zijn. Onvergeeflijk is alleen de zonde tegen de Heilige Geest.
Maar hoe zit het dan met dat weten en toch: niet doen? Daar is groot onderscheid in. Je vindt het terug bij Paulus, die belijdt: "Het goede, dat ik wil, dat doe ik niet", maar er is ook een ander uiterste: de mens die zich verhardt, die weet dat hij God moet dienen maar dat toch pertinent en bewust weigert. Hij weet het en hij voelt niets dan vijandschap tegen God en afkeer van Zijn dienst.
Uit je woorden proef ik, dat je een grote spanning voelt tussen weten en doen. In dat verband wil ik je graag wijzen op de belijdenis van Paulus, die ik weergaf. Je voelt, dat het een levenslange strijd blijft, om de Heere te dienen.Als je zo leeft, word je bewaard voor zorgeloosheid en gemakzucht, maar zul je ook ervaren dat we niet krampachtig behoeven te leven. Je zult dan de Heere bidden om vrijmoedigheid als het nodig is en dagelijks belijden dat het telkens weer zo tegenvalt.
Je geeft aan, dat het eigenlijk altijd moeilijk is. Zelfs als er een ‘gelegenheid’ is goed van de Heere te spreken, mis je dikwijls de vrijmoedigheid. Je durft je niet zo goed tegenover andere mensen uit te spreken, je weet het niet goed onder woorden te brengen. Wat kan dit allemaal een schuldgevoel in je hart geven. Natuurlijk mogen we de Heere bidden om vrijmoedigheid, maar soms kan ook je karakter een rol spelen. zodat het toch altijd weer een strijd blijft.
Als we ons leven zien in het licht van Gods Woord, leren we ons ook als zondaar kennen. Ook al leef je voor de buitenwereld ‘onberispelijk’. Je komt dat zondige tegen in je hart, je denken, eigenlijk heel je bestaan. En als dat zo is, hoe kun je dan eigenlijk van de Heere en Zijn dienst getuigen? Je hoort niet alleen soms iemand anders vloeken, je hoort ze net zo goed dagelijks in je eigen hart.
Het is zeker zo dat we ons zelf als een zondaar leren kennen, ook al leven we uiterlijk onberispelijk. Anderzijds is dat ook een gezegende les, want dan krijg je de genade van de Heere Jezus des te meer nodig. Ook voor onze zondige aard en ons zondige denken hebben we het reinigende bloed van Christus zo nodig. Maar dat behoeft je niet te weerhouden, om verdriet te hebben over de zonden, die je bij een ander ‘ziet’ en waarover je zo weinig durft te zeggen.
Eén punt haal ik nadrukkelijk naar voren: je spreekt over vloeken die je in je hart hoort. Soms is dat een bijzondere nood die verschillende oorzaken kan hebben. Vlucht daarmee maar naar Christus, die in alles verzocht is geweest en die ons daarom te hulp kan komen.
Het loopt uit op je vraag, wat getuigen is. Sommigen zien het als een altijd vrijmoedig kunnen spreken over God, terwijl je er altijd zeker van bent dat je uit het geloof leeft. Het zou heerlijk zijn als het inderdaad altijd zo was. Als je soms leest, wat Paulus er van zegt dan kun je echt jaloers zijn. Maar er is toch meer van te zeggen. Getuigen kan zich ook uiten in het stamelende spreken, het zoeken naar woorden. Ook het belijden, dat je altijd weer je tekorten ziet en altijd weer faalt, is een getuigenis. Een ootmoedig getuigen, dat wel, maar dan geef je ook aan niet buiten de Heere te kunnen. Lees die telkens terugkomende blijken van ootmoed maar na in Psalm 119: "...schraag op dat spoor mijn wankelende gangen!"
Geloof blijkt niet alleen een sterk geloof te zijn, maar ook een zwak geloof. Een gelovige kan met een volkomen zekerheid steunen op de beloften van het evangelie. Paulus getuigt daarvan: "Ik ben verzekerd dat…", maar er is ook een aangevochten geloof. Denk maar aan die vader die met zijn zieke kind bij de Heere Jezus komt en dan zegt: "Ik geloof, Heere, kom mijn ongelovigheid te hulp." En de Heere weet er van. In dat opzicht vind ik de woorden van Psalm 103 zo mooi: "Hij weet hoe zwak van moed, hoe klein wij zijn van krachten."
Ik probeer het samen te vatten: de Heere vraagt van ons volkomen gehoorzaamheid en een leven overeenkomstig Zijn geboden. We beseffen echter, dat we daar nooit aan kunnen voldoen. Die nood wil ons brengen bij het verzoenend werk van Christus, waardoor we bewaard worden voor een krampachtige poging, in eigen kracht God te behagen. Dat bevrijdende gevoel geeft dan juist weer de ijver en het verlangen, de Heere te dienen met heel ons hart en leven.
Ik wens je daarbij van harte Gods zegen toe.
Ds. W. Arkeraats
Dit artikel is beantwoord door
Ds. W. Arkeraats
- Geboortedatum:09-08-1946
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Hardinxveld Giessendam
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Volgens wil je als christen zijn hart raken, niet zijn doen of laten.
Een getuige zijn kun je alleen als christen. Zolang je zelf niet tot geloof gekomen bent, kun je niet getuigen.
Zoek daarom de Heere, ga in geloof tot Hem die je roept: Kom naar Mij toe, allen die vermoeid en belast bent, en Ik zal u rust geven. (Mt. 11:28)
Overigens is het niet je taak om van elke vloek wat te zeggen. Soms maakt dat het probleem alleen maar erger.
Teksten die daarover in de Bijbel staan gaan meestal over vervloekingen.
Even wat gedachten van mij hierover:
Je bent het een en ander geestelijk bij jezelf aan het uitleggen, maar wat ik denk is dat hoofdzakelijk het volgende speelt:
Duidelijk hebben we altijd gehoord dat we 'de plicht hebben' om mensen aan te spreken op hun uitlatingen wanneer ze vloeken. De reden hiervan is begrijpelijk; vloeken is heftig.
Wat er echter voor nodig is om dit naar mensen te doen is een stuk assertiviteit.
Het is lastig om mensen op gedrag aan te spreken! Stel je de situatie voor dat het eens niet om vloeken gaat maar om iets 'gewoons' in het dagelijks leven. Je collega loopt altijd hard te praten zodat je er last van hebt; elke dag weer. Stel je nu voor dat er wat van moet zeggen....waarschijnlijk merk je dat je dit net zo goed lastig vind en daar ben je niet de enige in.
Weet je wat ik een kwalijke zaak vind. Ik vind het niet goed dat er gehamerd wordt dat we altijd klaar moeten staan om er wat van te zeggen, want als we dat niet zouden doen we de schuld zouden krijgen van de situatie. Weet je, als iemand vloekt en je durft er niet goed wat van te zeggen (of het moment is misschien zelfs niet goed) dan voelen we ons toch schuldig.
Natuurlijk ligt het ook aan 'de aard van het beestje' maar ik herken het ook bij mijzelf. het doet iets met je en zorgt er voor dat je je niet meer ok voelt; of het veroorzaakt in ieder geval spanning. Eigenlijk mag een ander die macht helemaal niet over jouw emoties hebben.
Ik vind dat als je als kerk je jeugd gebied te waarschuwen tegen vloeken dat je die jeugd ook moet wijzen HOE ze dat moeten doen.
Wat verder ook vreemd is is het feit dat je opeens publiekelijk over 'het geloof' moet gaan praten (hebben we dat woordje moeten weer) terwijl de meesten dat van huisuit niet eens gewend zijn. Op zijn minst is dit een remmende factor en geeft ditzelf al een onwennig gevoel.
Het is ons refo-cultuur eigen dat we niet zulke praters zijn over het geloof. Logisch natuurlijk; gezien het feit dat we ons het grootste deel van ons leven met onze eigen binnenkant druk bezig zijn...
Zomaar wat gedachten, maar ik herken je vraag heel goed.
Veel wijsheid hierin.
Als anderen vloeken moet ons dat verdrietig maken. Ze vloeken niet tegen ons , maar tegen God. Dat treft ons hart.
Mensen op hun gedrag aanspreken en willen corrigeren heeft weinig zin.
Vertel ze van Jezus!
Als iemand vloekt, treft je dit, je krijgt pijn in je hart en gevoel en je ziet dat iemand zijn <u>eigen</u> glazen hiermee ingooit.
Als je je naaste lief hebt geldt dit ook voor de zeurderige collega, de hardrocker van de overkant, de straatjongens van achter en ga zo maar door. De liefde die je te bieden hebt is een gemeenschappelijke deler. Dus ook als je het eventjes niet uitkomt of je hebt geen stuiver om te delen of er zitten maar 4 ballen gehakt in de pan (en er komt een 5e). Liefhebben is iets wat je ook in de dagelijkse praktijk moet oefenen, want soms ben je wel eens een beetje eigenwijs...
Hiernaast mag je vragen of je door de Geest van God hierin opgebouwd mag worden om je naast ook echt lief te hebben!
Waarom ik liefhebben zo centraal zet is omdat dit je motief is om iets voor iemand te kunnen betekenen. Iemand toespreken dat hij Gods naam misbruikt schaar ik enerzijds onder oordelen, anderzijds onder eigen glazen in gooien en als laatste wel onder de atmosfeer vervuilen. Echter er staat ook zo duidelijk geschreven, we hebben niet te strijden tegen vlees en bloed, maar tegen geestelijk machten. Dus weet ook waar je aan begint. Ook moet ik dan tegelijk denken aan gooi geen parels voor de zwijnen wat neer komt dat je iets zinnigs moet doen om de parel veilig te stellen. Volgens mij pas dan in alles lief hebben
Hoe doe je dit dan in de praktijk?
Bidt voor de andere persoon, Heere vergeeft het, ze weet het misschien niet, laat haar/hem er bij stil staan, wilt u haar/hem zegenen met (het tegenovergestelde van de vloek) uw liefde. Wilt u die persoon vullen met uw liefde zodat ze begrijpt dat ze moet stoppen met vloeken.
Misschien de persoon aanspreken met "Gaat het met je? misschien niet zo vloeken, dadelijk gooi je nog je eigen glazen in?" (wacht maar op de reactie en beorduur hier gewoon eens uit liefde op verder)
Ik sluit me verder wel aan bij @MUS, het is raadzaam om ook alert te zijn. Als je geen kind van God bent heb je ook geen H.Geest in je. Dus bekommer je maar eerst daarom en de rest zal volgen. kritiek op kritiek heeft al veel te veel kapot gemaakt
Som mag je denken dat als mensen niet vloeken dat het dan O.K. lijkt, maar zonder Gods Geest, blijft het een dooie boel. En waar de dood regeert daar kan Gods Geest alleen maar overtreffen. Niet jij!
Dus als je de volgend keer woede voelt, bidt eens " Heere Jezus waarom heb ik deze woede? wilt u mij uw vrede geven in mijn hart, want zonder vrede kan ik weinig uithalen. Toets jezelf maar, zou Jezus woedend zijn of verdrietig, iemand is immers zelf baas over zijn eigen ziel. Dat is je eigen autoriteit (wil) en Hij vraagt niets anders dan "Geef MIJ je hart" Dat is Zijn motief om je Zijn liefde te geven. Als je dit verdriet voelt, laat God je meevoelen als iemand Hem verwerpt en deze gesteldheid lijkt mij verre van boosheid. Eerde een valkuil dat je gaat oordelen en tegen iemand gaat zeggen Je mag niet vloeken (uit wie zijn autoriteit heb jij die bevoegdheid dan?) God respecteert autoriteitslijnen en gezag. Het is gedelegeerd aan de mens om over de aarde te heersen. Dus haal niet over jezelf heen als je iemand oordeelt als je deze autoriteit niet hebt. Als kind van God heb je wel door de H.Geest autoriteit gekregen. Het is n.l Gods Geest zelf die in je is, maar de benadering die je dan maar al te graag wilt kiezen is door te reageren om lief te hebben. Want daar zit ook Zijn hart.
Een grote wereld gaat er inderdaad schuil van binnen. Soms neemt die wereld je zo in beslag dat je soms lijkt te praten vanachter een omhulsel (je lichaam). Het geestelijke moet niet onderschat worden. Het lijkt zo gewoon wanneer mensen met elkaar spreken. Hoeveel kan een gesprek, en bijvoorbeeld ook een vloek in dat gesprek, niet uitwerken? Op het moment zelf maar des te meer na dat moment... Dan vinden er overleggingen plaats in de innerlijke wereld en worden gevoelens met duizelingwekkende snelheid afgewogen. Gevoelens en indrukken die als ware losspringen uit hun hok. Hoeveel tijd duurt het vaak niet voordat die gevoelens weer in hun hok zitten en het evenwicht hervonden is! Hoeveel impact hebben vloeken niet. Na verloop van tijd kan de persoon niet meer van de vloek gescheiden worden in die zin dat je die persoon mijden gaat. Hij draagt als satanische strijdwagen constant de vloekende messen aan de wielen die genadeloos mensen doet vellen. Wat een strijd kan dat wat een mens zegt geven. Wat een laatdunkende leegpraterij gaat er om in de wereld. Waar is gebleven het passen en wegen van elk woord, gedompeld in de liefde...
En toch, strijd of geen strijd. Als het uitzicht op God verloren lijkt, is God niet verloren gegaan. Hij is nog altijd Dezelfde. Hij ziet je aan in Christus of Hij ziet je niet in Christus aan. Maar wanneer Hij je eenmaal in Hem heeft aangezien (wat Hij van eeuwigheid al deed en in de tijd toepaste tot eenheid), dan ziet Hij je altijd aan in Hem.
Een wonderlijk mooi gedicht op de wijs van Psalm 100 raakt me telkens weer:
Veel klagen, zuchten en geween
Godd'loosheid ziet men om zich heen
O kind van God, niet dat alleen
Van binnen vind ik er ook een.
En toch, geen reden staat u toe
Aan God te twijf'len; wees maar moe
O mens zie naar uw eigen heen
En twijfel aan uw kracht alleen
Ja, ga tot God, tot Hem alleen
Tot Hem alleen, en anders geen
Bouw niet op uw gevoel o mens
Een zond'loos leven blijft een wens.
In God is rust, ga maar tot Hem
Zijn Naam is trouw, zo is Zijn stem
Gewillig als geen ander is
Zijn goedheid is zo vast. Gewis!
Ga op Hem aan, o mens, vertrouw
Hij maakt Zijn volk tot een gebouw
Een sterke Toren zie 'k daar staan
Mijn ziel zal rusten in Zijn Naam.
In Hem alleen.
