Gemakzuchtige man

Ik ben nu een paar jaar getrouwd met een lieve zorgzame man, na een verkeringsperiode van ongeveer 4,5 jaar. Mijn man is een stuk ouder dan ik en daardoor en door zijn verleden (buiten de kerk, feesten, etc.) heb ik vaak het gevoel gehad dat ik hem moest verdedigen tegenover de buitenwereld. Mijn man is iemand die nooit ergens heel veel moeite voor heeft hoeven doen en heeft een wat gemakzuchtige inslag. Als kind werd er veel van hem overgenomen doordat hij sociaal sterk en een joviaal type is (als z'n fietsband leeg was, ging hij lopen, en dan plakte pa-lief de band). Dit gemakzuchtige is niet veranderd en ik merk dat ik geneigd ben overal verantwoording in te nemen omdat zaken anders niet gebeuren. Toen ik in zijn leven kwam, was het een puinhoop bij hem in alle opzichten. Zijn ouders en hijzelf hebben me op een voetstuk geplaatst omdat ik hem als het ware gered zou hebben. Mijn probleem is dat ik snel in een hulpverlenersrol schiet en dan aan mezelf voorbij ga. Ik nam beslissingen. Ik deed voorstellen en regelde (bijna) alles. En verder ging het vooral om gezellig en leuk. Gods hand werd ervaren in zijn terugkeren naar de kerk en het belijdenis doen van mijn man. Ik deed m'n best om gesprekken te voeren over geloof etc. omdat ik zo graag wilde dat we een drievoudig snoer zouden vormen. Toen zag ik het niet zo scherp, maar achteraf was alles wat ik zei 'waar' voor hem en ging hij overal in mee omdat hij mij niet kwijt wilde. Door m'n ouders werd ik gewaarschuwd dat ik mijn verdere leven de ‘leider’ zal moeten zijn omdat hij dat niet in zich heeft. Ik ging daar (helaas) altijd dwars tegen in en nam het voor mijn man op (terwijl mijn ouders dit niet aanvallend bedoelden, maar mijn ogen wilden openen voor de realiteit). Er zijn veel heftige zaken gebeurd in onze verkering. Maar doordat we beiden een positieve inslag hebben en van gezelligheid houden (en helaas niet goed ruzie kunnen maken), woedden die stormen niet tussen ons tweeën. Hierdoor worden zaken niet goed uitgesproken. We hebben nu weer heftige momente achter de rug (onder andere dat we te horen hebben gekregen geen kinderen te kunnen krijgen). Ik ben na lang aarzelen hulp gaan zoeken voor mezelf omdat ik vast loop. Ik merk dat ik moe begin te worden. Moe van het leider-zijn, moe van het beslissingen nemen, van het altijd nadenken, van het mooi-weer-spelen tegen de buitenwereld. De omgeving ziet ons als een perfect stel omdat we beiden gezellig-sociaal zijn, maar soms snak ik naar tegenspraak van mijn man, of een lekkere ruzie. Ik wil niet altijd ja-geknik, maar ook tegengesproken worden, want niet alles wat ik doe is goed. Meerdere keren heb ik dit geprobeerd te bespreken met mijn man en telkens was er herkenning en beaming, maar geen verandering, omdat we blijkbaar beiden onze houding onszelf hebben eigen gemaakt. Ik merk dat ik negatiever word en het moeilijker vind om positief naar m'n man te kijken. Ik merk dat ik dingen ga verlangen van hem die ik niet van hem kan verlangen, zoals meer mannelijkheid, schouders eronder, het gevoel dat hij weleens voor me staat i.p.v. altijd achter me. Ik verlang er naar om ook weleens 'klein' te zijn, dat zaken me uit handen worden genomen. Als ik het probeer aan te geven gaat hij soms huilen, wat ik vervolgens zielig vind, maar wat me tegelijkertijd irriteert. Als ik mezelf voorneem om dan zaken niet te doen zodat hij de kans krijgt om verantwoording te nemen, gebeuren ze gewoon niet, ook niet als ik er vervolgens honderd keer om vraag. Ik worstel op dit moment met het geloof. Maar daarin kunnen we niet praten samen, omdat hij gewoonweg niets zegt en alles vindt wat ik zeg. Ik kan me niet voorstellen dat mijn man zal veranderen, en ik vraag me ook af of het eerlijk is omdat te verwachten omdat iedereen uniek is en zichzelf zou mogen zijn. Die gemakzucht zit in zijn leven/karakter verweven. Zijn er nog zaken die ik kan doen, anders moet doen of wat dan ook? Of moet ik stoppen met niet-reëele verwachtingen en me hierin schikken? Ik geloof niet dat wij het snel ongezellig zullen krijgen. We kennen elkaar behoorlijk goed. Maar het is nu meer een broer-zus-relatie (van mijn kant af) dan een gelijkwaardige man-vrouw-relatie. En dit zorgt er weer voor dat ik me op intimiteit-gebied niet makkelijk meer geef. Soms heb ik spijt. Maar dat durf ik nooit tegen iemand te zeggen. Ik ben getrouwd, heb God huwelijkstrouw beloofd, en heb voor mijn man 'gekozen' zoals hij is. Maar het is wel moeilijk soms. Ik hoop dat er iemand wat antwoorden weet. Ik ben namelijk bang dat ons 'perfecte' huwelijk heel langzaam maar zeker gaat verflauwen op een onzichtbare manier. Het is niet mijn bedoeling om mijn man negatief af te schilderen, maar omdat dit anoniem is durfde ik vrij open te zijn.

Geachte mevrouw,

Heel hartelijk dank voor de openheid in uw brief. Ik zou best wat tips willen en kunnen geven, maar ik lees dat u hulp bent gaan zoeken voor uzelf. Heel goed, denk ik. Voor ik verder ga, zou ik graag willen weten of deze hulp bestaat uit de door u geschreven anonieme brief, of hebt u een andere vorm van professionele hulp ingeschakeld (zo ja, welke instantie of ‘soort deskundige’ –als ik dat zo mag uitdrukken)? Ik vraag dit, omdat ik niet een ander voor de voeten ga lopen: als u hulp hebt dan is dat toch prima?

Ik hoor graag van u!

Vriendelijke groeten,
Marijke Rots

Dit artikel is beantwoord door

C. M. Chr. Rots - de Weger

• Geboortedatum:
  18-02-1947
• Kerkelijke gezindte:
  Christelijk Gereformeerd
• Woon/standplaats:
  Aalten
• Status:
  Actief

1499 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven