Moeite met actie kerkbalans

Aan een hervormd predikant. Bij ons wordt, zoals in alle hervormde gemeenten, de actie kerkbalans gehouden. Ik zie echter geen noodzaak om een bijdrage te leveren, aangezien ik me qua predikant niet kan vinden in deze gemeente. Er wordt bij ons alleen maar genade en liefde van God gepreekt. Persoonlijke verootmoediging en je geloofsleven toetsen aan de preek is er niet meer bij! Ook zondaar zijn voor Christus blijft achterwege. Ik heb dit al vaak benoemd tegenover de wijkouderling. Die is het roerend met mij eens en zegt dat alle rechtse bonders  te ver van onze gemeente vandaan wonen en er geen geld is om dominees te laten komen die verder weg wonen (plm. 125/150 km.). Daarom komen er allemaal linkse bonders, omdat zij dichterbij wonen. Ik vind dit geen manier. Veel mensen klagen steen en been dat iedere predikant iedereen naar de hemel preekt en op een eigen predikant steunen kan ook niet, want onze gemeente doet er ruim een half jaar over om een beroep uit te brengen. Men zegt dan dat die procedure eindeloos loopt. Onzin, andere hervormde gemeenten beroepen vaak een keer per twee maanden. Dat komt omdat ze een keer per maand vergaderen bij ons. Moet ik hieraan nou mijn financiële bijdrage leveren? Het lijkt negatief bedoeld, maar het is gewoon erg lastig om nooit echt geestelijke en pastorale toerusting te krijgen. Naar hersteld hervormd gaan is geen optie, want onze gemeente is op het allerlaatste moment niet gescheurd. Ik blijf tegenwoordig vaak thuis om verschillende bevindelijk-gereformeerde preken te beluisteren via internet! Maar goed, dat is ook een lastige kwestie! Ik ben heel mijn leven al hervormd en wil geen overstap maken naar een andere kerk. Hier liggen mijn familiewortels en toch wil ik een gereformeerde prediking beluisteren. De wijkouderling zegt dat ik de onderlinge bijeenkomsten niet moet nalaten om bij te wonen. Moet ik me dan ergeren in de kerk? Wat is bijbels volgens Gods onfeilbaar Woord?

Beste worstelaar,
 
Ik kan me enigszins de situatie indenken, maar sta niet in jouw schoenen. Ik hoop daarom dat mijn antwoord niet makkelijk en goedkoop zal overkomen. Wel wil ik proberen wat lijnen uit te zetten, waarmee je verder kunt.
 
Het is geen makkelijke situatie die je schetst. Als je zondag aan zondag teleurgesteld uit de kerk komt en voor je gevoel geen geestelijke leiding en geestelijk voedsel hebt ontvangen, bestaat het gevaar dat je op den duur moedeloos wordt. Ik ben me er dan ook terdege van bewust dat ik niet echt help als ik vertel dat ergens op een plaats een aantal oprechte christenen hetzelfde verlangden als jij omdat ze ook verkeerden onder een magere prediking. Ze baden met elkaar om verandering van de situatie, legden een briefje op de kansel-Bijbel met de tekst: "... wij wilden Jezus wel zien" (Joh. 12: 21) én bleven volharden in het gebed. Ze mochten, zo gaat het verhaal verder, het wonder beleven dat de prediking van de plaatselijke predikant meer diepgang kreeg. En na verloop van tijd konden ze op de preekstoel een andere boodschap achterlaten: "De discipelen waren verblijd als zij de Heere zagen" (Joh. 20:20).
 
Echt gebeurd? 't Zou kunnen. Maar het kan ons in ieder geval wel helpen. In de eerste plaats: het was bij deze mensen geestelijke nood. In die geestelijke nood zochten ze elkaar op. En samen brachten ze die nood in het gebed tot God. Is dat voor jou een begaanbare weg? Zijn er niet enkele gemeenteleden, gelovigen die hetzelfde ervaren als jij ervaart? Met wie je van tijd tot tijd zou kunnen samenkomen om deze geestelijke nood ook op een geestelijke manier bij de Heere te brengen? Dat zou ertoe kunnen leiden dat je het als een wonder gaat beschouwen als de Heere de bijbelse verkondiging (terug) zou geven, want verdiend hebben we dat niet. Het zou er ook toe kunnen leiden dat je niet alleen jouw eigen positie als moeilijk en zorgelijk beschouwt, maar dat je de last van de gemeente met je mee gaat dragen. Als die prediking inderdaad zo schraal en arm is als je zegt, lijdt de hele gemeente eronder, ook al beseffen sommige (veel?) gemeenteleden het niet. Maar we zijn intussen wel elkanders leden. En als één lid lijdt, lijden alle leden mee. We hebben ook zorg voor elkaar en zijn verantwoordelijk voor elkaar.
 
Tot een gemeente behoren, houdt dus heel wat meer in dan je op het eerste gezicht denkt. En je kunt je er ook niet zo maar aan onttrekken. Het zou toch kunnen zijn dat je (wellicht met enkele anderen, want als je die weg alleen moet gaan, wordt het wel een erg eenzaam avontuur) voor de gemeente iets ten goede kunt betekenen. Alleen gebeurt dat niet door kracht en geweld, niet door onze actie en ik weet niet wat meer. Maar wel door Gods Geest, die stille, maar o zo krachtige Werker op de achtergrond.
 
Wat ik je wil vragen is: laat de gemeente niet (te) makkelijk los. Ik bedoel dat niet te zeggen vanuit een makkelijke positie. Ik probeer je echt een weg te wijzen die in jouw omstandigheden begaanbaar is en die tot zegen van jezelf en anderen en misschien wel van heel de  gemeente kan zijn. Ik wil met je een ervaring delen die ik in 1984 opdeed in Hongarije, toen nog een Oostblokland. Ik ontmoette in een Hongaarse stad op een zondagavond een zestal christenen van verschillende leeftijd. Ze zochten elkaar regelmatig op zondagavond op. Er was dan geen kerkdienst, want in de Hongaarse Gereformeerde Kerk in die plaats werd alleen 's morgens een dienst gehouden. En de prediking daar, zo vertelden ze mij, was heel schraal, heel mager. Toch bleven ze naar de kerk gaan. En op zondagavond zochten ze elkaar op om 'bij te tanken' en met elkaar dingen van het geestelijk leven te delen. En ook om te bidden voor de gemeente.Toen ik vroeg waarom ze dan niet voor zichzelf begonnen, reageerde één van hen nogal fel: ''Dat zouden jullie in Holland doen, maar wij weten dat wij bij deze gemeente behoren!" Het was voor mij een beschamende les. En dat temeer omdat dit zich afspeelde in een tijd waarin het voor die christenen ook maatschappelijk niet makkelijk was: ze werden maatschappelijk achtergesteld, hadden minder mogelijkheden om vooruit te komen dan anderen.Toch bleven ze de gemeente met die schrale prediking trouw.
 
Ik denk, dat als je dit alles zo beleeft, je van het geld ook geen breekpunt maakt. Laat geld het laatste zijn wat de doorslag geeft. Ik kan begrijpen dat die gedachte bij je opkomt, maar op deze manier strijd je met vleselijke en niet met geestelijke wapens. Wellicht voel je dat zelf ook zo aan omdat je de vraag juist stelt terwijl de actie Kerkbalans wordt gehouden.
 
Het is geen makkelijke weg die ik je voorstel, maar ik ben ervan overtuigd dat het een weg is waarin je God meekrijgt en gezegend zult worden. Van harte bid ik je wijsheid, geduld en volharding toe en ook enkele geestelijke vrienden met wie je deze nood kunt delen en dragen in het gebed. En wie weet, wat dat kleine begin kan veranderen. We hebben immers een grote God!
 
Een hartelijke, bemoedigende groet van ds. P. van der Kraan

Dit artikel is beantwoord door

Ds. P. van der Kraan

• Geboortedatum:
  06-02-1948
• Kerkelijke gezindte:
  PKN (Hervormd)
• Woon/standplaats:
  Arnemuiden
• Status:
  Actief

129 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven