Vraag
Ik ben een jonge moeder van een ontzettend lief dochtertje van één jaar. Ik ben twee jaar getrouwd en werk 2,5 dag in de week. Ik vind het heerlijk om voor ons meisje te zorgen, maar heb soms ook wel behoefte om eens even lekker uit te gaan, alleen of samen met mijn man. Even een avondje weg, even niet de zorgen van alle dag en niet de verantwoording voor ons dochtertje. Even tijd voor mezelf, tijd voor elkaar, even bijtanken. Maar mijn man heeft er grote moeite mee om ons dochtertje weg te brengen. Een avond oppas aan huis gaat nog wel, maar haar bij mijn (schoon)ouders brengen en daar laten slapen, omdat we laat thuis zijn, wil hij eigenlijk niet. Ik doe het heel af en toe wel (tot nu toe drie keer) omdat het voor haar ook veel rustiger is. Maar dan is hij de hele avond stil en stug. Als we dan thuis zijn begint hij er direct over dat hij het maar niets vindt dat ze er niet is en de volgende dag wil hij haar zo vroeg mogelijk ophalen. Natuurlijk mis ik haar dan ook wel en ben ik ook wel blij als ze weer thuis is, maar ik merk aan mezelf ook dat ik die momenten voor mezelf en voor elkaar ook hard nodig heb. Toch loop ik steeds weer tegen hetzelfde aan en dan is voor mij het plezier er al weer af. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan zonder steeds weer dezelfde discussie op gang te brengen?
Antwoord
Beste vraagsteller,
Hoe je de discussie nog éénmaal op gang brengt? Laat je man deze vraag van jou lezen! Ik vind het een hartenkreet! Je wilt tijd voor jezelf, voor je relatie, juist om je weer op te laden voor het dagelijkse leven met alle zorg voor een kindje.
Mogelijk kun je je echtgenoot tegemoetkomen door een uitje voor te stellen waarbij je niet zo laat thuis bent, of door oppas te vragen die kan blijven slapen zodat dochterlief niet uit logeren ‘moet’. Vraag hém om iets te bedenken waar jullie samen plezier aan beleven… mogelijk kan dat een uitje eerder op de dag zijn, zodat het niet laat hoeft te worden. Wees creatief, maar laat duidelijk weten dat je vindt dat het om jullie beider relatie gaat en dat je niet uit egoïsme handelt! Probeer samen uit de impasse te komen, want "ik doe het af en toe wel" klinkt naar "ik drijf mijn zin door" en dat is nooit goed voor welke relatie dan ook!
Veel zorgeloos uitgaansplezier toegewenst,
Marijke Rots
Dit artikel is beantwoord door
C. M. Chr. Rots - de Weger
- Geboortedatum:18-02-1947
- Kerkelijke gezindte:Christelijk Gereformeerd
- Woon/standplaats:Aalten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Marijke leverde op 25-05-2017 haar 1000ste antwoord in de vragenrubriek af.
Lees hier het jubileuminterview.
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Opa's en Oma's kunnen veel betekenen voor hun kleinkinderen, onze kinderen logeren soms bij onze wederzijdze ouders, onze ouders zijn daar zo blij mee.
Wij zijn nooit stil en stug, we houden van onze kinderen en van onze ouders en vooral van elkaar.
Als je van elkaar houdt, van je ouders houdt, van je kinderen houdt, van God houdt......, wat kan er dan mis gaan?
Hoe doen anderen dat?
Mijn man vind het vooral een questie van accepteren dat je leven veranderd is. Hij vind het ook niet wat om de kids weg te brengen. AHHK76, redenen zijn: het belangrijk vinden dat de kinderen gewoon thuis zijn, in eigen vertrouwde omgeving, bij vader en moeder. Het zijn onze kinderen en onze verantwoordelijkheid, niet die van anderen. Ik merk bij onze kinderen ook wel dat ze er van uit hun doen raken (en dat zal ook wel komen dat het zelden gebeurd). \
Bij ons liggen de kids sinds kort wel beiden op tijd in bed en genieten we weer van de avonden samen en gaan ook wel weer eens samen naar een verjaardag ofzo (met een oppasmeisje in huis). Ik geniet daar ook echt van.
Stel je vraag eens in het forum. Daar is een topic 'refoweb kids'.
Is er geen nichtje, vriendin, oppas, meisje uit de kerk die in jou huis een nachtje op kan komen passen. Ik ken zelf mensen met 6 kinderen die 2x per jaar samen een of 2 nachtjes gaan opladen. Soms komt er dan gewoon een bevriend stelletje slapen, en overdag nog een oppas meisje wat er vaker is. Of 1 oppas en een vriendin/nichtje. Vragen staat vrij, je hoeft je niet bezwaard te voelen vind ik.
'Hoe doen anderen dat?' Ik denk: gewoon vragen/doen. Ook al vind je het misschien eng om je kinderen aan anderen over te laten. Als je eraan toe gaat geven dat je het eigenlijk niks vind dan kom je daar ook niet overheen en op een gegeven moment kan je nooit meer weg omdat ze een oppas niet accepteren.
Je man vind het vooral een questie van accepteren dat je leven veranderd is. Ja, dat klopt want eerst was je alleen man en vrouw en nu óók vader en moeder, maar.... NOG STEEDS man en vrouw! Gezinsmomenten zijn belangrijk maar juist de momenten samen zijn m.i. het belangrijkst. Tijd voor elkaar maken.
Ik denk dat het ook goed is voor een kind als ze ergens anders leren te slapen. Ze leren dat het leven van papa en mama niet alleen om hun draait en het lijkt mij goed voor later. Schoolkamp, zelfstandigheid e.d.
