Vraag
Ik ben en voel me een vreselijke zondaar. Toen ik ongeveer 14 jaar was, heb ik een lezing bijgewoond en Jezus Christus geaccepteerd als mijn Redder. Maar al gauw kwamen er obstakels: ik loog, schold en ik verlaagde mezelf zo diep, dat ik mezelf ging mastruberen terwijl ik porno zat te kijken. Ik voelde mezelf zo schuldig dat ik om vergeving vroeg en iedere keer beloofde ik God dat ik zou stoppen. Maar iedere keer faalde ik. Ik brak steeds met de belofte die ik aan God had gemaakt, omdat ik te zwak was. Ik heb gezoend met verschillende meisjes. Uiteindelijk dacht ik bij mezelf dat dit niet zo verder kon. Ik besloot mezelf te laten dopen, niet alleen om deze reden, maar om mijn moeder trots te maken. Dus ook niet echt helemaal voor mezelf. En als mensen in de kerk het heilige brood gingen eten en wijn gingen drinken was ik daarbij, maar diep in mezelf wist ik dat ik hier nog niet klaar voor was en beloofde ik God te stoppen met alles wat verkeerd was. En weer faalde ik. Ik begon te roken en te blowen. Uiteindelijk kwamen mijn ouders erachter dat ik rookte en blowde. Het was alsof God dat had gepland en uiteindelijk, na een gesprek, stopte ik. Dit gebeurde allemaal zelfs nadat ik gedoopt was en meedeed met alle ceremonies. Uiteindelijk kreeg ik een vriendin. Ik hield/houd zoveel van haar, dat het gewoon niet verkeerd voelde wat ik deed. Ik was heel erg ver met haar gegaan en we verloren allebei onze maagdelijkheid. En nog steeds voelde het niet verkeerd. Tot een gevoel aan me begon te knagen dat het echt verkeerd was wat ik deed. Ik maakte het uit met haar, omdat ik God een tijd geleden had beloofd mezelf totaal te veranderen en een echte man van God te zijn binnen vier jaar en deze belofte wil ik niet breken. Ik kan het niet aan om God zo vaak teleur te stellen. Het doet me pijn en ik weet niet meer of ik te redden ben, want ik heb zoveel beloftes gebroken bij mensen en God Zelf en zoveel verkeerde dingen gedaan, terwijl ik gedoopt was. Bij deze voelde ik niet echt iets speciaals en ik vraag me nu echt af of ik wel te redden ben. Ik wil zo graag veranderen en een dienaar van God zijn en zondevrij zijn en sterker en wijzer zijn en in het koninkrijk van de God komen, maar als ik naar mijn verleden kijk voel ik me onwaardig. Alstublieft, help mij, geef me advies, want ik kan zo niet langer doorgaan.
Antwoord
Een lang persoonlijk verhaal, met bijna vijftig maal “ik”, geen vraagtekens, maar wel een verzoek om advies. Heel herkenbaar ook, maar niet vaak zo openlijk opgebiecht.
Sta me toe met een verhaaltje te beginnen: een jongeman schept op tegen zijn vrienden wat hij zal doen wanneer hij een vriendinnetje krijgt. “Ik beloof haar dat wanneer we gaan trouwen ik haar over de drempel van ons huis zal dragen, ook al moet ik daarvoor haar de trap opdragen van ons flatje en ook al weegt ze honderd kilo. En ik beloof haar dat ze alle mooie kleren krijgt die ze wil en dat we voor ons dertigste jaar een dure Mercedes voor de deur zullen hebben. Iedereen zal dan jaloers op me zijn.” Zijn vriend vraagt nuchter: “Zul je haar ook liefhebben?” Snap je wat ik bedoel? Je schreef liefst vijf keer over je beloften aan God. Maar het grote gebod is dat we God liefhebben en wel totaal liefhebben (Mattheus 22:37). Dat is meer dan beloftes te doen over ons gedrag. Het maakt de indruk dat we een deal met God willen maken: ik beloof U wat en dan geeft U mij wat. Het oude heidense “do ut des” (=ik geef opdat U geeft). Daar is de grote kerkhervormer Maarten Luther voor zijn bekering ook op vast gelopen.
Maar Christus kwam niet in de wereld om te sterven voor goede mensen, die hun beloften houden, die “zichzelf totaal willen veranderen”, die “zondevrij, sterk en wijs” willen zijn. Nee, Hij roept zondaren, die Hem in alles en altijd nodig blijven hebben, die in dit leven nooit volmaakt worden, die dagelijks met hun zwakheden moeten vechten. Wij willen graag volmaakt en sterk zijn, maar dat is niet de weg van God. Hoogmoed is één van de ergste zonden, mogelijk zelfs de grootste.
Lees eens in de Dordtse Leerregels, hoofdstuk 5, paragraaf 1 en volgende. In dit leven op aarde zullen we niet totaal verlost zijn van de zonde en de verleiding. Ook aan de allerbeste werken van de heiligen kleven gebreken. Daarom behoren we ons dagelijks voor God te verootmoedigen en onze toevlucht te nemen tot de gekruisigde Christus.
Wanneer je het niet wist: de Dordtse Leerregels staan achterin het psalmboek en is één van de belijdenisgeschriften van bijna alle kerken van de Reformatie in ons land. Een levendige illustratie van de afhankelijkheid en de weg van de bekering met alle downs en ups vind je in het bekende boek van Bunyan, De Christenreis. Lees maar!
Ds. J. J. Tigchelaar, Putten
Dit artikel is beantwoord door
Ds. J.J. Tigchelaar
- Geboortedatum:05-12-1931
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Putten
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Emeritus predikant en adviseur predikantenopleiding Church of Central Africa
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Daar is ook een mens bezig in eigen kracht, maar dat is in Rom.8 wel anders.
Daar zegt Paulus dat we alleen in de kracht van de Heilige Geest de zonden kunnen overwinnen.
http://www.groeieningeloof.nl/
Luister de lezingen over de Romeinen brief eens, echt een aanrader!
Je vraagt je af of je nog wel te redden bent.
Geen zonde zo groot of hij kan worden vergeven! Even een kleine zijstap: het maakt voor God niet uit welke zonde je doet maar om het feit dát je het doet. “als je één gebod overtreed ben je aan heel de wet schuldig geworden want Hij die zei gij zult niet doodslaan zei ook, gij zult geen overspel doen. Als je dan niemand hebt vermoord maar wel overspel hebt gepleegd ben je aan heel de wet schuldig geworden. Bedenk dus goed, en daar moet je van overtuigd zijn, dat jouw zonde niet groter is dan die van wie dan ook want iedereen heeft wel eens een zondige gedachte gehad en dan heb je ook heel Gods wet overtreden. Ook het aantal malen dat je de mist in gaat doet niet ter zake. Want zoals door één mens de zonde de wereld ingekomen is zo was ook het offer van Één voldoende om je weer bij God te brengen. (lees Romeinen vijf maar een keertje of tien :) )
Waar je je aan kunt optrekken is Koning David. Die heeft overspel gepleegd en vervolgens de man van die vrouw laten ombrengen. En toch wordt van hem in de bijbel, twee keer zelfs, door Samuël en Stefanus, gezegd dat hij een man was naar Gods hart. Ook zegt Petrus van hem dat hij een profeet was. En waarom was hij dan toch een man naar Gods hart? Omdat hij wist wat berouw, spijt, was.
En als ik het zo lees dat heb jij ook een heel aantal malen oprecht spijt gehad. En toch doe je niet wat je wilt, maar je doet juist wat je niet wilt. Ik ken er nog zo één. De heeft heel het oude testament uitgelegd en half het nieuwe testament volgeschreven, Paulus heet hij. En wat zegt hij dan als hij dit bij zichzelf opmerkt? “dan doe ik het niet maar de zonde die in mij woont”. Ik heb wel eens gedacht, waarom geloven we wel dat de Heilige Geest in ons woont, maar waarom geloven we niet dat de zonde in ons woont? Als jij, zoals je zegt, Jezus van harte als je Heer erkent zijn je zonden je onvoorwaardelijk vergeven! (Romeinen 10:9) Zo sterk dat Paulus daarvan zegt dat jij het niet gedaan hebt maar de zonde die in je woont!
O, zou je dan kunnen zeggen, dus omdat ik berouw heb wordt het mij vergeven? Dan kan ik nog wel even door, want berouw krijg ik toch wel weer. Nou dat dacht ik dus ook weer niet. Want toen Jezus die overspelige vrouw niet wilde veroordelen zei Hij wel tegen haar: Ga heen en zondig niet meer. En als je nou weet dat al die ellende die je is overkomen je gewoon, gratis en voor niks, vergeven wordt en dat God het helemaal goed met je zal maken, dan wil je toch niet anders dan het God naar de zin maken? Dan wil je toch dat hij met plezier naar je kijkt? Als je veel vergeven wordt, dan ben je daar toch extra dankbaar voor?
Kijk, als er Iemand is die je vertrouwen kunt is het God wel, JaHWeH is Zijn Naam! Hij Zal Zijn Die Hij Zijn Zal! Dus als Hij ons heeft voorgehouden dat die verloren zoon van harte welkom wordt geheten dan kun je er van op aan dat als jij tegen Hem zegt, God, ik wil zo graag naar binnen maar ik ben onwaardig, dat Hij je dan naar binnen sleuren zal! Zoals de dominee al zei, Jezus kwam voor zondaren zoals jij en ik!
Één dingetje nog. Als je je daden na wilt laten omdat je anders bang bent niet in de hemel te komen heeft dat geen enkele zin. Je laat je daden na omdat je God lief wilt hebben. Omdat je vind dat Hij daar recht op heeft. Omdat Hij al dat geweldigs voor je gedaan heeft. Het grote gebod is namelijk God lief te hebben. Streef dan naar die hoogste gave!
Ik zou het kort houden, dat is mislukt :)
