Crisisopvanghuis

Ik heb een vriendin die in een een crisisopvanghuis verblijft. Ze mag daar maximaal drie maanden vertoeven. Nu zit ze er al twee maanden en ik zie haar achteruit gaan. Ze heeft mij verteld dat de crisisdienst van een ggz-instelling bij haar is geweest, omdat ze het helemaal niet meer zag zitten en een zelfmoordneiging kreeg. Nu staat ze op de wachtlijst voor een onderzoek. Ze vermoeden dat mijn vriendin borderline heeft. Nu geeft het opvanghuis aan dat mijn vriendin op zoek moet naar een kamer om zelfstandig te gaan wonen, terwijl zij dat helemaal niet ziet zitten. Ze vertrouwt zichzelf niet meer. Ze heeft in vertrouwen verteld dat ze zichzelf snijdt en iedere dag aan zelfmoord denkt. Ze heeft dit ook aangegeven in het opvanghuis, maar naar mijn idee is ze daar bedreigd. Ze mag namelijk niet meer zeggen dat ze zichzelf snijdt, want dat moet ze weg terwijl zij nergens terecht kan. Nu maak ik mij daar grote zorgen over. Mijn vriendin zei laatst dat ze het liefst gewoon dood wil. Ik wil haar graag helpen, maar hoe?!

Dit is een crisissituatie, die specialistische hulpverlening vereist. Ik kan als pastor daarover geen adviezen geven. Ik zou zeggen, dat je alles op alles moet zetten om haar nog even in het opvanghuis te houden, totdat er een diagnose en behandeling is vastgesteld. Zelfstandig wonen is geen optie, zeker niet als iemand zelfmoordgedachten en -neigingen heeft. Dat zichzelf verwonden wordt alleen maar erger als ze er niet over mag praten. Als ze dat in het opvanghuis niet accepteren, moeten ze geen opvanghuis willen zijn. Juist als ze erover moet zwijgen, wordt de spanning voor haar alleen maar erger.

Voor de vriendin die deze zaak hier voorlegt heb ik twee adviezen. Blijf je vriendin intensief steunen, er moet toch iemand zijn bij wie ze zich veilig voelt. Luister naar haar, geef haar liefde en aandacht. Maar, en dat is twee, wees er op bedacht dat het kan omslaan. Mocht er inderdaad sprake zijn van borderline, dan kun je zo maar in ongenade vallen. Daar moet je op voorbereid zijn, en wel zo dat je je dat niet persoonlijk gaat aantrekken. Dit gebeurt bij mensen die dit hebben (gesteld dat dit zo is). Ga in dat geval zeker niet de strijd aan, door jezelf te verdedigen. Wel kun je je best doen om te laten zien dat je van haar blijft houden en voor haar wilt blijven zorgen. Zorg ervoor, dat niet jij het probleem overneemt van haar. Voel je niet oververantwoordelijk. Ondanks haar ziekte en crisis is en blijft het haar verantwoordelijkheid wat ze met haar leven doet, ook als ze zich daadwerkelijk van het leven zou beroven. Weet dan, dat dat een wanhoopsdaad is van iemand die geen enkele uitweg meer ziet. Als je haar liefde biljft geven, laat je zo Gods liefde voor haar zien.
 
Dit is een antwoord, al is het beperkt en is er meer te zeggen.
 
Ds. K. van den Geest

Dit artikel is beantwoord door

Ds. K. van den Geest

• Geboortedatum:
  12-10-1957
• Kerkelijke gezindte:
  Nederlandse Gereformeerde Kerken
• Woon/standplaats:
  Deventer
• Status:
  Actief

123 artikelen

Dit panellid heeft meerdere artikelen geschreven