Vraag
Na een heftige start is er eindelijk rust gekomen in ons huwelijk. Ik ben 20 jaar, nu anderhalf jaar getrouwd met mijn man en we hebben een zoontje van 1 jaar. We moesten indertijd trouwen, waar mijn ouders niet blij mee waren. Ze hebben namelijk een hekel aan mijn man. Ze geven hem de schuld dat ik zwanger ben geraakt voor het huwelijk, terwijl ik besef dat het net zo goed mijn fout is geweest. We hebben schuldbelijdenis gedaan, hadden er echt berouw van, en zijn voor de kerk getrouwd. Mijn ouders hebben er echter nog steeds geen vrede mee. Vanochtend kwam ik erachter dat ik zwanger ben van een tweede kindje. Mijn man en ik zijn er erg dankbaar en blij om en hebben er God voor gedankt dat Hij ons nog een kindje wil toevertouwen. Nu is er een probleem en dat zijn dus mijn ouders. Ik durf eigenlijk niet goed blij te zijn met dit kindje, omdat ik weet dat mijn ouders er niet mee eens zijn. Ik ben net weer begonnen met een studie (de vorige moest ik afbreken vanwege mijn zwangerschap) en dus wordt het erg zwaar. Ik ben bang voor hun reactie; dat ze boos zijn op me dat ik dit laat gebeuren. Hoe kan ik ze dit nieuws rustig vertellen en toch blij zijn met dit nieuwe leven? Mijn ouders zoeken letterlijk de Bijbel af om een reden te vinden dat ik van mijn man kan scheiden. Ze snappen niet dat ik dat niet wil. Ik hoop dat er snel antwoord gegeven kan worden op mijn vraag. Ik ben nu tien weken zwanger en het is al wel te zien, dus kan het niet lang meer voor me houden.
Antwoord
Beste mevrouw,
Uw ouders moeten leren uit de Bijbel dat een man of een vrouw zijn of haar ouders zal verlaten om zijn vrouw of haar man aan te hangen. Dat is definitief. Daarachter kunnen zij niet terug. Al zouden ze dit misschien willen. In dat geval zouden ze zich schuldig maken aan pogingen tot echtbreuk. Ze hebben de gegeven situatie te aanvaarden zoals die nu is en blij te zijn met uw blijdschap én met hun kleinkinderen. Een stuk zelfverloochening ten bate van hun kinderen zou hen sieren. We kunnen het in het leven nu eenmaal niet krijgen zoals we het graag zouden willen. Bovendien: wie weet Gods weg? Is Hij niet in staat uit het kwade het goede te doen voortkomen? Het begin van jullie huwelijk was inderdaad niet best, maar als dit vergeven is dan mag men het in zekere zin ook vergeten. Het past hier eigen zin en mening te verzaken en te tasten naar de zin en mening van de Geest van God. Dit vereist bekering en een zeer afhankelijk leven ten opzichte van God, Die Zijn eigen ondoorgrondelijke weg gaat. Buitenkant-rechtzinnigheid en goede sier willen maken met de kinderen voor de buitenwacht leidt onvermijdelijk tot frustraties en problemen.
Anderzijds past het uw man en u begrip te hebben voor de teleurstellende ervaringen van uw ouders. De liefde kan te krampachtig zijn, maar daarom is het nog wél liefde. Zo gezien is er ook van uw kant zelfverloochening nodig. Wanneer dit er van twee kanten niet is, dan gaat het hard tegen hard en wordt de relatie op den duur zo verhard dat deze finaal uit de hand loopt. En dat zouden beide partijen toch niet moeten willen. Daarmee is niemand gediend en daarvoor is het leven echt te kort.
Laat in de verhouding tot uw ouders merken dat u hen begrijpt en ga gewoon door met blij te zijn om het kind dat jullie verwachten. Leef samen met uw man voor Gods aangezicht. En overtuig met uw leefwijze dat u destijds door alles heen tóch een goede keus gemaakt hebt.
Meer kunt u niet doen. En meer hoeft ook niet. Als uw ouders dit niet oppakken, hebben ze in feite alleen maar zich zelf te pakken. Maar uw blijdschap over het kind dat u verwacht, kunnen ze niet afpakken. Maar zo hoeft het niet. Nogmaals overtuig hen met uw leven ervan dat het zó toch goed is.
Een goede tijd toegewenst in blijde verwachting!
Met vriendelijke groet,
Ds. C. A. van der Sluijs
Dit artikel is beantwoord door
Dr. C. A. van der Sluijs
- Geboortedatum:14-09-1942
- Kerkelijke gezindte:PKN (Hervormd)
- Woon/standplaats:Veenendaal
- Status:Inactief
Bijzonderheden:
Bekijk ook:
Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven
Van harte GEFELICITEERD!!!
Geniet van je zwangerschap en sterkte met vertellen!
Bedenk dat het jou/jullie leven is, wat losstaat van je ouders.
Weet zelf hoe moeilijk het is: ik was 20 toen ik onze 1ste kreeg
en had 4 kids toen ik 24 was...
IIG hartelijk gefeliciteerd en probeer nu onbezorgt van je zwangerschap te genieten. Laat de vreugde niet vergallen door de herinneringen aan vorige zwangerschap.
Wat ik lastig vind aan deze vragenrubriek, is dat je de achtergronden niet kent. Moeilijk om dan een passend antwoord te geven.
Wie weet hebben de ouders reden om zich grote zorgen te maken over dit huwelijk. Niemand weet toch hoe deze man is?
Laten we voorzichtig zijn met (ver)oordelen. Ik net zo goed!
Ik hoop dat het niet zo is !
En met 10 weken hoef je het nog niet te vertellen. Veel mensen wachten tot ze de 3maandengrens gepasseerd zijn. Maar dat is een detail !
Ik zou het denk ik gewoon rustig vertellen met een positieve inslag. ... en ik zijn heel blij dat we een 2e kindje verwachten. Ik zou het zo fijn vinden als jullie blij met mij zouden zijn.
Kan hé, er vanmorgen achter komen dat je door een test zwanger bent. Misschien had ze al wel langer een vermoeden. En door even rekenen 10 weken zwanger zijn.
Mooi antwoord en gefeliciteerd!
Natuurlijk kunnen ouders zich zorgen maken over het huwelijk van hun kind, maar dan ondersteun je toch juist je dochter?
Het kan nooit christelijk zijn om de bijbel af te zoeken, naar teksten, om je dochter te laten scheiden. En dat terwijl ze van haar man houdt.
Natuurlijk mag je dan wel je zorgen hebben, maar biedt aan dat je huis altijd voor haar klaarstaat als het misloopt oid en niet alleen met veroordelen komen.
