Ouders zelden in de kerk

Ik ben jonge vrouw van 22 jaar (met trouwplannen voor 2012) die nog thuis woont bij haar ouders. Mijn ouders hebben mij altijd meegenomen naar de kerk. Toen ik tiener werd en langzamerhand de preken begon te begrijpen (zelf tot geloof kwam) miste ik thuis een bewuste keuze voor de Heere God. Nu, vele jaren later, is het zelfs zo dat mijn ouders zelden naar de kerk gaan en als ze gaan, dan gaan ze naar een evangelische kerk i.p.v. een Hervormde kerk (wat we altijd deden). Naast dit feit zijn er talloze kleine dingen waaraan ik merk dat zij op een heel andere manier met het geloof en de kerk omgaan dan ik. Op zich zijn verschillende manieren natuurlijk niet verkeerd, maar juist een stukje radicaliteit mis ik. Afgelopen april heb ik belijdenis mogen doen. Ik vond het ontzettend spannend, omdat bijna niemand in mijn familie dit gedaan heeft (maar wel elke zondag naar de kerk gaat). Ik heb heel erg geworsteld met het "niet goed genoeg zijn", ondanks dat ik wéét dat het uit genade alleen is. Dit heeft natuurlijk alles met mijn opvoeding te maken. En na de dienst zeiden mijn ouders: "wat dapper dat je dit durft." Die opmerking verbaasde mij zeer, omdat ik "dapper" en "durven" zo'n beetje de slechtst verwoorde gevoelens van die dag vond. Voor mij was het juist overgave en kiezen. In deze opmerking van mijn ouders schuilt denk ik veel informatie, maar welke? Ik weet niet of ik dit wel mag zeggen, maar het lijkt alsof mijn ouders van het geloof afglijden en steeds meer op een wereldse manier in het leven gaan staan. Ik heb hier zeer veel verdriet van en vooral ook veel woede om een stukje lafheid (zo komt het over op mij). Dan denk ik: kies nu eens! Waar staan jullie?! Het lijkt wel alsof ze met alle winden mee willen waaien. Ook maken ze opmerkingen waarvan ik denk dat die eigenlijk bij niet-gelovigen horen. Verder is de zondag een heel andere dag geworden dan vroeger, waarop zelfs spullen worden gekocht (dit maakt me heel kwaad). Ik voel me ernstig het buitenbeentje van het gezin (heb nog meer broers en zussen, maar dat valt buiten deze vraag...) en heb zelfs het idee dat mijn ouders me uitlachen om mijn serieusheid qua geloof (doet erg pijn). Gelukkig heb ik een baan gevonden en hoop ik binnen een jaar het huis uit te zijn (ik houd het hier niet meer uit). Hoe kan ik het vol- en uithouden tot die tijd? Ik weet dat ik mensen niet kan dwingen zich te bekeren (wat naar mijn mening nodig is, ook bij mezelf, niet alleen bij anderen). Maar kan ik, naast bidden, nog meer doen? Vermaningen, daar zitten zij echt niet op te wachten denk ik, want ze zeggen al van mij dat ik "alles veroordeel." Dit ervaar ik soms ook, maar lang niet altijd. Dit betekent wel dat als ik een opmerking heb, ik de volle laag terug krijg. Dit was een lang verhaal. Misschien is dit de kern: Hoe ga je om met ouders die niet of weinig meer naar de kerk gaan en niet over geloven praten of daar iets over laten merken, terwijl jij het zeer belangrijk vindt?

Inderdaad een lang persoonlijk verhaal. Met de diepgevoelde emoties van de vraagstelster. De vraag zit in het eind: hoe met haar ouders om te gaan.

Het valt me op dat meestal de vraag andersom is. Dan vragen ouders hoe met kinderen om te gaan die lijken af te dwalen of de kerk en het geloof naar de achtergrond duwen. Hier is dus het omgekeerde het geval. Maar toch is het antwoord niet zo verschillend naar mijn mening. Mogelijk en hopelijk kunnen ouders met op drift geraakte kinderen er ook hun voordeel mee doen!

1. Voorop stelt vraagstelster terecht dat gebed nodig is. Harten veranderen doet God zelf door de Heilige Geest maar we mogen en moeten er wel om vragen, voor ons zelf en voor anderen.

2. Het tweede is dat woorden en gesprekken wel goed zijn, maar niet genoeg. Bij het woord behoort de daad. Christenzijn toont zich in christelijk leven. Dat is speciaal ook gericht op de mensen om ons heen. In de catechismus lezen we aan het eind van antwoord 86 "dat door onze godzalige wandel (=levenswijze) onze naasten ook voor Christus gewonnen worden." Het is soms beter te zwijgen, als dat bitterheid en spot kan veroorzaken.

3. Mijn derde opmerking is eveneens ontleend aan hetzelfde antwoord van de catechismus: "dat wij ons met ons hele leven aan God onze dankbaarheid voor Zijn weldaden bewijzen." Dat houdt in dat onze christelijke levenswandel gekenmerkt wordt door dankbaarheid. Dus geen slaafse onderworpenheid of wettische regeltjes. Wanneer we de indruk maken dat we angstvallig of zuchtend ons aan allerlei regels en voorgeschreven normen willen conformeren werkt dat voor anderen averechts uit. Bijvoorbeeld: ik zou dat of dat best wel willen doen, me zo of zo kleden, of hier of daar heen gaan, maar ja, dat kan ik (helaas) als christen nu eenmaal niet maken.

4. Laten we daarbij niet vergeten dat jammer genoeg door de zondeval er gebrokenheid onbegrip en verwijdering is ontstaan, ook in de relatie van ouders en kinderen. Zelfs schijnbaar volmaakte mensen maken fouten, kunnen kwaad worden, hebben geen geduld met anderen, blazen verschillen op, voelen zich gekwetst, etc. Vechten tegen anderen is gemakkelijker dan vechten tegen jezelf.

5. Ten slotte zul je moeten begrijpen dat in de traditionele rolverhouding van ouder tot kind het niet eenvoudig is wanneer een kind de indruk wekt wijzer te willen zijn dan zijn of haar ouders. Wanneer jouw woord en houding als veroordeling van je ouders wordt opgevat ontstaat er een obstakel in de communicatie. Misschien en hopelijk lost zich dat op als je binnenkort zelfstandig, gehuwd en niet meer thuis wonend bent.

Veel sterkte toegewenst.
Ds. J. J. Tigchelaar, Putten

Dit artikel is beantwoord door

Ds. J.J. Tigchelaar

• Geboortedatum:
  05-12-1931
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Putten
• Status:
  Actief

130 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven