Highly Sensitif Person

Ik ben een HSP (Highly Sensitif Person). Laat ik voorop stellen dat ik het niet zo erg vind. Ik vind het wel uniek en bijzonder. Ik ben tevens nog jong, 20 jaar. Ik had altijd het gevoel dat ik anders was en dat heb ik nog steeds, nu heeft het alleen een naam. Het was voor mij geen schok. Ik had allang geaccepteerd dat anderen nooit begrijpen waarom ik anders ben. Dat was op de basisschool al en dat is nu op het universitair onderwijs nog steeds zo. Toch vind ik het moeilijk, heel moeilijk. Want hoe leg ik mensen uit dat ik meer slaap nodig heb dan een ander, dus minder kan werken? Dat als ik in een nieuwe omgeving kom, ik ontzettend vermoeid raak van de nieuwe indrukken? Dat ik dan minstens dagen nodig heb om het te kunnen verwerken. Hoe moet ik uitleggen dat ik over dingen nadenk en heb nagedacht waarover je je helemaal niet druk over moet maken? De vraag is hoe ik ermee om moet gaan. Want van een man wordt het niet geaccepteerd dat je moe bent of dat je door een film moet huilen. Ik kan niet zolang werken als een ander. Dat kan ik wel, maar dan raak ik overspannen. Ik word dan gezien als iemand die lui is, als iemand die niet genoeg doorzet, als iemand die overdreven veel pijn bij de tandarts heeft, als iemand die homo is omdat hij van rustige ballads houdt. En dan schreeuwt het in mij: Snap je het dan niet? Ik kan dat niet! En het is geen ziekte, dat weet ik. Maar andere doen het vaak af als "ja, tegenwoordig is het een hype, omdat men er een naam aan heeft gegeven." Overigens is het in de psychologie om die reden nog steeds geen officiële constatering. En daarin hebben ze op zich wel gelijk. Het lijkt alsof het een modeverschijnsel is en inderdaad geven ze tegenwoordig elk beestje een naam. Maar als het bij mij nou anders is? Hoe moet ik dat uitleggen? Hoe zeg ik dat tegen meisjes die geen zin hebben in een overgevoelig (wat een vervelend woord) iemand? Persoonlijk zie ik het als gave, want het heeft ook mooie kanten, maar anderen maken het voor mij zo moeilijk. Ik hoop dat het zo duidelijk is, wat mijn vraag is. Misschien schept dit wel een beeld van eenzaamheid. Soms wel, vooral 's winters, maar meestal probeer ik sociaal actief te zijn omdat ik van mensen houd!

Beste vraagsteller,

Als ik je hele verhaal lees zie ik een mooi, geheel eigen, door God geschapen, mens voor me. Met zijn mogelijkheden én met zijn beperkingen. Niet meer. Niet minder. Uniek en bijzonder, om je eigen woorden te gebruiken. En toch vind je het moeilijk om te zijn wie je bent. Mag ik je een confronterende vraag stellen? In hoeverre heb je zelf je 'handicap' geaccepteerd? Ik noem je overgevoeligheid expres een 'handicap', omdat jíj blijkbaar vindt dat je aan mensen -en een eventuele vriendin- moet uitleggen wat niet direct zichtbaar of waarneembaar is. Ik zou zeggen: jij bent jij. En als je veel slaap nodig hebt (wat is méér dan een ander??), dan ga je op tijd naar bed! Als je tijd nodig hebt om indrukken te verwerken... wie bepaalt hóé véél tijd voor bepaalde gebeurtenissen staat?

Je gevoelens van eenzaamheid moet je serieus nemen. Vraag jezelf af of het daarbij gaat om kwaliteit of kwantiteit: om gemis áán contacten of gemis ín contacten. Je probeert sociaal actief te zijn, dus het zal meer gaan om het gemis in de contacten. Daar kun jezelf veel aan doen: te beginnen met zelfacceptatie! En vervolgens met aandacht te hebben voor anderen. Géven, heet dat. Maar niet meer dan jezelf aan kunt. Dus in de eerste plaats: met respect voor je eigen grenzen, tegelijk echter ook rekening houdend met andermans grenzen.

Ik hoop, dat ik je wat heb gerustgesteld in je zorgen, die in wezen meer je eigen vooroordelen behelzen (denk ik). Koester je gaven en talenten. Werk  dáármee naar wat je aankunt, want dat is genoeg!

Een hartelijke groet,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1500 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven