Vraag
Ik ben twaalf jaar getrouwd. Mijn liefdestaal is lichamelijke aanraking. In onze verkeringstijd en in het begin van ons huwelijk was het wederzijds dat we naar elkaar toegingen om te knuffelen. De laatste jaren moet het bijna altijd van mij afkomen. Wel als mijn man weggaat of thuiskomt krijg ik een kus, maar nooit spontaan tussendoor. Alleen als mijn man zin heeft om te vrijen. Ik heb het al een paar keer met hem erover gehad, maar hij zegt: ik kan het ook niet helpen, ik denk er gewoon niet aan. Dat is nou eenmaal zo. Mijn vraag is: is dat zo dat ik er maar aan moet wennen dat het altijd van mij af moet komen of kan dat van zijn kant af wel veranderen als hij dat wil?
Antwoord
Als een huwelijk langer duurt, mag je verwachten dat er een verdieping plaats vindt van de relatie. Het tegengestelde gebeurt echter ook vaak dat de relatie oppervlakkig wordt, er wordt minder gepraat, minder tijd voor elkaar genomen, minder (lichamelijke) aandacht gegeven. Oorzaak kan liggen in het feit dat het nieuwe, het spannende van de relatie af is en dat andere dingen in je leven, zoals werk en kinderen tijd en aandacht vragen. Dan denk je er minder vaak aan om je partner aandacht te geven. Dat is nu eenmaal zo, maar daar moet je het niet bij laten zitten. In jullie verkeringstijd en eerste huwelijksjaren was lichamelijke aanraking jullie beider liefdestaal, dus waarom zou dat nu anders zijn. Of is er van je man's kant een andere liefdestaal gekomen?
Het elkaar aandacht geven gaat dus niet meer min of meer automatisch, je moet er aan werken, dan kan een relatie zich verdiepen. Als je dat niet doet, maar je in beslag laat nemen door allerlei andere zaken, kan je relatie in het slop raken. Nu komt het aandacht geven nog van jouw kant, maar mogelijk ga je op een gegeven moment ook denken: bekijk het maar, jij mag je ook wel eens inzetten. Dan kom je in een spiraal van verwijten en verwijdering.
In een langerdurende relatie moet je bewust in elkaar investeren. Het belangrijkste is om tijd voor elkaar te nemen. Ik vraag wel eens aan mensen wat ze het belangrijkste in hun leven vinden, voor velen is dat naast God hun huwelijk. Maar als ik dan vraag hoeveel tijd ze daar aan besteden, is dat vaak heel weinig. Het is het sluitpost van de agenda, de tijd die er nog over is.
Het is dus belangrijk te investeren: tijd nemen voor elkaar om te praten, elkaar lichamelijke aandacht te geven en samen leuke, ontspannende dingen te ondernemen. Tijd ook zonder de kinderen (als je die hebt gekregen). Dat kan offers vragen, maar het is het zeker waard.
Drs. Joke Ronner-Wattel
Dit artikel is beantwoord door
drs. J(oke) Ronner-Wattel
- Geboortedatum:26-06-1960
- Kerkelijke gezindte:Gereformeerd Vrijgemaakt
- Woon/standplaats:-
- Status:Actief
Bijzonderheden:
Joke Ronner is GZ-Psycholoog
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
ik herken wel waar je mee loopt; zo'n periode heb ik ook wel eens gehad in ons huwelijk.
Ik had het idee dat ik een beetje bij het meubilair hoorde; het was allemaal zo 'gewoon' geworden tussen ons.
Ik heb dat toen bij de Heere neergelegd en me verdiept wat de Heere zegt over het huwelijk. (er zijn lezingen van Paul Washer over het huwelijk; daar heb ik veel van geleerd )
Overnieuw ben ik toen mijn man het 'hof' gaan maken. Me uitgesloofd om te koken wat hij lekker vindt. Hem op andere manieren verwend en aandacht gegeven. Me helemaal gericht op het 'dienend' liefhebben. Ongeacht wat het zou opleveren. (En het geeft niet als je het idee hebt dat het 'altijd' bij jou vandaan moet komen; is dat ook niet zo als je kijkt hoe Christus Zijn bruid liefheeft?)
En het 'werkte' ! Het heeft ons huwelijk weer verfrist en verdiept.
Ik kan het je aanraden!
